บทที่ 523 ขอโทษเธอเดี๋ยวนี้
ผ่านไปนาน อยู่ๆ เธอก็ได้ยิ้มอ่อน “ได้ยินว่าเฉียวจื่อยู่ได้เป็นประธานของอานซื่อกรุ๊ป เรื่องการเกาะผู้หญิงกินฉันก็นับถือจริงๆค่ะ”
“เธอพูดอะไร?”
หลิวซิ่วเซียงก็ได้โมโหเลยทันที ทำตาโต แล้วก็ได้ตบไปที่หน้าของเธอ
แต่แล้วมือก็ได้หยุดไปกลางอากาศ
อานเฉียวก็ยังยิ้มอ่อนๆ เหมือนเดิม มุมปากทั้งสองข้างนั้นเหมือนว่าจะบีบน้ำออกมาได้ แล้วก็ได้จับไปที่มือเธออย่างแม่นยำ
“คุณน้านี่กำลังโมโหเหรอคะ? แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้เป็นอานเฉียวเมื่อสองปีก่อนแล้ว! อีกอย่างในอานซื่อกรุ๊ปแม่ของฉันก็ยังเก็บหุ้นส่วนให้ฉันร้อยละยี่สิบ พูดๆ แล้วต่อให้เฉียวจื่อยู่ปีนได้สูงขนาดไหน ก็แค่ทำงานให้ฉันเท่านั้น ถ้าคุณตบลงมาไม่กลัวว่าจะกระทบเข้ากับถ้วยชามการทำมาหากินของเขาเหรอ?”
หลิวซิ่วเซียงนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด
เธอลืมไปได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้ยังมีหุ้นส่วนของอานซื่อกรุ๊ปร้อยละยี่สิบ? ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ ตอนนั้นเธอทำไมถึงได้ยอมตกลงให้เฉียวจื่อยู่คบอยู่กับเธอ?
ยัยบ้านี่ ไม่เจอกันสองปี ปากก็ได้ร้ายกาจขึ้นไม่น้อย!
ในที่ไม่ใกล้อานจื่อซานเห็นว่าทางนี้มีเรื่อง ก็ได้รีบเข้ามา ถามว่า “เป็นอะไรไป?”
หลิวซิ่วเซียงก็ได้เปลี่ยนสีหน้าทันที พูดอย่างน่าสงสารว่า “โอ๊ยคุณพ่อตา! อานเฉียวของพวกคุณมันยังไงกัน ฉันก็ได้มาถามสารทุกข์สุกดิบอย่างหวังดี เธอไม่พูดอะไรสักคำแล้วยังจะตบคนอื่นอีกทำไม?”
อานจื่อซานขมวดคิ้ว เรื่องของเฉียวจื่อยู่กับอานเฉียวเขารู้ ก็ได้คิดว่าในใจอานเฉียวได้ไม่มีความสุข เพราะงั้นถึงได้ทำเรื่องที่มันเกินไป
เพราะงั้นก็ได้พูดต่อว่า “อานเฉียว น้าหลิวเป็นผู้อาวุโสกว่าหนู หนูทำไมถึงได้ตบเขาล่ะ?”
หลิวซิ่วเซียงเห็นว่ามีคนเข้าข้าง ก็ได้โวยวายกว่าเดิม ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก คิดไว้แล้วว่าจะทำให้เธอขายหน้า
อานจื่อซานเริ่มโมโห ลูกสาวคนนี้ ทำไมถึงได้ไม่ทำเรื่องที่ทำให้คนวางใจนะ!
“อานเฉียว รีบมาขอโทษน้าหลิวเดี๋ยวนี้!”
ขอโทษ? เหอะ!
อานเฉียวขำออกมาอย่างเย็นชาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อกี้เธอได้จับมือของหลิวซิ่วเซียงไว้ ดูจากอีกด้านก็เหมือนว่าเธอเป็นคนลงมือทำอย่างงั้นแหละ
แต่ว่า พ่อของเธอไม่ถามอะไรเลย ก็ยอมที่จะเชื่อคนนอก ไม่เชื่อเธอ?
อานเฉียวเม้มปากแน่น คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเหมือนสองปีก่อน คุณพ่อก็ไม่สืบให้มันรู้เรื่องแล้วก็มาด่าเธอว่าทำตัวเสเพล ในใจก็ได้รู้สึกหดหู่
“ถ้าเกิดหนูไม่ขอโทษล่ะ”
“แก!”
หลิวซิ่วเซียงโมโหจนหัวเราะออกมา “ตระกูลอานสั่งสอนลูกสาวมาแบบนี้เหรอ? ทำผิดแล้วยังทำตัวกร่างอย่างนี้! หึ! ไม่แปลก อายุสิบแปดก็อยากที่จะขึ้นเตียงผู้ชาย จะเป็นคนดีขนาดไหนเชียว! โชคดีที่อานซินของพวกเราไม่เหมือนเธอ ไม่อย่างนั้นไม่กล้าที่จะแต่งด้วยแน่”
คำพูดที่ไม่น่าฟังนั้นก็ได้ส่งเข้าไปที่หูของอานจื่อซาน ทำให้สีหน้าของเขานั้นได้เสียกว่าเดิม พูดอย่างโมโหว่า “อานเฉียว ฉันบอกให้แกขอโทษ!”
อานเฉียวก็ได้โมโห เสียงก็ได้เริ่มดัง “หนูไม่ได้ตบเธอ!”
“เห้อ เธอยังไม่ยอมรับใช่ไหม! เมื่อกี้คนมากมายก็ได้เห็นแล้ว เธอยังจะโยนความผิด? ฉันว่าสาวน้อยอย่างเธออายุไม่มาก แต่ทำไมถึงได้ทำตัวแย่ขนาดนี้?”
“ใช่ๆ! เมื่อกี้ได้เห็นเธอจะลงมือแล้ว ถ้าไม่ใช่พวกเราขวางไว้ มือนั้นก็ได้มาตบถึงหน้าของพี่หลิวแล้ว”
“ไม่ว่ายังไงก็เป็นผู้ที่โตกว่าเธอนะ ทำตัวแบบนี้ ไม่มีมารยาท”
หลิวซิ่วเซียงกับเพื่อนของเธอก็ได้พูดออกมา บิดเบือนความจริง อานจื่อซานโมโหจนตัวสั่น ก็ได้ยกมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของอานเฉียวอย่างแรง
อานเฉียวโดนตบจนหน้าสะบัด ผู้คนรอบๆ เห็นว่าอานจื่อซานตบไป เสียงก็ได้เบาลงไปบ้าง สีหน้าก็ได้แสดงออกว่ามีเรื่องสนุกให้ดู
เวลานี้ อานซินก็รู้สึกว่าผิดปกติ ก็ได้วิ่งลงมาจากเวที
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?”
ก็ได้มีคนลากเธอแล้วก็พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ออกไป
อานซินฟังจบก็ได้ทำตาโต ก็ได้พูดออกไปอย่างน้อยใจว่า “พี่ พี่ทำแบบนี้ทำไม? ต่อให้พี่ไม่พอใจที่ฉันแต่งงานกับจื่อยู่ ก็ไม่น่าที่จะไปลงมือกับพวกผู้ใหญ่นี่นา!”
อานเฉียวโมโหจนไร้คำพูด คนพวกนี้ ทำไมถึงได้หน้าไม่อายถึงขนาดนี้?
เธอได้เปิดปาก จะอธิบายว่า “ฉันไม่ได้”
“พอแล้ว!”
เฉียวจื่อยู่อยู่ๆ ก็ได้เปิดปาก ขมวดคิ้วพูดว่า “ทำไมถึงได้เรียกเธอกลับมา?”
นิ่งไปสักพัก ก็ได้พูดอย่างประชดว่า “อานเฉียว สองปีก่อนฉันก็ได้บอกเธอไปแล้ว ฉันชอบอานซิน ทำไมเธอไม่เข้าใจสักที? หรือว่าบนโลกนี้นอกจากฉันเฉียวจื่อยู่แล้วเธอหาผู้ชายคนอื่นไม่ได้? อีกอย่าง สองปีก่อนเธอได้ไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นลับหลังฉันก่อน วันนี้ยังจะแกล้งทำเป็นลืมฉันไม่ได้ให้ใครดูล่ะ?”
อานเฉียวอึ้งไปเลย มองเฉียวจื่อยู่ด้วยสายตายากที่จะเชื่อ
เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้
ต่อให้สองปีก่อนได้มีข่าวฉาวนั้นออกมา แต่ตอนที่เลิกกันก็ไม่ได้พูดอะไรที่ไม่น่าฟังขนาดนั้นมาทำร้ายเธอ
แต่ว่าตอนนี้
ในหัวได้ขาวโพลน จมูกเธอก็ได้ตัน น้ำตาได้ทำให้การมองทั้งสองไม่ชัดเจน
แต่ในเวลานี้ ก็ได้มีเสียงที่ทุ่มต่ำเซ็กซี่ดังขึ้น
“ใครบอกว่าเธอหาผู้ชายไม่เจอ?”
ทางเข้า ผู้คนก็ได้หลีกทางให้เอง เห็นว่ามีคนสิบกว่าคนได้ใส่เสื้อสูทมา สวมแว่นกันแดดแล้วก็ได้เดินตามชายหนุ่มร่างสูงดูดีมาทางนี้
ในกลุ่มคนไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งเสียงพูดออกมาว่า “คุณพระ! เขาเป็นใคร? หน้าตาหล่อเกินไปแล้วหรือเปล่า!”
อานเฉียวเงยหน้ามองไป ก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า หน้าตาที่ดูดี แววตาที่คมเข้ม รูปปากที่หยักเข้าที่ บรรยากาศที่แสดงออกมานั้นทำให้กดผู้คนลงไป สวมเสื้อสูทที่สั่งตัดมือเอง ถึงแม้ว่าไม่มีโลโก้อะไร แต่ดูแล้วก็รู้ได้ว่าราคาไม่น้อย ก็เพราะว่าบนเสียงสูทนั้นได้มีกระดุมอัญมณีสีน้ำเงินหกเม็ด
เขาเป็นใคร?
ผู้หญิงที่โสดในงานนั้นก็ได้มีดวงตาที่เป็นประกาย เดิมตอนที่มาร่วมงานแต่งก็อยากที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น ตอนนี้ปกปิดต่อไปไม่ได้แล้ว
แต่ว่าวิต่อมา สีหน้าก็พากันเปลี่ยนไป!
เห็นว่าเขาได้ไปข้างๆ อานเฉียว สีหน้าที่เคร่งเครียดก็ได้อ่อนโยนลงมา ยื่นมือไปโอบไหล่ของอานเฉียวพูดออกมาว่า “พูดไว้แล้วนี่ครับว่าวันนี้ผมมาเป็นเพื่อน ทำไมถึงได้มาคนเดียวล่ะ?”
อานเฉียวอึ้งไป ในหัวได้สับสน
หมายความว่าอะไร?
เธอรู้จักเขาเหรอ?
อีกอย่าง พวก พวกชายชุดดำพวกนี้มันคืออะไร? เอาทำเป็นว่าตอนนี้กำลังแสดงละครเหรอ?
เปิดปาก เธออยากจะพูดอะไรออกไป นิ้วที่เรียวยาวนิ้วหนึ่งก็ได้กดไปที่ปากของเธอ
ชายมุมขยับยิ้มมุมปาก ยิ้มออกมาว่าอ่อนโยนว่า “พอแล้ว ผมรู้ว่าเธอนั้นเป็นห่วงผมที่ยุ่งเรื่องงาน แต่ว่ายังไงซะพวกเราเป็นสามีภรรยา ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจอหน้าพวกคุณพ่อคุณแม่จริงไหม?”
อานเฉียวขำแห้ง นี่มันอะไรกับอะไรเนี่ย!
เธอไปมีสามีตอนไหน ตนทำไมถึงไม่รู้?
“คุณค่ะ ฉัน”
ยังพูดไม่ไม่ทันจบ ความเวียงหัวอย่างหนักก็ได้ทำให้เธออ่อนแรง โชคดีที่ชายหนุ่มนั้นได้กอดเอวเธอไว้แน่น ถึงได้ไม่ล้ม
นี่มันอะไร?
ทำไมเวียงหัวขนาดนี้?
การดื่มเหล้าของเธอเธอรู้ดี ไวน์แดงสองแก้วทำอะไรเธอไม่ได้แน่ๆ
ยังคิดไม่เข้าใจ เสียงที่เย็นชาของชายหนุ่มก็ได้ดังขึ้น
“เมื่อกี้ใครบอกว่าภรรยาของผมตบคนแล้ว?”
