บทที่52 เธอกำลังหึง
ทันใดนั้นแผ่นหลังจิ่งหนิงก็แข็งไป ไม่กล้าขยับ
ในความมืด เธอเบิกตาโตไร้เสียง
ผู้ชายคนนี้……หลับจริงๆหรือเปล่า？
ปกติจะนอนก็ซื่อสัตย์ ทำไมวันนี้เป็นแบบนี้？คงไม่ใช่ว่าแกล้งหลับหรอกนะ？
จิ่งหนิงรออยู่สักพัก ด้านหลังก็ไม่มีอะไรผิดปกติเข้ามา รอบๆเงียบลงจนได้ยินเสียงเข็ม มีแค่เสียงลมหายใจชายหนุ่มบางๆ ดูเงียบและสงบ
เธอรอยู่สักพัก จนกระทั่งแน่ใจว่าชายหนุ่มด้านหลังไม่ได้เคลื่อนไหวผิดปกติ จึงยกมือขึ้น ยกแขนเขาขึ้นอย่างระมัดระวัง อยากเอามันออกไป
แค่ขยับ จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงงัวเงีย
จากนั้น ทั้งแขนก็เกร็ง กอดรัดเธอไว้แน่นทันที
ไม่ใช่แค่นี้ ทั้งตัวชายหนุ่มก็แนบชิดเข้ามาสนิท ใบหน้าหล่อๆซุกไปที่ผมเธอ เหมือนว่าเห็นเธอเป็นหมอนข้างขนาดใหญ่ ทั้งวงนั้นอยู่ในอาณาเขตของตัวเอง
จิ่งหนิงรู้สึกแค่ว่าตัวเองถูกเขากอดไว้ จนแทบจะหายใจไม่ออก แข็งไปทั้งตัวจนแย่
ลมหายใจบางๆรดอยู่ที่ผมเธอ อากาศอุ่นๆรดอยู่ที่คอเธอ กระตุ้นจนตัวสั่น เหมือนกับกระแสไฟฟ้า ที่จี้ไปทั้งตัว
ในหัวของจิ่งหนิงดังขึ้นมา ทันใดนั้นก็ตะลึงไปทั้งตัว
ทั้งที่ชายหนุ่มด้านหลังยังไม่ได้สติ มือที่ไว้ที่เอวเธอยังขยับ โอบรัดเธอแน่นขึ้น
จิ่งหนิงกัดฟัน
ท่าแบบนี้ ไม่สามารถใช้ความคลุมเครือมาเปรียบเทียบได้
พูดได้เลยว่าอันตราย
เธอทนจนทนไม่ไหว และก็ไม่สนว่าจะทำเขาตื่นหรือไม่ จับแขนของเขาแล้วใช้แรงจะเอาออก
จากนั้น แขนที่เอวก็ออกแรงทันที ไม่ว่าเธอใช้แรงแค่ไหนก็เอาออกไปไม่ได้
ตอนที่เธอใช้แรงจะเอาแขนเขาออกนั้น จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงหัวเราะเบาๆออกมา
จิ่งหนิงตะลึงแล้วได้สติทันที เธอจึงมีสติคืนมา
เธอหันหน้าไปทันที
แสงไฟดังขึ้น แล้วก็สว่างขึ้นมา
จิ่งหนิงมองชายหนุ่มบนเตียงอย่างตะลึง แล้วก็พบว่า เขาไม่แกล้งอีกต่อไป แต่ก็ยังไม่ปล่อยเอวเธอ มืออีกข้างไว้บนหมอนหนุนหัวไว้ มองเธอแล้วยิ้ม
“ในที่สุดก็เลิกแกล้งแล้ว？”
น้ำเสียงชายหนุ่มมีความแสยะยิ้ม
ทันใดนั้นจิ่งหนิงก็โกรธสุดๆ พูดอย่างโมโห：“คุณไม่ได้หลับเลย？”
“คุณก็ด้วยไม่ใช่เหรอ？”
“ฉัน……”
จิ่งหนิงก็เข้าใจทันที ตอบโต้ไม่ถูก ได้แต่พูดอย่างเซ็งๆ：“แล้วทำไมล่ะ？ฉันแกล้งหลับแต่ไม่ได้ทำอะไรคุณ คุณแกล้งหลับแล้วมาแหย่ฉันทำไม？”
ลู่จิ่งเซินมองเธอเงียบๆ
หญิงสาวขมวดคิ้วหน่อยๆ เผยให้เห็นร่องรอยความรู้สึกผิดและกังวลที่มองไม่เห็น เหมือนกับกวางตัวน้อยที่หลงทาง ทำให้คนอดใจเต้นไม่ไหว
เธอไม่เหมาะจริงๆที่จะโกหก
คำโกหกเล็กน้อย ก็ทำให้เธอรู้สึกผิดแบบนี้
ลู่จิ่งเซินหัวเราะอย่างไม่มีเสียง ถามเธอ“วันนี้ตอนดึกที่ด้านนอกห้องทำงาน คุณได้ยินอะไร？”
จิ่งหนิงนิ่งไป
เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง
สายตาชายหนุ่มที่ลึกซึ้ง เหมือนกับหยกสีดำชั้นดี ใต้แสงไฟสลัว พร้อมกับความนิ่งเงียบสงบไปที่ใจคน
จิ่งหนิงถูกเขามองแปลกๆจนอึดอัด
เห็นชัดๆว่าเป็นเขาทำผิด ก็ถูกเขาใช้สายตานิ่งๆจ้องแบบนี้ กลับดูเหมือนว่าคนที่ทำผิดคือเธอเอง！
คิดถึงตรงนี้ เธอก็โกรธเล็กน้อย
ตัดสินใจ กัดฟัน จ้องกลับไปอย่างเขม็ง
“คุณว่าฉันได้ยินอะไรล่ะ？ฉันดันได้ยินเรื่องที่ควรได้ยินไปหมดแล้ว！ทำไม？ตอนนี้นายลู่เตรียมจะอธิบายให้ฉันฟังเหรอ？”
ลู่จิ่งเซินมองท่าทางเธอโกรธจัด แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง
เขายื่นมือไปลูบหัวเธอ เอาผมของเธอที่เดิมทีไม่ค่อยเป็นทรงนั้นยุ่งยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นจิ่งหนิงก็กระโดดเหมือนแมวที่โกรธ
“คุณอย่าแตะต้องฉัน！”
ลู่จิ่งเซินหัวเราะอย่างสุขใจออกมา เหมือนว่าความโกรธของเธอยิ่งทำให้เขามีความสุข
ยังไง ใครจะไปคิดว่าจิ่งหนิงที่ภายนอกดูเย็นชามาเสมออยู่ต่อหน้าเขาจะเป็นแบบนี้
นั่นเป็นสภาพที่คนทั้งโลกต่างไม่เคยเห็น แต่ปรากฏต่อหน้าเขาคนเดียวเท่านั้น
เหมือนว่าฉีกความเสแสร้งที่ทำมาหลายปีออก เผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริง
จิ่งหนิงเห็นเขาเอาแต่ขำ ได้แต่คิดว่าทนเอาไว้
หลับต่อไปไม่ได้แล้ว เธอยืนขึ้น ละออกจากเขาเตรียมจะออกไป
ทันใดนั้นลู่จิ่งเซินก็ยิ้ม ดึงเธอไว้
“ไปไหน？”
จิ่งหนิงพูดอย่างเยือกเย็น：“คุณขำต่อไปเถอะ！ฉันไปนอนห้องรับแขกแล้ว”
“ไม่ให้ไป”
จิ่งหนิงโกรธอีกครั้ง
“ลู่จิ่งเซิน！คุณอย่ามามากเกินไปนะ！ถึงแม้การแต่งงานของพวกเราไม่ใช่เพราะความรักแต่เป็นการร่วมมือกัน แต่ยังไงก็เป็นความพอใจทั้งสองฝ่าย！
ทั้งที่เป็นความร่วมมือกันคุณก็น่าจะเคารพความรู้สึกของฉันหน่อยไม่ใช่เหรอไง？อ่อยผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันก็ว่าพอแล้วนะ ตอนนี้ฉันจะไปนอนที่ห้องรับแขกก็ยังไม่ได้เหรอไง？”
ลู่จิ่งเซินมองเธออย่างลึกซึ้ง ในแววตาก็มีรอยยิ้มที่ลึกซึ้งมากขึ้น
“คุณนายลู่ ผมสามารถเข้าใจว่าพฤติกรรมตอนนี้ของคุณคือหึงได้ไหม？”
จิ่งหนิงสำลัก ตาถนน
ในใจมีความรู้สึกแปลกๆที่กำลังปั่นป่วน ทำให้เธอใจร้อนรุกรนอยากจะหนี
เธอสะบัดมือเขาออก“ใครบอกฉันหึง？ผีน่ะสิหึงคุณ！ฉันบอกคุณให้นะ คุณจะรักใครอ่อยใครก็ไปอ่อยเถอะ ยังไงซะฉันก็ไม่ใช่ภรรยาจริงๆของคุณ รอวันไหนคุณคิดดีแล้ว แค่หย่าเลยก็พอ”
เธอพูดไป ก็กอดหมอนออกไปข้างนอก
ลู่จิ่งเซินเห็นเธอจริงจัง ก็รีบดึงเธอไว้
“โอเคโอเค ผมผิดเอง！คุณไม่ได้หึง ผมไม่ดีเองโอเคไหม？”
จิ่งหนิงไม่สนเขา
ลู่จิ่งเซินรีบอธิบายอีกทันที“เรื่องนี้เข้าใจผิด นอกจากคุณแล้ว ผมไม่มีผู้หญิงคนอื่น ยิ่งอย่าพูดถึงผู้หญิงด้านนอกอะไรอีก คุณไม่เชื่อก็ไปสืบได้เลย หรือว่าถามซูมู่ก็ได้”
จิ่งหนิงมองเขาแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างเย็นชา
“ซูมู่คือคนของคุณ คุณเห็นฉันโง่เหรอถึงไปถามเขา？”
ลู่จิ่งเซินสำลัก
ลองคิดดู ดูเหมือนจะใช่
อือ อย่างที่คิดไว้ ง้อภรรยาเป็นงานด้านเทคนิค ถึงไอคิวสูงเช่นเขา แต่ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ก็ง่ายที่จะใช้ไอคิวผิดพลาดไปได้ รวมถึงความคิดที่แย่แบบนี้ก็ออกมาได้ด้วย
เขาเปลี่ยนวิธี ง้ออย่างอารมณ์ดี：“โอเค งั้นคุณว่าไงก็ตามนั้น แต่ผมสาบานได้ นอกจากคุณแล้ว ผมไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีก ถ้าโกหกล่ะก็ ขอให้ผมไม่ตายดี”
คำว่าตายยังไม่ออกจากปาก หนังตาจิ่งหนิงกระตุกแรงๆ
ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆในใจก็สูญเสียทันที ยังไม่ได้สติคืนมา มือก็ไปอุดปากเขาแล้ว
ลู่จิ่งเซินยิ้มออกมา
จิ่งหนิงจ้องเขา
“ฉันจะบอกคุณให้นะ เอาวิธีนี้มาหลอกฉันให้น้อยๆหน่อยเถอะ ถ้าสาบานมันใช้ได้ บนโลกนี้จะยังมีผู้ชายเลวๆอยู่ไหม？”
ลู่จิ่งเซินจับมือเธอไว้ พูดขำๆ：“โอเค สาบานไม่มีประโยชน์ แต่ผมพูดมาจากใจจริง ภรรยา ในเมื่อผมแต่งกับคุณแล้ว ก็ไม่มีทางยุ่งกับหญิงคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นศีลธรรมของผมหรือว่าการเลี้ยงดูอบรม ก็ล้วนแต่ไม่ให้ผมทำเรื่องแบบนี้ออกมา คุณเชื่อผมไหม？”
