บทที่ 54 ออดิชั่นบนเวทีพร้อมกัน
“ไม่เป็นไร แค่ออดิชั่น ฉันเชื่อว่าเจียวเจียว ต้องทำได้อยู่แล้ว”
จิ่งเสี่ยวหย่ายิ้มอย่างอ่อนหวาน และหันไปมองหร่วนเจียวเจียว “เจียวเจียวขมวดคิ้ว คุณว่าใช่ไหม?”
หร่วนเจียวเจียวโดนแย่งชิงบทบาท ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว
เงยหน้าขึ้นด้วยความเย่อหยิ่ง “แน่นอนอยู่แล้ว!”
ลู่หยั่นจือขมวดคิ้ว
บทบาทของเย่หลันลั่ว เป็นเพื่อนสนิทของนางเอก ครอบครัวมีความแค้นต่อประเทศ เป็นตัวละครที่ต้องอดทนและอดกลั้น
แต่เมื่อเห็นท่าทางหร่วนเจียวเจียวที่เย่อหยิ่งและไร้เดียงสา ดูเหมือนว่าลักษณะนิสัยของตัวละครคนนี้ จะแตกต่างกันมาก
อย่างไรก็ตามยังไม่ได้ออดิชั่นจริงๆ ดังนั้นลู่หยั่นจือก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ กลัวจะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของอีกฝ่าย
ดังนั้นเขาจึงเอาบทที่ขีดเส้นสีแดงไว้ให้พวกเธออ่าน บอกพวกเธอว่าควรอ่านจุดไหน และเตือนพวกเธอให้วิเคราะห์ตัว
ละครดีๆ โดยเฉพาะจิตใจลึกๆของตัวละคร
หลังจากทั้งสองได้รับบทแล้ว ก็แยกกันไปท่องบทของตัวเอง
ถงซูพาหร่วนเจียวเจียวไปอีกด้านหนึ่ง จิ่งเสี่ยวหย่าไม่ได้จากไป แต่นั่งข้างๆลู่หยั่นจือ และพูดคุยกับเขาตลอดเวลา
จิ่งหนิงพาถังลั่วเหยาไปอีกด้าน
เธอกระซิบ “เป็นยังไงล่ะ? มั่นใจหรือเปล่า?”
ถังลั่วเหยาอ่านบท และพยักหน้าอย่างแน่วแน่
แต่ไม่ถึงสองวินาที ใบหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ได้ พี่หนิงหนิง ฉันตื่นเต้นมากจะทำยังไงดีคะ?
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับผลงานการผลิตที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ สำหรับนักแสดง นี่เป็นโอกาสที่หายากจริงๆ
หากการแสดงทำได้ดี มีโอกาสสูงมากที่จะมีตำแหน่งที่สูงขึ้นทันที แต่ถ้าแสดงไม่ดี หรือแย่กว่านั้นคือออดิชั่นล้มเหลว ก็จะ
ไม่มีโอกาสได้รับบทนี้
จิ่งหนิงเข้าใจความตึงเครียดของเธอ และตบหลังเธอเบาๆ
“อย่าตื่นเต้น จินตนาการว่าตัวเองคือเย่หลันลั่ว ลืมทุกสิ่งรอบตัว และเอาตัวเองเข้าไป จำไว้ อย่าคิดถึงเรื่องอื่น และอย่าไป
สนใจทางด้านจิ่งเสี่ยวหย่า คุณแค่เชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ ว่าคุณคือเย่หลันลั่ว ทำตามหัวใจตัวเอง เข้าใจไหม?”
ถังลั่วเหยามองเธอ และพยักหน้า
หลังจากควบคุมอารมณ์ของเธอให้สงบลง จิงหนิงก็เดินกลับไป นั่งข้างหลังลู่หยั่นจือ
จากมุมมองที่เธอนั่ง สามารถเห็นสถานการณ์บนเวทีได้อย่างชัดเจน และยังสามารถดูจากจอมอนิเตอร์ด้านหน้าของลู่
หยั่นจือ ได้เห็นการแสดงระยะใกล้ของพวกเธอ
เวลาผ่านไปไม่นาน ทั้งสองก็ให้สัญญาณ ว่าพร้อมแล้ว
ลู่หยั่นจือให้คนพาพวกเธอพาไปแต่งหน้า
ละครสมัยโบราณ เรื่องเครื่องแต่งกายสำคัญมาก และบางครั้งก็สามารถแสดงออร่าของตัวละครได้ดีกว่า
ใช้เวลาไม่นาน นักแสดงทั้งสองก็แต่งหน้าเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย และเดินออกจากห้องแต่งตัว
หร่วนเจียวเจียวเป็นเน็ตไอดอล เธอเกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่มีชื่อเสียงเป็นเน็ตไอดอล ใบหน้าของเธอค่อนข้างแหลมคม ต่อมา
เพื่อให้ทันกับเทรนด์ ก็ได้ไปเหลากราม เพื่อให้คางที่แหลมคมอยู่ยิ่งแหลมอีก
ไม่เพียงแค่นั้น บางทีเธออาจรู้ว่าวันนี้จะได้เจอลู่หยั่นจือ เพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น เมื่อไม่กี่วันก่อนยังไปฉีดหน้า
น่าเสียดาย เวลากระชั้นชิดเกินไป กรดไฮยาลูโรนิกยังไม่สลาย ทำให้ใบหน้ายังบวมเล็กน้อย เมื่อมองแวบแรก ก็รู้สึก
เหมือนหน้าพลาสติก
สำหรับถังลั่วเหยาแตกต่างออกไป
แม้ว่าเธอจะมีใบหน้ากลมเล็ก แต่ก็เป็นธรรมชาติ และน่ารัก เดิมทีเธอคิดว่า นิสัยใจคอและใบหน้าของเธอคงไม่สอดคล้อง
กับตัวละครอย่างเย่หลันลั่วที่มีความเพียรและอดทน
คาดไม่ถึง หลังแต่งออกมาดูสวยงามมาก
ไม่เพียงแต่มีออร่าความเพียรและอดทนเหมือนเย่ลั่วหลัน แต่ยังมีความเย็นชาและเย่อหยิ่ง
นี่เป็นคนที่ซับซ้อนมาก
อย่างไรก็ตาม นางเคยเป็นองค์หญิงของประเทศ มีฐานะตำแหน่งที่สูงส่ง ความเย่อหยิ่งของเธอแผ่ออกมาจากร่างกาย
ภายใน แม้ว่าประเทศจะล่มสลาย แม้ว่าเธอจะทำได้เพียงอดทนต่อความอัปยศอดสูและอยู่ภายใต้เงื้อมมือของศัตรู แต่
ความเย่อหยิ่งในตัวก็ยังไม่จาง
ดังนั้น นางจึงต้องเก็บซ่อนความรู้สึก
เพียงแต่ ไม่อาจจะซ่อนได้หมด ดังนั้นจึงสร้างตัวละคร ที่มีอารมณ์ประเภทนี้
หลังจากที่ถังลั่วเหยาออกมา ลู่หยั่นจือก็ชื่นชมและพยักหน้า
ฉากแรก หร่วนเจียวเจียวแสดงก่อน
นี่คือละครการต่อสู้เพื่อแย่งชิงในครอบครัว มีหญิงวัยกลางคนเป็นนักแสดงร่วมกับพวกเธอ องค์หญิงที่ถูกจับเป็นเชลยได้
ถูกพาเข้าไปในประเทศตงหลีในฐานะสาวร้องเพลง และนักแสดงวัยกลางคนรับบทเป็นมามา มีหน้าที่สอนเย่หลันลั่วที่ไม่เชื่อฟัง และบังคับให้เธอเชื่อฟังคำสั่ง
การแสดงเริ่มเร็วๆนี้
เห็นมามานั่งอยู่ที่นั่น เย่หลันลั่วถูกชายที่แข็งแกร่งหลายคนจับเข้ามาและให้คุกเข่าลงบนพื้น
มามามองหน้านาง ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “ได้ยินมาว่าเจ้าไม่ยอมเรียนเต้น?”
เย่หลันลั่วเพิ่งเข้ามาในวัง ถึงแม้จะประสบกับประเทศที่ล่มสลาย แต่ตัวนางก็ยังคงความสูงส่งและเย่อหยิ่งขององค์หญิง
นางจ้องมองมามาด้วยความโกรธ ดวงตาเย็นชาและเย่อหยิ่ง
“ข้าเป็นถึงองค์หญิงของประเทศซีเยว่จะมาเรียนรู้ศิลปะที่ต่ำต้อยเช่นนี้ได้อย่างไร? จะฆ่าจะแกงก็เชิญตามสบาย จะให้ข้าก้มหัวให้ ไม่มีทาง!”
“เพียะ!”
ทันทีที่สิ้นเสียง มีแส้ฟาดมาอย่างแรง
เย่หลันลั่วเจ็บจนกรีดร้องออกมา มามายิ้มเยาะอย่างเย็นชา
“องค์หญิง? ประเทศซีเยว่ล่มสลายไปนานแล้ว ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงทาสต่ำต้อยรุ่นที่หนึ่ง ไว้ชีวิตของเจ้าและให้เจ้าเข้าร่วมโรงรำ เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้เมตตาแล้ว เจ้าไม่ขอบคุณพระเจ้า แต่ดื้อรั้นยังคงอ้างว่าตัวเองเป็นองค์หญิง ต้องการจะกบฏใช่หรือไม่?”
มามาโรงรำมีน้ำเสียงที่เคร่งครัด เย่หลันลั่วหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กัดฟันและพ่นน้ำลายออกมา “ถุย!”
กิริยาท่าทางที่ยั่วยุ ทำให้มามาโกรธสุดๆ
นางเหวี่ยงแส้ ทำท่าทางจะฟาดนางอีกครั้ง แต่คนในวังที่อยู่ข้างๆก็ห้ามนางไว้อย่างรวดเร็ว
คนในวังกระซิบที่หูของนาง “มามานี่คือคนที่ฮ่องเต้ออกคำสั่งให้ไว้ชีวิต ถูกส่งมาโรงรำ เพื่ออบรมสั่งสอน ไม่แน่วันหนึ่งอาจถูกเรียกตัวเข้าเฝ้า ถ้าตีจนมีปัญหาขึ้นมามันยากที่จะอธิบาย”
มามาโรงรำดูเหมือนจะตระหนักถึงสิ่งนี้ ทำได้เพียงแค่ระงับอารมณ์
สักครู่ ก็ยิ้มเยาะเย้ย
“ข้าไม่อาจสั่งสอนเจ้า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะสั่งสอนคนอื่นไม่ได้? เรียกคนใช้ พาเข้ามาเดี๋ยวนี้!”
บนเวทีนั้นเงียบกริบ
ไม่มีใครขึ้นมา
หร่วนเจียวเจียวมองไปที่เวทีที่ว่างเปล่า ด้วยความสับสนเล็กน้อย
จิ่งหนิงเม้มริมฝีปากอย่างชัดเจน
ในละครสมัยโบราณ ฉากบางจุดไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสร้างขึ้น ดังนั้นหลายครั้งจึงต้องแสดงโดยใช้ผ้าสีเขียวเป็นตัวแทน
ลู่หยั่นจือจงใจทดสอบพวกเธอ โดยให้พวกเธอแสดงโดยไม่มีวัตถุทางกายภาพ
ครู่หนึ่ง หร่วนเจียวเจียวดูเหมือนจะตระหนักถึงสิ่งนี้เช่นกัน สีหน้าไม่ดีเล็กน้อย
เธอเป็นเน็ตไอดอล และไม่เคยเรียนการแสดงอย่างมืออาชีพ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาแม้ว่าเธอจะเคยถ่ายทำ
ภาพยนตร์ไม่กี่เรื่อง แต่ก็ล้วนเป็นผลงานเล็กๆ
นักแสดงบางคนที่เธอทำงานด้วยนั้น โดยพื้นฐานแล้วอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเธอ และเธอก็ไม่ตั้งใจเรียนรู้ ฉะนั้นทักษะการ
แสดงของเธอจึงไม่ได้พัฒนามากนัก
นอกจากนี้เธอไม่ค่อยชอบละครเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะละครสมัยโบราณมันลำบาก ในเรื่องยังมีฉากต่อสู้แย่งชิงมากมาย
ไม่คิดก็พอรู้ว่ามันยากลำบากมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะตัวบทบาทมีความสำคัญ และงานสร้างที่ยิ่งใหญ่ใหญ่ เธอคงไม่อยากเล่นแน่!
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ค่อยจริงจังซักเท่าไหร่ คิดว่าเล่นแบบสบายๆก็ได้
แต่ตอนนี้ไม่มีนักแสดงมาร่วมแสดงด้วย แล้วเธอจะแสดงยังไง?
มามากำลังเดินเรื่องต่อไป
“เจ้าเป็นองค์หญิงแห่งประเทศซีเยว่ ข้าไม่กล้าตีเจ้า แต่คนเหล่านี้เป็นเพียงทาสรับใช้ แม้ว่าพวกเขาจะตายก็ไม่มีใครพูดอะไร
วันนี้เจ้าต้องเรียน ไม่อยากเรียนก็ต้องเรียน ถ้าเจ้าเชื่อฟัง พวกเขาก็จะมีชีวิตรอด ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ก็อย่ามาโทษว่าข้าใจ
ร้าย!”
