บทที่ 591 ราคาไม่เท่าไหร่
“คุณบอกว่าให้คุณไปส่วนหนึ่งก่อนไม่ใช่เหรอ ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีบัตรอยู่ใบเดียวนี่แหละ มีเงินอยู่เท่านี้”
เหอศื่อยิ้มเอาอกเอาใจเอ่ย “เธอยังมีเช็คยี่สิบล้านไม่ใช่เหรอ งั้นก็ใช้…”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ถังลั่วเหยาก็กอดกระเป๋าก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เอื้อมมือไปหยิบมีดทำครัวที่วางไว้ในตู้ก่อนหน้านี้
ถือมีดอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางระมัดระวัง จ้องมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น
“หยุดความคิดของคุณซะ คุณคิดว่าคุณระแวงฉัน แล้วฉันจะระแวงคุณไม่ได้เหรอ ยี่สิบล้านให้คุณไปแล้ว เกิดพรุ่งนี้คุณไม่มา ฉันก็จะไม่เหมือนใช้ซาลาเปาไส้หมูตีมา แล้วไม่ได้กลับคืนมาหรอกเหรอ”
เมื่อจบประโยคนั้น เหอศื่อจึงเงียบลง
ไม่บอกไม่ได้เลยว่า เขาแอบคิดแบบนั้นจริงๆ
ไม่ได้ห้าสิบล้าน ขอยี่สิบล้านไปเล่นก่อนก็ยังดี
ตราบใดที่ยังไม่หย่ากับผู้หญิงคนนั้น นังหนูไร้เดียงสาคนนี้ก็ทำได้เพียงยอมให้ตัวเองกดขี่อยู่แบบนี้
ทว่าคาดไม่ถึงว่าความคิดของเขาจะถูกถังลั่วเหยามองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
เหอศื่อทำอะไรไม่ถูก และโมโหมาก
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ความกล้าเขามีน้อยมาก ไม่กล้าทำอะไรถังลั่วเหยาที่นี่ ไม่งั้นถ้าเธอเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาจริงๆ เขาคงหนีไม่รอดแน่
ดังนั้นจึงจำต้องหยิบบัตรนั้นขึ้นมา บอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ก็ได้ ก็ได้ สองแสนก็สองแสน ที่เหลือฉันจะมาเอาพรุ่งนี้”
พูดจบก็เดินออกไปทันที
ถังลั่วเหยาจ้องมองเขาจนหายลับตาไป จึงรีบวิ่งออกไปปิดประตู
จากนั้น หันหลังพิงประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างทั้งร่างทรุดลงไป
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น หลับตาลง ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ก้มลงไปมองโทรศัพท์ที่ถูกกำแน่นอยู่ในมือของเธอ มองเบอร์โทรศัพท์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ไม่ได้โทรออกไปอีกครั้ง
วันต่อมา
ถังลั่วเหยาตื่นแต่เช้า
บางทีอาจเพราะว่าเมื่อคืนเธอตกใจ คืนนี้จึงหลับไม่สนิท
ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่โดนเหอศื่อทำร้ายสมัยที่ยังเป็นเด็ก
เมื่อตื่นขึ้นมา ขอบตาทั้งสองข้างของเธอนั้นคล้ำ แสดงให้เห็นว่าเธอฝันร้าย
ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายจึงจำต้องแต่งหน้าแล้วออกจากบ้านไป
ถังลั่วเหยาไม่ได้ไปที่ไหน เธอขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลซึ่งปี่เฉียว
ขณะนั้นเอง ในโรงพยาบาล แม่ถังกำลังพูดคุยกับพยาบาลอยู่
หมอและพยาบาลในโรงพยาบาลนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับโรงพยาบาลที่เธอไปอยู่ ไม่ว่าจะสภาพหรือคุณภาพนั้นดีกว่ามาก
แม้หลายปีมานี้แม่ถังจะได้รับความทุกข์ยากอยู่มาก แต่ว่าเธอเกิดในตระกูลใหญ่ ดังนั้นจึงมีหัวข้อให้คุยกันมากมาย
ขณะกำลังพูดคุย พลันมองเห็นถังลั่วเหยาเดินเข้ามา
“เอ๋ เหยาเหยา มาได้ยังไง”
เพราะถังลั่วเหยาพึ่งมาเมื่อสองวันก่อน เธอนึกว่าหญิงสาวจะไม่มาเร็วขนาดนี้
เมื่อคืนกว่าเหอศื่อจะไป ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว
เพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของแม่ เธอจึงไม่ได้โทรมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
และเรื่องนี้ก็ไม่เหมาะที่จะคุยผ่านโทรศัพท์ ถ้าบอกก่อน ไม่แน่อาจจะเป็นห่วงมากไปกว่านี้
ดังนั้นถังลั่วเหยาจึงคิดว่า เธอมาเล่าด้วยตัวเองจะดีที่สุด
ถังลั่วเหยามองเห็นแม่เธอจึงยิ้มออกมา “วันนี้ได้พักพอดีค่ะ ไม่มีอะไรหรอก อยากมาเยี่ยมแม่”
พยาบาลที่กำลังคุยกับแม่ถังเห็นว่าเธอมาแล้ว จึงลุกขึ้นยืน
“ในเมื่อคุณหนูถังมาแล้ว งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”
แม่ถังชวนพวกเขาคุยอยู่นาน รู้สึกผิดขึ้นมา
เมื่อได้ยินดังนั้นจึงรีบบอก “พวกคุณทำธุระของพวกคุณเถอะค่ะ อย่ามาเสียเวลาเพราะฉันเลย ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ทำให้พวกคุณมาอยู่ตรงนี้นานเลย”
เหล่าพยาบาลยิ้มบางๆ บอก “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราไม่ได้ยุ่งอะไร โซนวีไอพีนี้ก็มีแค่คุณคนเดียว ดังนั้นเราว่างมากค่ะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะธุรกิจของโรงพยาบาลไม่ดี หรือเพราะว่าเฟิงยี่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้
ยังไงซะทั้งชั้นก็มีเพียงห้องของแม่ถังห้องเดียว ห้องอื่นนั้นว่างหมด
เธอพอจะเดาได้ว่า อาจเพราะฐานะของเธอ เฟิงยี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าแม่ของเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ ดังนั้นจึงปิดทั้งชั้นเพื่อไม่ให้มีข่าวหลุดออกไป
แต่เธอไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มาก
รอจนพยาบาลเหล่านั้นออกไปแล้ว เธอจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง หันไปคุยกับแม่ถัง “แม่คะ วันนี้หนูมา มีเรื่องอยากคุยกับแม่หน่อยค่ะ”
แม่ถังกำลังจะปอกผลไม้ให้เธอ ได้ยินดังนั้นแล้วจึงหันไปมองเธอ เอ่ยถาม “เรื่องอะไรเหรอ”
ถังลั่วเหยาเม้มปาก เรียบเรียงคำพูดอยู่ในใจ จากนั้นจึงเอ่ยออกมา “เมื่อคืน เหอศื่อตกลงจะหย่ากับแม่แล้ว”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกไป แม่ถังชะงักไปเล็กน้อย
ผลไม้ที่กำลังปลอกอยู่ ร่วงลงไปบนพื้น
ถังลั่วเหยามองแอปเปิลที่หล่นอยู่บนพื้น เม้มริมฝีปาก ก้มลงไปหยิบขึ้นมา
เธอยืดตัวขึ้นมา เดินไปยังห้องน้ำ นำแอปเปิลไปล้างแล้ว เดินกลับมา นั่งลงที่เดิม
เพียงแต่หยิบมีดในมือแม่ถังออกมาปลอกเอง
เธอปลอกแอปเปิลไปด้วย พลางเอ่ย “เรื่องนี้ เป็นความปรารถนาของแม่มาตลอดหลายปี ตอนนี้เขายินยอมก็ดีแล้ว ต่อไปก็จะหลุดพ้นแล้ว”
นิ้วมือของแม่ถังสั่นเล็กน้อย จ้องมองเธอนิ่ง
ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งซีดมากขึ้นไปอีก ไม่มีสีเลือดแม้เพียงเล็กน้อย
ผ่านไปนาน เสียงสั่นเอ่ย “เขาตั้งเงื่อนไขอะไร”
ถังลั่วเหยามองเธอนิ่ง
เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ เธอไม่มีทางปิดบังแม่เธอได้
ห้าสิบล้าน ยังไงมันก็ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ ในมือเธอไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น เธอจำเป็นต้องไปหยิบยืมจากที่อื่น จึงจะสามารถทำตามเงื่อนไขได้สำเร็จ
ดังนั้น เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงแม่ก็ต้องรู้
ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ปิดบัง เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้แม่ฟังอย่างละเอียด
เมื่อเล่าจบ แม่ถังก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ
“แม่ไม่เห็นด้วย”
ถังลั่วเหยารีบหันซ้ายหันขวามองออกไปด้านนอก มองดูว่าไม่มีใครมองอยู่ จากนั้นรีบยกมือขึ้นไปปิดปากแม่เอาไว้
บอกเสียงต่ำ “แม่คะ เบาหน่อย เรื่องนี้จะเสียงดังไม่ได้”
แม่ถังพึ่งได้สติ นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเสียงดังเกินไป เกิดคนอื่นรู้เรื่อง เกรงว่าจะทำให้ถังลั่วเหยาต้องยุ่งยาก
ดังนั้นเธอจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้
เมื่อมีสติ จึงรีบบอกกับถังลั่วเหยา “เหยาเหยา ลูกจะทำตามข้อเสนอของเขาไม่ได้นะ ห้าสิบล้านเลยนะ ห้าล้าน เงินเยอะขนาดนั้น เธอจะไปหามาจากไหน แม่ไม่เห็นด้วยที่เธอจะทำแบบนี้”
แม่ถังพูดไม่ผิดเลย เงินที่ถังลั่วเหยาเก็บสะสมมา ถ้าไม่ถูกเหอศื่อมาฉกเอาไป ก็เอามาใช้จ่ายกับค่ารักษาของเธอ ตัวเธอเองไม่มีเงินเหลือมากมายขนาดนั้น
