บทที่ 596 เหมือนเขามาก
เฟิงยี่เปิดไฟด้านหน้า พยุงเธอและเปลี่ยนรองเท้าให้ จากนั้นจึงอุ้มเธอเข้าไปด้านใน
ถังลั่วเหยาเริ่มสร่างเมาแล้ว หลังจากที่ผ่านไปสักพัก
มองไปรอบๆ ถามอย่างสะลึมสะลือ “ที่นี่ที่ไหนคะ”
เฟิงยี่ตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “บ้านของคุณ”
“บ้านฉัน? ”
ถังลั่วเหยาเผยใบหน้าตกตะลึง
ต่อมา เธอจึงนึกขึ้นได้ ว่าคนที่พยุงเธอมาไม่ใช่เสี่ยวฉิง แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายตรงหน้า หล่อมาก ดวงตาก็น่ามอง ทำไมถึงได้คุ้นแบบนี้นะ
เธอมองเขาด้วยท่าทางสงสัย ยื่นมือออกไป หยิกแก้มเขา
เอ๋ ไม่ใช่สิ
เธอพึ่งดื่มไปไม่ใช่เหรอ ทำไม่อยู่ๆ มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
ที่นี่คือที่ไหนนะ
อีกอย่าง ผู้ชายตรงหน้าเป็นใคร ทำไมถึงได้เหมือนเฟิงยี่จังเลย
เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น สีหน้าถังลั่วเหยาก็บิดเบี้ยว
เธอหยิกแก้มของชายหนุ่ม บิดจมูกคมของเขา จากนั้นบอก “คุณคิดว่าคุณไปทำหน้าให้เหมือนเฟิงยี่ แล้วฉันจะเชื่อคุณเหรอ”
“เหอะๆ คุณบอกว่าที่นี่คือบ้านฉัน บ้านฉันเป็นยังไงฉันจะไม่รู้เลยเหรอ จะโกหกก็ให้มันเนียนหน่อยไม่ได้หรือไง คิดว่าฉันโง่เหรอ”
มือข้างหนึ่งของถังลั่วเหยายึดเอวเขาเอาไว้ อีกข้างยกขึ้นกดย้ำๆ ไปที่แผ่นอกของเขา
ใบหน้าเล็กเชิดขึ้น สีหน้าอวดเก่ง ท่าทางแบบนั้นราวกับกำลังบอกว่า
แม่เจอมาหมดแล้ว คิดจะมาหลอกแม่ ฝันไปเถอะ
เฟิงยี่ขมวดคิ้ว ไม่รู้เธอไปเรียนท่าทางแบบนี้มาจากไหน
เวลานี้ คร้านที่จะคุยกับเธอ ชี้ไปที่ห้องน้ำ ถาม “จะให้ผมอาบให้ หรือจะอาบเอง”
ถังลั่วเหยามองตามนิ้วของเขาด้วยท่าทางมึนงง พลันชะงัก
จากนั้น ถามคำถามที่เธอไม่ควรถามที่สุดออกมา
“อาบอะไร”
เฟิงยี่เผยรอยยิ้มร้ายออกมา
รอยยิ้มนั้น เยือกเย็น และร้ายกาจ
เขาปลดกระดุมเสื้อตัวเองช้าๆ จากนั้นถอดเสื้อสูทตัวนอกออก
มุมปากยกยิ้ม ยิ้มออกมา “ดูเหมือนว่า คุณต้องการให้ผมอาบให้”
ถังลั่วเหยาชะงัก ยังไม่ทันได้สติ ภาพตรงหน้าพลันหมุนติ้ว ร่างทั้งร่างถูกอุ้มขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องน้ำ
หนึ่งนาทีหลังจากนั้น ในห้องน้ำ มีเพียงเสียงกรีดร้องของหญิงสาว
“กรี๊ด เฟิงยี่ ไอ้คนบ้า”
“เมื่อกี้ไม่ใช่ไม่รู้จักผมเหรอ ตอนนี้รู้จักแล้ว”
“ฮือ…ฉันใกล้จะจมน้ำแล้ว ช่วยฉันด้วย”
น้ำยังคงหมุนวน ชายหนุ่มเชยปลายคางเธอขึ้นมา บอก “มองให้ดี ว่าผมคือใคร”
ถังลั่วเหยาสำลักน้ำจนดวงตาแดงก่ำ มองเขา ท่าทางน่าสงสาร
เบ้ปาก เอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มใจ “เฟิงยี่”
“ผมเป็นผู้ชายของคุณ จำเอาไว้”
ถังลั่วเหยาแทบอยากร้องไห้
แต่ยังคงพยักหน้าอย่างว่าง่าย “จำได้แล้ว”
“แบบนี้สิถึงเป็นเด็กดีหน่อย”
คืนนั้น เป็นคือที่ไร้สาระที่สุด
เช้าวันต่อมา
ถังลั่วเหยาโดนความปวดเมื่อยปลุกขึ้นมา
ทั่วทั้งร่างไม่มีส่วนไหนเลยที่จะไม่เจ็บปวด จากคอถึงแขน จากเอวจนถึงต้นขา รู้สึกราวกับโดนสิบล้อทับ
เธอขมวดคิ้ว นวดคอและลุกขึ้นนั่ง
เมืองไปรอบๆ ห้องแปลกตา ถูกตกแต่งงดงามหรูหรา สีโทนธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งหรือออกแบบต่างก็ละเอียดสวยงาม มีความเป็นผู้หญิง
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามา ทำให้ทั่วทั้งห้องกลายเป็นสีทอง ให้ความรู้สึกอบอุ่น
เธอขมวดคิ้วท่าทางสงสัยโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน
ความทรงจำเมื่อคืน หายไปกับแอลกอฮอล์หมดแล้ว
ความทรงจำของเธอหยุดอยู่ที่เธอโทรหาเสี่ยวฉิง เพื่อให้มารับตัวเอง
นอกนั้นก็จำไม่ได้แล้ว
เพราะแบบนี้ แน่นอนว่าจำไม่ได้ว่าสุดท้ายเฟิงยี่เป็นคนมารับเธอ
ดังนั้น…ที่นี่คือที่ไหน
ถังลั่วเหยาลงจากเตียงด้วยความแปลกใจ มองสังเกตไปทั่วห้อง เมื่อเดินไปหยุดอยู่หน้ากระจกจึงพบว่า ชุดที่เธอสวมอยู่ไม่ใช่ชุดที่ใส่ไปทานข้าวเมื่อคืน
เธอไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนมาสวมชุดนอนผ้าไหมนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ชุดนอนคุณภาพดี สวมเข้าไปแล้วช่วยให้นอนหลับสบาย แม้นอนมาทั้งคืน ก็ไม่มีรอยยับย่นใดๆ
ถังลั่วเหยายิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
และในตอนนั้นเอง ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเข้ามา เฟิงยี่เดินตามเข้ามา
“ตื่นแล้วเหรอ”
ถังลั่วเหยาตกใจ หันกลับไปมอง มองเขาที่มาใหม่ ยืนอยู่นานกว่าจะได้สติ
ถอนหายใจ
“เป็นคุณเองเหรอ ที่นี่ที่ไหนคะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เฟิงยี่จ้องเธอนิ่ง รู้ว่าความทรงจำเธอหายไป จึงยิ้มออกมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“คุณคิดว่าไงล่ะ”
“ฉันเหรอ”
ถังลั่วเหยามึนงง
ทำไมต้องเป็นเธอที่บอกล่ะ
เธอจำอะไรไม่ได้ซะหน่อย จะรู้ได้ยังไงว่าที่นี่คือที่ไหน
เมื่อมองสายตาของเฟิงยี่ ยิ่งรู้สึกว่าเธอต้องรู้สิว่าที่นี่คือที่ไหน
นี่…เกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอถูกเขาทำมึนงงไปหมดแล้ว เฟิงยี่มองท่าทางแบบนั้นของเธอแล้วจึงหัวเราะออกมา
จากนั้นจึงไม่ได้คุยต่อ วางชุดไว้บนเตียง บอก “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทานข้าว”
พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไป
ถังลั่วเหยาชะงัก เมื่อเธอรู้สึกตัว เฟิงยี่ก็เดินออกไปแล้ว
ยังมีน้ำใจช่วยเธอปิดประตูอีกด้วย
เธอขมวดหัวคิ้วมุ่น ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่าวันนี้ผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูแปลกๆ
แต่ก็บอกไม่ถูกว่าเขาแปลกตรงไหน
เธอหันไปมองเสื้อผ้าที่วางอยู่บนเตียง เดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา
เป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ทั้งหมด คิดว่าน่าจะพึ่งให้คนซื้อมาให้ใหม่ เป็นแบรนด์ชั้นนำ เหมาะสมกับเธอ ขนาดก็พอดีตัว
หลังจากที่ถังลั่วเหยาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว จึงเก็บของ ของตัวเอง แล้วเดินออกไป
ด้านล่าง ห้องรับประทานอาหาร
เฟิงยี่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว บนโต๊ะมีอาหารเช้ามากมาย
มีโจ๊ก ซาลาเปา ปาท่องโก๋ ยังมีแซนด์วิชและเค้กอีกด้วย
ถังลั่วเหยาอยากทานอะไรก็ได้ทั้งหมด
หลังจากที่ถังลั่วเหยาเดินลงมา มองอาหารเช้าที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ ถามด้วยความตกใจ “คุณซื้อมาหมดนี่เลยเหรอคะ”
เฟิงยี่เหลือบมองเธอ บอกเสียงเรียบ “เหลิ่งเม่ยเอามาให้”
ถังลั่วเหยาคางตอบรับ
เมื่อคิดแล้วก็ใช่ คุณชายรองคนนี้ คุ้นเคยกับชีวิตสุขสบาย จะไปซื้อเองที่ไหนกัน
ในเมื่อมีผู้ช่วย แน่นอนก็ต้องใช้งานผู้ช่วยอยู่แล้ว
เธอเองไม่มีเวลาไปถามถึงเรื่องเมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไงซะเธอก็พอจะเดาออก บางทีอาจจะดื่มจนเมาแล้วบังเอิญเจอเขา จากนั้นเขาจึงพามาที่นี่
บังเอิญเจอเขา
ที่นี่ก็แค่หนึ่งในที่พักของเขาก็เท่านั้น
