ด้วยเหตุนี้ ก็ยิ่งไม่มีทางให้เธอทำได้สำเร็จ！
แล้วก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน จู่ๆเธอก็ยื่นมือออกมา ถอดสร้อยข้อมือที่สวมไว้เรียบร้อยแล้วออก
จากนั้นก็ยื่นไปให้กับตู๋กูยิงที่ยืนมองด้วยสายตาอึ้งตะลึง
“ความปรารถนาดีของคุณนายเฟิง หนูรับไว้ด้วยใจแล้วค่ะ น่าเสียดายสถานภาพของหนูต่ำต้อยเกินไป ไม่เหมาะที่จะเป็นลูกบุญธรรมของคุณ ดังนั้นสร้อยข้อมือเส้นนี้ ขอให้คุณเก็บกลับไปเถอะนะคะ”
ตู๋กูยิงอึ้งตกใจ
ไม่ใช่แค่เธอ แต่คนอื่นๆก็อึ้งไปเช่นเดียวกัน
แม้ว่าพวกเขาจะโกรธท่าทางดูถูกดูแคลนของเธอ
แต่ก็ต้องยอมรับว่า ตระกูลเฟิงของเธอก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยชั้นสูง เป็นที่ที่ผู้หญิงมากมายต่างก็อยากที่จะเข้าไปทั้งนั้น！
ถ้าถังลั่วเหยาเก็บสร้อยข้อมือเมื่อตะกี้เอาไว้ ต่อให้ไม่ได้คบกับเฟิงยี่ แต่อย่างน้อยก็จะได้ชื่อว่าเป็นถึงลูกสาวบุญธรรมของคุณนายเฟิงเชียวนะ
ต่อให้ลูกบุญธรรมคนนี้ ไม่ได้ผลประโยชน์มากมายนัก แต่ในอนาคตถ้าเอาไปใช้พูดข่มคนอื่น ก็ทำให้คนตกใจกลัวได้อยู่ไม่น้อยเลย
แถมสถานภาพนี้ตู๋กูยิงก็เป็นคนพูดออกมาเอง เชื่อว่าในอนาคตเธอก็คงจะกลับคำไม่ได้แล้ว
แต่เธอกลับปฏิเสธ！
นี่มันเท่ากับ เธอกำลังตบหน้าตู๋กูยิงซึ่งๆหน้าเลยนะ！
ในอนาคตถ้าเกิดเธอยังสามารถคบกับเฟิงยี่ได้อยู่ก็ดีไป แต่ถ้าคบกันไม่ได้แล้วล่ะก็ ตู๋กูยิงจะต้องทำให้เธออยู่ในวงการบันเทิงต่อไปไม่ได้แน่ๆ！
พอคิดถึงตรงนี้ ทุกคนก็หันไปมองถังลั่วเหยา รู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างช่วยไม่ได้
แต่ถังลั่วเหยา กลับสีหน้าเย็นชาตลอดเวลา ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
ตู๋กูยิงโมโหสุดๆ！
เธอคิดไม่ถึง ว่าถังลั่วเหยาจะทำแบบนี้！
เธอโกรธจนหอบใจแรง ชี้ไปที่ถังลั่วเหยา กัดฟันพูดขึ้น“ดี ดีมาก！ถังลั่วเหยา เธอคงคิดว่า เธออ่อยลูกชายฉันได้แล้ว เขาจะแต่งงานกับเธออย่างนั้นสินะ?”
ถังลั่วเหยาไม่ได้พูดอะไร
ตู๋กูยิงยิ้มอย่างเย้ยหยัน“ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ถ้าฉันไม่อนุญาต ต่อให้เขาจะชอบเธอมากขนาดไหน เธอก็อย่าหวังว่าจะได้เหยียบเข้ามาในตระกูลเฟิง！”
“ใครบอกว่าเธออยากจะเข้าไปบ้านใหญ่ของตระกูลเฟิงกันล่ะ！”
ในตอนนี้เอง จู่ๆข้างนอกก็มีเสียงดังเข้ามา
ทุกคนต่างพากันอึ้งตะลึง จากนั้น ใบหน้าก็เริ่มดีอกดีใจขึ้นมา
เฟิงยี่กลับมาแล้ว！
เป็นอย่างที่คิดไว้ เห็นเฟิงยี่สีหน้าเย็นชาอยู่ตรงประตู ใส่ชุดสูทสีดำเดินเข้ามาข้างใน
ถังลั่วเหยาก็อึ้งตะลึงเช่นกัน
เขาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
ไม่เห็นเงาของเขาในบ้านตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลับมา?
เฟิงยี่สีหน้าโมโห หลังจากที่เดินเข้ามา ก็เข้ามายืนกันถังลั่วเหยาเอาไว้อยู่ข้างหลัง
จากนั้น ก็มองตู๋กูยิงด้วยสีหน้าเยือกเย็น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แม่ แม่มาได้ยังไง? ผมบอกไปแล้วว่าที่นี่เป็นที่ของผม ถ้าไม่ได้รับอนุญาตพวกท่านไม่มีสิทธิ์เข้ามานะ”
ตู๋กูยิงมองลูกชายของตัวเองด้วยความตกใจ แต่สักพักพอได้ยินคำพูดนี้ของเขาก็รู้สึกโกรธสุดๆ
“เฟิงยี่！ฉันเป็นแม่ของแกนะ！สถานที่อะไรของแกที่ฉันจะเข้ามาไม่ได้? ที่แกพูดมาตอนนี้คิดจะยั่วโมโหฉันใช่ไหม?”
เฟิงยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หันไปมองเหลิ่งเม่ย
เหลิ่งเม่ยทำได้แค่ก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร
ล้อเล่นอะไรอยู่ BOSSกับBOSSทะเลาะกันอยู่แบบนี้ คนระดับล่างแบบพวกเขาจะเข้าไปยุ่งด้วยได้ยังไง
อย่าไปหาเหาใส่หัว เดี๋ยวไฟจะลามมาถึงตนเอง
เฟิงยี่เข้าใจเหตุผลดี จึงโบกๆมือ ให้พวกเขาถอยออกไป
จากนั้น ก็นวดๆหัวคิ้วด้วยความรู้สึกปวดหัว ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น“แม่ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ”
“ฉันไม่สนว่าแกหมายความว่ายังไง！”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ตู๋กูยิงแค่คิดที่จะใช้อำนาจบารมีกดขี่ข่มเหงถังลั่วเหยาเท่านั้น
แต่กลับถูกถังลั่วเหยาตบหน้าไปเมื่อตะกี้ ตอนนี้ก็มาถูกลูกที่คลอดออกมาของตัวเองทำให้รู้สึกอับอายอีก
เธอก็รู้สึกโมโหจริงๆแล้ว！
เธอชี้ไปที่ถังลั่วเหยา พูดขึ้นด้วยความโมโห“ตอนนี้แกอธิบายกับฉันมาซิ ว่าแกกับผู้หญิงคนนี้ มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?”
เฟิงยี่หันไปมองถังลั่วเหยา ในตามืดมนเล็กน้อย
ถังลั่วเหยาดึงๆชายเสื้อของเขา บอกเป็นนัยว่าอย่าพูด
คิดไม่ถึงว่า เฟิงยี่กลับจับมือของเธอเอาไว้
เขาหันกลับไปมองตู๋กูยิง พร้อมกับพูดขึ้นอย่างจริงจัง“แม่ เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรัก ผมจะแต่งงานกับเธอ”
ตู๋กูยิงอึ้งตะลึง
ยืนมองเขาอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“นี่แก ตะกี้แกว่าไงนะ?”
เฟิงยี่พูดย้ำขึ้นอีกหนึ่งที“ผมบอกว่า ผมรักเธอ ผมจะแต่งงานกับเธอ นี่ไม่ได้จะขอความเห็นจากแม่ แต่เป็นการแจ้งให้แม่ทราบ ไม่ว่าแม่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ชอบหรือไม่ชอบ ผมก็จะแต่งงานกับเธออยู่ดี ถ้าแม่ไม่ยอมรับ ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไป พวกเราก็จะย้ายออกไปเอง หวังว่าถึงตอนนั้นก็ต่างคนต่างอยู่นะครับ พวกเราจะไม่ไปทำให้แม่ต้องแปดเปื้อน แล้วก็ขอให้แม้อย่ามารังควานชีวิตของพวกเราด้วยนะครับ”
ตู๋กูยิงแทบจะโกรธจนเป็นบ้า！
เธอคิดไม่ถึง ว่าเฟิงยี่จะพูดคำพูดที่ไร้สามัญสำนึกขนาดนี้กับเธอ！
อะไรคือจะไม่มาทำให้เธอต้องแปดเปื้อน อะไรคือจะย้ายออกมา?
นี่เขาคิดจะตัดความสัมพันธ์กับตระกูลอย่างนั้นเหรอ?
เธอโกรธจนตัวสั่น ชี้ไปที่เฟิงยี่พร้อมกับพูดขึ้น“แก แกบ้าไปแล้ว！แกไม่รู้ตัวใช่ไหมว่าแกกำลังพูดอะไรออกมา? เพื่อผู้หญิงคนนี้คนเดียว แกถึงกับต้องพูดกับแม่ของแกแบบนี้เลยเหรอ！”
ในใจของถังลั่วเหยา ก็ตกอกตกใจอยู่เหมือนกัน！
เมื่อคืนเธอยังคิดสงสัยอยู่เลย ว่าถ้ามีสักวันที่ตู๋กูยิงออกมาขัดขวางพวกเขาขึ้นมา เฟิงยี่จะยอมทิ้งเธอไปไหม
ตอนนี้ เฟิงยี่ก็ได้ใช้การกระทำในการบอกกับเธอแทนแล้ว
เขาไม่มีทาง！
เขาแค่จะอยู่ด้วยกันกับเธอ ยืนหยัดที่จะปกป้องเธอตลอดไป
ขอบตาของถังลั่วเหยาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา
ครั้งแรก ที่รู้สึกว่ามีความกล้าออกมาจากใจ เผชิญหน้ากับปัญหาที่ตนเองไม่กล้าเผชิญมาก่อน
“คุณป้า”จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมา มองตู๋กูยิง น้ำเสียงทั้งอ่อนโยนทั้งแน่วแน่
“หนูขอโทษในการเสียมารยาทของหนูเมื่อตะกี้นี้ด้วยค่ะ แต่ว่าหนูกับเฟิงยี่รักกันจริงๆ หนูไม่ได้โลภทรัพย์สมบัติหรืออำนาจบารมีของตระกูลเฟิงเลนแม้แต่น้อย ถ้าคุณไม่เชื่อ จากนี้ไปหนูขอรับประกันเลยว่า ต่อให้หนูกับเฟิงยี่แต่งงานกันแล้ว ก็จะไม่ใช้อำนาจของตระกูลเฟิงในการหาผลประโยชน์ให้กับตัวเอง หนูสาบานได้ ถ้าผิดคำสาบานนี้ ขอให้ไไม่ตายดีเลยค่ะ！”
เธอพูดจบ เฟิงยี่ก็ยกคิ้ว หันไปปิดปากของเธอเอาไว้ทันที
เขาพูดขึ้นอย่างกระวนกระวาย“คุณพูดไร้สาระอะไร?”
ถังลั่วเหยากลับยิ้มๆ
เธอมองท่าทางที่โกรธเกรี้ยวกราดของเฟิงยี่ เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าที่แท้เขารักตนเองขนาดนี้
ในใจแอบรู้สึกอบอุ่นและประทับใจไม่น้อย
เธอยกมือขึ้น จับมือของเขามา แล้วกุมเอาไว้แน่น
รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอ เฟิงยี่แววตาลึกซึ้ง จากนั้นก็กุมมือของเธอกลับอย่างไม่มีความลังเลแต่อย่างใด
กุมเอาไว้แน่น
การกระทำนี้ของพวกเขา ก็หนีไม่พ้นสายตาของตู๋กูยิง
สีหน้ายิ่งดูไม่ได้ขึ้นมาทันที
ถังลั่วเหยาพูดขึ้นต่อ“หนูรู้ดีว่าคุณเป็นห่วงอะไร แล้วหนูก็ได้สัญญากับคุณไปเรียบร้อยแล้ว หวังแค่ว่าคุณจะให้โอกาสพวกเราสักครั้ง ให้พวกเราได้พิสูจน์ ว่าหนูไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริงๆ！”
เฟิงยี่รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย
เขาเข้าใจนิสัยใจคอของถังลั่วเหยาจริงๆ！
