เธอเป็นคนที่เคารพตัวเองมาก
มากถึงขนาดที่ว่าไม่ยอมก้มหัวให้ใครมาก่อน
ต่อให้อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแค่ไหน ก็จะยอมกัดฟันยืนหยัดด้วยตัวเอง แล้วก็ไม่ยอมแพ้ให้กับใครทั้งนั้น
แต่ตอนนี้ เพื่อเขา เพื่อที่จะได้อยู่ร่วมกันกับเขา เธอกลับยอมวางทิฐิและศักดิ์ศรีของตัวเองลง พูดคำพูดพวกนี้กับตู๋กูยิง
เขาก็รู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาไม่น้อย
แม้ว่าเขาจะสะเทือนใจ แต่ตู๋กูยิงกลับโมโหสุดๆ
เธอชี้มาที่ทั้งสองคน โกรธจนตัวสั่นไปหมด ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด“พวกแก พวกแกกำลังรวมหัวกันบีบบังคับฉัน?”
เฟิงยี่ขมวดคิ้ว
“แม่ พวกเราไม่ได้หมายถึงแบบที่แม่พูดนะ แม่เองต่างหากที่คิดจะขัดขวางพวกเรา”
พูดพลาง ก็กระซิบเบาๆมาหนึ่งประโยค
“แถมนี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว แม่ไม่พอใจอย่างนู้นไม่พอใจอย่างนี้ หรือยังอยากที่จะคลุมถุงชนกันอยู่อีกเหรอ?”
“นี่แก！”
พอเห็นตู๋กูยิงโกรธจนแทบจะเป็นลมไป เฟิงยี่ก็มือไว เข้าไปประคองเธอเอาไว้ก่อน
แต่เพิ่งจะแตะโดนตัวเธอ ก็ถูกเธอผลักออกมา
“แกไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ！”เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น“ฉันไม่มีลูกอกตัญญูแบบแก รวมหัวกับผู้หญิงนอกบ้านมารังแกฉัน ได้ พวกแกรักกันมากขนาดนั้นใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันดูหน่อย ว่าพวกแกจะทนต่อแบบทดสอบได้สักแค่ไหน！พวกเราจะได้เห็นดีกัน！”
พูดจบ ก็หันตัวจากไปด้วยความโมโห
ถึงยังไงเฟิงยี่ก็ยังกลัวว่าเธอโมโหดขนาดนี้ ออกไปตามลำพังคนเดียวอาจจะเกิดอะไรขึ้นได้
ก็เลยพูดกับถังลั่วเหยาเบาๆ“ผมจะออกไปดูสักหน่อยนะ”
ถังลั่วเหยาพยักหน้า เขาจึงออกตามไปอย่างทันที
ข้างนอกวิลล่า หลังจากที่ตู๋กูยิงออกมาแล้ว ก็กำลังจะขึ้นรถ
แต่ไม่คิดว่าจะถูกเฟิงยี่เข้ามาขวางตรงประตูรถก่อน
ต่อมา ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของพวกเหลิ่งเม่ย ก็เห็นคุณชายรองที่ปกติแล้วจะเอ้อระเหยลอยชาย แต่ก็ทรงพลังสง่างามอยู่ตลอดเวลาของพวกเขากำลังทำท่าทางออดอ้อนอยู่ต่อหน้าของตู๋กูยิง
“เฟิงยี่ แกถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ！”
“ผมไม่ถอย！”เขากอดแขนของตู๋กูยิงเอาไว้ ส่ายหัว“แม่ แม่อย่าโกรธเลยนะ ผมกับเหยาเหยารักกันจริงๆ ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดตลอดชั่วชีวิตก็คือเธอคนเดียวเท่านั้น ถ้าไม่ได้แต่งงานกับเธอ ผมคงต้องโสดไปตลอดชีวิตแน่ๆ แม่คงไม่อยากเห็นลูกชายของแม่ออกบวชหรอกใช่ไหม?”
ตู๋กูยิงโมโหสุดๆ
“แก? บวช? เหอะ！ต่อให้พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกแกก็ไม่มีทางมีความคิดแบบนี้หรอก！เห็นเมื่อก่อนตอนที่แกคบกับสาวสกุลส้งหรือสาวสกุลหลิน ก็บอกเหมือนกันไม่ใช่เหรอว่าพวกเธอก็เป็นคนที่แกรักที่สุด? ตอนนี้ไม่ได้คบกันแล้วไม่เห็นจะไปออกบวชอะไรเลย”
เฟิงยี่“……”
ที่ไม่ไกล พวกเหลิ่งเม่ยต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
เฟิงยี่จ้องพวกเขาตาเขม็ง พวกเขาจึงรีบกลั้นขำเอาไว้ทันที
แต่มุมปากที่ยกขึ้นอย่างกลั้นเอาไม่อยู่ มันฟ้องว่าพวกเขากำลังหัวเราะอยู่ในใจ
เฟิงยี่ก็รู้ดี ว่าเรื่องไร้สาระที่ตนเองเคยทำมาในสมัยก่อน ยังคงทิ้งร่องรอยเอาไว้อยู่ภายในจิตใจของแม่
แต่เมื่อก่อนเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ แค่เล่นๆเท่านั้น แถมเขาก็ไม่ได้เป็นฝ่ายรุกก่อนด้วย มีแต่ผู้หญิงพวกนั้นที่กระโจนเข้ามาหาตัวเองก่อนทั้งนั้น
เขาในตอนนั้นก็ไม่มีแฟน เป็นชายวัยรุ่นปกติที่มีจิตใจฮึกเหิม ใครจะฉุดอยู่ล่ะ?
พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง
“แม่ ครั้งนี้ผมจริงจังจริงๆ！เมื่อตะกี้ตอนที่แม่พูดจารุนแรงเกินไปต่อหน้าเหยาเหยา ไม่เพียงแต่จะทำร้ายจิตใจเธอแล้ว ยังทำร้ายจิตใจของผมอีกด้วยนะ ตอนนี้ผมลองมาขอร้องอ้อนวอนแม่อีกสักครั้ง แม่อย่าโกรธเลยนะ ให้โอกาสพวกเราสักครั้งได้ไหม?”
ถึงยังไงสุดท้ายแล้วตู๋กูยิงก็ยังรักและเป็นห่วงลูกชาย
เธอหันไปมองเขา ยิ้มอย่างเย้ยหยัน“ได้ ฉันจะให้โอกาสพวกแกสักครั้ง ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้พวกแกก็ไปทำทะเบียนสมรส จากนั้นแกก็ออกไปตัวเปล่าไม่มีเงินติดตัวไปสักแดงเดียว เป็นยังไง?”
เฟิงยี่แน่นิ่งไป
ตู๋กูยิงพูดขึ้นต่อ“ฉันจะรอดูซิ ว่าถ้าแกไม่ใช่คุณชายรองของตระกูลเฟิง แล้วก็ไม่ได้ทำงานที่เฟิงซื่อกรุ๊ปแล้ว ถึงขนาดที่ต่อไปก็จะไม่สามารถใช้ชื่อเสียงของเฟิงซื่อกรุ๊ปไปทำเรื่องต่างๆได้ เธอยังจะอยากแต่งงานกับแกต่อไหม”
เฟิงยี่รู้สึกว่า ปกติแล้วแม่ของตัวเองก็เป็นคนที่ฉลาดมาก
แต่ทำไมตอนนี้ จู่ๆถึงดื้อดึงได้ขนาดนี้?
แต่ว่า คำพูดของตู๋กูยิง กลับสร้างแรงฮึกเหิมในใจให้กับเขา
พอสมองของเขาแล่น ก็พูดขึ้นมาทันที“แม่พูดจริงใช่ไหม?”
ตู๋กูยิงขมวดคิ้ว“อะไรจริง?”
เฟิงยี่พูดขึ้น“ก็……ที่แม่บอกว่าให้ผมออกไปแต่ตัว แล้วก็ให้พวกเราแต่งงานกัน?”
ตู๋กูยิงแทบไม่เชื่อ ว่าถ้าเฟิงยี่ไม่ใช่คุณชายรองของตระกูลเฟิงแล้ว ไม่มีเฟิงซื่อกรุ๊ปเป็นที่พึ่งแล้วด้วย แล้วถังลั่วเหยายังจะยอมแต่งงานกับเขาอยู่
ด้วยเหตุนี้ เธอทำได้แค่พูดขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน“แน่นอนสิ ถึงตอนนั้นแกจะเข้าใจเอง ว่าผู้หญิงพวกนี้เห็นแก่เงินขนาดไหน สิ่งที่แม่คิดให้แก ก็ดีกับแกทั้งนั้น”
เฟิงยี่แทบจะไม่ได้ฟังประโยคสุดท้ายของเธอเลย พูดขึ้นมาทันที“ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ตามที่แม่ว่าเลยก็แล้วกัน พูดแล้วนะ ขอแค่เธอยอมแต่งงานกับผม จากนี้ไปแม่ก็ห้ามสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของพวกเราอีกแล้วนะ”
ตู๋กูยิงอึ้งตะลึงไป ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็ถูกเฟิงยี่ผลักเข้าไปในรถเสียก่อน
“เอาล่ะๆ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้แม่ก็กลับไปได้แล้ว ผมจะให้เหลิ่งเม่ยขับรถไปส่งแม่เอง ใช่แล้ว ตอนที่เหลิ่งเม่ยส่งแม่แล้ว อย่าลืมให้เขาช่วยผมเอาทะเบียนบ้านมาด้วยนะ！”
ตู๋กูยิงอึ้งไป ก่อนจะถามขึ้น“แกจะเอาทะเบียนบ้านไปทำไม?”
เฟิงยี่ค้ำประตูรถเอาไว้ ยิ้มๆ“แม่บอกเองไม่ใช่เหรอ? ว่าให้ผมไปขอเธอแต่งงาน? ถ้าไม่มีทะเบียนบ้านผมจะแต่งงานได้ยังไงล่ะ?”
ตู๋กูยิงอึ้งตะลึง พูดขึ้นมาด้วยความตกใจ“ฉันบอกแกตั้งแต่เมื่อไรว่าให้ไปขอเธอแต่งงาน?”
เฟิงยี่ยกมุมปาก ภายนอกยิ้มแย้มแต่ในใจไม่ใช่
“แม่ ถึงแม้ว่าผู้ชายของตระกูลพวกเราจะเข้มแข็งแข็งแกร่ง แต่ว่าหลายปีมานี้ คนนอกกลับรู้สึกว่าแม่เป็นวีรสตรีมาโดยตลอด ไม่แพ้ผู้ชายเลย การที่อยู่ในระดับนี้แล้ว แม่คงจะไม่ใช่คนที่พูดแล้วคืนคำใช่ไหมล่ะ?”
ตู๋กูยิงนิ่งชะงัก ก่อนจะตอบสนองกลับมา เมื่อตะกี้ตัวเองหมายความว่าแบบนี้จริงๆ
เธอครุ่นคิด ก่อนจะยืนยันอีกครั้ง ผู้หญิงในวงการบันเทิงแบบถังลั่วเหยา ก็ต้องเคยชินกับการยกยอคนตำแหน่งสูงเหยียดย่ำคนอยู่เบื้องล่างอยู่แล้ว ไม่มีทางจะยอมตอบตกลงแต่งงานกับเฟิงยี่ที่ไม่เหลืออะไรเลยแน่นอน
ดังนั้นเธอจึงแค่จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา“ได้ ให้แกก็ได้ แต่ว่าแกอย่ามาเสียดายทีหลังก็แล้วกัน！ถึงตอนนั้น ตอนที่แกสูญเสียทั้งเธอสูญเสียทั้งเงินแล้ว ต่อให้แกมาขอร้องอ้อนวอนฉัน ฉันก็ไม่มีทางช่วยแกแน่นอน！”
เฟิงยี่โบกมืออย่างไม่สนใจเลยสักนิด“ได้ เจรจาสำเร็จ！”
ตู๋กูยิงจึงจากไป
พอมองตามรถแล่นจากไปแล้ว เฟิงยี่ก็สีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะหันกลับเข้าไปในบ้าน
ในห้องรับแขก ถังลั่วเหยายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น
ตอนที่สวนกลับตู๋กูยิงเมื่อตะกี้ ก็รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย
แต่ตอนนี้พอเธอกลับไปแล้ว ในใจกลับรู้สึกเสียดายที่ทำลงไปซะอย่างนั้น
เธอใจร้อนเกินไป！
แม้ว่าในใจของตัวเองจะไม่อาจทนดูตู๋กูยิงที่เห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเองได้อีกต่อไปแล้วก็ตาม แต่ก็ควรจะอดทนอดกลั้นไว้สักหน่อยต่อให้เฟิงยี่จะเข้าข้างตนเองก็ตาม
ตอนนี้ทำซะแม่ของพวกเขาต้องมาปวดหัววุ่นวายเพราะเรื่องของตนเองซะอย่างนั้น มันทำให้ในใจของเธอรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเลยจริงๆ
