เซ่เซียวพยักหน้า
หลังจากนั้นสองคนก็ไม่ได้พูดคุยกันอีก
หลังจากที่นั่งได้สักพัก ผู้กำกับเรียกถังลั่วเหยาไปซ้อมเดิน เธอจึงทักทายเซ่เซียว จากนั้นก็ไปแล้ว
เซ่เซียวยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับไปไหน ท่ามกลางท้องฟ้ากลางคืน ดูเธอซ้อมเดินตามการวางแผนผู้กำกับอย่างเงียบๆ
ในขณะนี้ เสี่ยวฉิงเดินจากด้านหลัง
“พี่เซียว นี่คืออาหารมื้อดึกที่ฉันเพิ่งออกไปซื้อเมื่อกี้ คุณลองชิมดูด้วยกันไหม”
ถังลั่วเหยาถ่ายละครรอบดึกตอนกลางคืนจะต้องกินอาหารมื้อดึก ถ้าไม่กินก็จะไม่มีอารมณ์
ดังนั้นเสี่ยวฉิงมักจะไปซื้อให้เธอในเวลานี้
รู้ว่าวันนี้เซ่เซียวก็ต้องถ่ายละครรอบดึกเหมือนกัน ดังนั้นจึงซื้อมาสองชุด
เซ่เซียวตะลึง หันหน้าไปเห็นว่าเป็นเธอก็ยิ้ม
“คืออะไรเหรอ”
“มีหนังนมสองชั้นและข้าวผัดกับโอเด้ง แล้วยังมีอาหารปิ้งย่างต่างๆ อีกด้วย”
พอพูดถึงตรงนี้ เสี่ยวฉิงเกาหัวอย่างเกรงใจ “มีแต่พวกขนมกับของทันเล่น ก็ไม่รู้ว่าคุณชอบหรือเปล่า”
เซ่เซียวดูอาหารโชยกลิ่นที่อยู่ข้างหน้า ในใจอบอุ่น ยิ้มพูดว่า: “ชอบสิ”
เขาพูด จากนั้นก็รับของมาโดยไม่ได้ลังเล หยิบขึ้นมาหนึ่งไม้กินคำหนึ่ง
“อืม อากาศหนาวๆ แบบนี้ ยังมีอาหารมื้อดึกร้อนๆ และอร่อยแบบนี้อีกด้วย มีความเกินไปแล้วไหม แล้วผมจะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ”
เสี่ยวฉิงเห็นเขากินแบบไม่สนใจภาพลักษณ์ หน้าตาแบบปากมีน้ำมันไหลเต็ม ก็ยิ้มตามไปด้วยเหมือนกัน
“คุณชอบก็ดีแล้ว”
เธอพูดอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแก้มเริ่มแดงเล็กน้อย
สายตาเหลือบมองไปทางถังลั่วเหยาฝั่งนั้น จากนั้นพูดว่า “คืนนี้คุณถ่ายละครกับพี่ลั่วเหยาด้วยกันเหรอ”
เซ่เซียวส่ายหัว
“ไม่ วันนี้ผมถ่ายที่กลุ่มสอง ไม่มีฉากคู่กับเธอ”
เสี่ยวฉิงพยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ในขณะนี้ ฝั่งรองผู้กำกับตรงนั้นเรียกเขาไปซ้อมเดินที่สถานที่กลุ่มสอง
เขาก็รีบกัดโอเด้งอีกกี่คำ จากนั้นจึงเอาของยื่นให้เสี่ยวฉิง
“รบกวนคุณช่วยถือให้ผมหน่อย ผมซ้อมเดินเสร็จค่อยมาอีก”
“ห๊า”
เสี่ยวฉิงรู้สึกไม่น่าเชื่อ ในใจคิดว่าเดี๋ยวเย็นแล้ว หรือไม่ก็ไม่ต้องกินแล้ว
นึกไม่ถึงว่า เซ่เซียวกลับเดินไปข้างนอกด้วย หันหน้ากลับไปบอกเธอด้วยว่า: “ต้องเก็บไว้ให้ผมนะ ไม่ต้องทิ้งแล้ว เย็นแล้วก็กินได้”
พูดจบจึงรีบจากไปรวดเร็ว
เสี่ยวฉิงมองด้านหลังของเขาจากไป ทันใดนั้นกลับไม่รู้ควรดีใจหรือเสียใจดี
ผ่านไปไม่นาน เซ่เซียวก็กลับมาแล้วจริงๆ
หลังจากกลับมาถึง ก็กินอาหารมื้อดึกที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้กินหมดให้หมดแล้ว
ถังลั่วเหยาก็ซ้อมเดินเสร็จกลับมาแล้วเหมือนกัน ระหว่างนั้นไฟมีปัญหานิดหน่อย ยังต้องปรับอีกนิดหนึ่ง ดังนั้นเธอยังมีเวลาพักอีกครู่หนึ่ง
กลับมาก็เห็นเซ่เซียวกอดอาหารมื้อดึกไว้กินอย่างอร่อย รู้สึกไม่น่าเชื่อ
“เฮ้ย เสี่ยวฉิงยัยนี่ได้อยู่นะ ตอนนี้ช่างสังเกตจริงๆ นะเนี่ย ยังรู้ว่าจะซื้ออาหารมื้อดึกให้คุณชุดหนึ่ง”
เซ่เซียวเงยหัวขึ้นดูเธอแวบหนึ่ง ยิ้มพูดว่า: “ทำไม ผมกินอาหารมื้อดึกของคุณชุดหนึ่งเสียดายแล้วเหรอ”
ถังลั่วเหยาตะลึง รู้ว่าเขาล้อเล่นกับตัวเอง อดไม่ได้ที่จะขำว่า: “ฉันไม่เสียดายอาหารมื้อดึกหรอก คือฉันสงสารมียัยผู้หนึ่งลุ่มหลงหมดใจ แต่คนอื่นเขากลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรเลย”
เซ่เซียวอึ้ง
มองเธอยังงงงัน
หลังจากที่ถังลั่วเหยาพูดจบ ถึงเพิ่งรู้ตัวทีหลังว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจพูดหลุดปากแล้ว
รีบปิดปากไว้ ทำท่าปิดไว้
จากนั้นส่ายหัว โบกมือ ทั้งหน้าดูน่าสงสาร
ก็คือว่า ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณอย่าถามฉันนะ
เซ่เซียวขมวดคิ้ว
เขาเป็นคนฉลาดแค่ไหน
หลักครองตนในสังคมด้านนี้ ยิ่งชำนาญฉลาดทันคน
ถึงแม้ถังลั่วเหยาไม่ยอมพูด แต่จากในประโยคที่เธอพูดเมื่อกี้ ฟังอะไรบางอย่างออกตั้งนานแล้ว
เขาหันหน้าไปดูเสี่ยวฉิงที่กำลังยุ่งอยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง ดวงตาแอบมืดมนเล็กน้อย มีความคิดหลายอย่างโผล่ขึ้นมา
แต่ในที่สุดก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้ต่อ
กินอาหารมื้อดึกเสร็จ ก็เริ่มทำงานแล้ว
วันนี้ฉากที่ถังลั่วเหยาจะถ่ายคือฉากทะเลาะกันในกลางคืน
ความจริงเธอคนนี้ทะเลาะกับคนอื่นไม่ค่อยเป็น
ส่วนมากก็จะตีกัน ไม่ค่อยพูดมากเท่าไหร่
ดังนั้นฉากทะเลาะกันถ่ายลงมา รู้สึกแค่ว่าทั้งคนจะเหนื่อยจนเป็นลมแล้ว
เสี่ยวฉิงเทน้ำเอามาให้เธอดื่มกี่คำ พอบรรเทาความแห้งในลำคอได้ชั่วคราว
จากนั้นจึงถ่ายฉากต่อไปต่อ
ฉากรอบดึกที่กองถ่ายวางแผนให้ ถ่ายจนถึงตีสามถึงเลิกงาน
ถังลั่วเหยาเหนื่อยจนหมดแรงทั้งตัว แค่นิ้วเดียวยังไม่อยากดิ้นเลย
หลังจากที่กลับไปถึงโรงแรม ก็อยากจะรีบกลับห้องไปนอนอย่างเดียว
เสี่ยวฉิงไม่ได้นอนห้องเดียวกับเธอ แต่อยู่อีกห้องหนึ่งตรงชั้นล่าง
เพราะเวลาดึกเกินไปแล้ว ถังลั่วเหยาคำนึงถึงพรุ่งนี้เช้าเธอก็ต้องตื่นเช้าไปกองถ่ายกับตัวเองด้วย
ดังนั้นก็ไม่ได้ให้เธอไปส่งตัวเองกลับห้อง
แต่คือจากกันตั้งแต่อยู่ในลิฟต์แล้ว ให้เธอกลับไปชั้นที่ตัวเองอาศัยอยู่ ตัวเองกลับห้องคนเดียวก็ได้แล้ว
ทางโรงแรมถูกกองถ่ายเหมาลงมาแล้ว ด้านล่างมีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
บวกกับบอดี้การ์ดอีกสองคนที่เฟิงยี่ให้เหลิ่งเม่ยส่งมาให้ ก็จะคอยปกป้องถังลั่วเหยาอยู่ข้างๆ ตลอด ดังนั้นด้านความปลอดภัยไม่มีอะไรน่ากังวล
เสี่ยวฉิงเห็นท่า จึงไม่ได้บังคับและตกลง
สองคนต่างกลับห้องตัวเอง บอดี้การ์ดสองคนยืนตรงอยู่นอกประตู หลังจากที่เฝ้ามองเธอกลับเข้าไปในห้องแล้วจึงจากไป
ส่วนถังลั่วเหยา พอเข้าไปในห้อง ขนาดไฟยังไม่ทันได้เปิด อันดับแรกก็คือรีบสะบัดส้นสูงที่อยู่ตรงเท้าทิ้ง
คาดคิดไม่ถึงเลยว่ารองเท้ายังไม่ทันถอดเสร็จ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเสียงหายใจของผู้ชายดังมาจากหลังหู
ทันใดนั้นกระดูกสันหลังเธอเย็นไปหมด หันหน้ากลับไปอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับตะโกนด่าในเวลาเดียวกัน: “ใคร”
นึกไม่ถึงเลยว่ายังไม่ทันดูคนข้างหน้าให้ดี วินาทีต่อมา ก็มีหัวคนหนึ่งก้มลงมา จูบริมฝีปากของเธอทันทีเลย
ทันใดนั้นถังลั่วเหยาจ้องตาโตขึ้นมา รู้สึกได้แค่ในหัวดัง “หวือ” เสียงหนึ่ง ระเบิดลงในชั่วขณะเลย!
เธอแม้แต่คิดยังไม่มีเลย ก็ยื่นมือออกไป
แต่มือยื่นออกไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็ถูกผู้ชายจับไว้
จากนั้นทั้งคนก็ดัง “ปึง” เสียงหนึ่ง ถูกอีกฝ่ายกดอยู่ตรงประตู
ทั้งสองมือถูกเขาจับไว้ กดเอาไว้ตรงบนหัว
ปากถูกปิดไว้ มือก็ถูกควบคุมไว้ ขณะนั้นถังลั่วเหยาร้อนใจไม่ไว้แล้ว
แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ร่างกายของเธอชนโดนประตูเสียงดังขนาดนี้ บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างนอกกลับไม่ได้ยิน
ตามความเป็นจริง พวกเขาเพิ่งส่งตัวเองกลับมาไม่นาน ไม่น่าจะเดินไปไกลแล้วนิ
จากความระแวดระวังและหูดีของเขา ก็ไม่น่าจะไม่ได้ยินอะไรเลยนิ!
ในใจถังลั่วเหยาเต็มไปด้วยความสงสัยบวกกับความโกรธ รู้สึกได้ว่าการโจมตีของผู้ชายยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นโกรธด้วยร้อนใจด้วย
ก็งอเข่าพุ่งเข้าไปจุดที่อ่อนแอที่สุดเขา
คราวนี้ ผู้ชายสีหน้าเปลี่ยน
เพราะนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีท่านี้ ท่ามกลางความมืดอดไม่ไว้ที่จะร้องเสียงออกมา
ทันใดนั้นแรงตรงมืออ่อนลงแล้ว ถังลั่วเหยาก็หาโอกาสหนีการควบคุมของเขาออกมาได้
ยกกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา โยนไปทางตัวเขาอย่างรุนแรง
“ไอ้อันธพาล! ไอ้อันธพาล! ใครให้แกอนาจารฉัน! ใครให้แกอนาจารฉัน!”
เธอด่าไปด้วยตีไปด้วย ท่ามกลางความมืด ผู้ชายได้แต่ปกป้องเอาไว้สุดชีวิต แต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน กลัวอยู่ในความมืดมองไม่ชัดจะทำเธอบาดเจ็บ
