เฟิงยี่ได้หันไปมองเธอ และทำฮึดฮัดจมูกพร้อมกับอารมณ์ไม่พอใจ
“คุณยังเห็นผมอยู่เหรอ ผมก็คิดว่าในสายตาของคุณมีแต่คนอื่นไม่มีผมเลย!”
มือของถังลั่วเหยาที่กำลังแก้ผ้าพันคออยู่ก็ชะงัก แล้วมองเขาด้วยความมึนงง
สมองเธอว่างเปล่าเป็นเวลาหลายวินาที พึ่งจะรู้ตัวว่าเขานั้นหึงอยู่
เธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง
“แล้วนี่คุณหึงเรื่องอะไรเนี่ย？”
เฟิงยี่ย่นจมูกและไม่พูดอะไร
หลังจากที่ถังลั่วเหยาแก้ผ้าพันคอเรียบร้อย ก็เดินไป นั่งยองๆ และเอามือวางบนเข่าแล้วมองหน้าเขาใกล้ๆ
พอเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขา ยิ้มเยาะและกล่าว : “ฉันก็แค่ร่วมกินอาหารเย็นกับพนักงานเอง แล้วก็ดื่มเยอะไปหน่อย ทำไมคุณถึงพูดอย่างนี้ละ อะไรฉันไม่เห็นคุณ？”
เฟิงยี่ชะงัก
จริง ๆ แล้วก็เข้าใจ ว่าตัวเองกำลังทำตัวงี่เง่าอยู่
แต่ความครอบครองอันดุเดือดนั้นไม่ได้ต้องการให้เขาปล่อยเธอออกไป
ไม่ชอบที่เห็นเธอก็ยิ้มสดใสใส่คนอื่นด้วย
ยิ่งไม่ชอบ ที่เธอดื่มต่อหน้าผู้ชายคนอื่น
คิดอยู่สักพักและพูดว่า “ได้ ถึงวันนี้ผมจะหึงอย่างไม่มีเหตุผล แต่ผมไม่ชอบให้ใครมามองคุณแบบนั้น เหยาเหยา คุณคงเข้าใจที่ผมพูดไปนะ ตอนนี้เพราะผมคำนึงถึงชื่อเสียงของคุณ และสัญญากับแม่ไว้จึงไม่ออกมาพูด แต่มันจะไม่เกิดขึ้นในครั้งต่อไป “
ถังลั่วเหยาฟังแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย
อันที่จริง คืนนี้ เธอก็ไม่เข้าใจคำพูดที่อ้อมค้อมไม่ชัดเจนของช่างภาพว่าหมายถึงอะไร
แต่ในแวดวงนี้ก็อย่างงี้แหละ
บางครั้ง อาจเป็นเรื่องยากสำหรับคุณที่จะใช้วิธีที่ง่ายที่สุดของความผิดถูกชั่วดี ในการตัดสินว่าถูกหรือผิด
มีพื้นที่สีเทาอยู่มากมาย ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณปฏิเสธไม่ได้และไม่สามารถปฏิเสธได้
ถังลั่วเหยาไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้กับเฟิงยี่อย่างไร
เพราะในมุมมองของเขา
ด้วยสถานะและสภาพแวดล้อมที่เขาเติบโตขึ้นมา เกรงว่าทั้งชีวิตของเขาคงไม่เคยประสบกับสิ่งนี้
ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยลิ้มรสชาติของการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่โดยต้องมาดูสีหน้าคนอื่นหรอก
ท้ายที่สุด ถังลั่วเหยาก็ถอนหายใจ เดินไปข้างเขาและนั่งลง
“ขอโทษนะ ที่วันนี้ฉันไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของคุณเลย คราวหน้าฉันจะใส่ใจให้มากกว่านี้”
หลังจากพูดจบ เธอก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย
แม้ว่าจะสำนึกผิดแล้ว แต่อันที่จริง สามารถฟังออกจากคำพูดได้ว่าเธอทั้งหมดหนทางและหมดแรง
เฟิงยี่รู้สึกเอ็นดูพอได้ยินมัน
ความตั้งใจเดิมของเขาไม่ใช่การมาตำหนิเธอ แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชาย ก็ต่างมีความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวกัน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดูผู้หญิงของตัวเองถูกรังแกแบบนี้
แต่ในทางตรงกันข้าม พวกเขาไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่มันเกินเลย
ต่อให้คุณอยากจะไปหาเรื่องเขา ก็หาเหตุผลไม่ได้อยู่ดี
เขามองไปทางถังลั่วเหยาที่เสียความรู้สึกอยู่ ยื่นมือออกมา และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
“เหยาเหยา คุณชอบการแสดง ถ้าอยากจะไล่ตามความฝันก็จงไปทำอย่างแน่วแน่ แต่คุณต้องจำไว้ ว่าคุณคือผู้หญิงของเฟิงยี่ เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเฟิงยี่ ในโลกนี้ไม่มีใคร สามารถรังแกคุณได้ยกเว้นฉัน และการมีชีวิตอยู่ของคุณไม่จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับลมหายใจของใครทั้งนั้น
สิ่งที่คุณต้องการ ผมก็ให้คุณหมด ทางที่คุณจะเดิน ผมก็จะเป็นคนที่ปูทางให้เอง ผมจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด! ผมหวังว่าคุณจะอยู่เคียงข้างผม และหยุดทำให้ผมรู้สึกกลัวที่จะสูญเสียคุณไปอีกเลย “
ถังลั่วเหยาถูกเขากอดในอ้อมแขนของเขาอย่างหนักแน่น
เธอสัมผัสได้ถึงความแรงและอุณหภูมิหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของผู้ชาย
ในใจ จู่ๆก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ทำให้อ่อนตัวโดยไม่รู้สึกตัว
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เธอถึงจะค่อย ๆ เอื้อมมือออกมาและกอดเขา
เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา : “ฉันรู้แล้ว ฉันรับปาก”
หลังจากที่ทั้งสองคนกอดกันอย่างเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ถังลั่วเหยาก็นึกบางอย่างได้และพูดว่า: “ใช่แล้ว ฉันมีเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ”
เฟิงยี่ปล่อยเธอ มองดูเธอแล้วถามว่า “เรื่องอะไรเหรอ?”
ถังลั่วเหยาคลี่ยิ้ม “คุณรอฉันแป๊บนะ”
พูดจบก็ลุกจากอ้อมแขนของเขา เดินไปที่ประตู
ตอนที่เธอกลับมา กระเป๋าก็ห้อยอยู่บนหิ้งที่ประตูแล้ว
เธอเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วหันหลังกลับมา
เดินไปอยู่ข้างเขา พร้อมกับนั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบพวงกุญแจคู่หนึ่งออกจากกระเป๋า
“เมื่อตอนฉันมาที่นี่ ฉันเห็นพวงกุญแจนี้สวยดี ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่ด้วย ฉันเลยแอบซื้อมันมา คิดไว้ว่าจะส่งให้คุณเมื่อฉันกลับไป แต่ช่วงสองวันนี้ฉันยุ่งเกินไปจนลืมเอาให้เลย งั้นให้ตอนนี้ละกัน ”
พวงกุญแจเป็นตัวละครสองคน เด็กผู้ชายคนหนึ่ง และเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ดูไปก็รู้ว่าเป็นคู่รักกัน
ถึงแม้ว่าไม่ใช่สิ่งของแพงๆ แต่ยังดีที่เป็นฝีมือประณีต และยังมีความรู้สึกอีกด้วย
เฟิงยี่ก็ใจอ่อนทันที
ถังลั่วเหยานำพวงกุญแจเด็กผู้ชายนั้นให้เขา ยิ้มและพูดว่า: “คุณคงไม่คิดว่ามันหน่อมแน้มเกินไปที่จะใช้สิ่งนี้หรอกนะ”
นึกถึงคุณชายรองที่สง่าผ่าเผย และบนร่างกายของเขาที่ต้องห้อยพวงกุญแจอยู่ มันดูค่อนข้างไร้สาระจริงๆ
แต่คาดไม่ถึง เฟิงยี่รับของมาโดยตรง “ไม่ไร้สาระนะ ดีออก”
เขาถือพวงกุญแจไว้ในมือของเขา มองเข้าไปใกล้ๆ แล้วมองดูพวงกุญแจของเธออีกครั้ง
แล้วจู่ๆ เขาก็เอาของตัวเองมาใส่ในมือเธอ แล้วเอาพวงกุญแจเด็กผู้หญิงในมือเธอไป
ถังลั่วเหยาอึ้งอยู่สักพัก แล้วถามว่า : “คุณทำอะไรน่ะ？ นั่นของฉันนะ”
ไม่คาดคิด ว่าเฟิงยี่จะนำพวงกุญแจเด็กผู้หญิงนั่น เอามาห้อยใส่กับกุญแจรถ
เขาเอาพวงกุญแจเด็กผู้ชายใส่ในมือของเธอ แล้วพูดว่า: “ในเมื่อมันเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก แน่นอนผมก็ต้องห้อยของคุณ และคุณก็ต้องห้อยของผม ไม่อย่างนั้นต่างคนต่างห้อยมันจะไปมีความหมายอะไร？”
ถังลั่วเหยาสตั้นไปสักพัก พอคิดดูแล้ว มันก็เป็นเรื่องจริง
แต่……
เธอเหลือบมองกุญแจรถสปอร์ตมูลค่าหลายสิบล้านในมือเขา แล้วหุบยิ้มทันที
“คุณไม่คิดว่ามันลดเกรดของคุณจริงๆเหรอ? “
เฟิงยี่ยิ้ม พร้อมดึงเธอมา จับหลังศีรษะของเธอแล้วจูบปากเธอ
“ตราบใดเป็นสิ่งของที่คุณเป็นคนส่ง ผมก็ไม่รังเกียจทั้งนั้น”
คำพูดของผู้ชาย ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที
ถังลั่วเหยายิ้มตาหยี แน่นอนว่าก็ไม่ยืนหยัดอีก แล้วนำพวงกุญแจเด็กผู้ชายนั้นมาห้อยใส่กุญแจของตัวเอง
ทั้งสองคนก็หวานกันอยู่ที่โซฟาสักพัก จากนั้นค่อยไปอาบน้ำแล้วนอน
พอถึงวันที่สอง ถังลั่วเหยาก็เสร็จงานตามเวลาที่กำหนด
ช่วงเย็นของวันนั้น ผู้คนก็ได้นั่งเครื่องกลับประเทศกัน
ออกมาทริปนี้ จะบอกว่านานก็ไม่นาน จะบอกว่าแป๊บเดียวมันก็ไม่
อีกเจ็ดวันก็จะเป็นการเดินทางครั้งต่อไป
ถังลั่วเหยาขอให้ซูหงช่วยเธอหาเวลาว่างออกมาสักสองสามวันเป็นพิเศษ เพื่อไปรับแม่ถังออกจากโรงพยาบาล
และยังมีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง
ก็คือเรื่องที่เคยคุยกันแล้วว่า จะไปหย่ากับเหอศื่อ แต่ก็ยังไม่ได้หย่าเลย
พอนึกถึงตรงนี้ สายตาของถังลั่วเหยาก็เย็นชาขึ้นมาทันที
ผลการสอบสวนของเหอศื่อออกมาแล้ว คดีฆาตกรรมหลายคดี และตัดสินว่ามีโทษ จะถูกพิพากษาประหารชีวิต เหลือแค่ยังไม่ได้ดำเนินการ
ถ้าเขาตายแล้ว แม่ถังที่ยังไม่ได้หย่า ก็นับแค่ว่าหย่าร้างโดยอัตโนมัติของสัมพันธภาพคู่สมรสเท่านั้น
