ถังลั่วเหยาไม่ให้เฟิงยี่ตามเข้าไปด้วย แต่ให้เขารอตัวเองอยู่ข้างนอก
เธอเข้าไปคนเดียวก็พอ
เฟิงยี่เองก็ไม่ได้ดึงดันจะไปด้วย
ไม่ว่าอย่างไร คนคนนั้นก็เป็นพ่อเลี้ยงของถังลั่วเหยา
ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ แต่ฐานะยังอยู่นั่น อาจจะมีเรื่องบางอย่าง เธอไม่อยากให้ตัวเองได้ยิน ดังนั้นเขาก็เคารพเธอ
เป็นเวลาสองสัปดาห์เต็มแล้วนับตั้งแต่เธอถูกลักพาตัวครั้งที่แล้ว
เมื่อเห็นเหอศื่ออีกครั้ง ถังลั่วเหยารู้สึกแปลกหน้าเล็กน้อย
หากไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้านี้ไม่ได้เสแสร้ง หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เธอจะไม่มีวันเชื่อว่า คนๆหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้มากภายในเวลาอันสั้นเช่นนี้
เห็นเพียง เหอศื่อที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่เหอศื่อคนเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วอีกต่อไป
เหอศื่อคนก่อน ถึงแม้จะดูเลอะเทอะ แต่ก็ยังมีสภาพของความเป็นคน
แต่เหอศื่อในตอนนี้ ในชุดเรือนจำ ร่างกายผ่ายผอมจนดูไม่ได้ สีผิวขาวซีดแบบไม่มีเลือดเลย เผยให้เห็นผิวเขียวเหลืองเหมือนไม่แข็งแรง ราวกับเป็นผู้ป่วยโรคร้ายที่รักษาไม่หายเช่นนั้น
เขาผอมจนเบ้าตาทั้งสองจมลึกเข้าไป
ดูไปแล้ว ยังคิดว่าเป็นโครงกระดูกที่ด้านนอกหุ้มด้วยผิวหนัง ผอมจนรูปลักษณ์เปลี่ยนไป น่ากลัวมาก
เขามองดูถังลั่วเหยา สายตาราวกับเห็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของตัวเอง
กัดฟัน กล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า “แกยังกล้ามาอีกหรือ สารเลว ”
ถังลั่วเหยาไม่รู้สึกใดๆกับการเผชิญคำดูถูกด่าทอของเขา
หลายปีมานี้ คำพูดชั่วร้ายที่ออกจากปากคนสารเลวคนนี้มากเกินไป จนเธอก็ชินชาไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เคยสนใจว่าเขาพูดอะไรบ้าง ดังนั้น ถึงแม้เขาจะด่าเธอ แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ
ถังลั่วเหยาเพียงแค่พูดตรงไปตรงมา “ที่ฉันมาวันนี้ เพื่อจะมาขอลายเซ็นของคุณ”
เธอพูดไป พร้อมกับหยิบเอกสารข้อตกลงหย่า ออกมาจากกระเป๋า แล้ววางลงตรงหน้าเขา
เหอศื่อมองดูข้อตกลงตรงหน้าฉบับนั้น นิ่งไปชั่วครู่ก่อน แล้วก็หัวเราะขึ้นมา
รอยยิ้มของเขา ช่างเหลือเยือกเย็นเหลือกิน
เหมือนค้างคาวดูดเลือดในความมืด ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ได้กลิ่นความน่ากลัวจนขนหัวลุก
อย่างไรก็ตาม ถังลั่วเหยากลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด
คงจะรู้ว่า ผู้ชายที่สามารถปกป้องตัวเองได้นั้น ได้รออยู่ข้างนอกแล้ว
ดังนั้น รู้สึกสงบจิตสงบใจแบบบอกไม่ถูก ท่าทางก็สงบเป็นพิเศษ
เธอนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น ด้วยท่าทางสง่างาม เทียบกับความมืดมนน่ากลัวของเหอศื่อแล้ว เปรียบเหมือนเธอเป็นนางฟ้าน้อยที่ส่องแสงสว่างไสว
เธอกล่าวอย่างไม่รีบไม่ร้อน“เซ็นข้อตกลงฉบับนี้ซะ นี่คือสิ่งที่คุณติดค้างแม่ของฉัน และก็เป็นสิ่งที่คุณติดค้างฉันด้วย เมื่อเซ็นเสร็จแล้ว พวกเราก็ไม่มีใครติดค้างใครอีกแล้ว”
เหอศื่อยิ้มเย็นชา
“ไม่มีใครค้างใครหรือ แกทำให้ฉันต้องติดคุก ทำให้ฉันกลายเป็นสภาพแบบนี้ที่คนไม่เหมือนคนผีไม่ใช่ผี แกจะคุยเรื่องต่างฝ่ายต่างไม่ติดค้างกัน แกเพ้อฝันไปหรือเปล่า ”
ถังลั่วเหยามองหน้าเขา โดยไม่รีบร้อน
เพียงแค่ยิ้มจางๆ “ ฉันให้ร้ายหรือ เหอศื่อ ตอนที่คุณลักพาตัวฉัน และต้องการหาผลประโยชน์จากฉัน เคยคิดถึงวันนี้หรือเปล่า”
“หรือว่าในสายตาคุณ ฉันทำได้เพียงรอให้เป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกฆ่า โดยไม่ตอบโต้ใดๆเลยหรือ ถ้าคุณคิดเช่นนี้ ฉันก็หมดปัญญา ฉันพูดได้แค่ว่า ที่วันนี้เป็นแบบนี้ล้วนเป็นสิ่งที่คุณเป็นคนก่อขึ้นมาเอง ไม่ต้องไปโทษคนอื่น ”
เหอศื่อไม่คิดว่า มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังกล้าพูดกับตัวเองเช่นนี้
เขาหัวเราะเยือกเย็นแล้วกล่าวว่า“แกพูดถูก ฉันรนหาที่เอง แต่ฉันคนที่รนหาที่คนนี้ ก็มีบางครั้งที่ให้แกต้องมาขอร้องฉันไม่ใช่หรือ ฉันรู้ว่าแกคิดอะไรอยู่”
เขาพูดไป ท่าทีที่แข็งกร้าวค่อยๆอ่อนลง แล้วถอยหลังพิงพนักเก้าอี้ มองดูเธออย่างพินิจ กล่าวว่า “แกไม่อยากให้ชีวิตของแม่แกเปื้อนคราบดำใดๆอีกไม่ใช่หรือ แกต้องการให้ฉันหย่าขาดจากเธอหรือ ได้ซิ เอาฉันออกไป ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ แล้วฉันก็จะหย่าจากเธอทันที เป็นไง”ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว
ที่จริงวันนี้ก่อนที่จะมา เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเหอศื่อจะมีข้อเสนอแบบนี้
อย่างไรก็ตาม คนพาลเช่นเขา จะคาดหวังให้เขากลับตัวเป็นคนดีในคุก กลับตัวเป็นคนใหม่ นั่นถึงจะเป็นเรื่องไร้เดียงสา
เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าว“ปล่อยคุณออกมานั้นเป็นไปไม่ได้ อย่าพูดว่าฉันไม่มีสิทธิ์ ถึงฉันจะมี ก็เป็นไปไม่ได้ ”
เมื่อเหอศื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ สีหน้าทรุดลงทันที
“แล้วแกยังจะคาดหวังให้ฉันเซ็นหนังสือหย่าฉบับนี้อีกหรือ”
ถังลั่วเหยาค่อยๆยิ้ม
“ฉันให้คุณออกมานั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน อย่างไรก็ตาม กฎหมายอยู่ตรงนั้น ตอนนี้คุณเป็นฆาตกรฆ่าคน อย่าว่าแต่ฉันเลย ถึงจะเป็นองค์สวรรค์ ก็ไม่สามารถจะปล่อยคุณออกมาได้”
เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเสียงเบา “แต่อาจจะหาวิธีการ ไม่ให้คุณถูกพิพากษาประหารชีวิตนั้นยังพอทำได้”
เหอศื่อคิ้วขมวด
“หมายความว่าอะไร”
ถังลั่วเหยายกมือขึ้น เล่นเล็บที่เพิ่งจะทำมาเมื่อกี้นี้อย่างใจเย็น แล้วกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา
“ความหมายตามตัวหนังสือไง”
เหอศื่อพึมพำเย็นชา “จะเปลี่ยนให้ฉันเป็นตลอดชีวิตหรือ แค่ใช้สิ่งนี้ ซื้อฉันหรือ ”
ถังลั่วเหยาเลิกคิ้วขึ้นอย่างกะทันหัน แม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอตอนมองมาที่เขา แต่ไม่มีอุณหภูมิในรอยยิ้มนั้น กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
“เหอศื่อ หลายปีมานี้คุณหยิ่งยโสจนคุ้นเคยซินะ ใครบอกว่าฉันต้องการจะซื้อคุณ เห็นได้ชัดว่าฉัน……..ข่มขู่คุณอยู่”เหอศื่อชะงักไป ยังไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร
ทันใดนั้นถังลั่วเหยายื่นมือออกมา วางตรงขอบปาก ทำท่าทำทางอย่างหนึ่ง
เธอยิ้มเบาๆ“คุณคงเสพติดสิ่งนี้แล้วซิ”
เหอศื่อสั่นอย่างรุนแรง
ถังลั่วเหยากะพริบตาอย่างไร้เดียงสา
“อย่าถามว่าฉันรู้ได้อย่างไร สิ่งที่ฉันรู้มากกว่าที่คุณคิดอีก คนทั้งหมดล้วนเข้าใจว่า คนที่เสพติดสิ่งนี้ หากจะบังคับให้เลิก เป็นเรื่องที่ทุกข์ทรมาน ที่คุณผอมลงมากในช่วงนี้ คนทั้งคนกลายเป็นสภาพแย่เช่นนี้ น่าจะเป็นเพราะอยู่ในคุก ไม่มีของสิ่งนี้ให้ดูดล่ะซิ ”
เธอพูดเสียงเบา โดยไม่สนใจสีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ลงของเหอศื่อ
แล้วกล่าวต่อ “ดูจากสถานการณ์ของคุณในตอนนี้ ความตายกลับเป็นการปลดปล่อย ถึงแม้จะมีชีวิตอยู่ เมื่อต้องห่างจากของเล่นสิ่งนั้น ชีวิตก็ไม่มีความสุขอะไร ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าการตายไป ทุกครั้งที่ลงแดง ก็เหมือนมีหนอนหลายพันหลายหมื่นตัวชอนไชกัดกินอยู่ในร่างกายตัวเองเช่นนั้น”
ดังนั้น คุณไม่กลัวตายเลย ใช่ไหม ลึกๆแล้วคุณยังคาดหวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วหน่อย เมื่อเป็นเช่นนี้คุณก็จะสามารถได้รับการปลดปล่อยอย่างจริงๆสักที”
แต่คุณรู้ไหมว่า ทำไมวันนั้นถึงมาไม่ถึงสักที แม้ว่าคำพิพากษาลงมาแล้ว แต่เวลาประหารชีวิตกลับยืดเยื้อออกไปแล้วออกไปอีก ”
เหอศื่อสั่นรุนแรง มองดูเธออย่างไม่กล้าเชื่อ
“คือแก”
ถังลั่วเหยายิ้มหวาน ช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ารักไร้เดียงสา แต่ในสายตาเหอศื่อ กลับเหมือนดอกฝิ่นที่มียาพิษ
“ใช่แล้ว ฉันเอง ฉันบอกพวกเขาให้ชะลอวันประหารชีวิตของคุณ หากคุณเซ็นข้อตกลงฉบับนี้แล้ว ฉันก็จะไม่ยุ่งกับเรื่องของคุณอีก หากคุณไม่เซ็น…………”
