วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 652 คุ้มค่าที่ชอบ

ว่ากันว่า ความฝันมักสะท้อนความรู้สึกลึก ๆ ที่อยู่ภายในจิตใจได้

ดังนั้น แม้ว่าตู๋กูยิงโดยปกติแล้ว จะเมินเฉยต่อเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่เพราะว่าคนรับใช้อิ่มเอมใจมีความสุข และยังมีบรรยากาศที่รื่นเริงเป็นพิเศษเกิดขึ้นภายในครอบครัว

ราวกับ วันนี้มีคนจงใจเปลี่ยนแจกันดอกไม้ทั้งหมดในบ้านให้เป็นดอกไม้สด

ราวกับ วันนี้พื้นบ้านถูกถูจนสะอาดเอี่ยมอ่อง

ราวกับว่า ช่วงค่ำของวันนี้ ไม่ใช่เป็นเพียงเพราะว่าเฟิงสิงลังสั่ง ถึงได้จัดอาหารเต็มโต๊ะเช่นนี้

แม่ครัวยังใส่ซอสสูตรพิเศษเฉพาะของตัวเองลงไปด้วย ซึ่งทำให้รสชาติดีกว่าเดิม

แน่นอนว่า ทั้งหมดเหล่านี้ตู๋กูยิงไม่สังเกตเห็น

แต่ถังลั่วเหยากลับรู้สึกได้

เพราะตอนที่เฟิงยี่พาเธอไปเดินเล่นรอบสวนด้านหลัง จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาขอลายเซ็นเธอด้วยท่าทางเขินอาย

เด็กหญิงคนนี้ก็เป็นคนรับใช้ของครอบครัว เพราะอายุยังน้อยแถมยังรักความสะอาด ประกอบกับความเฉลียวฉลาดและคล่องแคล่ว ตู๋กูยิงจึงเก็บเธอไว้ใกล้ตัว

ทุก ๆ วันจะมีหน้าที่ทำความสะอาดห้องให้หล่อน ทำความสะอาดห้องแต่งตัวและอื่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นงานเบาๆ

ถังลั่วเหยามองเธอแล้ว ก็เผลอยิ้มออกมาพร้อมเซ็นชื่อให้เธอ

หลังจากเซ็นชื่อเสร็จ ก็ถามว่า “พวกเธอไม่เกลียดฉันเหรอ?”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผงะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แล้วรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“ไม่ได้เกลียดค่ะ พวกเราชอบคุณ ฉันดูละครที่คุณเล่นทุกเรื่อง ในนั้นคุณสวยเหมือนนางฟ้าเลย”

ถังลั่วเหยาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

พูดอย่างนี้ หมายความว่าตัวจริงไม่สวยเหมือนในละครใช่ไหม

เด็กหญิงตัวเล็กได้ยินอย่างนั้น ก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด จึงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่เลยค่ะ ตัวจริงคุณสวยกว่าในละครอีก จริง ๆ นะคะ”

เหมือนกลัวเธอจะไม่เชื่อ เด็กน้อยจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่นเสริม

ความจริงถังลั่วเหยาตั้งใจจะหยอกล้อเธอเล่นเฉย ๆ ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงหลุดขำออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เชื่อแล้ว ฉันแกล้งเธอเล่นน่ะ ขอบคุณพวกเธอมาก ๆ เลยที่ชอบฉัน”

เด็กหญิงเมื่อรู้ดังนั้นก็โล่งอก และถือลายเซ็น วิ่งไปอย่างมีความสุข

เฟิงยี่ที่อยู่ข้าง ๆ มองด้วยความอิจฉา

“ชิ เมื่อก่อนตอนที่คุณยังไม่มา ในสายตาสาวน้อยเหล่านี้มีก็แต่ผมเท่านั้น ตอนนี้คุณมาแล้ว สายตาของพวกเธอก็มองแต่คุณคนเดียว เห็นได้ชัดเลยว่าคุณมีเสน่ห์กว่าผม”

ถังลั่วเหยาเลิกคิ้วขึ้นและเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ “จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร คุณก็เหมือนกับผีเสื้อที่บินอ้อยอิ่งตอมดอกไม้ ทำไมถึงจะถูกฉันเด็ดทิ้งไปได้ล่ะ?

เฟิงยี่หัวเราะ “ใช่แล้ว ภรรยาของฉันเก่งที่สุด ใครจะต้านทานเสน่ห์ของคุณได้”

ขณะทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอยู่ เหวินเหวินก็เดินเข้ามา

“พี่ชาย พี่สาว”

ถังลั่วเหยาและเฟิงยี่หันไปตามเสียงเรียก เห็นเหวินเหวินยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาท่าทางของเธอดูฉลาดปราดเปรื่อง

ถังลั่วเหยาเมื่อนึกถึงที่เธอเพิ่งหยอกล้อกับเฟิงยี่ ใบหน้าก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“เหวินเหวินใช่ไหม?” มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย

เธอยิ้มอย่างเคอะเขิน ทำท่าม้วนผมท่าทางดูไม่มั่นใจในตัวเอง

เหวินเหวินยิ้มมุมปาก แล้วมองมาที่เธอ “ฉันได้ยินมาว่าพี่ชายกับพี่สาวกำลังเดินอยู่ในสวนที่ด้านหลัง ฉันเลยมาดูค่ะ”

ครู่หนึ่ง เธอก็พูดกับถังลั่วเหยาว่า “พี่สาว ฉันชอบการแสดงของพี่มากเลย พี่ช่วยถ่ายรูปกับฉันและเซ็นชื่อให้ฉันด้วยได้ไหมคะ?”

ถังลั่วเหยาตกตะลึง

คิดไม่ถึง ว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้

เธอและเฟิงยี่สบตากัน ต่างคนต่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

รีบร้อนตอบตกลง “ได้แน่นอน”

เหวินเหวินเห็นดังนั้น ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาอย่างตื่นเต้น และขอให้เฟิงยี่ถ่ายรูปคู่เธอกับถังลั่วเหยาให้

และล้วงเอาปึกภาพถ่ายที่ถูกแต่งอย่างประณีตสวยงามออกมาจากกระเป๋า ให้ถังลั่วเหยาเซ็น

ถังลั่วเหยามองภาพเหล่านั้น รอยยิ้มนั้นทำให้ความรู้สึกชัดเจนขึ้น

ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกอบอุ่นก็ค่อย ๆ ไหลผ่านหัวใจของธอ

ขณะเซ็นชื่อ เหวินเหวินกระซิบข้างหูของถังลั่วเหยา “พี่สาว เพื่อนร่วมชั้นหลายคนของฉันก็ชอบพี่เหมือนกัน พี่ช่วยเซ็นให้อีกได้ไหม?”

ถังลั่วเหยาจึงเซ็นให้ทีละแผ่น

เมื่อเซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหวินเหวิน ก็หอบรูปถ่ายพร้อมลายเซ็นแล้วพูดอย่างร่าเริงว่า “ถ้างั้นฉันไม่รบกวนพี่สาวกับพี่ชายเดินเล่นแล้วค่ะ”

ถังลั่วเหยายิ้มและพยักหน้า เด็กน้อยหยุดชะงัก ฉับพลันนั้นก็หรี่ตาอย่างเป็นกังกลและพูดว่า “พี่สาว ไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่คุณป้าพูดหรอกค่ะ ถึงเธอจะไม่เข้าใจพี่ แต่พวกเราทุกคนชอบพี่ เราไม่เชื่อว่าพี่เป็นอย่างที่ชาวเน็ตพูดหรอก”

ถังลั่วเหยาอึ้ง ไม่คิดว่าอยู่ดี ๆ หล่อนจะพูดเรื่องนี้กับเธอ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกซาบซึ้งใจ

แต่มันมีหลากหลายอารมณ์หลายความรู้สึกปนกันอยู่ในหัว

เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น แล้วพูดว่า “พี่เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณพวกเธอมากนะ”

เหวินเหวินยิ้มอย่างสดใสให้เธอหนึ่งที แล้วโบกมือลา

หลังจากที่หล่อนจากไป เฟิงยี่ก็ก้าวไปยืนข้างหน้าเธอ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

มองดวงตาที่แดงก่ำของหญิงสาว แววตาของเธอดูซึมลง

“ซึ้งล่ะสิคุณ?”

ถังลั่วเหยาปาดน้ำตา และยิ้มอย่างขวยเขิน “ใครซึ้งกัน? ทรายเข้าตาฉันต่างหาก”

เฟิงยี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำทุ้ม “เหยา คุณคู่ควรที่จะได้รับความรักจากทุกคน ไม่จำเป็นต้องลังเล และไม่ต้องกระวนกระวายไปหรอก”

ถังลั่วเหยาซาบซึ้งใจ

เขาฉลาดมาก

แค่การแสดงออกเพียงเล็กน้อยของเธอ ก็สามารถมองออกว่าในใจเธอมีความลังเลและสับสน

หรือพูดได้อีกอย่างว่า เขาเป็นคนที่เข้าใจเธอดีที่สุด

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร หรือไม่ได้ทำอะไรเลย เขาก็เดาได้แล้วว่าจริง ๆ แล้วในใจเธอคิดอะไรอยู่

บรรยากาศเงียบตลอดทางเดิน ทั้งสองโอบกอดกันเบา ๆ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร

ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาได้ล่วงเลยมานานเท่าไหร่แล้ว อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกระแอมไอดังมาจากทางด้านข้าง

ทั้งสองสะดุ้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมา จึงเห็นเฟิงสิงลังซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล กำลังส่งยิ้มให้พวกเขาอยู่

ถังลั่วเหยาหน้าแดงโดยพลัน

“คุณลุงเฟิง”

เธอรีบร้อนผละออกจากเฟิงยี่

เฟิงสิงลังยิ้ม “ไม่เห็นต้องอายเลย พวกเราก็แค่คนที่เดินผ่านมาเท่านั้นเอง เราเข้าใจ”

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเขาไม่พูดคงจะดีกว่านี้ เพราะยิ่งพูด ถังลั่วเหยาก็ยิ่งเขินอายไปกันใหญ่

เฟิงยี่จ้องมองพ่อของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง จากนั้นจึงโอบถังลั่วเหยาและเดินไป

เฟิงสิงลังหัวเราะ “จะมาอะไรอีกล่ะ? ถึงเวลากินข้าวแล้ว พวกเธอไม่มาสักที เลยออกมาตามหานี่แหละ”

พูดไป เขาก็มองเข้าไปในตาถังลั่วเหยา

ความจริงก็คือคนที่ไป ๆ มา ๆ ที่ห้างสรรพสินค้ามาหลายสิบปี เพียงแค่ชำเลืองมอง เขาก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาที่หางตาของถังลั่วเหยาที่ซับออกไม่หมด

แม้ว่าเขาจะถอนหายใจเงียบ ๆ ในใจ แต่มุมปากกลับยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “หนูถัง ถึงแม้ฉันจะไม่เคยเห็นการแสดงของเธอ แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเธอมาบ้าง ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ บนโลกนี้ พฤติกรรมของคนเราจะแสดงออกโดยอิงจากเจตนา พฤติกรรมแย่ ๆ ก็ทำให้จิตใจว้าวุ่น อย่างนี้แล้วก็ยิ่งไม่ต้องไปสนใจคำพูดคนอื่นเลยดีกว่า”

ถังลั่วเหยาตะลึง เงยหน้าและมองไปที่เขา

เฟิงสิงลังยิ้มด้วยความรักใคร่เอ็นดู ช่างเหมือนกับพ่อของเธอตอนยังมีชีวิตอยู่ซะจริง ๆ

เขายิ้ม “จะว่าไป เมื่อก่อนฉันและพ่อแม่ของเธอสนิทสนมกันเหมือนกับพี่น้องร่วมสาบานเลยแหละ เขามีน้ำใจไมตรีที่ดีต่อครอบครัวเฟิงของเราอย่างมาก”