ถังลั่วเหยาจ้องมองที่เขาอย่างขมขื่น
“คุณยังกล้าพูดอีกเหรอ?”
เฟิงยี่ยิ้มและสัมผัสไปที่มุมปากของเธอด้วยความรัก พูดว่า “ขอโทษครับ ฉันระงับความตื่นเต้นไม่ได้ไปชั่วขณะ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาหมอนะ”
ถังลั่วเหยาหน้าแดงอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าจะไปหาหมอ
เธอกัดฟันและพูดว่า “หุบปากเลยนะคะ! ฉันไม่ไป ถ้าจะไปคุณไปเองสิ”
ผู้หญิงตัวเล็กๆดูเหมือนว่าไม่ได้โกรธจริงๆ แต่เธอหงุดหงิดเล็กน้อย
ทำให้เฟิงยี่รู้สึกว่าไฟร้อนที่เขากลั้นเอาไว้ดูเหมือนว่าจะกลับมาอีกครั้ง
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวเราจะกลับกันบ่ายวันนี้นะครับ คุณมีที่ที่อยากไปอีกไหม? เดี๋ยวผมจะพาไปครับ”
ถังลั่วเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริง กว่าเธอจะได้หยุดพักสักหนึ่งวันไม่ใช่เรื่องง่าย เธออยากจะนอนอยู่ในห้องทั้งวันไม่อยากไปไหน
นอกจากนี้ พฤติกรรมที่ชั่วร้ายของชายคนนี้เมื่อคืน ทำให้เธอยังคงรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เธอไม่อยากไปที่ไหนเลย
ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว
เมื่อเฟิงยี่เห็นภาพตรงหน้า เขาก็ไม่ได้บังคับเธอ จากกำหนดการเดิม เมื่อรับประทานอาหารกลางวันเรียบร้อยก็พาเธอกลับบ้าน
เมื่อกลับมาวิลล่าหลานซี คนรับใช้ที่บ้านก็พากันมาต้อนรับ
เนื่องจากถังลั่วเหยานอนไม่หลับทั้งคืน ดังนั้นทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอก็ตรงกลับไปที่ห้องของเธอนอนทันที
ส่วนเฟิงยี่ยังมีสิ่งที่ต้องทำในตอนบ่าย เขาจึงกลับไปที่บริษัทเพื่อจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
ถังลั่วเหยาไม่ได้หลับลึกสักเท่าไหร่ แต่หลับอยู่เป็นเวลานาน เธอหลับๆตื่นๆจนกระทั่งหนึ่งทุ่มตรงจึงตื่น
ในช่วงฤดูร้อน เวลากลางวันค่อนข้างยาวนาน ส่วนกลางคืนช่างสั้น แม้จะเป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว แต่ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท
เมื่อเธอตื่นขึ้นก็หรี่ตาลง ลุกจากเตียงเปิดผ้าม่าน และมองออกไปดูทิวทัศน์ยามเย็นด้านนอก
ท้องของเธอร้องดังโครกคราก เธอเริ่มหิวแล้วนั่นเอง
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปชั้นล่าง และพบว่าเฟิงยี่เพิ่งกลับมาเช่นกัน
เธอเหลือบมองนาฬิกาแขวนบนผนังแล้วถามว่า “คุณไปนานขนาดนี้เลยเหรอคะ?”
เมื่อตอนที่ทั้งสองกลับมาเป็นเวลาบ่ายสองโมง และเฟิงยี่ก็เดินทางจากไป เพียงแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทำไมถึงใช้เวลาจัดการนานขนาดนี้?
เฟิงยี่เหลือบมองเธอและพูดว่า “ตอนแรกผมน่าจะได้กลับมาตอนหกโมงเย็น แต่พอดีผมแวะไปซื้อของมาครับ”
พูดจบเขาก็เปลี่ยนรองเท้าเดินเข้าไปข้างหน้า จับเธอผลักไปทางห้องนอน
ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข “คุณกำลังทำอะไรอยู่คะเนี่ย ฉันหิวและอยากทานอาหารเย็นแล้วนะ”
เฟิงยี่เกลี้ยกล่อมเธอว่า”เดี๋ยวค่อยทานครับ เชื่อผมสิ”
ดังนั้นถังลั่วเหยาจึงถูกเขาผลักกลับเข้าไปในห้องนอน
เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร แต่เมื่อเธอเห็นเขาหยิบหลอดครีมออกมาจากกระเป๋า ก็มองดูอย่างตั้งใจ นี่มันยารักษาแผลที่มุมปากของเธอไม่ใช่เหรอ?
ใบหน้าเรียวเล็กที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไรก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา และพูดว่า “ผมไปเอายามาจากโรงพยาบาลสะพานเซนต์ปีเตอร์ครับ ได้ยินมาว่าได้ผลดี แค่ทาก็หายแล้ว คุณจะไม่เจ็บตอนทานข้าวแน่นอน”
ถังลั่วเหยากำนิ้วของเธอและกัดฟันคำราม “เฟิงยี่!”
เฟิงยี่ไม่ต้องการทำให้เธอโกรธ ดังนั้นเขาจึงสงบเสงี่ยมลงอย่างรวดเร็ว “ขอโทษครับขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ ผมตื่นเต้นมากไป ผมจะไม่ทำอีก ผมสัญญา”
ถังลั่วเหยาไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี เมื่อคิดว่าตอนกลางวันเธอเจ็บปวดแค่ไหนตอนทานอาหาร ครุ่นคิดไปมา ในที่สุดก็ยอมให้เขาทายาให้
ยานี่ไม่มีกลิ่นอะไรแปลกๆ ทาแล้วเย็นสบายดี
หลังจากทาแล้วเธอเดินไปส่องกระจกก็พบว่ามุมปากของเธอไม่มีอะไรติดอยู่เลย ประมาณว่า มันซึมไปทันทีที่เธอทา ซึ่งถือว่าดีมากทีเดียว
ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นเห็น คงจะยิ่งน่าอายมากขึ้นไปอีก
เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากทายาแล้ว เธอก็ลงไปทานอาหารเย็นกับเฟิงยี่ที่ชั้นล่าง
อาหารค่ำเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยคุณประโยชน์และรสอ่อน
ก่อนกลับมา เฟิงยี่ตั้งใจกำชับให้พ่อครัวที่บ้านและทำอาหารเย็นให้อ่อนที่สุด
ดังนั้นเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะในเวลานี้ จึงเป็นอาหารรสชาติไม่จัดเกือบทั้งหมด
ในตอนแรกถังลั่วเหยาไม่รู้ว่าทำไม จนกระทั่งพี่หลิวนำหัวใจผักต้มมาให้เธอ ก็ยิ้มและพูดว่า “นายหญิงคะ ช่วงนี้อากาศร้อนแล้ว ทานอาหารรสจืดดีกว่านะคะ เดี๋ยวยังมีอีกหนึ่งอย่าง มะระนี้ทำขึ้นเพื่อนายหญิงโดยเฉพาะ มะระสามารถดับร้อนได้ แม้จะขมอยู่เล็กน้อยแต่ได้ผลดี คุณต้องทานมันนะคะ”
ถังลั่วเหยาตกตะลึงและมองไปที่พี่หลิวด้วยความสับสน
เธออยากจะถามเหลือเกินว่าเธอร้อนในตั้งแต่เมื่อไรกัน?
ช่วงนี้เธอไม่ได้ร้อนในเลย
แต่ในไม่ช้าเธอก็คิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้
เธอยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวและลูบไล้ไปยังแผลที่มุมปาก จากนั้นจึงหันศีรษะไปมองเฟิงยี่ เมื่อเห็นชายหนุ่มขยับริมฝีปากและยิ้ม เธอก็เข้าใจในทันที
ความโกรธฉายวาบออกมาบนใบหน้าของเธอ แต่เธอไม่อาจระบายมันออกมาต่อหน้าพี่หลิวได้
ในที่สุด เธอก็สูดลมหายใจเข้าแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณพี่หลิวมากนะคะ”
พี่หลิวมองเธอด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเดินไปนำมะระมาเสิร์ฟ
ถังลั่วเหยามองไปยังชายที่อยู่ข้างหน้าด้วยการเยาะเย้ย “เฟิงยี่คะ ฉันได้ยินมาว่าคุณร้อนในนี่คะ? คุณเองก็ลองทานดูสิคะ”
เฟิงยี่ชะงักทันใด
ทุกคนรู้ดีว่ามะระเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุด
เมื่อมองดูผักสีเขียวในชามแล้ว เขาก็ยิ้มแห้งๆพูดว่า “ที่รักครับ ผมไม่ได้ร้อนใน”
“ใครบอกกันคะ? ปัสสาวะสีเหลือง มีกลิ่นปากและสิวขึ้น ถ้าไม่ได้ร้อนในแล้วเป็นอะไร?”
เฟิงยี่: “……”
พี่หลิวและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆเขาต่างก็กลั้นขำเอาไว้เกือบจะหายใจไม่ออก
ปกติพวกเขาไม่เห็นว่าภรรยาของเอาใจใส่เรื่องคุณชายรองมากนัก เธอสังเกตรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ด้วย
เป็นคู่รักที่รักกันจริงๆ
แต่เฟิงยี่ก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ
เขาปัสสาวะเหลือง มีกลิ่นปากและสิวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ผู้หญิงคนนี้พูดจาไร้สาระเท่านั้นเอง!
อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าการคุกคามทางสายตาของถังลั่วเหยา เขาจึงไม่กล้าพูดหรือถามอะไรออกมา
กรรมที่ก่อไว้ เขาต้องแบกรับมันไว้เอง
ดังนั้นมะระเกือบทั้งหมดจึงเข้าไปอยู่ในท้องของเขาในที่สุด
หลังจากทุกข์ทรมานจากการกินสิ้นสุดลง เฟิงยี่ก็วิ่งไปกินแตงโมเข้าหลายคำในทันที
เมื่อถังลั่วเหยาเห็นว่าเขาขมวดคิ้วด้วยความทุกข์ทรมาน เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากซึมเศร้ามาทั้งวัน
วันรุ่งขึ้น เธอมีเวลาพักผ่อนหนึ่งวันเต็มๆ
หลังจากคิดดูแล้ว ก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องทำ จึงนัดจิ่งหนิงออกไปซื้อของ
แต่ตอนนี้จิ่งหนิงยุ่งมาก เธอเองกว่าจะมีเวลาว่างสักวันก็แอบอู้งานแล้วอู้งานอีก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว
เนื่องจากหัวเหยามีหนังเรื่องใหม่เข้าฉายเร็วๆ นี้ เขาจึงยุ่งอยู่กับการประชาสัมพันธ์ ไม่มีเวลาไปเป็นเพื่อนเธอเลย
บังเอิญกับที่ถังลั่วเหยาโทรมาชวน ทั้งสองจึงได้ตกลง
สองสาวไปยังTime Square และหลังจากเดินไปมาอยู่หลายรอบ ทั้งสองก็ซื้อเสื้อผ้าได้คนละสองสามชุด
มีแบรนด์แฟชั่นดังๆหลายแบรนด์ที่เป็นที่ชื่นชอบของคนดัง ถังลั่วเหยาถูกชุดหนึ่งทำให้สะดุดตา เธอกำลังจะเข้าไปลอง ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของจิ่งหนิงก็ดังขึ้น
