“แต่เธอยังไม่ได้บอกยกโทษให้ฉันเลย! พี่เวิน ฉันผิดไปแล้ว เพราะหัวใจฉันถูกมันหมูปิดบังถึงทำร้ายเธออย่างไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลแบบนั้น”
“ฉันนึกมาตลอด ที่ฉันอยากกลับมาตอนเหลือไม่กี่เดือนสุดท้ายขนาดนี้ ก็เพราะว่าฉันอยากคุยกับเธอให้ชัดเจน ไม่อยากให้ตัวเองเสียดายภายหลังอีก ฉันยังอยากเจอพี่สิงลังครั้งสุดท้าย”
“แต่จนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งเข้าใจว่าผิดแล้ว ทุกอย่างผิดหมดแล้ว ฉันไม่แคร์พี่สิงลังตอนนี้เป็นยังไงบ้างเลย ฉันก็ไม่แคร์ว่าฉันได้พูดชัดเจนหรือไม่”
“สิ่งที่ฉันแคร์คือในใจเธอยังมีน้องสาวฉันคนนี้หรือไม่ เธอยังแคร์ฉันอยู่ไหม เธอสามารถยกโทษให้ฉันได้หรือไม่! พี่เวิน คุณเข้าใจหรือยัง”
“ฉันพยายามอยากให้ตัวเองกลายเป็นคนสุขุมและไม่แยแส เหมือนไม่แคร์ทุกสิ่งทุกอย่างเลย แต่ความจริงแล้ว มีแต่ฉันเองที่รู้ ฉันแคร์ ฉันแคร์สุดชีวิต”
“ฉันแคร์ความเกลียดแค้นที่เธอมีต่อฉัน ฉันแคร์ที่เธอแอบปล่อยชีวิตฉัน ในสถานการณ์ที่เกลียดฉันมากขนาดนั้นเมื่อยี่สิบหกปีก่อน”
“และที่ฉันแคร์ยิ่งกว่าคือทั้งชีวิตอันเหลวไหล ทั้งชีวิตอันดั่งเรื่องตลกของฉัน สุดท้ายแล้วตกลงยังจะมีโอกาสได้รับการยกโทษจากเธออีกไหม”
“คนที่ใกล้ตาย ถึงรู้ว่าทั้งชีวิตนี้อะไรสำคัญกับตัวเองมากที่สุดพี่เวิน ถือว่าฉันขอร้องคุณ ช่วยพาฉันไปเจอเธออีกครั้งเถอะ ได้ไหม”
สีหน้าของเวินเหวินจวินเยือกเย็นอย่างหนัก
คำพูดของซูหว่านฟังดูซาบซึ้งมาก ล้วนเป็นคำพูดจากส่วนลึกของหัวใจ
แต่พออยู่ในหูของเขา กลับเหมือนดั่งเข็มเหล็กเป็นแท่งๆ แทงอยู่ตรงหัวใจของเขาอย่างไร้ความปรานี
เขาก้มตัวลงมา สองมือดันตรงที่วางแขนของเก้าอี้ที่เธอนั่ง สายตามองเธอไม่ห่างเลย
“คุณบอกว่าคนที่ใกล้ตาย ถึงรู้ว่าทั้งชีวิตนี้อะไรสำคัญกับตัวเองมากที่สุด ในใจของคุณ ไปๆ มาๆ คนที่สำคัญที่สุดก็คือพี่สาวที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับคุณเลยคนนั้น”
“จนตายคุณก็ยังคิดถึงเธอนึกถึงเธอ คาดหวังว่าเธอจะยกโทษให้คุณยิ่งกว่านั้นคือกลับมายอมรับคุณใหม่! แล้วผมล่ะ ผมเป็นอะไรเหรอ”
เวินเหวินจวินก้มหน้าลงหัวเราะขึ้นมา ยกมือปิดตรงหัวใจของตัวเอง จริงๆ คือหน้ากำลังหัวเราะอยู่ ขอบตากลับแดงจนมีรอยน้ำตา
“คุณลองสัมผัสหัวใจของผมดูสิ! ในนั้นมันมีแค่คุณ ยี่สิบหกปีแล้วหว่านหว่าน ผมอยู่เคียงข้างคุณยี่สิบหกปีแล้ว คุณคิดว่าผมเป็นอะไรเหรอ”
“คุณคิดจริงๆ เหรอ มีแต่ความรักของคุณและพี่สาวคุณคือความรัก ส่วนความรักของคนอื่นที่มีต่อคุณก็ไร้ค่าจนสามารถใช้ยี่สิบหกปีมารอบทบาทที่ไม่สำคัญสักนิดเลย แบบนี้ใช่ไหม”
ซูหว่านอึ้งมาก
เธอนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองผู้ชายข้างหน้าที่คับขันจนใกล้จะบ้า เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่คำนึงถึงปัญหานี้
“พี่เวิน ฉัน…”
“พอแล้ว!”
ผู้ชายพูดออกเสียงแทรกเธอเลย เหมือนไม่อยากฟังสิ่งที่เธอพูดอีก
เขาลุกขึ้นมา สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง ส่ายหัวไปด้วย ถอยหลังไปด้วย
“จนถึงตอนนี้ผมเพิ่งเข้าใจ ผมโง่เกินไปแล้ว! ผมนึกว่าหัวใจของคนสามารถถูกโน้มน้าวได้ วันเดียวไม่ได้ก็หนึ่งปี หนึ่งปีไม่ได้ก็สิบปี ไม่ว่าจะเป็นน้ำแข็ง ยี่สิบกว่าปีก็ควรละลายแล้วมั้ง”
“แต่ผมคิดผิดแล้ว มีน้ำแข็งบางอย่างที่ไม่สามารถละลายได้ เธอเห็นทุกๆ คนบนโลกใบนี้ ไม่เห็นเพียงแค่คนคนนั้นที่อยู่ใกล้เธอที่สุด”
“ซูหว่าน คุณไม่เคยรักผมเลยใช่ไหม ไม่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน อยู่เคียงข้างกันเช้าจนบ่าย ในใจของคุณก็ไม่เคยมีผมเลยใช่ไหม”
“ฉัน…”
ซูหว่านอยากจะตอบ แต่กลับถูกเขาพูดแทรกอีกครั้ง
“ฮาๆ! ไม่สำคัญแล้ว ทุกอย่างไม่สำคัญแล้ว อย่างไรก็ตาม ในเกมนี้ผมก็คือคนโง่ที่โง่ที่สุดคนนั้น ผมคือคนนั้น!”
เขาพูดจบ หันหลังจากไปอย่างเร่งรีบ
ซูหว่านดูด้านหลังจากไปของเขา นิ่งงันแล้วเนิ่นนาน นิ้วมือจึงกำเข้ามาแน่นๆ
พี่เวิน คุณคิดผิดแล้ว
คิดผิดแล้วจริงๆ
ในใจของฉัน คุณสำคัญมากมาตลอดเลยนะ!
ก็เหมือนกับญาติที่สนิทที่สุดคนหนึ่ง ถ้าสมมุติว่ามีวันหนึ่งสามารถตายเพื่อคุณได้ ฉันจะไปโดยที่ไม่ลังเลเลย
แต่ความรัก…ขอโทษ ฉันทำไม่ได้จริงๆ
บนโลกนี้หมื่นๆ เรื่อง มีแต่คำว่ารักคำเดียวที่ลำบากที่สุด มิอาจอิดออดได้
—
กลางคืน ในที่สุดซูหว่านก็เจอตู๋กูยิงในโรงพยาบาลแล้ว
เนื่องจากเฟิงสิงลังตอนนี้ยังต้องอาศัยอยู่ในโรงพยาบาล ถึงแม้มีพยาบาลและหมอที่ยอดเยี่ยมอยู่ ข้างนอกก็จัดบอดี้การ์ดจำนวนมากแล้วก็ตาม แต่ตู๋กูยิงยังคงไม่ไว้ใจ
เพราะฉะนั้น เวลาช่วงนี้เธออาศัยอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเฟิงสิงลังมาตลอด
แน่นอน เป็นถึงท่านแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของเจ้านายโรงพยาบาลซึ่งปี่เฉียว ตู๋กูยิงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เพิ่มแค่เตียงแคมป์ตัวเดียวในห้องผู้ป่วยแน่นอนอยู่แล้ว
เฟิงยี่พูดโน้มน้าวเธอไม่ได้ ฉะนั้นจึงจัดสรรห้องเดี่ยวให้ห้องหนึ่งเป็นพิเศษ อยู่ข้างๆ ห้องผู้ป่วยของเฟิงสิงลังเอง
แบบนี้เธอไม่เพียงแค่อยู่ได้สบาย และยังสามารถดูแลอยู่ใกล้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
เมื่อซูหว่านหาเธอเจอ เธอกำลังตุ๋นซุปในห้องครัวน้อยของห้องตัวเองอยู่
ซุปกระดูกเนื้อชั้นดี ใส่สารอาหารเสริมสุขภาพหลายอย่างมาก ก็เพื่อให้เฟิงสิงลังสามารถบำรุงร่างกาย ทดแทนหยวนชี่ที่หายไปหลังเกิดรถชน
บอดี้การ์ดพาซูหว่านขึ้นมา เธอกำลังตักซุปออกมาใส่ในถ้วยเล็กอยู่
หันหัวมองเธอแวบหนึ่งถามว่า: “แกมาทำไม”
ซูหว่านดูเธอ สายตาวุ่นวาย ข้างในซ่อนเร้นอารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนหลายๆ อย่าง
“พี่สาว ฉัน…”
เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สองมือดิ้นอย่างไม่สบายใจ ท่าทางของตู๋กูยิงนิ่งงัน
คิดไปคิดมา ในที่สุดก็เอาซุปยื่นให้บอดี้การ์ด สั่งว่า: “นายยกอันนี้ไปให้ท่านก่อน แล้วเฝ้าอยู่ที่ข้างนอก”
“ครับ”
บอดี้การ์ดตอบ ยกซุปขึ้นมาเดินออกไปข้างนอก
ประตูปิดอย่างไร้เสียง ตู๋กูยิงจึงจะมองซูหว่านแวบหนึ่งตรงๆ ถามว่า: “พูดสิ แกอยากมาทำอะไร มีเรื่องอะไรก็พูดให้มันจบทีเดียวเลย แกก็ไม่ต้องมาให้เหนื่อยอีกรอบแล้ว”
เธอพิงอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวที่เพิ่งทำอาหารเสร็จ แม้กระทั่งคิดเปิดปากชวนเธอไปนั่งลงที่ห้องรับแขกยังไม่มีเลย
ทันใดนั้นซูหว่านรู้สึกพะอืดพะอม ก้มหน้าลงเล็กน้อยกัดริมฝีปาก
แต่ความทุกข์ที่อยู่ในใจกลั้นมานานมากแล้ว ถ้ายังไม่พูดอีกเธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้า
ดังนั้น หลังจากสงบเงียบสั้นๆ ผ่านไป เธอจึงเงยหัวขึ้นมาอีกครั้ง มองตู๋กูยิงด้วยสายตาสว่างพูดว่า: “พี่สาว ฉันมีเวลาเหลือไม่มากเท่าไหร่แล้ว”
ตู๋กูยิงยกคิ้ว
ในสายตาเผยความประชดเยาะเย้ยออกมา
“แกจะตายหรือไม่ตายเกี่ยวอะไรกับฉัน ไม่เหลือเวลาแล้วควรจะไปทำเรื่องของแกเอง มาหาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า…คืออยากได้อะไรไปจากฉันหรือไง”
คำพูดไร้หัวใจ เหมือนดั่งมีเล่มหนึ่งแทงตรงหัวใจของซูหว่านอย่างรุนแรง
เธออึ้งทึ่งอย่างแรง สีหน้าแอบขาวซีด
มองตู๋กูยิง พูดด้วยเสียงโศกเศร้า: “พี่สาว ฉันไม่เคยคิดอยากได้อะไรไปจากเธอเลย ฉันก็แค่…”
“ถ้าไม่อยากได้อะไร มิฉะนั้นก็ไปเถอะ! ฉันไม่อยากเจอหน้าแกอีก”
ตู๋กูยิงพูดแทรกเธอ พูดจบก็หันหลังกลับอย่างเด็ดขาดเดินไปข้างนอก
ซูหว่านเห็นแล้วลนลานในชั่วขณะ
อยากจะยื่นออกไปดึงเธอ แต่ก็ไม่กล้า
