เฟิงสิงลังยิ้มพูดว่า: “ขออภัยมากที่ต้องเชิญคุณเวินมาด้วยวิธีไร้มารยาทแบบนี้ แต่ก็เพราะกลัวจริงๆ ถ้าใช้วิธีอื่นแล้วคุณเวินจะไม่ยอมมา ต่อให้มาแล้วก็ไม่ยอมรับเรื่องที่คุณเคยทำ ดังนั้นคุณเฟิงจำใจต้องคิดวิธีนี้ ถ้ามีตรงไหนล่วงเกินผิดใจ ก็ต้องขออภัยคุณเวิน ณ ที่นี้ด้วย”
สีหน้าของเวินเหวินจวินเปลี่ยนอีก ความจริงในใจก็พอเดาได้ว่าเขาอยากพูดอะไรแล้ว
แต่ปากไม่ยอมยอมรับสักที
เขายิ้มอย่างเย็นชาว่า: “คุณเฟิงพูดจาตลกจริงๆ ผมทำอะไรให้ถึงต้องยอมรับต่อหน้าคุณ นี่คุณรังแกที่ผมเพิ่งกลับมาประเทศ เลยใช้วิธีแบบนี้มาทำให้ผมอับอายเหรอ เฟิงสิงลัง ถึงแม้พวกคุณตระกูลเฟิงมีอำนาจใหญ่โตรากลึกในประเทศก็ตาม แต่ผมเวินเหวินจวินก็ไม่ได้กินเจนะ เพราะฉะนั้นคุณรีบปล่อยผมตอนนี้เลยดีกว่า…”
“คุณเวินไม่ต้องรีบ”
คราวนี้ คนที่พูดคือเฟิงเหยี่ยน
เห็นแค่เขาค้นรูปถ่ายจากหน้าอกออกมารูปหนึ่ง ยื่นไปข้างหน้าของเวินเหวินจวิน
“คุณเวินลองดูก่อนก็ได้ ว่าคนนี้ที่อยู่ในรูปคุณรู้จักไหม แล้วพวกเราค่อยมาคุยเรื่องต่อไป เป็นยังไงบ้าง”
เห็นแต่ในรูปเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ไม่ค่อยมีสติ ตากแดดจนผิวดำ หนวดเคราอันขรุขระ ทั้งคนดูมีภาพลักษณ์ของผู้ชายวัยกลางคนที่ผิดหวังกับชีวิตอันปกติมาก
เวินเหวินจวินดูแค่แวบเดียวก็เก็บสายตากลับมา
สีหน้าไร้อารมณ์พูดว่า: “ไม่รู้จัก”
เฟิงเหยี่ยนยกคิ้ว
“ไม่รู้จัก จริงเหรอ”
เวินเหวินจวินไม่ได้พูด
จู่ๆ เฟิงเหยี่ยนหัวเราะขึ้นมา บอกว่า: “อย่างนั้นก็แปลกน่ะสิ ในเมื่อคุณบอกว่าไม่รู้จัก แล้วทำไมมีคนเป็นพยานให้บอกว่ามีคืนหนึ่งเมื่อครึ่งเดือนก่อน คุณไปที่บ้านแก ยังเอาเงินสดถุงใหญ่ให้แกด้วยล่ะ”
เห็นได้ชัดมากว่าตัวของเวินเหวินจวินดิ้นหนึ่งที
หนึ่งทีนี้ถึงแม้จะเบา แต่ก็ถูกเฟิงเหยี่ยนและเฟิงสิงลังจับได้อย่างคล่องแคล่ว
พวกเขามองเวินเหวินจวินด้วยสายตาสว่าง เฟิงสิงลังบอกว่า: “ถ้าคุณเวินไม่ยอม พวกเราสามารถพาพยานขึ้นมายันกันต่อหน้า แต่พอถึงเวลานั้น เรื่องมันก็ไม่ได้จัดการง่ายอย่างตอนนี้แล้วนะ”
“ไหนๆ คนอื่นเขาก็ได้ช่วยพวกเรา ถ้าพวกเราให้คุณเห็นหน้าตาของเขา ก็จะไม่ให้เขาเกิดปัญหาขึ้นหลังจากนั้นแน่นอน ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยแล้ว…”
“พวกแกจะเอาไง”
จู่ๆ เวินเหวินจวินออกเสียงพูดแทรกเขา
บนใบหน้าอ่อนโยนของเขาตอนแรก ตอนนี้กลับเผยความสยดสยองอย่างเห็นได้ยากออกมา
“อยากฆ่ากู พวกมึงกล้าเหรอ”
เฟิงสิงลังอึ้งเล็กน้อย ต่อมาค่อยๆ ยิ้มขึ้นมา
“คุณเวินพูดตลกล่ะ อะไรฆ่าไม่ฆ่า พวกเราเป็นนักธุรกิจจริงๆ จังๆ นะ ไม่ทำเรื่องพวกทำให้มือติดเลือดแบบนี้หรอก”
เวินเหวินจวินสำลักกับคำพูดนี้ของเขา เกือบโมโหจนขำออกมา
“นักธุรกิจงั้นเหรอ นักธุรกิจจะวางยาแอบลักพาตัวคนมาที่แบบนี้เหรอ มึงหลอกใครอยู่เนี่ย”
เฟิงสิงลังพยักหน้าเล็กน้อย “อืม คุณรู้ว่าพวกเรากำลังหลอกคุณอยู่ก็ดี”
เวินเหวินจวิน: “…”
การสนทนานี้ไปต่อไม่ได้แล้ว
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นมีความพะอืดพะอมเล็กน้อย เฟิงสิงลังก็ไม่รีบ แค่นั่งรออยู่ตรงนั้นเงียบๆ
ยิ่งกว่านั้นไม่รู้เฟิงเหยี่ยนไปหาชามาแก้วหนึ่งให้เขาจากที่ไหน เฟิงสิงลังยกขึ้นมาดื่มได้สองคำ บ่นว่าใบชาไม่ดี ไม่เอาแล้ว
“ถ้าคุณเวินยังคิดไม่ได้ว่าจะบอกหรือไม่บอก พวกเราก็รอได้ แต่คุณรู้ ตัวผมยังมีแผลอยู่ รอได้ไม่นาน นี่คือบ้านหลังของภรรยาผม งานอดิเรกที่ใหญ่ที่สุดในแต่ละวันของเธอคนนั้น ก็คือคอยเดินตรวจบ้านหลังและอุตสาหกรรมต่างๆ ของตัวเองทุกที่ ไม่แน่เดี๋ยวอาจจะมาเมื่อไหร่ก็ได้”
“ผมไม่อยากให้เธอเป็นห่วง ยิ่งไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูคุณซูตรงนั้น เพราะฉะนั้นก่อนที่เธอมาที่นี่ ผมจำเป็นต้องหาวิธีแก้ปัญหาให้กับเรื่องนี้แน่นอน ดังนั้นคุณเวิน”
เขาหยุดอีกครั้ง คราวนี้ น้ำเสียงกลับดุร้ายกว่าครั้งก่อนๆ
“คุณต้องคิดให้ดีนะ”
เมื่อเวินเหวินจวินได้ยินคำว่า “คุณซู” สีหน้าก็ได้เปลี่ยนแปลง
เขาจ้องเฟิงสิงลังแรงๆ ถามว่า: “ต่อให้กูยอมรับแล้วทำไม มึงฆ่าก็ไม่กล้าฆ่ากู หรือจะนำกูส่งให้ทางตำรวจจริงเหรอ”
เฟิงสิงลังยกคิ้ว ยิ้มพูดว่า: “พูดตลกล่ะ ผมเคยบอกแล้ว ผมเป็นนักธุรกิจ”
เวินเหวินจวินขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา
กังวลว่าคุณพ่อตัวเองพูดเยอะจะเหนื่อย เฟิงเหยี่ยนอธิบายด้วยตัวเองว่า: “คุณเวินมีอุตสาหกรรมดีๆ ในประเทศหลายที่ ผมกับคุณพ่อต่างคิดว่าดีเหมือนกัน ถ้าคุณเวินยอมสละสิ่งที่รักมาให้ งั้นเรื่องคราวนี้ พวกเราก็จะไม่ถือสาอีกแล้ว”
เวินเหวินจวินอึ้งอยู่กับที่ในชั่วขณะ
เหมือนไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินอย่างนั้น อยู่นิ่งๆ มองพวกเขาโดยไม่ดิ้นเลย
เฟิงสิงลังรู้สึกเกรงใจหน่อยๆ ไปเบาๆ ทีหนึ่ง
ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องแบล็กเมล์แบบนี้ อย่างน้อยๆ ก็รู้สึกอายอยู่เล็กน้อย
เฟิงเหยี่ยนกลับทำอย่างหน้าไม่แดง หายใจไม่หอบเลย
ไหนๆ คุณพ่อก็บอกแล้ว เรื่องนี้ไม่เหมาะสมที่จะทำเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าทำให้กองกำลังชั่วร้ายเหล่านั้นไม่พอใจเข้าจริงๆ มากสุดทุกคนก็สู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครได้ผลประโยชน์เลย
ตอนนี้เขาแก่แล้ว ไม่เหมือนตอนวัยรุ่นที่ชอบเอาชนะอย่างนั้นตั้งนานแล้ว
รู้ว่าอยู่บนโลกใบนี้ บางครั้งมักไม่มีความเป็นธรรมจริงๆ
ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนพึ่งใจตัวเองเริ่มก่อน ให้ชนะทั้งสองฝ่ายเท่านั้น
ดังนั้นเฟิงสิงลังจึงคิดวิธีประนีประนอมแบบนี้ออกมา
ถึงแม้บอกว่าแค่อุตสาหกรรมไม่กี่ที่ แต่ความจริงแล้ว เวินเหวินจวินเข้าใจความหมายของเขา เขาอยากได้อำนาจและทรัพย์สินทุกอย่างในประเทศของเขา
หลังจากเอาทุกอย่างนี้ไป ก็เท่ากับว่าไล่เวินเหวินจวินคนนี้ออกจากประเทศอย่างเด็ดขาดแล้ว อนาคตไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว
เวินเหวินจวินเข้าใจความหมายของเขาแน่นอนอยู่แล้ว ดังนั้นจึงกัดฟันไว้แรงๆ เนิ่นนานก็ไม่อ้าปากตกลงสักที
เฟิงเหยี่ยนยิ้มพูดว่า: “คุณเวินมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการพิจารณา ถ้าหลังจากครึ่งชั่วโมงคุณยังไม่ตกลง ถ้าเช่นนั้นขออภัยด้วย เรื่องนี้พวกเราต้องทำตามหน้าที่แล้ว”
พูดจบ ก้มหน้าบอกเฟิงสิงลังว่า: “ผมผลักท่านเข้าไปพักผ่อนหน่อยเถอะ”
ร่างกายของเฟิงสิงลังยังไม่ได้ฟื้นฟูเต็มที่ พูดกับเขาตั้งหลายประโยค รู้สึกเหนื่อยล้าแล้วจริงๆ
ดังนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้า ปล่อยให้เขาผลักตัวเองเข้าไปในห้องนอน
ครึ่งชั่วโมงนี้ เวินเหวินจวินนั่งอยู่ตรงพื้นในห้องนั่งเล่นตลอด ไม่พูดไม่จา และไม่มีใครสนใจเขาด้วย
เขาก้มหัวลงเล็กน้อย เพราะฉะนั้นถึงแม้ดูจากกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งชั่วคราวในห้องนั่งเล่น ก็เห็นไม่ชัดสีหน้าบนหน้าของเขาอยู่ดี
แต่เฟิงสิงลังกับเฟิงเหยี่ยนก็ไม่อยากไปดูเหมือนกัน ไม่ว่าสีหน้าของเขาคืออะไร ในใจอึดอัดแค่ไหน เงินก้อนนี้และธุรกิจเหล่านั้น เขาให้ก็ต้องให้ ไม่ให้ก็ต้องให้
ถึงอย่างไรก็เป็นถึงผู้นำตระกูลเฟิงของปัจจุบัน แผลที่อยู่บนตัวก็ไม่ใช่เจ็บฟรีๆ นะ
และยังมีชีวิตตัวเป็นๆ สองชีวิตนั้นอีกด้วย คนขับรถบรรทุกก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เขาสมน้ำหน้าเอง แต่คนขับที่ขับรถให้เฟิงสิงลังมาตลอดคนนั้น กลับทำให้เขารู้สึกเสียดายจริงๆ
