และนอกจากนั้นในสายตาของทุกคน การฆ่าผู้หญิงที่กู้ซือเฉียนรักมากที่สุดโดยพลั้งมือคราวนั้นก็ไม่มีใครเห็น
เลือดสีแดงสด สาดกระเซ็นลงไปบนพื้นหิมะสีขาว
เขายืนอยู่ที่นั่น และมองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นชา เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่อายุห่างกันเพียงแค่ 3 หรือ 4 ปีเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างทำให้เกิดช่องว่างระหว่างพวกเขา และไม่มีทางกลับมารวมกันได้อีก
เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา เธอเริ่มขยับปาก เหมือนอยากจะพยายามอธิบายอะไรบางอย่าง
แต่เขาไม่ให้โอกาสนั้นกับเธอ
เขาสั่งให้คนไปจับกุมเธอ
ในตอนแรก เธอคิดว่าเขาจะฆ่าเธอ
แต่เขากลับไม่ฆ่าเธอ แต่กลับเปลี่ยนไปกักขังเธอแทน
เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร หรือในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอรู้แค่ว่าช่องว่างระหว่างคนสองคนนั้นใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามันไม่มีกลับมาได้อีกแล้ว
สุดท้ายเธอก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา
เธออยากจะไปหาเขาเพื่ออธิบาย เธออยากจะบอกความจริงทุกอย่างให้กับเขา
เธออยากจะบอกว่า เธอไม่ใช่คนที่ขโมยข้อมูลไป ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม เธอไม่ได้เป็นคนฆ่าผู้หญิงคนนั้น และเธอก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอต้องการที่จะหลบหนี แต่เธอไม่เคยคิดที่จะฆ่าใคร และเธอก็ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมจู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นถึงวิ่งกระโจนเข้าหาเธอพร้อมกับมีด
เธอเพียงแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น เธอคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ตามจับเธอ เธอจึงยื่นมือออกไปโจมตีหล่อนชโดยไม่รู้ตัว
เธอรู้ดีว่าการโจมตีของเธอเองจะทำให้คู่ต่อสู้มึนงง แต่ไม่สามารถทำให้เกิดการบาดเจ็บร้ายแรงได้ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายร่างกายของเขา
แต่หล่อนกลับเสียชีวิต
และในช่วงที่เธอตี สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เธอ และพวกเขาก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถูกเธอตีจนเสียชีวิต
แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าเธอจะพยายามอธิบายอย่างไร กู้ซือเฉียนก็ไม่เชื่อ
และในที่สุดเธอก็พบโอกาสที่ได้มาเจอเขา เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง และสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ถ้าเขาไม่เชื่อ เขาสามารถไปตรวจสอบได้ และเธอจะให้ความร่วมมือกับเขาอย่างเต็มที่
แต่เขาก็ยังคงไม่เชื่อ
เขาทำเพียงแค่มองมาที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชา และถามเธอออกไปเพียงหนึ่งคำถาม
เขาถามเธอออกไปว่า “ฉันทำลายกลุ่มหงส์แดงเธอเกลียดฉันไหม?”
เธอถึงกับตกตะลึง
และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอควรจะตอบกลับไปอย่างไร
เกลียดไหม?
อันที่จริงแล้วมันไม่จำเป็นเลย เพราะแต่เดิมทั้งสองกลุ่มมีอำนาจที่แตกต่างกัน และก็มีความสนใจที่แตกต่างกัน
พื้นที่ของจานและเค้กนั้นใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่คุณที่ตายก็ต้องเป็นฉันที่ตาย
ข้อมูลลับสุดยอดของทั้งสองฝ่ายรั่วไหลออกมาพร้อมๆ กัน ต้องมีใครบางคนอยู่เบื้องหลัง แม้ว่ากู้ซือเฉียนจะไม่ทำอะไรในเวลานี้ อีกฝ่ายก็ต้องทำอย่างแน่นอน
เธอถามตัวเองในใจว่า เธอเต็มใจที่จะเห็นกู้ซือเฉียนถูกเพื่อนของเธอฆ่าด้วยตาของเธอเองรึเปล่า?
ไม่ เธอไม่ต้องการ
เพราะอย่างนั้น เธอก็ไม่ได้เกลียดเขา
เมื่อข้อมูลของทั้งสองฝ่ายรั่วไหลออกมา พวกเขาก็รู้สึกพ่ายแพ้ และคิดว่าตนเองนั้นไม่แข็งแกร่งเท่าอีกฝ่าย แต่พวกเขาก็ต้องมั่นใจที่จะแพ้
แต่สิ่งที่เธอเกลียดก็คือ ในเมื่อเขาได้สิ่งที่ตัวเองต้องการไปแล้ว แต่ทำไมเขายังฆ่าเพื่อนของเธอ
พวกเขาเหล่านั้นทั้งหมดคือเพื่อนของเธอ!
ทำไม เขาถึงปล่อยเพื่อนของเธอไปไม่ได้?
เมื่อเห็นท่าทางของเธอ กู้ซือเฉียนก็กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น
เขาหันหลังและเดินจากไป โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
และผลลัพธ์สุดท้าย มันก็เกินความคาดหมายของ เฉียวฉี
เธอนึกไปถึงหลายพันวิธีที่ กู้ซือเฉียนจะตอบโต้เธอ และทรมานเธอ
แต่เธอกลับไม่คิดเลยว่า เขาจะส่งเธอเข้าคุก
เมื่อเธอรู้ผลลัพธ์ เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะร้องไห้ หรือหัวเราะออกมาดี
ผู้ดูแลกลุ่มมังกรผู้สง่างาม หัวหน้าองค์กรใต้ดินอันดับหนึ่ง บุคคลที่ไม่เคยปฏิบัติตามกฎ สุดท้ายเขาก็คิดวิธีการนี้เพื่อลงโทษเธอ
เข้าคุก? ฮ่าฮ่า……
และด้วยเหตุผลบางอย่าง สุดท้าย เฉียวฉีจึงถูกตัดสินจำคุกเพียงแค่สี่ปีเท่านั้น
ไม่ใช่เพราะว่ากู้ซือเฉียนมีน้ำใจกับเธอ แต่ความจริงแล้ว มันถูกตัดสินจากกระบวนการทางกฎ
หมายจริงๆ
เป็นความจริงที่กู้ซือเฉียนกักขังเธอเอาไว้ และแม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีความคับข้องใจกันระหว่างสององค์กรมากแค่ไหน เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้สนใจ
สำหรับคดีฆาตกรรมผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจของ เฉียวฉีมันยังมีหลักฐานไม่เพียงพอจริงๆ
ตัวอย่างเช่น มุมของบาดแผล และแรงจูงใจของผู้หญิงที่ปรากฏตัวที่นั่น
มีการให้เหตุผลว่า จากบาดแผลของผู้หญิงคนนั้น มันก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ถูกฆ่าโดย เฉียวฉี
แต่ไม่มีใครอยากเชื่อมันเลยแม้แต่คนเดียว
รวมทั้งกู้ซือเฉียนด้วยก็เช่นกัน
ดูเหมือนว่าทุกคนบนโลกใบนี้จะตัดสินว่าเธอเป็นฆาตกร เธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าคน และเหตุผลที่ผู้หญิงคนนั้นรีบออกมาก็เพื่อให้เธอฆ่า เพื่อที่เธอจะได้ถูกตั้งข้อหาฆาตกรรม
เฉียวฉีรู้สึกว่ามันไร้สาระและน่าขัน
แต่ไม่มีใครยอมเชื่อเธอ
ภายใต้อำนาจของกู้ซือเฉียน แม้จะมีหลักฐานไม่เพียงพอ แต่สุดท้ายเธอก็ถูกตัดสินว่ามีความผิด
ในแง่ของกฎหมาย เธอกลายเป็นฆาตกรจริงๆ
สำหรับการทำงานเป็นนักฆ่าของเธอ มันก็อาจจะเป็นเรื่องที่น่าขัน
ในอดีตเธอฆ่าคนมานักต่อนัก แม้ว่าจะต้องพรากชีวิตมนุษย์ แต่มันก็เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่ายด้วย เพราะอย่างนั้นเธอจึงไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์เลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ในวันนี้ เธอถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรม เพราะคนที่เธอไม่ได้ตั้งใจฆ่า
เฉียวฉีไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ เพราะถึงอย่างไร ทุกคนก็ถูกเขาซื้อตัวเอาไว้แล้ว และคงไม่มีใครยินยอมที่จะรับฟังคำให้การของเธอ
ก่อนออกจากศาล ทั้งสองเดินผ่านกัน
เธอหยุดเดิน ไม่มองเขา ใบหน้าเธอนิ่งราวกับทะเลสาบ
เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “กู้ซือเฉียนสิ่งที่คุณทำกับฉันในวันนี้ จะคืนมันให้คุณไม่ช้าก็เร็ว!”
ชายคนนั้นเดินจากไปอย่างเย็นชา โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
และเขาก็ไม่มองเธอเลยเช่นกัน
เฉียวฉีหันหลังให้เขา และพูดต่อไปอีกว่า “สี่ปีหลังจากนี้ ฉันจะไปหาคุณ เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะทำให้คุณรู้ว่า คนของกลุ่มหงส์แดงจะต้องตายไม่เสียเปล่า ฉันจะไม่ทนกับความคับข้องใจที่ฉันได้รับในวันนี้ แล้วพบกัน ถ้าคุณไม่ตาย ฉันก็จะตายเอง!”
พูดเสร็จ เธอก็หันหลังกลับไป และก้าวเท้ายาวๆ จากไปทันที
ท้ายที่สุดแล้ว ร่างของชายคนนั้นก็หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
ราวกับสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ย้อนกลับไปนานแสนนาน ใต้ต้นองุ่นกลางแสงแดดยามบ่าย หญิงสาวหน้าซีดเผือดแต่นัยน์ตาสดใสเดินเข้ามา
เธอยิ้ม มันสะอาดบริสุทธิ์มาก ทำให้เขาอยากจะทะนุถนอมมัน
ทำไมตอนนี้มันถึงกลายเป็นแบบนี้?
คำถามนี้ เขาถามมันกับตัวเองมากกว่าหนึ่งครั้ง
รวมตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมานี้ ในคืนที่นอนไม่หลับนับครั้งไม่ถ้วน ในตอนที่เขานอนพลิกตัวกลับไปกลับมา เขาก็ถามตัวเองเช่นกัน
อะไรกันแน่ ที่ทำให้พวกเขาเปลี่ยนไปเช่นนี้
แต่มันก็ไม่มีคำตอบ
ไม่มีใครสามารถบอกกับพวกเขาได้ว่าทำไม
ตอนนี้เวลาที่ได้ล่วงเลยผ่านมาสี่ปีแล้ว และการที่พวกเขาทั้งสองลาจากกัน มันก็คือเรื่องจริง
เฉียวฉียืนอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นที่ผ่านไปนาน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ถังชีชีมองไปที่เธอด้วยความงุนงง และหล่อนก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
จากนั้นหล่อนก็มองตามสายตาของเธอไป และหล่อนก็เห็นรถโรลส์รอยซ์สีดำคนหนึ่งจอดอยู่ในเงาของกิ่งไม้ริมถนน
หล่อนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามออกไปด้วยความสงสัยว่า “พี่ นั่นใคร? พี่รู้จักไหม?”
เฉียวฉีเงียบไปสองวินาที ก่อนจะเปิดปากพูด
เสียงนั้นแผ่วเบาและสงบนิ่ง ราวกับบ่อน้ำโบราณที่ลึกและเงียบสงบ “ฉันไม่รู้จัก”
ถังชีชีตกใจ
หล่อนเห็น เฉียวฉีหันศีรษะกลับมา เธอมองหล่อนด้วยรอยยิ้ม และพูดออกมาว่า “เมื่อกี้เธอบอกว่า ฉันไม่มีเพื่อน และไม่มีที่ไป…”
