ฝีเท้าใต้ขาก้าวอย่างสุขุมนุ่มลึกและแน่วแน่ ดั่งค้อนหนักอันหนึ่งทุบตรงหัวใจคนเบาๆ ไม่เจ็บ แต่กลับทำให้คนรู้สึกความอำมหิตและความเสียใจยิ่งนักของเธอได้
เมื่อปลายกระโปรงสุดท้ายของผู้หญิงหายไปในประตูห้อง ประตูของห้องอ่านหนังสือเปิดอกมาอย่างไร้เสียง ในมือกู้ซือเฉียนถือแก้วอันหนึ่งอยู่ เห็นประตูห้องของเธอปิดด้วยเสียงเบาพอดี ยกคิ้วขึ้นมา
ทันใดนั้น อยู่ๆ เสียงเยาะเย้ยของผู้ชายก็ดังขึ้นในหูฟัง
“ลูกพี่ ซ้ออุตส่าห์ส่งมอบตัวเองมาในกลางดึก ทำไมท่านไม่เห็นแสดงอะไรเลยล่ะ”
เสียงเยาะเย้ยดังขึ้นมาในหูฟังขนาดเล็ก
ริมฝีปากของผู้ชายเม้มเป็นหนึ่งเส้น ในหัวกลับมีภาพของผู้หญิงที่ใส่ชุดนอนสีเลือดหมูท่าทางเนือยๆ พิงอยู่ตรงประตูเมื่อสองนาทีที่แล้วลอยขึ้นมา
ดวงตาลึกซึ้ง พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา: “สงสัยช่วงนี้แกท่าจะว่างมาก ให้ฉันเรียกซูโม่มาฝึกซ้อมกับแกไหม”
“อ๊า! ไม่ต้อง ไม่ต้อง!” อีกฝั่งรีบเปลี่ยนคำพูด: “ผมไม่เห็นอะไรเลย ลูกพี่! ผมสาบาน”
มุมปากแอบยิ้มเล็กน้อย ผู้ชายไม่ได้พูดอะไรอีก ถือแก้วเดินลงไปชั้นล่าง
สำหรับความสัมพันธ์ของเขากับเฉียวฉี ลูกน้องส่วนใหญ่รู้เรื่องกันหมด
เพราะยังไงสี่ปีที่แล้ว…
ถึงแม้มีคนบางส่วนเกลียดเธอมาก แต่ก็มีอยู่หนึ่งส่วนที่รู้เรื่องวงใน จึงไม่โทษเธอ
ส่วนคนส่วนนี้ ส่วนมากเป็นคนที่กู้ซือเฉียนไว้ใจจริงๆ
พวกเขารู้ความคิดและจิตใจที่กู้ซือเฉียนมีต่อเฉียวฉี เพราะฉะนั้นคำเรียกที่ว่าซ้อจึงไม่เคยเปลี่ยนแปลง
แต่ในที่สุดสองคนก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อยู่ดี
พอคิดถึงตรงนี้ กู้ซือเฉียนมองลงไปข้างล่าง ตอนแรกยังอุ่นอยู่ แป๊บเดียวก็กลับไปเย็นเหมือนเดิมแล้ว
ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง เฉียวฉีปิดประตูเสร็จก็ควักมือถือออกมา
นิ้วเรียวยาวกดเบอร์ชุดหนึ่งบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว จากนั้นรอรับสายด้วยเดินไปข้างหน้าหน้าต่างปิดผ้าม่านอันหนักหนาด้วย
ห้านาทีผ่านไป โทรติดแล้ว อีกฝั่งเสียงผู้หญิงมีเสน่ห์ดังขึ้น: “hello!”
รอสักพัก แต่กลับไม่ได้ยินการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น อีกฝั่งถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ: “hello?”
นี่คือครั้งแรกที่ได้ยินเสียงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้นั้นหลังจากเฉียวฉีออกจากคุก รู้สึกได้แค่ตัวเองขนาดนิ้วยังสั่นเลย
เธอแอบหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่งในใจ รอแน่ใจได้แล้วว่าเสียงของตัวเองฟังนิ่งพอถึงเปิดปากพูดว่า: “เจ้าแปด”
อีกฝั่งตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ทันทีเสียงเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชา: “คุณเป็นใคร”
มุมปากแอบยิ้มเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังตื่นเต้นอยู่ อารมณ์ของเฉียวฉีกลับอยู่ๆ ก็สงบนิ่งลง ค่อยๆ พูดว่า: “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แค่อยากแนะนำธุรกิจเรื่องหนึ่งให้คุณ ไม่รู้ว่าสองวันนี้พอจะว่างไหม”
“พูดเลย!”
“พรุ่งนี้เช้าสิบโมงโตเกียวช่วยขโมยศพให้ฉันหนึ่งศพ”
“พุ–” อีกฝ่ายเหมือนกำลังดื่มน้ำอยู่ จู่ๆ ก็สำลักจนไอไม่หยุด เนิ่นนาน หัวเราะออกมาว่า: “ศพโบราณเหรอ ฉันไม่รับงานแบบนี้หรอก!”
“สี่แสน!” เฉียวฉีพูดออกมาอย่างแน่วแน่
“เออ…ความจริงเนี่ยศพโบราณก็ไม่มีอะไรน่ากลัวนิ ได้! ตกลง!”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวสักครู่ฉันจะส่งที่อยู่และรูปถ่ายให้คุณ”
“โอเค!”
มือถือวางสายลง ดูหน้าจอที่ค่อยๆ มืดลงไป มุมปากเฉียวฉีแอบยิ้มจำใจเล็กน้อย จากนั้นเดินไปบนเตียงยกโน้ตบุ๊คขึ้นมา รวบรวมที่อยู่ รูปถ่ายกับรายละเอียดให้เรียบร้อยและส่งไป
หลังจากสิบนาทีผ่านไป มือถือดังดิ๊งเบาๆ เสียงหนึ่ง อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้วเร็วมาก
“ไอ้สัตว์! ไม่ใช่ศพโบราณเหรอ! คนรวยนี่มันว่างจนไข่เจ็บจริงๆ นะเนี่ย!”
เฉียวฉียิ้มแห้ง พอนึกถึงเมื่อก่อนถึงแม้สองคนก็เคยร่วมมือมาแล้วหลายครั้ง แต่กลับไม่เคยเจอกันเนื่องจากสถานะที่ไม่เหมาะสม ตอนนี้กลับต้องให้เธอมาช่วยเก็บศพให้ตัวเอง บอกได้ว่าเรื่องของโลกมนุษย์แปลกจริงๆ
เธอรวบรวมข้อความให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วแล้วส่งไป: “ไม่ใช่ศพโบราณ สี่แสนดอลลาร์ถือว่าคุณได้เปรียบจริงๆ”
อีกฝ่ายส่งสติกเกอร์กลับมาอันหนึ่ง ขี้อุ่นๆ ก้อนหนึ่ง
เมื่อตื่นมาอีกวันก็เก้าโมงเช้าแล้ว มองแสงแดดอบอุ่นตรงนอกหน้าต่าง เฉียวฉีบิดขี้เกียจอย่างเนือยๆ อยู่บนเตียง ไม่ค่อยอยากตื่นสักเท่าไหร่
ชีวิตในเมื่อก่อนของเธอผ่านมาด้วยสภาพตื่นเต้นเคร่งเคลิ้ม กลุ่มหงส์แดงยุ่งมาก เธอยิ่งยุ่งกว่า ไม่ต้องพูดถึงอยากจะนอนต่อเลย บางครั้งแม้กระทั่งไม่นอนมาสามสี่วันต่อกันก็ปกติมาก อยากจะปล่อยตัวเองนอนจนกว่าจะตื่นเองตามธรรมชาติอย่างตอนนี้เหรอ ฝันไปเถอะ!
เธอลืมตางัวเงียขึ้นมา อมยิ้มเล็กน้อย อยู่ๆ ก็รู้สึกความจริงชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยสบาย อิสระพอ
แต่ถึงจะอยากก็ตาม พอจำเรื่องที่จะต้องทำวันนี้ เธอก็รีบลงจากเตียง เดินไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัง
เพิ่งเอาแปรงสีฟันใส่เข้าไปในปาก จู่ๆ ก็รู้สึกมีบางอย่างแปลกๆ
ใครเปิดผ้าม่านออก เมื่อคืนเธอปิดหมดแล้วไม่ใช่เหรอ
กำลังขมวดคิ้วอยู่ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกมา ต่อมาก็เห็นเสี่ยวเยว่ยกถ้วยเล็กๆ อัหนึ่งเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง
เสี่ยวเยว่เป็นสาวใช้ส่วนตัวที่ลุงโอจัดหาให้เธอ อายุไม่เยอะ แต่กลับเชื่อฟังน่าเอ็นดูมาก
ระหว่างประตูกระจก เฉียวฉีหรี่ตาลงเล็กน้อย ดูเธอเอาถ้วยวางไว้บนตู้ข้างเตียง หันหลังมาเห็นผ้าห่มบนเตียงรกมาก แอบตะลึงเล็กน้อย
“เอ๋ คนล่ะ’
เสี่ยวเยว่ดึงผ้าห่มขึ้นมาอย่างตกใจ วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง
“แกทำอะไรตรงนั้น”
เนื่องจากว่าตอนบ่ายวันนั้นท่าทีของเหล่าคนรับใช้ที่มีต่อเธอไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ดังนั้นกี่วันนี้เฉียวฉีก็ไม่ค่อยรู้สึกดีกับพวกเขามาตลอด ปกติเธอไม่ออกจากห้อง เวลาทานข้าวเสี่ยวเยว่ก็อยู่ในห้องครัวเป็นส่วนมาก เพราะฉะนั้นโอกาสที่เธอสองคนจะได้เจอหน้ากันสามารถพูดว่าคือยังน้อยกว่าโอกาสที่จะได้เจอหลินเยว่เอ๋อร์ด้วยซ้ำ
วันนี้เป็นอะไรเหรอ เฉียวฉีเหลือบดูถ้วยซุปที่อยู่บนตู้ข้างเตียง เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ฉัน ฉัน…” เสี่ยวเยว่หันหลังกลับเห็นสีหน้าเย็นชาของเธอ หน้าเล็กอดแดงไม่ไว้ รีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว เนิ่นนานจึงพูดตะกุกตะกักว่า: “คือคุณชายใหญ่ให้ฉันขึ้นมาส่งซุปให้คุณ”
“กู้ซือเฉียน?” เฉียวฉียกคิ้ว: “เขายังไม่ได้ออกจากบ้านเหรอ”
“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ คุณชายใหญ่นัดเล่นบอลกับคุณชายหลิน จึงไม่ได้ไปบริษัท”
เฉียวฉีครุ่นคิด จ้องเธอสักพัก ใช้น้ำเสียงให้นุ่มนวลกว่า บอกว่า: “เธอเป็นคนเปิดผ้าม่านเหรอ”
เสี่ยวเยว่ยิ้มอย่างเขินอาย: “คุณชายใหญ่เป็นคนสั่ง เห็นคุณยังไม่ได้ตื่นมาก็ให้ฉันขึ้นมาเปิดผ้าม่านออกก่อน และยังบอกว่าถ้าคุณตื่นแล้วก็ให้คุณรีบลงไปข้างล่าง คุณชายหลิน เขามาถึงกันหมดแล้ว”
ฟังจากความหมายของเธอก็คือกู้ซือเฉียนนัดเพื่อนไปเล่นบอลและจะให้ตัวเองไปด้วยอย่างนั้นเหรอ เฉียวฉีขมวดคิ้ว จากนั้นโบกมือให้เสี่ยวเยว่ บอกว่า: “รู้แล้ว เธอไปบอกเขาหน่อยว่าฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไป”
จากนั้นผลักเสี่ยวเยว่ที่ยังคิดที่จะพูดอะไรอีกออกจากห้องนอน “ปัง” เสียงหนึ่งปิดประตูลง
เฉียวฉีเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าในนี้น่าจะเป็นกู้ซือเฉียนที่ให้คนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว มีทุกสไตล์ เธอเลือกไปเลือกมา สุดท้ายเลือกชุดลำลองสีเทาอ่อนได้ชุดหนึ่ง รีบเปลี่ยนขึ้นไป จากนั้นควักมือถือออกมาส่งข้อความให้เจ้าแปด
“ถึงเมื่อไหร่”
รอได้สามสิบวินาที อีกฝั่งตอบกลับ: “สองทุ่ม”
ยกคิ้วเล็กน้อย เฉียวฉีสงบนิ่งครู่หนึ่ง จากนั้นเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เปิดประตูเดินออกไป
