กู้ซือเฉียนถอยออกไปข้างหลัง เขาตีไม่โดนลูกกอล์ฟเหมือนกัน เธอรีบยึดครองตำแหน่งที่ได้เปรียบที่สุดและกำลังจะตีลูก แต่ไม้กอล์ฟที่อยู่ข้างหลังก็ยื่นออกมา แขนของเธอถูกแรงมหาศาลดึงออกไป แขนถูกดึงเอาไว้ เธอพลาดโอกาสที่ดีไปอีกครั้ง
เฉียวฉีเริ่มโมโห
เมื่อถึงจุดๆนี้ ทั้งสองคนก็เข้าใจความจริงของอีกฝ่ายแล้ว พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
เฉียวฉีโค้งตัวลงเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปที่กู้ซือเฉียนอย่างดุร้าย เธอกัดฟันและพูดว่า：“วันนี้คุณแพ้แน่นอน!”
กู้ซือเฉียนยิ้ม：“มั่นใจขนาดนี้?”
“แน่นอน！”
ทันทีที่พูดเสร็จ เธอก็ยกแขนขวาขึ้น จู่ๆก็ลอดผ่านใต้รักแร้ของเขาไป
กู้ซือเฉียนเลิกคิ้ว ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ลูกกอล์ฟในก็ถูกเธอแย่งเอาไปแล้ว จากนั้น ก็เห็นแค่เธอกระโดดไปทางขวาของกู้ซือเฉียนด้วยท่าทางที่ยากลำบาก ยกแขนซ้ายขึ้นเล็กน้อยแล้วตีไม้กอล์ฟในมือออกไป ลูกกอล์ฟก็ตกลงไปในหลุมที่อยู่ไกลๆ
เสียงเชียร์และเสียงปรบมือของหลินซงที่อยู่ในสนามก็ดังขึ้น
“ดีมาก! สุดยอดไปเลย! อาเฉียวทำได้ดีมาก!”
เขาตื่นเต้นจนเผลอเรียกชื่อที่เคยเรียกเธอเมื่อก่อนออกมา
เฉียวฉีและกู้ซือเฉียน ทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเขา กู้ซือเฉียนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและพูดว่า：“ผมแพ้แล้ว”
เฉียวฉีเลิกคิ้ว พูดด้วยความภาคภูมิใจ：“เดินพันล่ะ？”
กู้ซือเฉียนก็ไม่ขี้โกง เขาถามกลับไปว่า：“คุณอยากได้อะไร？”
ถามแบบนี้ ทำเอาเฉียวฉีถึงกับตกใจ
ต้องให้กู้ซือเฉียนทำเรื่องเรื่องหนึ่ง? บอกตามตรง ตอนนี้เธอก็ยังคิดไม่ออก
เห็นว่าเธอลังเล กู้ซือเฉียนก็ยิ้มออกมา
“ไม่รีบ คุณคิดดูก่อน บอกผมภายในวันนี้ก็ได้”
พูดเสร็จ เขาก็หันหลังเดินกลับไปที่จุดพัก
หลินเยว่เอ๋อร์รออยู่ที่นั้นอยู่แล้ว เมื่อกี้ดูการแข่งขันของทั้งสองคน ดูด้วยความกังวล เดิมทีคิดว่ากู้ซือเฉียนต้องชนะแน่นอน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเฉียวฉีจะชนะ
เธอรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที กู้ซือเฉียนเดินเข้ามา เธอก็ยื่นแก้วน้ำเย็นที่เตรียมไว้ให้เขาแล้วบ่นว่า：“กู้ซือเฉียน เธอทำเกินไปแล้ว เธอเป็นใครกันถึงกล้าเอาชนะคุณ？”
มือที่กำลังจะยื่นออกไปรับแก้วน้ำของกู้ซือเฉียนหยุดชะงัก
เขาเหลือบไปมองเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา “เธอเป็นคนยังไง คุณมีสิทธิ์อะไรไปพูด？”
หลินเยว่เอ๋อร์ตกใจ
ในวินาทีต่อมา ก็เห็นกู้ซือเฉียนดึงมือกลับไป สั่งพนักงานที่อยู่ข้างๆอย่างเย็นชา: “ไปเอาน้ำเย็นใหม่มาให้ผม”
“ครับ”
พนักงานรีบเดินลงไปอย่างรวดเร็ว หลินเยว่เอ๋อร์ตกใจ เธอรีบยกแก้วในมือขึ้นและอธิบายเบาๆ：“กู้ซือเฉียน นี่คือที่ฉันสั่งมาให้คุณโดยเฉพาะ……”
ยังพูดไม่จบก็ถูกกู้ซือเฉียนขัดจังหวะ
“ต่อไปอย่าเตรียมของหวานแบบนี้ให้ผมอีก! ผมจะดื่มอะไรยังต้องให้คุณมาคอยบริการเหรอ!”
พูดเสร็จ เขาก็หยิบไม้กอล์ฟขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปในสนาม
หลินเยว่เอ๋อร์อึ้งอยู่ที่เดิม
ความเย็นชาของเขาทำให้ใจของเธอรู้สึกอับอาย
โดยเฉพาะเมื่อคิดว่ายังมีคนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ แล้วหนึ่งในนั้นยังมีเฉียวฉีที่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขา เธอรู้สึกแค่ว่าใบหน้าของเธอร้อนๆ ในใจรู้สึกเจ็บปวดและเคียดแค้น
ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น!
ความเกลียดชังที่ลุกเป็นไฟทำให้เธอหันไปมองที่เฉียวฉี จากนั้นก็ใส่รองเท้าส้นสูงเดินเข้าไป
เฉียวฉีชนะการแข่งขัน เธอก็อารมณ์ดีขึ้นกว่าตอนเช้านิดหน่อย
กำลังดื่มน้ำพร้อมกับพูดคุยกับหลินซง
ทันใดนั้นแก้วน้ำในมือของเธอก็ถูกคนกระชากออกไป วินาทีต่อมา เธอรู้สึกเย็นบนใบหน้า น้ำในแก้วสาดลงบนตัวเธอ
“เธอมันยัยจิ้งจอกไร้ยางอาย！ เธอไปพูดอะไรกับกู้ซือเฉียน！ ทำให้เขาปกป้องเธอแบบนี้？”
เฉียวฉีหลับตาลงและลืมตาขึ้นมา เห็นสีหน้าที่แดงก่ำของหลินเยว่เอ๋อร์อยู่ตรงหน้าเธอ
หลินซงที่อึ้งอยู่ข้างๆ เขาตกใจเล็กน้อย แต่ลำบากใจมากกว่า
“คุณหลิน คุณ……”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินเสียง“แปะ”
เสียงที่ดังก้องของฝ่ามือกระทบบนใบหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์
หลินซงหุบปากทันที เขาหันหน้าไปมองเฉียวฉีด้วยความตกใจ แต่กลับเห็นอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นเรื่องธรรมดา
น้ำเสียงที่ออกมาก็เยือกเย็น เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า：“เธอเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสงสัยฉัน?”
หลินเยว่เอ๋อร์โมโหมาก
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้หญิงดูถูกเหยียดหยามแบบนี้!
เธอจับที่หน้า รู้สึกว่าเนื้อบนใบหน้าของเธอกำลังบวมขึ้นมา เบ้าตาของเธอแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งโมโห
“เธอ เธอกล้าตบฉัน？”
เฉียวฉียิ้มแห้ง
เธอดึงผ้าเช็ดหน้าที่หลินซงยื่นมาให้จากข้างหลัง เช็ดน้ำบนใบหน้าแล้วพูดว่า：“ยื่นหน้ามาให้ตบเองไม่ตบได้ยังไง ถ้าเธอไม่พอใจก็ไปฟ้องกู้ซือเฉียนสิ ให้เขามาเข้าข้างเธอไง!”
หลินเยว่เอ๋อร์โมโหจนหน้าแดง
แต่เธอรู้ว่า ถ้าจะตบตีกัน เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉียวฉี
ผู้หญิงคนนี้ เดินทีหลินเยว่เอ๋อร์ไม่เคยเห็นหัวเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่รับมือได้ยาก
เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เฉียวฉีอยู่กับกู้ซือเฉียนอีกต่อไป!
คิดแบบนี้ สายตาของเธอก็มีกลิ่นอายของความโหดร้าย เธอก็กัดฟันและพูดว่า：“ได้ เธอรออยู่ตรงนี้! ฉันจะไปฟ้องกู้ซือเฉียนเดี๋ยวนี้ ให้เขาเห็นว่าเธอรังแกฉันยังไง!”
พูดเสร็จเธอก็ใส่รองเท้าส้นสูงหันหลังเดินออกไปที่สนามด้วยความโมโห
สายตาของเฉียวฉีเย็นชาตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนนี้เช็ดน้ำบนใบหน้าสะอาดแล้ว ถึงได้รู้ว่าผ้าเช็ดหน้าเป็นของหลินซง
เธอหันหน้าไปพูดกับเขาว่า：“ขอโทษด้วยนะ ผ้าเช็ดหน้าเดี๋ยวฉันเอาไปซักให้สะอาดก่อนแล้วจะเอามาคืนคุณ”
ออร่าของเธอเมื่อกี้แข็งแกร่งขนาดนั้น แต่จู่ๆก็กลับมาเป็นเหมือนเมื่อตอนสี่ปีก่อน หลินซงงงไปพักหนึ่ง หลังจากรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็รีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรครับ ก็แค่ผ้าเช็ดหน้า หายไปก็ไม่เป็นไร อาเฉียว คุณ……”
เขาหยุดชะงักไปพักหนึ่ง ดูเหมือนจะรู้สึกลำบากใจ
เฉียวฉีเงยหน้าขึ้น มองหน้าแล้วถามว่า：“ไม่เรียกฉันว่าคุณเฉียวแล้วเหรอ?”
หลินซงยิ้มอย่างเขินอาย
ตอนนั้น ตอนที่เฉียวฉีกับกู้ซือเฉียนแตกหักกัน กู้ซือเฉียนไม่อนุญาตให้ใครเป็นเพื่อนกับเฉียวฉี เพราะแบบนี้เขาจึงถูกบังคับให้เปลี่ยนจากเรียนอาเฉียวมาเป็นคุณเฉียว เพื่อแสดงให้เห็นระยะห่างระหว่างทั้งสองคนกับทีมงานของตัวเอง
แต่วันนี้ได้เห็นท่าทางที่คล่องแคล่วว่องไวของเธออีกครั้ง เมื่อเทียบกับเมื่อสี่ปีก่อน เธอดูสงบนิ่งและมั่นคงมากขึ้น แต่ก็ยังคงคล่องแคล่วว่องไวเหมือนแต่ก่อน
ความรู้สึกที่ซับซ้อนก็เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ยังจะควบคุมปากได้ที่ไหนกัน?
หลินซงเกาหัวเบาๆและพูดว่า：“เรื่องระหว่างพวกคุณสองคนซับซ้อนเกินไป คนนอกอย่างผมก็ไม่กล้าเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย แต่สี่ปีมานี้ กู้ซือเฉียนไม่ได้มีชีวิตที่สบายอย่างที่คุณคิด ดังนั้นถ้ามันสามารถ…..”
“ไม่มีทาง”
เขายังพูดไม่จบ ดูเหมือนว่าเฉียวฉีจะเดาออกว่าเขาจะพูดอะไร
เธอขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา จากนั้นก็พูดเบาๆว่า：“ฉันกับเขาไม่มีทางอยู่ร่วมโลกกันได้ เขาไม่ตายฉันก็ต้องตาย”
เธอพูดแบบนี้ออกมา คำพูดที่หลินซงอยากจะพูดต่อก็ติดอยู่ในลำคอของเขาทันที
