ลุงโอเป็นคนที่มีฝีมือ
รู้ว่าเวลานี้ จะให้เกิดเรื่องอื่นๆขึ้นอีกไม่ได้ ดังนั้นก็จัดการให้ถังเหวินเฉิงจากไปอย่างรวดเร็ว
เรื่องเงิน กู้ซือเฉียนไม่เคยงกอยู่แล้ว จะให้เท่าไหร่แล้วแต่ลุงโอเป็นคนจัดการ ขอเพียงปิดปากถังเหวินเฉิงได้ ไม่ต้องให้มารบกวนเฉียวฉีอีก เท่าไหร่ก็คุ้ม
หลังจากรอเขาถูกลุงโอพาออกไปแล้ว กู้ซือเฉียนถึงอุ้มเฉียวฉีเดินไปทางตึกที่เก็บถังชีชีไว้
เรื่องเกิดอย่างกะทันหัน หลังจากถังชีชีเกิดเรื่องแล้ว ทีแรกศพน่าจะถูกทางเจ้าหน้าที่ตำรวจนำไป
แต่กู้ซือเฉียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉียวฉี และก็รู้ว่า เธอตายเพราะเฉียวฉี
ดังนั้น ตอนนั้นจึงจัดคนไปขวางพวกเขาไว้
ลักษณะของเรื่องนี้มีความชัดเจนอยู่แล้ว โดยไม่ต้องสอบสวน
รู้ว่าพวกเขาเป็นญาติของถังชีชี แล้วคนทางนั้นก็รู้จักกู้ซือเฉียนด้วย ไม่กลัวเขาจะนำศพหนีไป ดังนั้น ก็ไม่ได้ขัดขวาง ให้พวกเขานำไปได้เลย
หลังจากนำศพกลับมาแล้ว กู้ซือเฉียนก็สั่งให้คน จัดการตั้งไว้ในห้องโถงตึกรอง
เวลานี้ เขาอุ้มเฉียวฉีไว้แล้วเดินไป จากระยะไกล ก็มองเห็นห้องโถงไว้ทุกข์ชั่วคราวที่ถูกจัดแบบเรียบง่าย
ตรงกลางนั้นเป็นโลงศพขนาดใหญ่ ส่วนถังชีชีนั้นนอนอยู่ในโลงศพอย่างเงียบๆ
เฉียวฉีสั่นอย่างแรง
กู้ซือเฉียนปล่อยเธอลงมา กล่าวเสียงเคร่งขรึม“ผมรู้ว่าคุณอยากเจอเธอ เพราะฉะนั้นจึงเก็บเธอไว้ แต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ รอคุณดูเสร็จแล้ว ผมก็จะให้ถังเหวินเฉิงพาเธอกลับบ้าน”
หยุดไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็กล่าวเสียงต่ำออกมาปลอบโยนว่า“ คนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นคืน อย่าเศร้าใจมากเลย”
เฉียวฉีไม่พูดอะไร
เธอเม้นริมฝีปากไว้แน่นๆ และเริ่มตั้งแต่แวบแรกที่เข้ามา สายตาก็จับจ้องอยู่บนโลงศพใหญ่นั้น
กู้ซือเฉียนประคองเธอ เดินเข้าไปอย่างยากลำบาก
โลงศพทำจากไม้สนอย่างดี ชั้นนอกทาด้วยสีดำ ด้านล่างได้วางพวงหรีดดอกไม้สดที่ลุงโอสั่งให้คนไปซื้อมาเมื่อคืนนี้อย่างกะทันหัน
เฉียวฉีเดินทีละก้าว ขยับไปข้างโลงศพ
สองมือ ลูบขอบโลงศพไป แล้วยื่นหน้าเข้าไปดูข้างใน
เพียงแค่แวบเดียว น้ำตาก็ไหลออกมา
เห็นเพียงถังชีชีนอนอยู่ในโลงศพนิ่งๆ ใบหน้าซูบผอมซีดเหมือนกระดาษ เสื้อผ้าบนตัวได้เปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดสีขาวที่สวยงาม ดูไปแล้วราวกับนางฟ้าที่ขาวสะอาด
ถ้าไม่ใช่เพราะชีพจรเธอหยุด ไม่มีลมหายใจ และสีหน้าไม่ปกติเล็กน้อยแล้ว เวลานี้ดูไปแล้วก็ไม่แตกต่างจากปกติทั่วไป
คนที่อายุน้อย สวยขนาดนั้น มีชีวิตชีวาเต็มไปด้วยพละกำลัง
เฉียวฉีรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ เหมือนกับถูกมีดทิ่มแทงที่หัวใจเธออย่างแรง จนเป็นรูใหญ่
แล้วเลือดสดๆกำลังไหลออกมา ลมหนาวพัดเข้ามา ทำให้เธอหนาวเหน็บไปทั้งตัว
“ชีชี……”
เธอคอตีบขึ้นมา น้ำตาไหลพรากดั่งสายฝน ไม่อาจจะพูดออกมาเป็นภาษาได้แล้ว
กู้ซือเฉียนไม่ได้เข้าไปห้ามปรามเธอ
เพียงแต่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ มองดูเธอด้วยสายตาหนักหน่วง
ในห้องไว้ทุกข์ คนอื่นๆได้ออกไปหมดแล้ว ในห้องที่ใหญ่เหลือเพียงเขาสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่
เขามองดูอย่างเงียบๆ มองดูความเจ็บปวดของเธอ มองดูความเกลียดชังของเธอ มองดูเธอพยายามจะไปเรียกถังชีชีให้ลุกขึ้นมา
“ชีชีพี่มาแล้ว แกลืมตาขึ้นมาดูฉัน แกบอกว่า แกจะทำแบรนด์เสื้อผ้า จะเปิดร้านเสื้อผ้า จะเป็นนักดีไซเนอร์ที่เก่งที่สุดในโลกไม่ใช่หรือ”
“แกตื่นขึ้นมาดูฉัน แกอยากทำอะไร พี่ก็จะไปทำเป็นเพื่อน ความฝันทั้งหมดของแก พี่ก็จะช่วยเธอทำให้เป็นจริง”
“ขอร้องล่ะ ลืมตาขึ้นมาดูฉันก่อน”
เฉียวฉีคิดมาเสมอว่า น้ำตาในชาตินี้ของตัวเอง ได้เหือดแห้งไปก่อนหน้านี้นานแล้ว
จนกระทั่งวันนี้ถึงรู้ว่า ยังไม่หมด
เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวด ยังคงรู้สึกเสียใจ ยังคงเหมือนแต่ก่อน เผชิญกับการจากไปของคนที่ตัวเองรักแต่ละคนแล้ว ก็ไม่สามารถรับได้ ไม่อยากจะเผชิญ
สวรรค์รู้ว่า ถ้าเป็นไปได้ เธอขอยอมเป็นคนที่ตายในวันนั้น
แต่ไม่ใช่ให้คนที่ไม่สมควรตาย ไปตายเพราะเธอ
แต่เรื่องของบนโลกใบนี้ ให้เราเลือกเองได้ที่ไหน
ก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว จะให้ฟื้นกลับมาได้อย่างไรกัน
เฉียวฉีก้มหน้า ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา มือที่จับถังชีชีที่ตัวแข็งทื่อเยือกเย็น ก็สั่นเล็กน้อย
ผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งน้ำเสียงของเธอแหบแล้ว น้ำตาก็ราวกับไหลจนเหือดแห้งแล้ว
เธอถึงค่อยๆปล่อยมือเธอลง ยื่นมือจัดคอเสื้อและผมให้เธอครู่หนึ่ง และฝืนเผยรอยยิ้มที่ดูไม่ดียิ่งกว่าร้องไห้ออกมา
แล้วกล่าวเสียงเบาว่า“นอนเถอะ ฉันรู้ว่าแกเหนื่อยมากแล้ว อยากนอนก็นอนเถอะ คนเหล่านั้นที่เคยทำร้ายแก ฉันจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว แกวางใจได้ ฉันจะทำให้พวกเขาตายไม่มีที่ฝัง”
เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
กู้ซือเฉียนสั่นเล็กน้อย
วินาทีต่อมา ก็เห็นเฉียวฉีเช็ดน้ำตา แล้วหันหน้ากลับมา
เวลานี้ แม้ว่าบนใบหน้าเธอจะยังคงมีคราบน้ำตาอยู่ แต่กู้ซือเฉียนนั้นเห็นได้ชัดเจนว่า ความเจ็บปวดและความอ่อนแอในตาเธอ ได้ค่อยๆจางหายไปแล้ว
สิ่งที่เข้ามาแทนที่ คือความโหดร้ายและความเย็นชาของความเกลียดชัง
“ฉันได้ยินว่า คุณได้จับพวกนั้นกลับมาแล้วหรือ”
กู้ซือเฉียนมองดูเธอด้วยสีหน้าเย็นชา
“คุณคิดจะทำอะไรหรือ”
“พาฉันไปเจอพวกเขา”
“ไม่ได้”
เขายังไม่ทันคิด ก็ปฏิเสธแล้ว
เฉียวฉียิ้มเย็นชา
ก้าวเท้า เดินเข้ามาตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองดูเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวดื้อรั้นว่า “พวกเขาฆ่าน้องสาวของฉัน ฉันจะล้างแค้นให้เธอ”
กู้ซือเฉียนขมวดคิ้วเข้ม มองดูใบหน้าหญิงสาวที่ดื้อรั้น และความเกลียดชังในตาเธอ
สุดท้าย ก็ส่ายหัว
“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”
เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวต่อว่า“เธอตายเพราะคุณ เป้าหมายของคนเหล่านั้นเดิมทีเป็นคุณ แต่หลังจากที่สี่ปีที่แล้วคุณเข้าไปอยู่ในคุก ก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับสมาคมกลุ่มหงส์แดงและวงการนี้อีกแม้แต่น้อย คุณไม่อยากรู้เลยหรือว่า ทำไมพวกเขาถึงตามหาคุณ ” เฉียวฉีตกใจเล็กน้อย
กู้ซือเฉียนปรบมือ
ที่นอกประตู ฉินเยว่ที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นตลอดเวลาก็เดินเข้ามา บนมือมีเอกสารหลายใบ ก้มหน้าเล็กน้อย ใช้สองมือส่งให้เขา
เมื่อกู้ซือเฉียนรับมาแล้ว ก็ส่งต่อให้เฉียวฉี
“คุณดูนี่ก่อน”
เมื่อเฉียวฉีรับมาแล้ว ก็มองดูอยากละเอียด แล้วสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
กู้ซือเฉียนอธิบายว่า “นี่คือผลลัพธ์ที่ได้หลังจากเมื่อคืน ผ่านการสอบสวนอย่างเข้มงวด บวกกับที่ให้ฉินเยว่ออกไปตรวจสอบมา เอกสารแสดงให้เห็นว่า คนที่ขับรถชนคุณก่อนหน้านั้น กับคนที่ลักพาตัวคุณ ไม่ใช่กลุ่มเดียวกัน”
“นั่นก็หมายความว่า ตอนนี้ได้มีคนสองกลุ่มจับจ้องคุณอยู่ กลุ่มคนกลุ่มหลังนี้ เรารู้แล้วว่ากลุ่มชาวจีนเป็นคนทำ”
“จุดประสงค์ที่พวกเขาหาคุณ ตอนนี้เรายังไม่ชัดเจน คนพวกนั้นเป็นเพียงลูกน้องเล็กๆกระจอกๆ แผนการและเป้าหมายของเบื้องบนจะไม่บอกให้พวกเขารู้”
“ส่วนคนที่ขับรถชนคุณก่อนหน้านั้น ตอนที่รถพุ่งออกไปตกลงไปในแม่น้ำ ก็ถูกยาพิษตายไปแล้ว”
