เขาจะไม่มีวันลืมวันที่เธอมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
ก่อนหน้านั้นเธอรักเขาเหมือนรักชีวิตของเธอเอง หลังจากเกิดเรื่องนั้น เธอมองเขาเป็นศัตรูในชีวิตของเธอ
เมื่อก่อนเมื่อเธอมองเขา สายตาของเธอดูมีความสุขและความเดือดร้อนมาก แต่ต่อจากนั้นไป สายตานั้นมีแต่ความโกรธและความเกลียดชัง
สายตานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาไร้อารมณ์ เหมือนกับมองคนแปลกหน้า เป็นสภาพที่เขาจะไม่มีวันลืมและไม่อยากเห็นอีกด้วย
มือของกู้ซือเฉียนอ่อนลงไป
ร่างกายของหลินเยว่เอ๋อ ล้มลงบนโซฟา เหมือนกับว่ากำลังพ้นอันตรายจากถ้ำเสือ เธอรีบลูบคลำคอทันทีและไออย่างรุนแรง
ผู้ชายมองเธออย่างเย็นชา
เขามองไปที่หลินเยว่เอ๋อ สายตานั้นไม่มีความอบอุ่นอะไรเลย แถมยังเหมือนมีดที่เย็นชา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรแหลมปักบนหลังของเธอ
หลินเยว่เอ๋อหันหลังให้เขา และโน้มตัวลง ไม่กล้าสบตากับเขาโดยตรง
มีความรู้สึกแย่ๆ ผุดขึ้นในใจเธอ แค่รู้สึกว่าวันนี้อาจตกอยู่ในอันตราย
ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะให้กู้ซือเฉียนให้อภัยและปล่อยเธอไป
อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาทันที
“เมื่อกี้คุณบอกว่า……รักคุณมากใช่ไหม”
หลินเยว่เอ๋อตกตะลึงสักครู่
เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความสงสัยบางอย่าง
แม้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถามมาแบบนี้ ตราบใดที่มีโอกาส เธอก็ต้องจับมันไว้
ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดอย่างรีบร้อนว่า “แน่นอนสิ ฉันรักคุณที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะรักคุณ ฉันจะพยายามขนาดนี้เพื่อได้อยู่ที่นี่ทำไม”
กู้ซือเฉียนยิ้มเล็กน้อย
ความโกรธทั้งหมดที่แสดงออกในใบหน้าทั้งหล่อเหลาและเย็นชานั้นหายไปหมด และแทนที่ด้วยการคิดแผนร้ายและไม่มีเจตนาไม่ดี
เขาเดินไปที่โซฟาข้างๆ ตัวอื่น แล้วนั่งลง
ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “โอ้ เธอรักคุณมากแค่ไหน ไปตายแทนคุณได้ไหม”
หลินเยว่เอ๋อซบเซา
เรื่องความเป็นอยู่และตาย เธอไม่เคยคิดด้วยซ้ำ
คนอย่างเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ ก่อนที่เธอได้รู้จักกับกู้ซือเฉียน
ไม่ว่าจะรักเท่าไหร่ ชอบแค่ไหน ก็แค่เต็มใจจะคลอดลูกให้อีกฝ่าย ทำไมต้องเกี่ยวข้องถึงเรื่องความเป็นอยู่ตาย
แต่ว่า ในขณะนี้กู้ซือเฉียนเห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจที่จะคลายมือ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ในขณะนี้
ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เขาเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยสายตาชื่นชมอย่างมาก “แน่นอนค่ะ ฉันเต็มใจ ถ้าคุณต้องการ ฉันก็ทำได้ ฉันเต็มใจที่จะทำเพื่อคุณ”
“หรอ”
กู้ซื้อเฉียนยิ้มเบา ๆ และถอนหายใจ “คุณลุ่มหลงจริงๆ”
เขาเอนตัวลงบนหลังเก้าอี้ ท่าทางของเขาสงบนิ่งมาก นั่งไขว้ขา มือทั้งสองของเขาวางบนที่วางแขนของโซฟา แตะที่พักแขนเบา ๆ เป็นระยะ ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว คุณมีเรื่องหนึ่งที่จะฝากให้คุณทำจริงๆ”
หลินเยว่เอ๋อตกตะลึง
มองเขาอย่างว่างเปล่า
“เรื่องอะไรเหรอ”
กู้ซือเฉียนยิ้ม “คุณยังจำคุณหนานที่เคยพบมาก่อนได้ไหม”
หลินเยว่เอ๋อพยักหน้า “จำได้”
“เขาสนใจคุณมาก ฉันหวังว่าครั้งต่อไปที่เขามา คุณไปต้อนรับเขาแทนคุณ”
สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อเปลี่ยนไป
สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อซีดจาง
รองรับเขาหรอ หมายความว่ายังไง
เขาจะส่งเธอให้กับคนอื่นหรอ นั่น…คุณหนาน
พอนึกถึงตรงนี้ สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อจางหายไป และสายตาที่จ้องมองที่เขาก็กลายจากความรักเป็นไม่เชื่อถือ
“กู้ซิเฉียน คุณ…”
เธอรู้สึกอับอายในใจ แม้ว่าเธอจะอาภัพแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ถึงกับต้องตกต่ำจนถึงขั้นเป็นเหมือนสิ่งของที่จะถูกส่งไปส่งมา
แต่เมื่อคำรับปากที่ได้พูดออกไปแล้ว ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธออกไป
กู้ซือเฉียนพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่ารู้สึกน้อยใจ คุณพูดไปนานแล้ว เรารู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ในใจ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร”
“ถึงแม้หนานมู่หรงอายุเยอะ แต่เขาก็ยังหนุ่มอยู่ และฐานะของเขาไม่ได้ต่ำกว่าคุณ หากคุณอยู่กับเขาก็ไม่ใช่ข้อเสีย”
เมื่อเสียงของเขาจบลง ในห้องก็เงียบลงทันที
หลินเยว่เอ๋อแค่รู้สึกว่าเธอไม่เคยเจอคนที่สงบและเกลียดชังอย่างกู้ซือเฉียนแบบนี้ในชีวิตของเธอ
เขาไม่ต้องการเธอ แล้วก็ส่งเธอให้กับคนอื่น แม้กระทั่งหัวใจก็ถูกเขี่ยออกไปด้วย
เขาเห็นเธอเป็นอะไร
หัวใจของหลินเยว่เอ๋อเศร้าไปหมด และเธอไม่คิดเลยว่าตั้งแต่แรก กู้ซือเฉียนไม่เคยบอกว่าเขาชอบเธอ และก็ไม่คิดจะยอมรับเธอด้วย
ทุกสิ่งเป็นเพียงความปรารถนาของเธอคนเดียว
หลินเยว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตา มองดูเขาแบบรู้สึกความเจ็บปวด
ดวงตาของเธอเศร้าและอยากจะร้องไห้
“ในสายตาของคุณ ฉันเป็นคนแบบนี้เหรอ ฉันชอบคุณเพียงเพราะฐานะและอำนาจของคุณหรอ ซือเฉียน คุณคิดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง”
เมื่อดูท่าทางที่เสแสร้งของเธอ ในใจของกู้ซือเฉียนรู้สึกมีความหงุดหงิด
ความอดทนก็หมดไปทีละนิด
เขาเยาะเย้ย “คุณเห็นเธอยังไงไม่สำคัญ ถ้าเธอไม่ยอมก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คุณจะสั่งคนให้ส่งเธอกลับประเทศ ซึ่งถือว่าเป็นความตั้งใจของคุณที่จะช่วยเธอ เธอกลับประเทศแล้ว คุณไม่ส่งเธอไปให้พ่อเธอก็ได้ โลกใบนี้กว้างนัก ต้องมีสักที่ที่เธอสามารถไปอยู่ได้ แบบนี้โอเคไหม”
หลินเยว่เอ๋อรู้สึกตกใจ
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป
กู้ซือเฉียนมองดูเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ คุณลองดูแล้วน่าจะรู้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธออยากจะอยู่เคียงข้างคุณ ตอนนี้มีสองทางให้คุณเลือก และฉันจะให้คุณแค่สิบนาที หลังจากสิบนาที ถ้าคุณยังไม่ตอบฉัน ฉันจะส่งเธอกลับประเทศ ว่าไง”
สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อซีดเหมือนกระดาษขาว
เมื่อเห็นเขาหัวเราะ ความเกลียดชังก็เกิดขึ้นอยู่ในใจในทันใด
ตลอดชีวิตของเธอ แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 20 กว่าปี แต่เธอก็ภูมิใจและหลงตัวเองอยู่เสมอ
เธอเกิดอยู่ในครอบครัวที่ดีและร่ำรวย ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อแม่ของเธอรักเธอเหมือนกับไข่ในหิน
แม้ว่าในเวลาต่อมาเธอจะพบกับคนชั่วร้าย และเจอเรื่องความอัปยศแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ทำลายความมั่นใจในตนเองของเธออย่างสิ้นเชิง
เธอหยิ่งทระนงในตัวเองมาก สิ่งใดที่เธออยากได้ เธอก็จะได้ทุกอย่าง
แต่ตอนนี้ ผู้ชายอยู่ตรงหน้าเธอช่างโหดร้ายทารุณเหลือเกิน
เขาเหมือนแผ่นเหล็กที่น้ำเข้าไม่ได้ แม้ว่าเธอจะยอมลดตัวลงเช่นนี้แล้ว อ้อนวอนสารพัด และไม่ลังเลที่จะใช้ร่างกายของเธอเป็นสิ่งรั้งเขาไว้
แต่เขากลับมาเห็นเธอเหมือนรองเท้าเก่าๆที่ใช้แล้ว อยากทิ้งก็ทิ้ง ส่งเธอให้กับคนอื่น แม้แต่มองเธอก็ไม่อยากมอง
หัวใจของหลินเยว่เอ๋อเจ็บปวดอย่างรุนแรง
เมื่อกู้ซือเฉียนเห็นว่าเธอไม่ได้พูด เขาก็ไม่ได้รีบร้อน แค่นั่งรอเงียบๆ
ตั้งแต่แรกที่เขาได้พบกับหลินเยว่เอ๋อ เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างคุ้นเคย เหมือนเคยเห็นที่ไหนบ้าง
แต่เขาไม่ได้คิดอย่างละเอียด เขามักจะขี้เกียจที่จะไปสนใจเรื่องของผู้หญิงอื่นนอกจากเฉียวฉี
ไม่ต้องพูดถึงความคุ้นเคย แม้ว่าเป็นคนที่เขารู้จัก เขาก็จะไม่จดจำคนนั้นอยู่ในสมอง
แต่หลังจากกลับมาที่ปราสาท มีครั้งหนึ่งที่หลินเยว่เอ๋อมาหาเขาเพื่อเยินยอเขา
