“ถ้าเธอสนใจ ฉันจะยอมแพ้อย่างสมบูรณ์ และจะไม่คิดอะไรกับคุณอีก”
หลินเยว่เอ๋อกล่าวอย่างหนักแน่น
กู้ซือเฉียนพยักหน้า
“โอเค จำสิ่งที่คุณพูดไว้”
พูดจบเขาก็ยืดตัวและลุกขึ้นจากโซฟา
“ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะส่งคนมาสอนเธอ ถ้าเธอเรียนรู้ด้วยใจ มันจะมีประโยชน์มากสำหรับเธอเมื่อเธอไปอยู่กับหนานมู่หลงเรื่องอื่นเธอไม่ต้องกังวล”
พูดเสร็จก็เดินออกไป
หลินเยว่เอ๋อยืนอยู่ที่นั่น มองดูการจากไปอย่างไร้ความปราณีของเขา เธอยังคงเศร้าอยู่ในใจเล็กน้อย
แม้ว่าเธอตกลงแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่คิดอยู่
ทันใดนั้นเธอก็พูดและถามว่า “กู้ซือเฉียน ฉันขอถามอะไรคุณอีกได้ไหม”
กู้ซือเฉียนหยุดไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองกลับมาที่เธอ
“ถามเถอะ”
หลินเยว่เอ๋อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาในดวงตาของเธอและถามว่า: “คุณส่งฉันไปอยู่กับคุณหนานคุณไม่กังวลเลยหรอว่า วันหนึ่งฉันจะทรยศคุณ”
เธอคิดว่าคำถามนี้จะทำให้เธอรู้สึกผู้ชายคนนี้ยังเป็นห่วงเธออยู่
แต่ว่าเรื่องที่เขาเป็นห่วงเธอคือใช้เธอเหมือนตัวหมากรุก แบบไม่ใช่เป็นห่วงเหมือนระหว่างชายและหญิง
แต่ความจริงแล้วไม่มี
ไม่มีอะไรทั้งนั้น
แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงตัวหมากรุกในมือของเขา เขาก็ไม่เคยสนใจ ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แค่เห็นเขาพูดอย่างแผ่วเบา “ถ้าคุณมีความสามารถจริงๆ คุณก็สามารถตกหลุมรักเขาและเดินเข้าไปในหัวใจของเขาได้ แม้ว่าคุณจะหักหลังฉันก็ได้ มันเป็นความสามารถของคุณเอง และไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”
พูดจบเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
หลินเยว่เอ๋อยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า
ผ่านไปนาน เธอก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
หมายความว่ายังไง อะไรเรียกว่าทรยศเขาก็ไม่สำคัญ
หรือว่าเธอไม่มีสถานะในหัวใจของเขาจริงๆเหรอ เธอไม่สำคัญสำหรับเขาเองจริงๆเหรอ
หลินเยว่เอ๋ออยากจะร้องไห้ เธอคุกเข่าลง ยกมือขึ้นปิดบังหน้าไว้ และร้องไห้อย่างรุนแรง
และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน
เธอเหนื่อยที่จะร้องไห้แล้ว เธอลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยก้าวอันหนักหน่วง
ในเวลานี้อีกด้านหนึ่ง
เนื่องจากเป็นช่วงดึก เฉียวฉีสั่งให้เสี่ยวเยว่กลับ ปิดไฟและกำลังจะพักผ่อน
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ หน้าต่างก็ดังขึ้น
เธอเป็นใคร เธอเป็นนักฆ่าอันดับชื่อดัง ความสามารถในหูและสายตาของเธออ่อนไหวกว่าคนอื่น
แม้ว่าจะมีเสียงเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังสังเกตได้ และเธอก็ลืมตาขึ้นทันใดและมองไปทางหน้าต่าง “ใคร”
หน้าต่างถูกเปิดออก และมีร่างสีดำ “หวด” ก็เข้ามา
หัวใจของเฉียวฉีหนักแน่น เมื่อนึกถึงอุบัติเหตุครั้งก่อน ดวงตาของเขาเย็นชา และก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสลูกดอกใต้หมอนโดยไม่รู้ตัว
เงาดำกระโดดเข้ามาในห้องและมองไปรอบ ๆ อาจเป็นเพราะดวงตาของเขาไม่ได้ปรับให้เข้ากับความมืด ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อน
ในขณะนี้ เฉียวฉียกมือขึ้นและโยนลูกดอก “หวด” ไปสองสามอัน
อีกฝ่ายก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด และพลิกกลับข้างและซ่อนลูกดอกไว้
เฉียวฉีตกใจ และตระหนักว่าคนนี้ไม่ธรรมดา และตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บและพิการครึ่งตัวทั่วร่างกาย ฉันกลัวว่าเธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ อ้าปากร้องออกไปโดยไม่รู้ตัว
ในเวลานี้ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเดาเจตนาของเธอออกแล้วกระโดดไปที่เตียง
เฉียวฉีตกใจและอ้าปากโดยไม่รู้ตัว และกัดมือที่เข้ามาหาเธอโดยตรง
ในความมืดมิด เฉียวฉีได้ยินเสียงคำรามแผ่วเบาที่คุ้นเคย
อีกฝ่ายไม่ขัดขืนตามที่เธอตั้งใจไว้ แค่ปล่อยให้เธอกัด ไม่ได้ขยับ และไม่ได้มีกระทำการใดๆ
เฉียวฉีค่อยๆรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เมื่อเธอนึกถึงบางสิ่ง เธอก็ตกตะลึงในใจ ปล่อยเขาไปทันที และตะโกนว่า “กู้ซือเฉียนไหมคะ”
ผู้ชายที่เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้นอยู่ในความมืด “เธอยังจำกลิ่นร่างกายของฉันได้ ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้เกลียดชังและปฏิเสธฉันอย่างที่เธอแสดงออกมา”
“คุณ”
เฉียวฉีโกรธมาก
อย่างที่เขาพูด เธอจำได้กลิ่นที่คุ้นเคยจากเขา และเพราะเธอกัดเขาด้วย แต่เขาไม่ได้โต้กลับ ก็เลยก่อนเดาว่าคนๆ นั้นเป็นเขา
เห็นที่เขาพูดไหม
อะไรที่เรียกว่าเธอยังจำได้กลิ่นเขา ก็เลยไม่ปฏิเสธเขาจากใจ
แล้วเจ้าหมาสีเหลืองตัวใหญ่ที่เธอเกลียดที่สุดตอนเด็กๆ เธอก็รู้กลิ่นขี้มาแต่ไกล ต่อให้อยู่มา 20 กว่าปีก็ยังไม่ลืม หรือว่าเธอจะชอบสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่นั่นด้วยเหรอ
เข้าใจยากจริงๆ
เฉียวฉีโกรธ และเสียงของเธอก็อดไม่ได้ที่จะนำความโกรธมาเล็กน้อย
“คุณทำอะไร กลางดึกและทำอะไรลับๆล่อๆ เชื่อหรือไม่ ฉันทุบตีคุณเหมือนหัวขโมยจริงๆ”
เมื่อกู้ซือเฉียนได้ยินความโกรธของเธอ เขาไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ้มอย่างเย็นชา
ขณะที่หลังมือถูกเธอกัด เขาพูด “นี่คือบ้านของคุณ คุณจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็เข้ามาเมื่อไหร่ ทุกอย่างเป็นของคุณ ใครจะกล้าทุบตีคุณ”
เฉียวฉีโกรธมาก
ผู้ชายคนนี้น่าด้านจริงๆ
เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เหตุผลกับเขา
เลยจ้องเขาอย่างเย็นชาอย่างเดียว เพราะไม่เปิดไฟ ไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายได้ แต่เธอแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีรอยยิ้มที่แคบและบางเบาแบบนั้น ที่ทำให้คนรู้สึกเห็นแล้วอยากตี
เธอพูดอย่างโกรธ “พูดมาสิ คุณมาทำอะไรที่นี่”
เมื่อกู้ซือเฉียนเห็นว่าในที่สุดเธอก็กลับไปที่หัวข้อ เธอก็หยุดหงุดหงิดแล้ว เขาจึงยิ้มขึ้น
“ฉันได้ยินมาว่าเธอมาหาฉันตอนเย็น มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันเหรอ”
เฉียวฉีซบเซา
ใช่ ในเวลานั้น เธอนึกถึงเรื่องที่สำคัญมากและต้องการจะบอกเขา
ดังนั้นหลังจากที่ถามตำแหน่งแล้วก็ไป
เมื่อไปที่นั่น เห็นฉินเยว่เฝ้าอยู่นอกประตู และบอกว่ากู้ซือเฉียนอยู่ข้างใน
เธออาจได้รับสิทธิ์ที่เธอจะไปไหนก็ได้ เธอต้องการเข้าไป และฉินเยว่ก็ไม่ได้หยุดเธอ ดังนั้นเธอจึงเห็นภาพนั้น
เมื่อคิดถึงภาพนั้น ความโกรธที่เฉียวฉีได้ลงในใจแล้วก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง
เธอแสยะยิ้ม กล่าวว่า “เดิมทีแล้วมีเรื่อง แต่ตอนนี้ดูเหมือนช่างมันเถอะ บอสกู้ยุ่งกับผู้หญิงอยู่ จะมีเวลาที่ไหนมาฟังฉัน ฉันจัดการตัวเองได้ คุณกลับไปเถอะ “
พูดเสร็จก็พลิกตัวเอนหลังนอนต่อ
เห็นได้ชัดว่าในใจเธอมีความโกรธ
กู้ซือเฉียนฟังออก
เขาเลิกคิ้วขึ้นและไม่รีบร้อน ในทางกลับคือ เขาก็นอนตามเธอ และพูดแผ่วเบา”เอาล่ะ ไม่พูดก็ไม่พูด นอนเถอะ”
ลมหายใจของชายผู้นั้นมาจากด้านหลัง และแขนที่แข็งแรงและทรงพลังก็พาดผ่านร่างกายของเธอไปที่เอวของเธอโดยตรง
เฉียวฉีเพียงรู้สึกลนลาน
เธอหันหน้าแล้วพูดอย่างโกรธเคือง “กู้ซือเฉียน คุณทำอะไร”
