เป็นผลให้ต้องใช้เวลาสี่ปีเต็มในคุก
ทันใดนั้นก็รู้สึกแดกดันในใจ
เธอมองไปที่กู้ซือเฉียนแล้วถามด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ “นายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันผลักเธอลงไปงั้นเหรอ?”
กู้ซือเฉียนสีหน้าเย็นชาแข็งทื่อ “ความจริงก็อยู่ตรงหน้า”
จู่ ๆ เฉียวฉีก็ยิ้มออกมา
เธอยิ้มออกมาด้วยความเย้ยหยันและเศร้าแบบนั้น เธอนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกับว่าวเหยี่ยวสีขาวซีด
เธอพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา: “ฉันคิดว่าเมื่อสี่ปีก่อนนายไม่เชื่อฉัน ตอนนี้ผ่านมาสี่ปี นายกลับมาอยู่ข้างฉันอีกครั้ง ขอร้องให้ฉันอยู่ก็เพราะว่านายค้นพบแล้วว่าตนเองนั้นผิด และหวังว่าเราจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง อย่างน้อยก็หวังว่าฉันจะยอมรับนายได้อีกครั้ง
แต่ตอนนี้ฉันได้ค้นพบแล้วว่าที่แท้ฉันไร้เดียงสาเกินไป คนคนหนึ่งที่ไม่เคยจะเชื่อใจเธอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ผ่านเรื่องราวมามากเพียงใด เขาก็ไม่วันจะเชื่อเธอได้
กู้ซือเฉียน ฉันไม่เกลียดนาย จริง ๆ นะ ฉันเพียงแต่รู้สึกว่ามันตลกไปหน่อย เรื่องที่คนอื่นมองออก แต่นายกลับมองไม่ออกอยู่ร่ำไป”
เธอนิ่งไปราวกับว่าไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะพูดอะไรต่อแล้ว
และยิ่งไม่อยากจะอธิบาย
รอบด้านเงียบสงัด
เฉียวฉีขี้เกียจที่จะอยู่ตรงนี้อีกต่อไป จึงหันไปพูดกับเสี่ยวเยว่: “พวกเรากลับกันเถอะ”
เสี่ยวเยว่รับคำแล้วเข็นรถเข็นแล้วจากไปพร้อมกัน
ค่ำวันนี้มีเสียงอึกทึกครึกโครมกันอยู่นาน
จนถึงกลางดึกก็ยังได้ยินเสียงคนวิ่งเข้าวิ่งออกจากอาคารส่วนตัวขยายและเสียงร่ำไห้ของผู้หญิง
เฉียวฉีรู้ว่าคนรับใช้ของหลินเยว่เอ๋อร์กำลังยุ่งและหลินเยว่เอ๋อร์คงกำลังระบายความน้อยอกน้อยใจกับกู้ซือเฉียน
เธอนั่งอยู่หน้าหน้าต่างในห้องนอน มองดูค่ำคืนด้านนอกและไม่รู้ว่าในใจของตนเองนั่นรู้สึกเช่นไรกันแน่
ตอนแรกที่เห็นด้วยที่จะอยู่ หากจะบอกว่าไม่ได้มีหวังอะไรเลย นั่นคงเป็นไปไม่ได้
เมื่อผ่านเรื่องราวมามากมาย เกี่ยวพันกับการเข้าใจผิด ถูกๆ ผิดๆ เธอเหนื่อยล้า และไม่อยากจะเกี่ยวข้องอีก
ในใจคิดว่าถ้าหากสามารถปล่อยวางอดีตได้จริง แล้วเริ่มต้นใหม่ก็คงจะเป็นเรื่องดี
แต่ตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจว่าบนโลกนี้จะมีการเริ่มต้นใหม่มากมายอะไรแบบนั้นที่ไหนกัน
เรื่องบางเรื่องเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วมันก็เหมือนหนามที่ยอกอก
ต่อให้ดูแล้วเหมือนไม่มีอะไรในช่วงเวลาปกติ แต่พอถึงช่วงเวลาสำคัญ หนามนั้นก็มักจะโผล่ออกมาและย้ำเตือนคุณว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
เฉียวฉีหลับตา
ผ่านไปนานจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออก
“ฮัลโหล เจ้าแปด ฉันเฉียวฉี รบกวนคุณช่วยฉันเรื่องหนึ่งสิ”
……
ในขณะเดียวกัน อีกฟากหนึ่ง
หลินเยว่เอ๋อร์นั่งอยู่บนเตียงและทำหน้าน้อยอกน้อยใจ
หลังจากหมอมาถึงก็รีบทำ CPR ให้เธอ รอจนเธอฟื้น กู้ซือเฉียนจึงให้คนพาเธอกลับห้องของตนเอง
ตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและดื่มน้ำขิงเพื่อกันหนาวแล้ว เธอนั่งอยู่ตรงนั้นรอให้กู้ซือเฉียนจัดการ
เรื่องวันนี้ เธอรู้ดีว่าเธอจะหลอกใครก็หลอกได้แต่หลอกกู้ซือเฉียนไม่ได้
ส่วนทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เล่นไปตามน้ำกับเธอด้วยนั้น ตอนนี้เธอยังไม่กระจ่างชัด
เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาไม่ได้
ก็เห็นเพียงเขานั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับออร่าเย็นชาและขมวดคิ้วต่ำ
เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา: “ซือเฉียน คุณเป็นอะไรไป?”
กู้ซือเฉียนพูดเสียงเข้ม “ทำไมถึงทำแบบนั้น?”
หลินเยว่เอ๋อร์ตกตะลึง
เมื่อได้สติ เขาถามตัวเองเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ และกัดริมฝีปากอย่างอดไม่ได้
“พวกเราพนันกันไว้ไม่ใช่เหรอ? คุณรับปากไว้แล้วว่าก่อนที่ฉันจะไปกับหนานมู่หรง ให้ฉันไปสืบให้คุณเรื่องที่ว่าในใจของเฉียวฉียังมีคุณอยู่หรือเปล่า”
กู้ซือเฉียนหัวเราะเยาะ “แล้วเธอสืบด้วยวิธีนี้อย่างนั้นเหรอ?”
หลินเยว่เอ๋อร์มีความมั่นใจในตัวเองขึ้นมาทันที
“ไม่ทำแบบนี้แล้วจะสืบแบบไหน? ต้องรู้นะว่าถ้าหากว่าในใจของผู้หญิงจะมีผู้ชายคนหนึ่ง การแสดงออกที่ชัดเจนที่สุดก็คือความหึง ยิ่งเธอหึง ก็พูดได้อย่างชัดเจนว่าเธอสนใจคุณ ไม่อย่างนั้น…”
เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วมองไปที่เขาด้วยแววตาระแวดระวัง
“ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รักคุณแล้ว”
กู้ซือเฉียนหัวเราะเยาะขึ้นอีก “อย่างนั้นจากที่เธอดู ตอนนี้เธอยังรักฉันอยู่ไหม?”
หลินเยว่เอ๋อร์หัวเราะแห้งๆ
“ถ้าฉันพูดความจริง คุณคงจะดีใจงั้นสิ?”
กู้ซือเฉียนเงียบไป
หลินเยว่เอ๋อร์เห็นดังนั้น จึงทำได้เพียงแต่หยุดความคิดไม่ดีของตนเองแล้วพูดตามตรง: “ในใจของเธอคิดอะไรอยู่ฉันไม่รู้ แต่ถ้ามองจากการแสดงออกในตอนนี้ ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ได้สนใจคุณสักเท่าไหร่”
กู้ซือเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
หลินเยว่เอ๋อร์วิเคราะห์ต่อไป: “นี่ คุณดูนะ ตอนที่คุณเข้าใจเธอผิด เธอไม่ตื่นเต้นสักนิด ไม่แม้แต่จะคิดจะอธิบาย แบบนี้ก็พูดได้ว่าเธอไม่ได้สนใจว่าตนเองจะมีภาพลักษณ์ยังไงในหัวใจของคุณ ถึงแม้จะบอกว่ามีความเป็นไปได้ว่าเป็นเพราะเธอเป็นคนที่มีบุคลิกค่อนข้างจะเฉยชา นี่จึงเป็นปฏิกิริยาทั่วไปของเธอ แต่เมื่อกลางวันวันนี้เธอกลับเต็มใจที่จะช่วยเหลือคนรับใช้คนหนึ่งอย่างกระตือรือร้น แล้วทำไมทีกับเรื่องของคุณ เธอกลับเฉยเมยอย่างชัดเจนล่ะ?”
คำพูดนี้กลับทำให้กู้ซือเฉียนต้องขมวดคิ้ว
เมื่อหลินเยว่เอ๋อร์เห็นเขามีปฏิกิริยา จึงพูดอย่างออกรสออกชาติกว่าเดิม
“ยิ่งกว่านั้นตอนแรกที่คุณปฏิบัติกับเธออย่างไร้อารมณ์แบบนั้น หากเป็นผู้หญิงคนอื่น ก็กลัวว่าเธอคงจะเกลียดคุณสุดๆ แล้วจะเห็นด้วยที่จะกลับมาคบกับคุณได้ยังไง”
กู้ซือเฉียนหัวเราะเยาะเย้ย
“ใครอยากจะกลับไปคบกับเธอ?”
หลินเยว่เอ๋อร์นิ่งไปครู่หนึ่ง
และคิดในใจ เอาน่า ผู้ชายก็ปากแข็งแบบนี้แหละ
แต่เป็นแบบนี้ก็ดี แบบนี้ก็จะเกิดความเข้าใจผิดระหว่างทั้งสองคนง่ายขึ้น
เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็กลอกตาและพูด “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันไปขอโทษเธอพรุ่งนี้ไหม? ในเมื่อคุณทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเสียใจขนาดนั้น ฉันไปขอโทษให้เธอหายโกรธ เธอก็คงจะไม่เสียใจแล้ว”
อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ กู้ซือเฉียนก็ขมวดคิ้วแน่น
เขาพูดอย่างเย็นชา: “ไม่ต้องไปหาเธออีก”
พูดจบก็ลุกขึ้น ยังไม่ทันที่หลินเยว่เอ๋อร์จะรู้ตัวก็เห็นเขาหันหลังกลับไปและเดินออกไปที่ประตูแล้ว
ในใจของเธอเกิดความสิ้นหวัง ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ กู้ซือเฉียนก็หยุดและพูด “อีกห้าวันจะมีงานวันเกิดของนายหญิงตระกูลหนาน ถึงตอนนั้นฉันจะพาเธอไป เธอคงรู้นะว่าต้องทำอะไร”
หัวใจของหลินเยว่เอ๋อร์สะดุด “กึก”
สีหน้าเปลี่ยนไป “เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และแอบมองเขาอย่างระมัดระวัง
“คุณไม่ได้บอกว่าอนุญาตให้ฉันหยั่งเชิงเธอ รอผลลัพธ์ก่อนแล้วค่อยไปเหรอ?”
กู้ซือเฉียนหันกลับมาและมองเธออย่างเย็นชา
เยาะเย้ย “เธอคิดจริงๆ เหรอว่าที่ฉันรับปากเธอ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าในใจของเธอมีฉันอยู่รึเปล่างั้นเหรอ?”
หลินเยว่เอ๋อร์ตกตะลึง
ทันทีหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเย็นชาของกู้ซือเฉียน
“ฉันรู้จักเธอตั้งแต่ตอนเธออายุแปดขวบ เธอคิดอะไร ทำอะไร ฉันรู้ดี ไม่เคยต้องการให้คนนอกมายืนยันกับฉัน ที่รับปากเธอ ก็แค่ความคิดแผลงๆ และอยากจะเห็นเธอหึง ตอนนี้เป้าหมายได้บรรลุแล้ว”
“ข้อตกลงของเธอ หึ! เธอไม่มีโอกาสจะชนะอยู่แล้ว ดังนั้นฉันแนะนำว่าเธอยอมแพ้เถอะ แล้วเบนเข็มไปที่หนานมู่หรงอย่างเต็มตัวซะ บางทีอาจจะยังพอหาทางออกได้”
