วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 868 ซุ่มซ่ามจริงๆ

“โตขนาดนี้แล้ว ยังซุ่มซ่ามเช่นนี้อีกหรือ？”

เขามองดูเธอด้วยความแปลกใจ

และเฉียวฉีในเวลานี้ มีเวลามาระวังเรื่องอะไรพวกนี้ที่ไหน？

ก่อนหน้านั้นคุณหมอแจ้งว่า ระยะเวลาอันตรายสี่สิบแปดชั่วโมง มีเพียงผ่านสี่สิบแปดชั่วโมงนี้ เขาถึงจะฟื้นขึ้นมาจริงๆ

ดังนั้น สองวันมานี้เฉียวนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงเขาตลอดเวลา

ตอนนี้เขาตื่นแล้ว จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไร？

ความตื่นเต้นของเฉียวฉีไม่ได้ปิดบังไว้ กู้ซือเฉียนดูอยู่ในสายตา แววตาหมองลงเล็กน้อย

จะบอกว่าไม่รู้สึกซาบซึ้ง นั่นเป็นเรื่องเท็จ

แต่ความซาบซึ้งที่พุ่งขึ้นมานี้ ทันใดนั้น ทำให้อารมณ์ของเขากลายเป็นซับซ้อนขึ้นมา

เฉียวฉีไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์เปลี่ยนแปลงของเขา เพียงแต่ถามด้วยความห่วงใยว่า“คุณเป็นอย่างไรบ้าง？รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างไหม？ ยังเจ็บแผลไหม？”

กู้ซือเฉียนกุมมือน้อยของเธอไว้ แล้วกล่าวว่า“ผมไม่เป็นไร ไม่เจ็บ”

หยุดไปครู่หนึ่ง ถามว่า“ผมสลบไปนานเท่าไหร่”

เฉียวฉีกัดริมฝีปาก แล้วตอบว่า“สองวันสองคืน”

“ช่วงเวลานี้ คุณอยู่ที่นี่ตลอดหรือ？”

สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธอ เฉียวฉีตกใจ หัวใจเต้นช้าลงหลายจังหวะ

เธอดึงมือกลับ สายตาจ้องมองไปทางอื่น กล่าวอย่างอึดอัดเล็กน้อยว่า“อย่าคิดมาก ฉันแค่กังวลว่าจะมีคนฉวยโอกาสตอนที่คุณบาดเจ็บแทงคุณอีกครั้งหนึ่ง ถ้าอย่างนั้น ต่อไปใครจะช่วยฉันหาเบาะแส？”

หญิงสาวปากแข็ง แต่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความคิดของกู้ซือเฉียน

เพราะว่าไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เมื่อกี้ เขาได้เห็นกับตาแล้ว ความห่วงใยกับความกังวลเหล่านั้นไม่ใช่ของปลอม เขายิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า“เป็นเพราะอย่างนี้จริงๆหรือ？”

เฉียวฉียิ่งรู้สึกอึดอัดขึ้นมา กล่าวพึมพำว่า“ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าอะไร？”

เธอกัดริมฝีปาก“พอแล้ว คุณนอนลงก่อน ฉันไปเรียกคุณหมอมาดูก่อน”

ขณะที่พูด ก็หันหลังเดินไปข้างนอก

จากนั้น เมื่อเดินไปถึงปากประตู ก็เห็นลุงโอได้พาหมอเข้ามาแล้ว

ที่จริง เมื่อกี้ลุงโอเห็นเฉียวฉีกับกู้ซือเฉียนอยู่ตามลำพัง ไม่อยากรบกวน ดังนั้นจึงออกไป

กู้ซือเฉียนเพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมา ย่อมต้องให้คุณหมอตรวจเช็ดอีกครั้งอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไปแจ้งคุณหมอ

คราวนี้ เขากำลังพาคุณหมอมา ไม่คิดว่าทั้งสองคุยกับจบแล้ว

เห็นเฉียวฉีที่ปากประตู ลุงโอยิ้มกล่าวว่า“คุณเฉียวตื่นแล้วหรือ？จะไปไหนหรือ？”

เฉียวฉีอึ้งไป เพิ่งจะนึกได้ว่าเมื่อกี้ตอนที่ตัวเองหลับไป ลุงโอก็จะต้องเห็นอย่างแน่นอน รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที

ฝืนยิ้มแล้วกล่าวว่า“ฉันไปหาหมอ”

สายตาหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปเห็นคุณหมอที่ตามหลังเขามา ก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้น

“ในเมื่อคุณหมอมาแล้ว พวกคุณเข้าไปเถอะ ฉันไปก่อน ”

พูดจบ ก็จากไปอย่างเร่งรีบ

ลุงโอชะงักไป รู้สึกมึนงงเล็กน้อย แล้วตะโกนว่า“คุณไม่อยู่ฟังผลตรวจของหมอหรือ ？”

เฉียวฉีตอบเสียงดัง“ไม่ฟังแล้ว”

เธอรู้ว่า หมอที่กู้ซือเฉียนหามา จะต้องเป็นหมอที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน

ในเมื่อก่อนหน้านั้นอีกฝ่ายบอกแล้วว่า ขอเพียงเขาผ่านเวลาสี่สิบแปดชั่วโมงนี้ไป แล้วฟื้นขึ้นมา ก็จะไม่เป็นอะไร

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้กู้ซือเฉียนผ่านพ้นมาแล้ว รู้สึกตัวแล้ว งั้นจะต้องไม่มีอะไรอย่างแน่นอน

ดังนั้น เธอไม่เป็นห่วงอีกแล้ว ส่วนผล จะฟังหรือไม่ฟังก็ได้

เมื่อลุงโอเห็นเช่นนั้น ส่ายหัวอย่างจนปัญญาแล้วจึงพาหมอเข้าไป

ในห้องนอน กู้ซือเฉียนได้ฝืนยันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้ว เวลานี้พิงอยู่ที่หัวเตียง

เมื่อลุงโอเห็น ตกใจจึงสีหน้าเปลี่ยน

“คุณชาย คุณลุกขึ้นมาทำไม？”

เขารีบวิ่งเข้าไป มองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เกรงว่าเลือดจะออก ตื่นเต้นมาก

กู้ซือเฉียนมองดูเขาแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า“ผมไม่เป็นไร”

จากนั้น สายตาไปจับจ้องอยู่ที่หมอข้างหลังเขา แล้วกล่าวเสียงหนักแน่นว่า“เอมี่ รบกวนคุณแล้ว”

เอมี่ผายมืออย่างช่วยไม่ได้ แล้วกล่าวว่า“ใช้คำพูดของพวกคุณคนจีน ฉันเป็นเพียงอิฐก้อนหนึ่ง ตรงไหนต้องการก็ขนไปที่นั่น ขอเพียงพวกคุณแข็งแรงมีความสุข ฉันโอเค”

ภาษาจีนของเขาไม่ค่อยดี แม้ว่าพยายามจะใช้ภาษาจีนเพื่อแสดงความหมายของตัวเอง แต่เพราะใช้ภาษามั่วจึงทำให้ไม่เข้ากัน

กู้ซือเฉียนไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่ขยับมุมปากยิ้มเล็กน้อย

ส่วนลุงโอ กล่าวกับเขาด้วยความซาบซึ้งว่า“คุณหมอเอมี่ รบกวนคุณแล้ว”

เอมี่ยักไหล่เหมือนอย่างไม่แยแส จากนั้นเดินเข้าไป เริ่มช่วยกู้ซือเฉียนทำการตรวจเช็ด

ที่จริงไม่ต้องตรวจเช็ด เขาก็รู้ว่า กู้ซือเฉียนสามารถฟื้นขึ้นมา อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาก็ไม่ใช่อุปสรรคอะไรแล้ว

เมื่อตรวจเช็ดแล้ว เป็นไปตามคาด

จากนั้น อาการบาดเจ็บไม่สามารถจะดีขึ้นได้ภายในเวลาอันสั้นอย่างแน่นอน แต่ว่าอย่างน้อยก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ช่วงเวลาต่อจากนี้ ขอเพียงกินยาตามเวลา และตรวจเช็ดสุขภาพก็พอ

ยังมีอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือภายในเวลาอันสั้นนี้จะต้องพักฟื้นอยู่ในปราสาท

ขณะที่เขาอธิบายไป ลุงโอที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าจดไว้

หลังจากอธิบายจบแล้ว เอายาไว้ให้ แล้วเขาก็เดินไปที่ข้างเตียง มองดูกู้ซือเฉียนกล่าวอย่างจริงจังว่า“เพื่อน ครั้งนี้ยินดีกับคุณจริงๆ ที่เก็บชีวิตกลับมาจากประตูผีได้ ต้องรู้ว่าแผ่นระเบิดที่อันตรายที่สุดห่างจากเส้นเลือดใหญ่ของคุณเพียงแค่0.01เซนติเมตร หากเอียงอีกนิดหนึ่ง คุณตายแน่นอน”

“โบราณกล่าวไว้ว่า ภัยพิบัติใหญ่ไม่ตาย ย่อมมีบุญในภายหลัง ต่อไปคุณต้องดูแลตัวเองดีๆ ไม่ว่าอย่างไรไม่ใช่ว่าจะสามารถเจอผมเที่ยวอยู่ใกล้ๆอย่างนี้ตลอด ？”

กู้ซือเฉียนกับเขาไม่ใช่พบกันครั้งแรก เมื่อวานก็เพราะหลังจากที่นั่นเกิดเรื่องแล้ว พอดีไปพบเจอเอมี่เที่ยวอยู่ทางนั้น ดังนั้นก็เลยตามรถกลับมาที่นี่ด้วยกัน

สำหรับการช่วยชีวิตของเขาในครั้งนี้ กู้ซือเฉียนก็ซาบซึ้งมากเหมือนกัน

ยิ้มให้เขาแล้วกล่าวว่า“เข้าใจ”

หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเพิ่มเติมว่า“ติดค้างคุณหนึ่งชีวิต วันหลังหากมีความต้องการให้ช่วย ขอเพียงให้บอก ”

ขอเพียงเขาพูดคำนี้ออกมา ก็ได้ให้สัญญากับอีกฝ่ายแล้ว นั่นก็เหมือนเช็คที่ไม่ระบุชื่อ ขอเพียงอีกฝ่ายต้องการ สามารถจะแลกเป็นเงินสดได้ตลอดเวลา

บนโลกใบนี้ มีคนเท่าไหร่ต้องการเช็คใบนี้แต่ไม่ได้

แต่ว่าเอมี่นั้นเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า“โอเค”

ไม่ได้มีอาการดีใจมากนัก

จากนั้น เขาก็เก็บข้าวของ แล้วกล่าวว่า“งานต่อจากนี้ คุณเพียงแค่หาหมอทางนี้ช่วยคุณก็พอแล้ว ผมจะไปเที่ยวของผมต่อแล้ว ครั้งหน้ามีโอกาสค่อยเจอกันใหม่”

กู้ซือเฉียนพยักหน้า

แล้วก็กล่าวกับลุงโอ “ช่วยผมส่งคุณหมอเอมี่ด้วย”

ลุงโอจึงรีบเข้ามาอย่างมีมารยาท โค้งคำนับเชื้อเชิญ “คุณเอมี่ เชิญทางนี้ ”

เอมี่ตามเขาออกไปข้างนอก

แม้เฉียวฉีจะบอกว่าไม่ฟัง แต่หลังจากกลับถึงห้องแล้ว ในที่สุดก็วางใจไม่ลง

จึงออกมา ก็เห็นลุงโอที่ส่งหมอเอมี่ออกไปแล้วกลับมาพอดี

ลุงโอเห็นเธอยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ก็เดาได้ว่าเธอห่วงใยอาการป่วยของกู้ซือเฉียน จึงหัวเราะและถอนหายใจอยู่ในใจ

ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นตอนที่กู้ซือเฉียนสลบไป ทั้งสองยังดีๆอยู่ แต่ทำไมเพิ่งจะตื่นขึ้นมา ก็กลายเป็นงอนกันเช่นนี้อีกแล้ว？