วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 896 ไร้ประโยชน์

เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิดออก

“ลงมา!”

ชายคนหนึ่งพูดกับพวกเธออย่างเย็นชา

เยว่หลิงยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของเฉียวฉีเพื่อประคองเธอให้ลุกขึ้น

เฉียวฉีเหลือบมองเท้าตัวเองที่โดนมัด ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “พวกนายคิดว่าฉันจะกระโดดลงรถด้วยสภาพนี้?”

เยว่หลิงขมวดคิ้วขณะมองดูเชือกที่เท้าของเธอ

เมื่อกำลังจะก้มลงเพื่อช่วยเธอคลายเชือก แต่กลับถูกชายหน้าประตูห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องแก้ ถ้าเธอคิดว่ากระโดดลงมาไม่สะดวก ก็สามารถเลือกที่จะอยู่บนตู้รถในคืนนี้ต่อไปได้ เราไม่มีความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น”

หลังจากพูดจบ เขาก็เมินเธออีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เฉียวฉีไม่คล่องตัว

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรับมือยากขนาดนี้

ข้างๆกัน เยว่หลิงยืนขึ้น และมองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “จะเอายังไง? จะเลือกอยู่บนรถคันนี้ หรือจะลงไป?”

เฉียวฉียิ้มเล็กน้อย

เธอเข้าใจความจริงที่ว่า เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอมถอยบ้าง ถึงแม้บนรถจะมีผ้าห่ม แต่มันทั้งแข็งและหนาว ถ้าหากคืนนี้อยู่บนรถละก็ เธอได้ป่วยก่อนจะหนีแน่ ไม่คุ้มเลบ

ดังนั้นเธอจึงยิ้มและพยักหน้า “ฉันลงไปเองได้”

จากนั้นจึงเกาะติดกับกำแพง ก่อนจะค่อยๆหาทางลงไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เยว่หลิงรู้สึกว่าท่าทางเธอค่อนข้างตลก และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิดออก

“ลงมา!”

ชายคนหนึ่งพูดกับพวกเธออย่างเย็นชา

เยว่หลิงยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของเฉียวฉีเพื่อประคองเธอให้ลุกขึ้น

เฉียวฉีเหลือบมองเท้าตัวเองที่โดนมัด ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “พวกนายคิดว่าฉันจะกระโดดลงรถด้วยสภาพนี้?”

เยว่หลิงขมวดคิ้วขณะมองดูเชือกที่เท้าของเธอ

เมื่อกำลังจะก้มลงเพื่อช่วยเธอคลายเชือก แต่กลับถูกชายหน้าประตูห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องแก้ ถ้าเธอคิดว่ากระโดดลงมาไม่สะดวก ก็สามารถเลือกที่จะอยู่บนตู้รถในคืนนี้ต่อไปได้ เราไม่มีความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น”

หลังจากพูดจบ เขาก็เมินเธออีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เฉียวฉีไม่คล่องตัว

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรับมือยากขนาดนี้

ข้างๆกัน เยว่หลิงยืนขึ้น และมองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “จะเอายังไง? จะเลือกอยู่บนรถคันนี้ หรือจะลงไป?”

เฉียวฉียิ้มเล็กน้อย

เธอเข้าใจความจริงที่ว่า เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอมถอยบ้าง ถึงแม้บนรถจะมีผ้าห่ม แต่มันทั้งแข็งและหนาว ถ้าหากคืนนี้อยู่บนรถละก็ เธอได้ป่วยก่อนจะหนีแน่ ไม่คุ้มเลบ

ดังนั้นเธอจึงยิ้มและพยักหน้า “ฉันลงไปเองได้”

จากนั้นจึงเกาะติดกับกำแพง ก่อนจะค่อยๆหาทางลงไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เยว่หลิงรู้สึกว่าท่าทางเธอค่อนข้างตลก และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

นอกจากนี้ เมื่อกี้เพิ่งเห็นมือและเท้าของเธอที่ถูกมัด แต่ไม่พูดอะไร กลัวว่าอาจจะสมรู้ร่วมคิดกับคนเหล่านี้นานแล้ว และช่วยเธอไม่ได้

เรื่องที่จะหนี ส่วนใหญ่มีโอกาสเดียวเท่านั้น เมื่อครั้งแรกหนีไม่พ้น มันไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสหนีอีกครั้ง

ดังนั้น หากปราศจากสถานการณ์ที่มั่นใจเต็มที่ เธอจะต้องไม่กระทำการโดยพลั้งเผลอ หลีกเลี่ยงไม่ให้งูตกใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวฉีก็นั่งลงอย่างเชื่อฟังในห้องที่พวกเขาจัดไว้ให้

ไม่ช้า เยว่หลิงก็เข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูสะอาดเช็ดหน้าของเธอให้

เฉียวฉีรู้สึกซาบซึ้งในหัวใจ อย่างไรก็ตาม ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ยังมีคนคิดจะมาล้างหน้าให้ตัวเอง มันไม่ง่ายเลย

เธอมองไปที่เยว่หลิงและพูดว่า “ขอบคุณ”

เยว่หลิงตัวแข็งทื่อ

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

เฉียวฉีมองเธอเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า “อะไร ฉันพูดขอบคุณกับเธอ ทำไมสีหน้าของเธอน่าเกลียดอย่างนั่นละ?”

เยว่หลิงรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เป็นเพียงแค่มีความมั่นใจในความมีเมตตาต่อเธอเท่านั้น ที่บังคับให้ใจอ่อน

เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าพยายามเลย ฉันช่วยคุณไม่ได้ และปล่อยให้คุณหนีไปไม่ได้”

ชะงักไปชั่วครู่ เธอก็มองออกไปข้างนอกด้วยความกลัวเล็กน้อย ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ถ้าหากคุณไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ทางที่ดีก็ไหลตามพวกเขาไป พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ทำทุกอย่างได้ ถ้าหากเขาจะทำอะไรคุณฉันก็ขวางไม่ได้”

เธอได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิดออก

“ลงมา!”

ชายคนหนึ่งพูดกับพวกเธออย่างเย็นชา

เยว่หลิงยืนขึ้น เดินไปที่ด้านข้างของเฉียวฉีเพื่อประคองเธอให้ลุกขึ้น

เฉียวฉีเหลือบมองเท้าตัวเองที่โดนมัด ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “พวกนายคิดว่าฉันจะกระโดดลงรถด้วยสภาพนี้?”

เยว่หลิงขมวดคิ้วขณะมองดูเชือกที่เท้าของเธอ

เมื่อกำลังจะก้มลงเพื่อช่วยเธอคลายเชือก แต่กลับถูกชายหน้าประตูห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องแก้ ถ้าเธอคิดว่ากระโดดลงมาไม่สะดวก ก็สามารถเลือกที่จะอยู่บนตู้รถในคืนนี้ต่อไปได้ เราไม่มีความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น”

หลังจากพูดจบ เขาก็เมินเธออีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เฉียวฉีไม่คล่องตัว

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรับมือยากขนาดนี้

ข้างๆกัน เยว่หลิงยืนขึ้น และมองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ “จะเอายังไง? จะเลือกอยู่บนรถคันนี้ หรือจะลงไป?”

เฉียวฉียิ้มเล็กน้อย

เธอเข้าใจความจริงที่ว่า เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอมถอยบ้าง ถึงแม้บนรถจะมีผ้าห่ม แต่มันทั้งแข็งและหนาว ถ้าหากคืนนี้อยู่บนรถละก็ เธอได้ป่วยก่อนจะหนีแน่ ไม่คุ้มเลบ

ดังนั้นเธอจึงยิ้มและพยักหน้า “ฉันลงไปเองได้”

จากนั้นจึงเกาะติดกับกำแพง ก่อนจะค่อยๆหาทางลงไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เยว่หลิงรู้สึกว่าท่าทางเธอค่อนข้างตลก และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ