อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของกู้ซือเฉียนไม่ได้มีแววล้อเล่นใดๆ เลย
จนถึงตอนนี้ ลุงโอรู้สึกได้ว่าเขาจริงจังมาก
หัวใจของเขาจมลงอย่างรุนแรง
“แล้วตอนนี้จะเอายังไงดีครับ?”
กู้ซือเฉียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ดูไปก่อน”
เขาพูดจบก็เดินกลับขึ้นไปข้างบน
ชั้นบน เฉียวฉีกำลังนั่งตากลมอยู่ที่ระเบียง
ในความเป็นจริง ฤดูกาลนี้ อากาศไม่ร้อนอีกต่อไป แต่อาจเป็นเพราะความหงุดหงิด ทำให้รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก
จนได้มานั่งอยู่ตรงนี้และรับลมเย็น ๆ ที่ปะทะเข้ามาจึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง
ตอนกู้ซือเฉียนขึ้นมา เธอไม่ทันได้สังเกตจนรู้สึกอุ่นๆ ที่ไหล่ จึงได้รู้สึกตัว
เมื่อหันกลับไปก็เห็นเขาและเลิกคิ้วเล็กน้อย
“พวกเขากลับไปแล้วเหรอคะ?”
“อือ”
กู้ซือเฉียนอ้อมมาด้านหน้าและนั่งลงข้างๆ และยื่นมือไปโอบไหล่ให้เธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา
เฉียวฉีพิงไหล่ของเขาอย่างเชื่อฟัง มองดูดวงดาวยามค่ำคืนบนท้องฟ้าและกระซิบ: “วันนี้หนานมู่หรงบอกอะไรคุณเหรอ?”
กู้ซือเฉียนตัวแข็งทื่อ
เฉียวฉีแสดงรอยยิ้มที่เย็นชา
“อันที่จริงคุณไม่ต้องปิดบังฉัน ฉันก็รู้แล้ว วันนี้ที่หนานมู่หรงมาไม่มีทางจะมาโดยไม่มีอะไรอยู่แล้ว เรื่องก่อนหน้านี้ พวกเราทำให้เขาขุ่นเคือง การที่เขามาวันนี้ย่อมมีจุดมุ่งหมายอยู่แล้ว”
เธอพูดไปแล้วลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับมามองกู้ซือเฉียน
“คุณลองเดาดูสิ ตอนฉันจัดการกับกล่องของขวัญ ฉันเจออะไร?”
คิ้วของกู้ซือเฉียนเป็นรอยลึกและไม่พูดอะไร
เฉียวฉีหยิบกล่องที่อยู่ข้างๆ แล้วเปิดมัน
เห็นเม็ดยาสีทองสองสามเม็ดที่มีขนาดเท่านิ้วก้อยอยู่ข้างใน
เธอยิ้มเล็กน้อยและพูด: “ตอนฉันเห็นว่านี่คือสิ่งที่หนานมู่หรงส่งมา ด้านในยังมีกระดาษโน้ตให้ฉันกินยาหนึ่งเม็ดทุกๆ สิบวัน คุณว่าเขาเองก็ไม่ใช่หมอ ทำไมถึงรู้ว่าฉันป่วยเป็นอะไร ต้องกินยาอะไร?”
จนถึงตอนนี้ ทำไมกู้ซือเฉียนยังไม่เข้าใจอีกว่าไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้อีกแล้ว
เฉียวฉีรู้ความจริงแล้ว
เขามองเธอแล้วพูดเสียงขรึม “เธอรู้แล้วจริงๆ เหรอ?”
เฉียวฉีพยักหน้า
“ได้ ฉันจะบอกเธอ”
ดังนั้นกู้ซือเฉียนจึงบอกกับเธอว่าหนานมู่หรงพูดอะไรในวันนี้
ถึงแม้ว่าเฉียวฉีจะเดาได้ว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลังที่ไปที่มา แต่พอได้ยินสิ่งที่เขาเล่าแล้วก็ยังแอบที่จะตกตะลึงไม่ได้
กู้ซือเฉียนพูดเสียงขรึม: “ตามที่เขาพูด เธอเป็นคนตระกูลหนาน และนี่เป็นโรคทางพันธุกรรม เป็นไปได้มากว่าเป็นโรคที่เป็นกันในตระกูลของเขา”
“ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าแม่ของเธอไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหนาน ถ้าอย่างนั้นความเป็นไปได้เดียวที่เหลือก็คือพ่อของเธอ เธอไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับพ่อเลยเหรอ?”
เฉียวฉีขมวดคิ้วและคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ส่ายหน้า
“ไม่มี ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด ฉันแม้แต่…จำไม่ได้ด้วยซ้ำไปว่าเขาเคยอยู่ในชีวิตของฉันบ้างรึเปล่า”
กู้ซือเฉียนได้ยินแล้วกลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจ
หลายปีมานี้ เขากับเฉียวฉีโตมาด้วยกัน และใช้ชีวิตด้วยกันที่เมืองหลินอีก เขาไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับพ่อของเธอออกมาจากปากเธอเลยแม้แต่น้อย
เขาลูบหัวเธอแล้วพูด: “ไม่เป็นไร คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ตระกูลหนานที่จะจัดเดือนหน้า พวกเราจะไปกันไหม?”
กู้ซือเฉียนมองดูเธออย่างลึกซึ้ง “ไป อาการป่วยของเธอจะรอช้าไม่ได้ พวกเขาจงใจให้ยาไว้สี่เม็ด ไม่เท่ากับคิดไว้แล้วว่าพวกเราจะต้องไปแน่เหรอ? งั้นก็ไป! ต่อให้ต้องเข้าถ้ำเสือ ก็ต้องค้นให้สุด”
เฉียวฉีได้ยินแล้วก็ยิ้มออกมา
“ดี ถึงเวลาเราไปด้วยกัน”
กู้ซือเฉียนไม่ได้ปฏิเสธ
ที่สุดแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวกับตัวของเฉียวฉีเอง หากเขาไปเพียงลำพังก็เกรงว่าจะไม่ได้อะไร
หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันแล้ว พวกเขาก็วางใจ
ในตอนกลางคืน หลังจากที่เฉียวฉีหลับไปแล้ว กู้ซือเฉียนบอกกับฉินเย่ว “ไปตรวจสอบดู สถานะของพ่อของเฉียวฉี”
ฉินเย่วรับคำสั่งและจากไป
ในตอนนี้ ที่อีกด้านหนึ่ง
ไกลออกไปในคฤหาสน์โบราณที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์
เมื่อหนานกงจิ่นรู้ว่าหนานมู่หรงได้นำสาส์นไปส่งแล้ว จึงเบ้ปากเล็กน้อย
หนานกงยวู่อยู่ข้างๆ และยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา
“ท่านครับ ทำไมท่านต้องให้หนานมู่หรงพูดเรื่องนี้ด้วย เฉียวฉีนั้นมาจากตระกูลหนานของเราจริง?”
หนานกงจิ่นให้อาหารปลาและพูดไปด้วย: “เธอเคยเห็นคนที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเป็นโรคทางพันธุกรรมเหมือนกันไหมล่ะ?”
หนานกงยวู่ก้มศีรษะลงเล็กน้อย “ไม่มี”
หนานกงจิ่นพูดอย่างเรียบเฉย: “พ่อของเธอเป็นผู้ดูแลใกล้ชิดของฉันในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรง แต่เพราะเขาอยู่กับฉันมาหลายปีแล้ว เขาจึงดีกว่าสายตรง ตอนหลังเขาพบผู้หญิงคนหนึ่งแล้วหักหลังฉัน ตั้งแต่นั้นมาก็หนีจากตระกูลหนานไปก็ไม่มีข่าวใด ๆ ต่อมาเมื่อฉันรู้เกี่ยวกับเขาเขาก็ถึงตายไปแล้วด้วยอาการป่วย เหลือเพียงหญิงม่ายและเด็กกำพร้าสองคนเท่านั้น ฉันไม่ไล่ตามอีกต่อไป โดยคิดว่าเด็กไม่ได้รับพรจากยาวิเศษของครอบครัว และคงจะไม่มีชีวิตอยู่ได้นานนัก ฉันเลยไม่ได้คิดว่าเธอจะยังมีชีวิตมาถึงตอนนี้”
เขาพูดและไม่รู้ว่าคิดอะไรได้จึงยิ้มออกมาจางๆ
หนานกงยวู่ได้ยินแล้วเกิดความสงสัย
“งั้นครั้งนี้คุณให้เด็กนั่นมาหา คิดว่า…”
หนานกงจิ่นโยนอาหารปลาอันสุดท้ายลงสระแล้วพูดว่า: “เฉียนเฉียนรอไม่ไหวแล้ว”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาหนานกงยวู่ผู้ซึ่งสงบนิ่งอยู่เสมอก็อดตกใจไม่ได้
เฉียนเฉียน ชื่อนี้ นอกจากเขาแล้ว คนอื่นไม่มีใครรู้
มันเหมือนกับไม่มีใครรู้นอกจากเขา จริงๆ แล้วผู้เฒ่าของตระกูลหนานผู้ยิ่งใหญ่นี้เป็นอีกคนหนึ่ง เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่เต็มใจอยู่หน้าเวทีเท่านั้น
หนานกงยวู่เงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง: “คุณอยากจะให้พวกเขาช่วยหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์?”
หนานกงจิ่นพยักหน้า
“ของสิ่งนั้นมีปฏิกิริยาต่อต้านฉัน ตามความก้าวหน้าของฉันแล้ว อีกร้อยปีอาจจะยังไม่สมบูรณ์ พอเห็นว่าวันสุริยุปราคามาอีก ฉันพลาดครั้งนี้ ต้องรออีกร้อยปีครั้งหน้า ฉันรอไม่ไหวแล้ว”
หนานกงยวู่พยักหน้าเงียบๆ
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนั้นจะต้องเตรียมอะไรบ้าง? ผมจะสั่งการลงไป”
หนานกงจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ: “ไม่ต้อง ถึงวันนั้น ถ้าพวกเขามา แค่พามาเจอฉันก็พอ”
หนานกงยวู่พยักหน้า เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีคำสั่งอื่นแล้วจึงได้ขอตัวแล้วออกไป
เพียงแค่ชั่วพริบตา เวลาหนึ่งเดือนก็ได้ล่วงผ่านไป
เทศกาลไหว้พระจันทร์ที่ตระกูลหนานจัดขึ้นทุกปี
ในงานเลี้ยงนี้ทุกปี จะมีเฉพาะคนในตระกูลหนานเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ ไม่ต้อนรับบุคคลภายนอก ดังนั้น เมื่อทุกคนเห็นกู้ซือเฉียนและภรรยาของเขาเดินเข้ามาจากประตู พวกเขาประหลาดใจเล็กน้อย
หนานมู่หรงที่ยืนอยู่ในฝูงชนนั้นกลับไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรงของตระกูลหนาน แต่ครั้งนี้ผู้เฒ่าได้ฝากเรื่องนี้ไว้กับเขา เห็นได้ชัดว่าต้องการนำเขากลับมาใช้งานอีก
