บทที่ 92 ต้องเรียกว่าสามี
ใบหน้าของหญิงสาวถูกับแขนของเขา อุณหภูมิก็ร้อน บวกกับกลิ่นที่ดูอบอุ่นนั้น
ลูกกระเดือกของลู่จิ่งเซินดิ้นหนึ่งที พึมพำด้วยเสียงแหบ “โอเค คุณรอก่อนนะ”
เขาขับรถไปจอดข้างทาง จากนั้นหยิบน้ำแร่ขวดใหม่ออกมาจากท้ายรถ แล้วกลับไปที่รถ น้ำป้อนเข้าปากเธออย่างระมัดระวัง
“หนิงหนิง ดื่มน้ำ”
จิ่งหนิงจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ แล้วก็ดื่มสองสามคำใหญ่ทันที
ความร้อนในลำคอถูกเจือจางลงชั่วคราวด้วยน้ำเย็น แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที อาการคันและความร้อนก็เพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง
เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป ยื่นมือออกไปเปิดคอเสื้อของเธอ แล้วถูไปมากับเบาะที่นั่ง
“อึดอัดจังเลย … “
ลู่จิ่งเซินรัดเข็มขัดนิรภัย พูดอย่างเคร่งขรึม “ทนอีกหน่อย เราใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว”
ทันใดนั้นจิ่งหนิงก็พุ่งมาข้างๆ วางศีรษะไว้บนไหล่ของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะมีเข็มขัดนิรภัยยึดไว้ เกรงว่าทั้งคนก็คงพุ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว
“ลู่จิ่งเซิน… ฉันทนไม่ไหวแล้ว… คุณช่วยฉันได้ไหมคะ พวกเราไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว”
เธอพูดพลาง ดึงเสื้อผ้าของตนเองไปพลาง ใบหน้าของเธอพิงคอของเขาเหมือนลูกแมว
ลู่จิ่งเซินรู้สึกเพียงว่าอุณหภูมิที่ร้อนระอุเหมือนไฟ ที่ลุกไหม้ผิวหนังของเขาในทันที
เขาขับรถไปด้วย มืออีกข้างหนึ่งก็จับผู้หญิงคนนั้นไว้ด้วย
“ร่างกายคุณมีบาดแผล ต้องจัดการก่อน คนดี ทนอีกสักครู่ก็พอแล้ว”
“ฉันไม่เอา… ลู่จิ่งเซิน ช่วยฉันด้วย… ฉันรู้สึกอึดอัด .. ”
เธอยังคงร้องฮืมๆไม่หยุด เสียงของเธอนุ่มนวล และยังมีอาการร้องไห้แผ่วเบาด้วย
แต่ไม่ว่าผู้ชายใดก็ตาม ที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงเช่นนี้ เกรงว่าคงจะทนไม่ไหวเหมือนกัน
อีกอย่าง ยังเป็นผู้หญิงของตัวเองอีก!
ลู่จิ่งเซินกระชับพวงมาลัยในมือของเขา สายตาของเขาก็มองไปที่อพาร์ตเมนต์ระดับไฮเอนด์ที่อยู่ไม่ไกล เขาจำได้ว่าดูเหมือนเขาจะมีห้องชุดอยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงขับรถเข้าไป
ไม่นานรถคันนี้ก็ขับมาถึงบริเวณใกล้เคียงกับอพาร์ตเมนต์ ทันใดนั้นก็มีเสียง”แต๊ะ”เบาๆข้างตัวเขา
เป็นจิ่งหนิงที่ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้ว
“อืม… ลู่จิ่งเซิน… คุณเย็นจังเลย… ให้ฉันกอดคุณหน่อยได้ไหมคะ”
แขนทั้งสองข้างของหญิงสาวโอบรอบคอของเขา แล้วทั้งตัวก็พุ่งไปยังเขา
เนื่องจากการเคลื่อนไหวและคำพูดที่เธอเปล่งออกมา ร่างกายของลู่จิ่งเซินก็ยิ่งแน่นขึ้น พูดอย่างเสียงแหบ “หนิงหนิง นั่งดีๆ ผมกำลังขับรถ”
“ไม่เอานะ… ลู่จิ่งเซิน… ฉันร้อนมาก… คุณช่วยฉันหน่อยนะคะ”
เธอถูไปมาบนตัวเขาโดยไร้สติ และในที่สุดทั้งตัวก็แนบไปบนตัวเขา
ลู่จิ่งเซินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากใช้มือข้างหนึ่งพยุงเธอไว้ และกดศีรษะของเธอไว้บนไหล่ของเขา
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็นั่งลงแบบนี้ ไม่ต้องขยับ พวกเราใกล้จะไปถึงแล้ว”
“อืม… สามีคะ… “
จูบอันร้อนแรงก็จูบมาที่คอของเขาในทันที แล้วหญิงสาวก็เปิดปากของเธอ กัดลงไปบนลูกกระเดือกของเขา
“อ้าม-!”
เสียงเบรกอย่างรวดเร็วดังขึ้นในทันที ลู่จิ่งเซินแทบควบคุมพวงมาลัยไม่อยู่ เขาก็อ้าปากค้างท่ามกลางอากาศเย็นๆ
“หือ?”
หญิงสาวในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง มองเขาด้วยดวงตาสีราวกับหมอกน้ำค้างที่ไม่รู้เรื่อง เหมือนกวางน้อยหลงทาง
คำพูดของลู่จิ่งเซินที่มาถึงริมฝีปากแล้ว ภายใต้ดวงตาที่ชื่นชอบและดวงตาที่กำลังแผดเผาของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำชีวิตของเธอ ทำให้ทั้งหมดกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย และถูกกลืนกลับไป
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดด้วยเสียงแหบ “อย่าขยับไปเรื่อย ทนอีกสองนาที หืม?”
จิ่งหนิงราวกับว่าเข้าใจสิ่งที่เขาพูด และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอกอดคุณแบบนี้ได้ไหมคะ”
“โอเค”
จิ่งหนิงหยุดขยับจริงๆ กอดคอของเขาอย่างเชื่อฟัง ทั้งตัวของเธอห้อยอยู่บนตัวเขาเหมือนหมีโคอาล่า
ลู่จิ่งเซินขับรถเข้าไปในโรงรถใต้ดินของชุมชน ก่อนลงจากรถ เขาโทรศัพท์ไปหาซูมู่ บอกให้เขาพาหมอเข้ามา จากนั้นก็อุ้มจิ่งหนิงออกจากรถ
จิ่งหนิงอิงแอบอ้อมกอดของเขา โอบคอเขาไว้แล้วเข้าไปจูบริมฝีปากของเขา
“สามีคะ… ฉันต้องการคุณ… “
ลู่จิ่งเซินรู้สึกตลกเล็กน้อย
เขาหันหน้าหนีเบาๆ หลีกเลี่ยงการจูบของเธอ
ทันใดนั้นจิ่งหนิงก็โกรธเล็กน้อย และมองเขาด้วยความโกรธพร้อมกับแก้มที่พองออก
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ “ต้องการผมแค่ในเวลานี้เท่านั้นเหรอครับ ปกติไม่เห็นคุณกระตือรือร้นขนาดนี้”
จิ่งหนิง “……”
จู่ๆเธอก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ยากำลังออกฤทธิ์ ความรู้สึกผิดของเธอนั้นก็ดูอ่อนแอมาก แล้วก็จมอยู่ในความอึดอัดในทันที จิ่งหนิงพูดอย่างไม่อายว่า “ตอนนี้ไม่ใช่เพราะฉันถูกวางยาเหรอไง ไม่อย่างนั้นคุณจะมีอะไรกับฉันได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ”
รอยยิ้มของลู่จิ่งเซินเย็นลงไปอย่างมาก
“ได้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมเลือกที่จะไม่ทำอะไรคุณ”
จิ่งหนิงโกรธสุดขีด
พออ้าปากก็กัดที่ไหล่ของเขาอย่างรุนแรง
แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บ ลิฟต์ก็ขึ้นไป เขาไม่ได้ขยับ เพียงแค่อุ้มเธอไว้อย่างนั้น
ในที่สุด จิ่งหนิงที่รู้สึกว่าเมื่อยปากจึงปล่อย แล้วจึงยกกำปั้นขึ้นทุบลงไปบนกล้ามเนื้อแกร่งของเขา
“เนื้ออะไรเนี่ย เจ็บจะตายแล้ว”
ลู่จิ่งเซินดูเหมือนจะยิ้ม
“ถ้าไม่มีกล้ามเนื้อนี้ สวัสดิการของคุณในตอนกลางคืนจะลดลงครึ่งหนึ่ง คุณยอมเหรอ”
จิ่งหนิง “……”
แอวะ! หน้าไม่อาย!
หือๆๆๆ … หน้าด้านกว่านี้ได้มั้ย เธอจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!
ในวันธรรมดา ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนี้กระตือรือร้นเหรอไง แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองคนตั้งแต่คืนนั้น แต่เธอก็เห็นได้ว่า เขาหวังให้มันเกิดขึ้น
ทำไมตอนนี้ถึงไม่ทำอะไรเลย
เธอกลายเป็นแบบนี้แล้ว เขาไม่ใช่ว่าควรจะเข้ามาหาเธอเหรอ แล้วตรงไปที่หัวข้อทันทีหรือ
จิ่งหนิงเกือบจะร้องไห้ด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้
จึงทำได้เพียงแค่โอบคอของเขาถูไปมาบนหน้าอกของเขา แล้วพูดเบาๆด้วยความรู้สึกเสียใจ “สามีคะ ฉันอึดอัดมาก จะระเบิดอยู่แล้ว… คุณช่วยฉันเร็วๆสิคะ… “
ลู่จิ่งเซินเปล่งเสียง”อืม”เบาๆ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขาอุ้มจิ่งหนิงก้าวเดินออกไป
อพาร์ทเมนต์ใช้รหัสเปิดประตู ลู่จิ่งเซินกดรหัสที่เขาคุ้นเคย และประตูก็เปิดออกจริงๆ
เขาเดินเข้าไปโดยอุ้มเธออยู่
ทันทีที่ประตูปิด หญิงสาวก็จูบเขาอย่างกระตือรือร้น แขนทั้งสองของเธอโอบรอบคอของเขาแน่น
ลู่จิ่งเซินไม่เคยรู้มาก่อนว่า ผู้หญิงคนนี้ยังมีด้านที่รุนแรงแบบนี้ด้วย
แต่ว่าเทคนิคการจูบนี้แย่เกินไปแล้วหรือเปล่า
นี้มันจูบที่ไหนกัน มันเป็นการแทะชัดๆ
และยังเป็นการแทะดิบๆด้วย
สติของจิ่งหนิงยังสับสนคลุมเครือ รู้เพียงว่าลู่จิ่งเซินพาเธอเข้าไปในห้องๆหนึ่ง แต่ทว่าห้องนี้เป็นโรงแรมหรือที่อื่นเนี่ย เธอไม่สามารถสนใจมันได้แล้ว
จูบที่ร้อนแรงจากริมฝีปากของเขาลงไป จนจูบลงไปที่ลูกกระเดือกของเขา
มีเสียงผู้ชายร้องเสียงหลงอยู่ในความมืด
วินาทีต่อมาก็ได้ยินเพียงเสียง”แต๊ก”
ไฟในห้องถูกเปิดขึ้น แสงสีเหลืองอบอุ่นส่องมาจากเหนือศีรษะ เห็นเพียงผู้หญิงในอ้อมแขนแก้มแดงก่ำ ดวงตาปรือๆ ไม่รู้ว่าเสื้อคลุมตกลงไปที่ไหนแล้ว เสื้อผ้าบนตัวเธอถูกเธอดึงออก เผยให้เห็นผิวที่ขาวบอบบางเปล่งประกายออกมา
ดวงตาของลู่จิ่งเซินมืดลงอย่างมาก
