ตอนที่ 163.1 ความในใจ
จากนั้น เฟิงเฉ่วหานก็เริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์พิเศษระหว่างเขากับพี่เฟิง ให้ผมฟัง
เหล่าเฟิงพูดว่า แม้พวกเขาสองคนจะมีชีวิตเดียวกัน
แต่ผู้นำกลับเป็นเขา หรือพูดอีกอย่างคือ ร่างกายที่ใช้งานหลัก ก็ยังเป็นเฟิงเฉ่วหาน
แม้พี่เฟิงจะสามารถออกมาได้บางครั้ง และสามารถควบคุมร่างกายได้
แต่ก็อยู่ได้ในช่วงเวลาที่จำกัด เมื่อถึงเวลาแล้วเขาก็จะกลับไปหลับลึก และไม่สามารถครอบครองร่างกายได้ตามใจชอบ
ถ้าต้องการพัฒนาพละกำลัง และความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ เขาก็ต้องอาศัยการฝึกฝนของเฟิงเฉ่วหานเป็นหลัก
ดังนั้นพลังของพี่เฟิงจะพัฒนาขึ้นไปได้ไหม ก็ต้องขึ้นอยู่กับเหล่าเฟิงเป็นหลัก
นี่ก็คือสาเหตุว่าทำไม พี่เฟิงถึงบอกให้ผมบอกเหล่าเฟิงให้ขยันฝึกวิชา
ถ้าเฟิงเฉ่วหานไม่ยอมฝึกฝน ความแข็งแกร่งของร่างกายก็จะไม่พัฒนาขึ้น
แล้วเมื่อเป็นแบบนั้นไม่ว่าวิญญาณอย่างหานเฉ่วเฟิง จะขยันฝึกฝนมากแค่ไหน หรือเก่งมากขนาดไหน เขาก็จะไม่สามารถพัฒนาขึ้นได้
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็ได้ความรู้ใหม่ เรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเหล่าเฟิงและพี่เฟิง
พี่เฟิงแข็งแกร่งกว่าเหล่าเฟิง แต่เขากลับถูกเหล่าเฟิงควบคุม
เมื่อฟังเรื่องพวกนี้จบ ผมอึ้ง กับสถานการณ์ของพวกเขา
เพราะปกติเฟิงเฉ่วหานจะไม่พูดถึงเรื่องหนึ่งร่างสองวิญญาณ ตอนนี้เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ผมจึงรีบถามเขาทันที “ เหล่าเฟิง นายกับพี่ สามารถแยกออกจากกันได้ไหม ”
เมื่อเฟิงเฉ่วหานได้ยินผมถามแบบนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขากำหมัดแน่นอย่างเผลอตัว
ผมรู้ว่า ผมต้องถามโดนปมในใจของเฟิงเฉ่วหานแล้วแน่นอน
เฟิงเฉ่วหานเงียบไป ผมจึงอึดอัดเลยไม่อยากถามต่อ
แต่หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง รถบัสก็ได้เคลื่อนตัวออกจากสถานี เขาถึงถอนหายใจออกมา
จากนั้นเขาก็ฝืนยิ้ม และพูดกับผมว่า “ จะพูดถึงเรื่องนี้ทำไม ฉันติดหนี้เขา…… ”
ผมเห็นท่าทางที่ขมขื่นของเฟิงเฉ่วหาน ขนาดตอนยิ้มยังน่าเศร้าขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าท่าทางของเขาบ่งบอกทุกอย่าง
แต่คำว่า “ ติดหนี้เขา ” มันหมายความว่าอะไร
ผมจึงถามขึ้นมาอีกครั้ง “ ทำไมพูดแบบนั้น หรือเมื่อก่อนระหว่างนายกับพี่เฟิง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ ”
แต่ตอนที่ผมถามถึงตรงนี้ เฟิงเฉ่วหานกลับไม่ได้พูดต่อ เขาเพียงส่ายหัวและยิ้มออกมาอยากขมขื่น “ อย่าไปพูดถึงมันเลย ยังไงชั่วชีวิตนี้ พวกเราสองคนก็ไม่สามารถแยกออกจากกันได้ แต่ถ้าทำได้ ก็คงมีแค่วิธีเดียว ! ”
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คงเป็นหนทางเดียว ที่ผลลัพธ์ออกมาไม่ดีเท่าไหร่
เฟิงเฉ่วหานหยุดไปแป๊บหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มพูดต่อ “ ความตายคือการปลดปล่อย ! ”
แม้ในใจของผมจะคิดถึงเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ตอนที่เฟิงเฉ่วหานพูดออกมา ในใจของผมก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ
เฟิงเฉ่วหาน มีหนึ่งร่างสองวิญญาณ แม้ปกติชีวิตของเขาจะเป็นนายของร่างกาย แต่ในร่างกายนั้นก็ยังมีอีกหนึ่งชีวิตหลับไหลอยู่
ความคิด และนิสัยแตกต่างกัน บางครั้งก็จะออกมา ควบคุมร่างกาย
ผมไม่สามารถเข้าใจอารมณ์และความคิดของเฟิงเฉ่วหานได้เลย แต่คิดยังไงเขาก็คงผ่านเรื่องราวไม่ดีมา
ดังนั้นผมจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ เอื้อมมือไปตบบ่าเฟิงเฉ่วหานเบาๆ “ บนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน บางทีมันอาจมีวิธี เพียงแค่พวกเรายังหาไม่เจอเท่านั้น ! ”
เฟิงเฉ่วหานรู้ดีว่าผมกำลังปลอบใจ เมื่อฟังผมพูดจบ มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ บางทีละนะ ! ”
หลังจากพูดจบ เฟิงเฉ่วหานก็มองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกับคิดถึงเรื่องราวในอดีต และมองวิวทิศทัศน์ที่กำลังสะท้อนสู่สายตา
ผมเห็นเฟิงเฉ่วหานไม่อยากพูดต่อ จึงนั่งเงียบๆ
ผมเอนหลังพิงเบาะ เดิมทีคิดจะพักสักครู่หนึ่ง แต่ในสมองกลับมีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันผุดขึ้นมา ผมจึงนอนไม่หลับอีกต่อไป
ถ้าบอกว่าหนึ่งชีวิตมีสองวิญญาณ เป็นความลับที่เฟิงเฉ่วหานพูดออกมาไม่ได้ และไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ
แต่ผมก็ไม่แตกต่างกันไม่ใช่เหรอ นั้นก็คือการแต่งงานกับมู่หลงเหยียน
ความต่างระหว่างเขาคือ เขามีพี่ชาย ส่วนผมมีเมีย
พวกเราล้วนไม่เหมือนคนปกติ ต่างไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ต่างตกอยู่ในวงล้อมของกฎเกณฑ์มากมาย และผมสิ่งที่รู้แน่ๆคือ พวกเราต่างไม่สามารถแก้ไขได้
แต่หลังจากใช้ชีวิตมาสักพัก ในใจของผมกลับไม่รู้สึกสิ้นหวังขนาดนั้น
มันก็เหมือนกับคำพูดที่ผมปลอบใจเฟิงเฉ่วหาน บนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่แน่การแต่งงานของผม และชีวิตหนึ่งร่างสองวิญญาณของเฟิงเฉ่วหาน ก็อาจมีทางยุติได้
ระหว่างทาง ผมนึกย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองสามวันนี้
ผมรู้สึกว่าสถานการณ์ที่เผชิญต่างขึ้นๆลงๆ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย เหมือนกับช่วง 20 ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้สึกยอดเยี่ยมแบบนี้มาก่อน ไม่ใช่แค่ได้รู้จักเหล่าเฟิง หยางเฉ่ว และคนอื่นๆ ตัวผมยังได้เข้ามาทำงานเป็นคนปราบสิ่งชั่วร้ายจริงๆ
เมื่อลองคิดดู ผมไม่รู้สึกเสียใจ ผมเพียงคิดว่าจะเดินบนเส้นทางนี้ต่อไป
ไม่ใช่แค่ต้องแก้แค้นให้มู่หลงเหยียน แต่ผมจะต้องกำจัดยายแก่และองค์กรตาผีนั้นให้สิ้นซาก
และเหมือนกับที่มู่หลงเหยียนพูดเอาไว้ เธอคิดจะหาวิธียุติการแต่งงานนี้ ทำให้ตัวผมและมู่หลงเหยียนกลับมามีอิสระอีกครั้ง
ถึงตอนนี้มันจะยังไม่สำเร็จ หรืออาจไม่สำเร็จ แต่ผมคิดว่าขอแค่พวกเราคิดที่จะทำ ยังไงสักวันมันก็ต้องสำเร็จ
ผมคิดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเราเดินทางกลับมาถึงตำบลชิงฉือ
วันนี้อากาศไม่ค่อยดี พวกเราเพิ่งถึงตำบลชิงฉือฝนก็ตกลงมาแล้ว
ผมและเหล่าเฟิงหาอะไรกินที่สถานีขนส่งนิดหน่อย จากนั้นก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน
เมื่อผมกลับมาถึงร้าน ก็พบว่าในบ้านไม่มีคนอยู่
อาจารย์น่าจะอยู่ที่ร้านของเซียงจู๋จาง ยังไม่กลับมา
ยึดตามกฎ เมื่อกลับมาถึงผมก็จุดธูปให้มู่หลงเหยียน จากนั้นก็ไปอาบน้ำ ดูบาดแผลของตัวเอง และใส่ยา
ครั้งนี้ผมบาดเจ็บค่อนข้างหนัก บนร่างกายมีรอยฟกซ้ำดำเขียว และมีบาดแผลที่ยังมีเลือดสดๆไหลออกมา
แต่รวมๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ถึงตาย
หลังจากใส่ยาเสร็จ ร่างกายของผมก็ล้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ผมจึงเดินเข้าไปในห้องทันที
หลังจากขึ้นไปนอนบนเตียง ผมก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะมาก ผ่านไปไม่นานผมก็นอนหลับไป
จนกระทั่งเวลาหกโมงเย็น ผมถึงได้ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ
อาจารย์ยังไม่กลับมา ตัวเองอยู่บ้านคนเดียว ผมจึงจำเป็นต้องเตรียมข้าวปลาอาหารเอง
แต่ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ผมรีบหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็เห็นเหล่าเฟิงโทรมา จึงกดรับทันที “ เหล่าเฟิง ว่าไง ”
“ อาจารย์ของฉันเตรียมยาจีนรักษาอาการบาดเจ็บให้นายชุดหนึ่ง นายมาเอาไปซิ ” เฟิงเฉ่วหานพูดเบาๆ
แต่ผมกลับงง “ เตรียมยาจีนให้ฉัน ”
“ อือ ! ฉันบอกเรื่องอาการบาดเจ็บของนายให้เขาฟัง ! อีกเดี๋ยวก็เข้ามานะ ! ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจ้าเด็กน้อยเฟิงเฉ่วหานก็ไม่รอให้ผมได้พูดต่อ เขากดวางสายทันที
ท่านนักพรตตู๋เป็นหมอที่เก่งมาก ในเมื่อท่านนักพรตตู๋เตรียมยาจีนให้แล้ว ผมจึงใส่เสื้อผ้า กางร่มและออกไปเอาทันที
ผ่านไปไม่นาน ผมก็มาถึงร้านไป๋ฉ่าว
ผมเพิ่งมาถึงหน้าประตู ก็เห็นท่านนักพรตตู๋กับเหล่าเฟิงกำลังจัดโต๊ะ เตรียมกินข้าวเย็น
เมื่อท่านนักพรตตู๋เห็นผมมาถึงแล้ว เขาก็ยิ้มให้เล็กน้อย “ เสี่ยวฝาน ยังไม่ได้กินข้าวมาละซิ ! มา มากินข้าวด้วยกัน ! ”
ผมรู้สึกลำบากใจมาก แต่เมื่อท่านนักพรตตู๋เอ่ยปากชวนแล้ว ผมก็ไม่กล้าปฏิเสธ
ผมเพิ่งนั่งลง ทันใดนั้นท่านนักพรตตู๋ก็พูดกับผมว่า “ ติงฝาน ฉันเตรียมยาบำรุงกำลังให้นายชุดหนึ่ง อีกเดี๋ยวนายก็เอากลับไปต้มจากน้ำสามชามให้เหลือชามเดียว หลังจากยาบำรุงของฉันเข้าไปในท้อง รับรองอาการบาดเจ็บของนายจะต้องหายเป็นปลิดทิ้งแน่ ! ”
เมื่อได้ยินท่านนักพรตตู๋พูดแบบนั้น ผมก็ขอบคุณท่านรัวๆ
ท่านนักพรตตู๋บอกผมไม่ต้องเกรงใจ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง
หลังจากข้าวสองชามเข้าไปอยู่ในท้อง ร่างกายของผมก็รู้สึกฟื้นตัวขึ้นมาไม่น้อย
ตอนนี้ผมไม่คิดจะอยู่ต่อ จึงหยิบยาสมุนไพรเตรียมเดินกลับบ้านในทันที
แต่ในตอนนั้นเอง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกลับแบกยายแก่คนหนึ่งเข้ามาในร้าน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหวาดกลัวมาก
เขาเพิ่งมาถึงร้าน ทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็พูดด้วยความหวาดกลัว “ ช่วยด้วย ท่านหมอช่วยด้วย แม่ของผม แม่ของผมไม่ไหวแล้ว รีบ รีบมาช่วยแม่ของผมเร็ว…… ”
ผมและเฟิงเฉ่วหานเห็นว่าเขาต้องการคนช่วย จึงรีบเข้าไปช่วยทันที พวกเรานำตัวยายแก่ลงมาจากหลังของชายวัยกลางคน จากนั้นก็นำตัวของเธอไปวางลงบนเตียงคนไข้
แต่ผมเพิ่งวางยายแก่ลงบนเตียงคนไข้ ทันใดนั้นยายแก่ก็ “ อ้วกกกก ” จากนั้น “ แหวะ ” เธอก็สำลักเลือดสีดำออกมา
เดิมทีมันก็ไม่มีอะไร มันเป็นเหมือนคนป่วยหนักที่มีเลือดออกในอวัยวะ การสำลักเลือดออกมาจึงเป็นเรื่องปกติ
แต่สิ่งที่แปลกคือ ท่านกลางกองลือดที่ยายแก่สำลักออกมา มันยังมีแมลงสีแดงตัวอวบอ้วนอยู่ด้านใน……
