ตอนที่ 419 ซ่อนตัว
พวกนั้นตามมาเร็วมาก ไม่รอให้พวกเราได้เข้าใกล้ทางเส้นนั้น พวกทาสผีระลอกแรกก็ตามมาทันแล้ว
ถ้าสร้างเรื่องยุ่งขึ้นที่นี่ อีกเดี๋ยวก็ต้องมีสาวกหรือผีตนอื่นๆตามมาอีกเป็นโขยงใหญ่ ถึงตอนนั้นพวกเราก็ตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน
แต่จะใช้ยันต์ปิดลมหายใจซ่อนตัว ที่นี่ไม่มีที่ใหญ่ๆซ่อนสักหน่อย
มีแต่ก้อนหิน จะไปซ่อนที่ไหนได้
ทํายังไงดี ทํายังไงดี ตอนนี้ผมหัวร้อนสุดๆ
“ตื่นเต้นดีจริงๆ พวกนายสองคนนี้ช่างกล้าไปหาเรื่องสาขาย่อยขององค์กรตาผีนะ ทําให้ใจเต้นได้จริงๆ”
พี่เฟิงยิ้มอย่างขมขื่น
แต่เสียงของพี่เฟิงเพิ่งเงียบลง เสี่ยวเหมยก็แยกเขี้ยวออกมา แล้วพูดว่า “สู้กับพวกมันเลยไหม
เสี่ยวเหมยรู้ดี ถึงเธอจะเป็นจิ้งจอก แต่ก็เร็วสู้ผีพวกนั้นไม่ได้
ถ้าไม่ได้เป็นเพราะยันต์ปิดลมหายใจ พวกเราก็คงตกเป็นเป้าไปนานแล้ว ไหนเลยจะยังวิ่งหนีได้แบบนี้
“ไม่ได้ ถ้าสู้ขึ้นมา เราหนีไม่รอดแน่ !” เหล่าเฟิงพูดขึ้นมาสั้นๆ
“ฮึ! งั้นพวกเราจะรอความตายแบบนี้หรือยังไง ?” เสี่ยวเหมยพูดต่อ
ผมทําหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็กวาดตามองรอบๆอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง ผมก็พบว่าตรงหน้ามีพื้นที่ไม่เรียบอยู่แห่งหนึ่ง
หรือติดกันสองแห่งด้วยซ้ํา ตรงนั้นเป็นหลุมเป็นบ่อทั้งหมด มีสองที่ที่เป็นหลุมตื้นๆพอดี
ท่าทางพอเหมาะ เหมือนจะให้คนซ่อนได้สองคนพอดี
และในบรรดาพวกเรา มีแค่ผม เหล่าเฟิง และนุ่ยเฉิงจึงเท่านั้นที่เป็นมนุษย์
พี่เฟิงเป็นวิญญาณ สามารถกลับเข้าร่างเหล่าเฟิงได้
เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว พวกเราก็สามารถใช้หลุมที่พอเหมาะสองหลุมนี้ ซ่อนตัวอยู่ในนั้นได้
ตรงนี้ไม่มีพุ่มไม้ แต่กลับมีหญ้าแห้งไม่น้อย
ขอแค่พวกเราเร็วหน่อย ใช้หญ้าแห้งมาคลุมตัวพวกเราอีกที ทําเป็นที่กําบัง
จ่ๆในสมองของผมก็มีความคิดนี้ผุดขึ้นมา ผมเลยรีบพูดขึ้นมาว่า “ มีวิธีแล้ว ด้านหน้ามีหลุมอยู่สองหลุม
พวกเราซ่อนตัวในนั้นได้ จากนั้นก็ค่อยเอาหญ้าแห้งมาปิดตัวอีกที”
พลังหยินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทาสผีพวกนั้นกําลังเข้ามาใกล้พวกเราอย่างรวดเร็ว
นุ่ยเฉิงจึงร้อนใจ รีบพูดต่อทันที “งั้นก็อย่ารอช้าอยู่เลย พวกเรารีบไปกันเถอะ !”
ทุกคนไม่รอช้า รีบเข้าไปใกล้ตรงนั้นทันที
หลังจากมาถึงสองหลุมนั้นแล้ว จิ้งจอกน้อยก็หมุนตัว กลับไปเป็นร่างเดิม แล้วเข้าไปซ่อนในหลุมทันที
เหล่าเฟิงเองก็ไม่ลังเล รีบลงไปซ่อนตัวด้วย
พี่เพิ่งกลับรีบเอาหญ้าแห้งด้านข้าง มาช่วยคลุมปากหลุมของเหล่าเฟิงและจิ้งจอกน้อยอย่างรวดเร็ว
ดังนั้น ผมและนุ่ยเฉิงจึงเลยต้องซ่อนอยู่ในหลุมข้างๆ
จะนอนลงไปไม่ได้แน่ๆ เพราะมันไม่ได้กว้างขนาดนั้น
ดังนั้นพวกเราสองคนเลยได้แต่หันหน้าชนกัน แต่ทุกอย่างเพิ่งลงตัว พวกเราก็พบว่าตัวเราอยู่ใกล้กันมาก
ตัวแทบจะติดกันอยู่แล้ว
และหน้าของผมกับจุ่ยเฉิงจัง ก็ดูเหมือนจะห่างกันไม่ถึงยี่สิบหรือสามสิบเมตรด้วยซ้ํา
เราสองคนมองหน้ากัน ทันใดนั้นเราก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
เอาชีวิตรอดสําคัญกว่า ดังนั้นเรื่องนี้เลยไม่ได้มีอะไรที่พวกเราต้องรู้สึกไม่ดี
แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีแรงดันมาจากหลังมือของผม ทําให้ผมตั้งตัวไม่ทัน
เดิมที่ยังห่างจากจุ่ยเฉิงจึงอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ตัวของพวกเราติดกันได้แล้ว
ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของหน้าอก ตัวของผมกดทับจุ่ยเฉิงจึงตรงๆ
หน้าของเราสองคนเบียดเข้าด้วยกัน อีกนิดเดียวก็เกือบจะจูบกันแล้ว
“พวกนายจะอยู่ห่างอะไรขนาดนั้นฮะ อยากโดนเจอตัวหรือไง เข้าไปใกล้กันหน่อย ใช่ ใช่ ซ่อนแบบนี้แหละ” พี่เฟิงพูดดตรงๆ
ที่แท้คนที่ดันผม ก็คือพี่เฟิง
แต่เขาเพิ่งพูดจบ ก็ผลักผมอีกครั้ง คราวนี้ละดีจริงๆ เพราะใช้แรงเยอะเกินไป เลยทําให้นุ่ยเฉิงจิงโดนเบียดจนเจ็บตัว
นุ่ยเฉิงจึงถึงกับอดไม่ได้ที่ร้องออกมา “โอ๊ย” เสียงเบามาก แต่ท้ายที่สุดนุ่ยเฉิงจิงก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนี้เธอเลยหน้าแดงไปจนถึงต้นคอแล้ว
ส่วนผม ก็เป็นเจ้าคนเอาเปรียบผู้หญิงไปแล้ว
ผมรับรู้ได้เพียงความอ่อนนุ่มของหน้าอกขนาดใหญ่ จะขยับก็ขยับไม่ได้ ผมเลยได้แต่ยืนนิ่ง
อยู่แบบนี้
ส่วนพี่เฟิง ก็รีบยกหญ้าแห้งที่อยู่รอบๆมาปิดตัวพวกเรา
หลังจากเคลื่อนที่อย่างกับความเร็วแสง และกลับเข้าไปในร่างเหล่าเฟิงทันที
ขณะมองวุ่ยเฉิงจึงหน้าแดง ผมก็ได้แต่หันหน้าไปทางหนึ่ง เพราะอายสุดๆ
จากนั้นผมก็ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “เอ่อ เอ่อขอโทษที ฉันจะขยับไปข้างหลังหน่อย”
ขณะพูด ผมก็กําลังจะขยับไปข้างหลัง
แต่ทันใดนั้นฉัยเฉิงจึงกลับพูดขึ้นมาว่า “ไม่ ช่างเถอะ ! เดี๋ยวจะโดนจับได้”
พอได้ยินคําพูดนี้ ผมก็ทําหน้าล่าบากใจอีกครั้ง “งั้น งัน งั้นก็ได้ !”
“ตึกๆๆ” ใจผมเต้นแรง ไม่ใช่ว่าผมอยากแต๊ะอั้งเธอนะ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ
ทาสผีพวกนั้นออกมาปรากฏตัวอย่างกระทันหัน แถวนี้ก็มีแค่สองหลุมเท่านั้น เลยได้แค่ซ่อนตัวกันทั้งๆแบบนี้
ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษเจ้าเหล่าเฟิง
ดันไปเลือกซ่อนตัวในหลุมที่เล็กกว่า ถ้าเขายกหลุมนั้นให้นุ่ยเฉิงจัง ผมสองคนก็คงไม่ต้องมาซ่อนตัวกันท่านี้
ดังนั้น ผมเลยได้แต่เบียดกันอยู่ในหลุมแบบนี้ ไม่เพียงเบียดจนหน้าอกเธอเปลี่ยนรูป แม้แต่ข้าก็ยังติดมันด้วย
ท่าที่คลุมเครือแบบนี้ ฆ่าคนได้จริงๆ
และถ้าเรื่องนี้ไปเข้าหูยัยเมียจอมขี้โมโหของผมละก็ ผมต้องโดนเธอถลกหนังแน่ๆ
ผ่านไปไม่นาน พวกทาสผีก็ไล่ตามมาทันแล้ว
สัมผัสได้เพียงลมหนาวพัดเข้ามา ทหารผีจํานวนหลายสิบตัวลอยผ่านพวกเราไป
เพราะมียันต์ปิดลมหายใจอยู่ แถมพี่เฟิงยังปิดหลุมให้พวกเราดีมาก พวกมันเลยไม่เห็นพวกเราเลยสักคน
พวกเราสามารถมองผ่านช่องว่างระหว่างเส้นหญ้าได้ ตอนนี้พวกเราเห็นผีหน้าขาวซีด และพวกสัตว์ร้ายที่มือเท้าติดพื้น พวกมันลอยผ่านพวกเราไปอย่างต่อเนื่อง
หรือแม้แต่มีทาสผีสองตัว ลอยผ่านบนหัวของพวกเราไป
ฉากนั้นทําให้พวกเราตกใจจนเหงื่อตก กลัวว่าพวกมันจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เราเลยไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
ผ่านไปไม่นาน ทาสผีพวกนี้ก็จากไป
เราคิดว่าพวกมันไปแล้วก็คือจะจบลงแค่นี้ แต่ไม่รอให้พวกเราลุกออกมา ก็มีฝีเท้าของคนดังขึ้น
เมื่อทําอะไรไม่ได้ พวกเราเลยได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในนี้
และเสียงฝีเท้าก็หมายถึงคน หรือพวกศพเดินได้ พวกเราไม่กล้าขยับตัวยิ่งกว่าเดิม
ผ่านไปไม่นาน ก็มีคนกลุ่มกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาใกล้
คนพวกนี้มีสาวกเจ็ดแปดคน ข้างๆยังมีพวกทาสศพอีกหลายตัว แต่ศพพวกนั้นเป็นศพเดินได้ทั้งนั้น
ไม่ใช่ผีดิบ
พอพวกมันมาถึงตรงนี้แล้ว ก็กวาดตามองรอบๆทันที
จากนั้นเสียงของสาวกคนนึงก็ดังขึ้น “หัวหน้าคง พวกเราจะตามหายังไงดี”
“ จะหายังไงละ ? ก็หามันทุกวิถีทางนั่นแหละ จะให้เจ้านักพรตไม่กี่คนนั้นหนีไปไม่ได้เด็ดขาด แม่งเอ้ย
ถ้าวันนี้ไม่ได้เป็นเพราะฉันวิ่งเร็ว ป่านนี้ก็คงโดนเจ้าพวกนักพรตนั่นฆ่าตายไปแล้ว ” เสียงของเจ้าผอมดังขึ้น
ในเวลาเดียวกันเขาก็เตะไปที่พื้น หินสองสามก้อนกระเด็นไปรอบๆทันที หนึ่งในนั้นตกลงมาในที่ที่พวกเราซ่อนตัวอยู่
ผมตกใจ ใจเต้นแรงทันที
ต่อจากนั้นสาวกอีกคนกลับพูดว่า “ หัวหน้าคง ตามหลักแล้วพวกมันไม่มีทางหนีจากพวกทาสผีไปได้
แต่ตอนนี้กลับหายตัวไปดื้อๆ คุณว่าพวกมันขึ้นไปซ่อนบนต้นไม้หรือเปล่า ? ”
“ใช่ อาจซ่อนอยู่บนต้นไม้ก็ได้” สาวกอีกคนเห็นด้วย
ผลลัพธ์เสียงเพิ่งเงียบลง เจ้าผอมกลับทําหน้าอารมณ์บูด “แกเห็นพวกผีกินขี้เป็นอาหารหรือไง ? ถ้าซ่อนอยู่บนต้นไม้พวกมันจะไม่เห็นเลยหรือไง ? ทําไมแกถึงไม่พูดว่ามันซ่อนอยู่ในกองหญ้านี้มากกว่าบนต้นไม้ฮะ ?”
หลังจากพูดจบ เจ้าผอมก็ชี้มาตรงที่พวกเราซ่อนตัวอยู่
สาวกคนข้างๆฟังแล้วกลายเป็นไอ้โง่ ทําหน้าเหวอในทันที “ใช่ อาจเป็นไปได้ หัวหน้าคงเดี๋ยวผมไปดูให้”
หลังจากพูดจบ สาวกหน้าโง่ไม่กี่คนนั้น ก็กลับมาทําหน้าเคร่งขรึม แล้วเดินตรงมาที่ที่พวกเราซ่อนตัวอยู่…
