ตอนที่ 460 สอบสวนคุณหวง
คุณหวงเห็นพวกเราพูดถึง “ความลับ” ของเขาเลยอดไม่ได้ที่จะตื่นกลัว
ตามที่คุณโจวพูด คุณหวงน่าจะเข้ามาอยู่ในสํานักสื่อเย่เฉินได้ไม่นาน
และตอนเขาอยู่บ้านก็น่าจะพยายามปิดการกลายร่างเป็นปีศาจอย่างสุดฤทธิ์
ตอนนี้พอโดนคนแปลกหน้าอย่างพวกเราสองคนเปิดโปงต่อหน้า เขาก็รู้สึกหวาดระแวงพอสมควร
ขณะมองท่าทางประหม่าของเขา ผมก็ยังทําหน้านิ่งเหมือนเดิม “ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นคุณหวง พวกเราเป็นนักพรตที่คุณโจวเป็นคนเชิญมา เราแค่อยากถามอะไรบางอย่างจากคุณเท่านั้น ! และอยากทําความเข้าใจกับการเปลี่ยนไปในปัจจุบันของคุณและที่อยู่ของสํานักสื่อเย่เฉินของ
คุณ”
“เมียฉันเชิญนักพรตมางั้นเหรอ ?” คุณหวงขมวดคิ้ว
“ใช่”
“ เชิญพวกแกมางั้นเหรอ ? ฉันมีอะไรเปลี่ยนไปละ ? ฉันสบายดีทุกอย่าง และสํานักสื่อเย่เฉนอะไรนั่น
แกคงดูหนังกําลังภายในมากไปละมั้ง ? ” เห็นได้ชัดว่าคุณหวงกําลังเล่นลิ้น ไม่อยากยอมรับ
แต่ผมกับอาจารย์กลับเริ่มเดินเข้าไปใกล้เขา “คุณหวง ทางที่ดีคุณหวงควรร่วมมือจะดีกว่า ! พวกเราไม่อยากทําร้ายคุณ”
“พวก พวกแก พวกแกคิดจะทําอะไร อย่า อย่าเข้ามานะ !” คุณหวงดูกลัวมาก แม้ร่างกายจะเปลี่ยนเป็นปีศาจแล้วบางส่วน แต่พลังต่อสู้ก็งั้นๆ ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของผมกับอาจารย์ได้แน่นอน
ดังนั้น ผมกับอาจารย์เลยไม่เห็นผู้ชายคนนี้อยู่ในสายตาเลยสักนิด
“อย่า อย่าเข้ามา ถ้าเข้ามาอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ !” คุณหวงข่พวกเราต่อ
“โห ! ผมจะรอดูว่าคุณไม่เกรงใจยังไง” ผมพูดเบาๆ และเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
แต่ทันใดนั้นเอง คุณหวงก็อ้าปากขึ้น เผยให้เห็นเขี้ยวด้านใน เขาคํารามออกมาทันที “โฮก”
ไม่ใช่แค่นั้น ขณะที่เสียงคํารามของเขาดังขึ้น เล็บตรงมือ ก็ตวัดมาที่คอของผม
เจ้าหมอนี่ดูดร้ายมาก แต่แท้จริงแล้วกลับเต็มไปด้วยช่องโหว่
วินาทีที่เขาตวัดเล็บมา ผมก็มองวิถีการโจมตีของคู่ต่อสู้ออก
ผมไม่ได้หลบแต่อย่างใด รีบพุ่งไปข้างหน้า แล้วจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ทันที
จากนั้นบิดมือเจ้าหมอนี่ไปข้างหลัง แล้วกดเอาไว้
พออาจารย์เห็นแบบนั้น ก็รีบพุ่งเข้ามาช่วยทันที
“พวก พวกแกจะทําอะไร…..” คุณหวงพยายามดิ้น และตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
ผมกลัวเจ้าหมอนี่จะทําให้ชาวบ้านแถวนี้แตกตื่น เลยฟาดไปที่ท้ายทอยของเจ้าหมอนหนึ่งครั้ง
ได้ยินเพียงเสียงร้องดัง “อ้า” จากนั้นเจ้าหมอนี่ก็ไม่ขยับตัวอีกเลย เขาสลบไปในทันที
ต่อจากนั้น ผมกับอาจารย์ก็รีบพาเจ้าหมอนขึ้นรถ
สถานที่แห่งนี้โล่งเกินไปไม่เหมาะจะใช้เป็นที่สอบสวน
ดังนั้น ผมเลยขับรถออกจากที่นี่อีกครั้ง
เพราะเดิมที่ที่นี่ก็อยู่ในเขตชานเมือง รอบๆจึงมีสถานที่รกร้างอยู่จํานวนมาก
ผ่านไปไม่นาน พวกเราก็มาถึงป่ารกๆริมถนนแห่งหนึ่ง
หลังจากนั้นผมกับอาจารย์ทําเหมือนลากหมาตายซาก ตรงเข้าไปในป่าผืนนั้น
เมื่ออยู่ที่นี่ เราไม่กลัวว่าเจ้าหมอนี่จะไม่ให้ความร่วมมือ จะทรมานเขายังไงก็ได้ และยังไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเจอด้วย
คุณหวงยังไม่ตื่น ผมเลยเดินกลับไปที่รถแล้วหยิบน้ํามาขวดหนึ่ง จากนั้นก็สาดใส่หน้าเขาทันที
เมื่อคุณหวงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในสถานที่แปลกตา เลยอดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน
โดยเฉพาะเมื่อเห็นผมกับอาจารย์ เขาทําหน้าอย่างกับตัวเองเห็นผี ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พวก พวกแก พวกแกคิดจะทําอะไร ?”
ขณะพูด คุณหวงยังขยับตัวถอยไปข้างหลัง
ผมไม่ได้ตอบกลับทันที แต่หยิบไฟแช็คออกมา “แก๊กๆๆ” ผมพยายามจุดบุหรี่ จากนั้นถึงพูดว่า
“ไม่ได้ทําอะไร ! แค่อยากถามคุณสองสามคําถาม”
“ถาม ? ถามอะไร ?” คุณหวงเองก็ไม่ได้เป็นเหมือนตอนแรก ที่กางกรงเล็บและแยกเขี้ยวออกมา
เพราะเขาพบว่าการกระทําพวกนั้นมันไร้ประโยชน์
“เอาแบบนี้แล้วกัน ! พูดมาก่อน ว่าคุณเข้าร่วมสํานักสื้อเย่เฉินอะไรนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ? แล้ว เข้าไปได้ยังไง” ผมทําหน้านิ่ง
แต่หลังจากคําถามของผมดังขึ้น คุณหวงกลับดูอําๆอึ้งๆ ท่าทางเหมือนไม่อยากพูด
ท้ายที่สุดเขาก็พูดว่า “สา สํานักสื่อเย่เฉินอะไร ? ฉัน ฉันไม่รู้จักจริงๆ !”
ผมเห็นอีกฝ่ายปากแข็ง เลยกะจะทําให้เขาเห็นดีสักหน่อย เจ้าหมอนี่คงไม่ใจเด็ดจนไม่ยอมพูดหรอกมั้ง
ผมไม่ลังเล เตะไปที่ท้องของเขาทันที
“โอ๊ย !” คุณหวงร้อง พร้อมกับเอามือกุมท้อง
แต่ผมยังไม่หยุด “ไม่พูดใช่ไหมฮะ ! ไม่พูดใช่ไหม !”
ผมเตะคณหวงครั้งแล้วครั้งเล่า ความตั้งใจแรกของพวกเราคือช่วยคุณหวง แต่สุดท้ายหลังพบว่าเจ้าหมอนี่
เข้าร่วมสํานักชั่ว และยังกล้าปากแข็งขนาดนี้ งั้นสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว
ในฐานะคนปราบภูติผีฝ่ายธรรมะ ถึงพวกเราจะฆ่าเจ้าหมอน คนที่ยอมตกต่ําเอง คุณหวงผู้ที่กลายเป็นสาวกของสํานักชั่ว พวกเราก็จะไม่ได้รับผลกรรมใดๆ
ดังนั้น ผมเลยลงมืออย่างไม่ปราณี
จนกระทั่งคุณหวงกระอักเลือดแล้ว ผมก็ยังไม่หยุด
พอเห็นว่าอัดไปก็ไร้ประโยชน์ ผมเลยดึงดาบไม้ออกมา แล้วเอาไปจ่อที่คอเขา “คุณหวง พวกเราเป็นคนที่เมียคุณเรียกมาช่วย ถึงมันจะเกินคาดมาก คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นสาวกของสํานักชั่ว แต่ทางที่ดีที่สุดคุณควรคิดให้ดี ถ้าคุณไม่ยอมร่วมมือผมสามารถฆ่าคุณได้เดี๋ยวนี้เลย !”
เมื่อคุณหวงได้ยินคําพูดนี้ และเห็นดาบจ่ออยู่ที่คอตัวเอง เขาก็อาจจะเริ่มกลัวขึ้นมา หรือ แม้แต่มีเหงื่อออกเต็มหัว
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อแขวนอยู่บนความเป็นความตาย สุดท้ายเขาก็พูดออกมา “อย่า อย่า ฆ่าฉัน ฉัน ฉันจะพูดแล้ว……”
“ดีมาก !” ผมเลยคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง พร้อมกันนั้นก็เก็บดาบ
พอคุณหวงเห็นผมเก็บดาบ เขาก็หอบหายใจสองสามครั้ง จากนั้นถึงค่อยๆลกขึ้นนั่ง เผยแววตาค่อนข้างสับสน และเศร้าโศก
ท้ายที่สุดเขาก็ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ําเสียงที่ฟังดูเศร้าหน่อยๆ “ฉัน ฉันน่าจะเข้าสู่นักลื่อเย่เฉินได้สามเดือนกว่าๆ ที่จริงที่จริงฉันเองก็ไม่อยาก แต่นายรู้ไหม ?”
พอพูดถึงตรงนี้ คุณหวงก็เงยหน้ามามองผม ดวงตาของเขาแดงก่ํา “ฉันตกงาน ไม่มีงานทํา ที่บ้านแทบจะไม่มีข้าวกินแล้ว ฉันจําเป็นต้องหางานสักอย่าง ฉันต้องการเงิน และ และฉันก็ป่วย ฉันจะต้องตาย……”
ตอนนี้ น้ําเสียงของคุณหวงฟังดูสิ้นหวังมาก หรือแม้แต่มีน้ําตาคลอเบ้า
ผมมองอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเขา มันเปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะ แต่ก็ไม่ได้ขัดจังหวะ เพียงฟังเขาพูดต่อไปอย่างเงียบๆ
หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง คุณหวงก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ แต่ฉันไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกครอบครัวพ่อแม่ต้องการฉัน เมียต้องการฉัน ลูกๆก็ต้องการฉัน ฉันเลยปิดเอาไว้ ฉันไม่อาจล้มลงมาได้ และ ในตอนนั้นเอง
ฉันก็ได้โอกาสกลับไปสัมภาษณ์ใหม่ ที่บริษัทหมิงโลจิสติกส์……”
ต่อจากนั้น คุณหวงก็เล่าเรื่องที่เขาได้ไปสัมภาษณ์งานใหม่ และเรื่องต่อจากนั้น ให้เราฟังทั้งหมด
หลังฟังจบ ผมก็มีความรู้สึกแปลกๆ
หรือแม้แต่สงสัย ว่าการปรากฏตัวของพวกเรา เป็นสิ่งที่ไม่จําเป็นสําหรับคุณหวง และ ครอบครัวคุณโจวหรือเปล่า !
เพราะก้าวนี้ของคุณหวง ล้วนเกิดจากการบีบบังคับของชะตาชีวิต และภาระอันหนักอึ้งที่แบกเอาไว้
คุณหวงบอกเราว่า หลังเขาเข้ามาทํางานที่บริษัทหมิงโลจิสติกส์อย่างมีความสุขแล้ว
เขากลับพบว่าที่นี่ไม่ใช่บริษัทขนส่งใดๆ แต่เป็นองค์กรของลัทธิลัทธิหนึ่ง
อีกฝ่ายให้คุณหวงเข้าร่วมกับพวกเขา และไม่ละทิ้งความเชื่อตลอดไป
เดิมที่คุณหวงอยากจะปฏิเสธ แต่คนสัมภาษณ์กลับพูดตรงๆ ถามเขาสองคําถามคือ อยากมีชีวิตอยู่ต่อไหม ?อยากเปลี่ยนชีวิตในปัจจุบันไหม ? ทําให้ครอบครัวมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิม
เป็นสองคําถามที่ง่ายมากและธรรมดามาก แต่มันกลับทําให้คุณหวงไม่อาจปฏิเสธได้ทันที
หรือแม้แต่ทําให้คุณหวงต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ เข้าสํานักนี้อย่างช่วยไม่ได้ยอม เป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่ทั้งคนและปีศาจ ทําตามทุกอย่าง……