“เจ้าหนู ข้อสอบของห้องเรียนสามเก็บขึ้นมาแล้ว” ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ชายชราเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน แวบแรกก็มองเห็นขวดที่คุ้นเคยบนโต๊ะ ทันใดนั้นตาลุกวาว “เอ๊ะ! เจ้าหนูทำของอร่อยอะไรอีกแล้ว นี่เก็บไว้ให้ข้าใช่ฟรือไม่!” พูดจบก็หยิบขวดใบนั้นขึ้นมา
“เดี๋ยว!” เขาพูดห้ามทันที “นั่นคืออาจารย์ปู่…”
“ไม่ใช่เจ้าหนู เจ้าคิดจะไม่เหลือไว้ให้ข้าเลยหรือ” เธอยังพูดไม่ทันจบ ชายแก่กลับบ่นขึ้นมาก่อน อีกทั้งยังกอดขวดไว้ไม่ยอมปล่อย “ขวดเล็กขนาดนี้ อาจารย์ปู่คงไม่เอา เจ้าให้ข้าเถอะ”
พูดจบก็ไม่สนใจว่าเธอจะตอบตกลงหรือไม่ เขาเปิดฝาขวดออกอย่างรวดเร็ว หยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่งกัดลงไป ทันใดนั้นได้ยินเสียงหนึ่งดังลั่นขึ้นมา ขนมไม่เป็นอะไร แต่ฟันของชายแก่หักไป เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่องฟัน กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่ในปาก
ชายแก่ผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะหยิบขนมที่อยู่ในปากออกมา เห็นเพียงแต่บนขนมสีเขียวสดนั้นมีข่ายพลังสีทองขนาดเล็กอยู่ เด่นชัดอย่างมาก
ทันใดนั้นเขารู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที “ไม่ใช่เจ้าหนู นี่เกินไปหรือไม่ แกะสลักข่ายพลังบนขนม!”
อวิ๋นเจี่ยวก็รู้สึกประหลาด เธอรีบรับขวดจากมือเขาไปดู ไม่เพียงขนมบนมือของชายแก่ชิ้นนี้ แต่ชิ้นอื่นล้วนแกะสลักข่ายพลังเหมือนกัน เธอยื่นมือออกไปหยิบ สิ่งที่น่าแปลกคือ ขนมอยู่บนมือเธอ ข่ายพลังก็ดับลงไปเอง กินเข้าปากก็เป็นเพียงขนมที่หอมหวาน ไม่เหมือนชายแก่ที่ฟันหักเพราะข่ายพลัง
“ข้าไม่ได้ทำ อาจารย์ปู่เป็นคนทำ” บอกได้เพียงสมแล้วกับที่เป็นปรมาจารย์เสวียนเหมิน แม้แต่วิธีกันขโมยยังทันสมัยเช่นนี้ มีเอกลักษณ์ของเสวียนเหมิน
“อะไรนะ” ชายแก่ผงะ พร้อมกับทำสีหน้า: เจ้ากำลังล้อเล่น อาจารย์ปู่ทำขนมเป็น?!
“อืม” อวิ๋นเจี่ยวกลับพยักหน้า พร้อมพูดอย่างมั่นใจ “หลายวันนี้ ข้าสอนเขาทำเอง”
ชายแก่ตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม เขารู้ว่าหลายวันนี้เจ้าหนูและอาจารย์ปู่มักวิ่งเข้าไปในห้องครัว แต่เขาคิดว่าเหมือนครั้งก่อนๆ อาจารย์ปู่กินขนมหมดแล้ว เฝ้ารอให้อวิ๋นเจี่ยวเติมเสบียงอยู่ในห้องครัวเท่านั้น ไม่คิดว่า “เจ้า…สอนอาจารย์ปู่?!”
“พักนี้ข้ายุ่งเล็กน้อย ไม่อาจทำขนมได้ ดังนั้นจึงให้เขาลงมือทำเอง” อวิ๋นเจี่ยวอธิบาย มองไปยังข่ายพลังบนขนม ก่อนจะหักขนมออกเป็นสองชิ้น ข่ายพลังด้านบนสลายไปในพริบตา เธอยื่นครึ่งหนึ่งไปให้อีกฝ่าย
“ท่านลองดูอีกครั้ง! ฝีมือของอาจารย์ปู่ไม่เลว”
ชายแก่จับไปยังบริเวณที่ฟันหักโดยอัตโนมัติ มองไปยังขนมครึ่งชิ้นนั้นด้วยความระแวง หากอาจารย์ปู่เป็นคนทำจริง เขารู้สึกว่ายังมีกับดัก
“ข่ายพลังสลายแล้ว ไม่เป็นอะไร”
เขาถึงรับมาอย่างลังเล ก่อนจะวางเข้าปากอย่างระมัดระวัง กัดคำหนึ่งเบาๆ รู้สึกได้ถึงขนมที่ละลายอยู่ในปาก พร้อมกับมีบางอย่างกำลังไหลเข้าไปภายในร่างกาย ภายในปากอบอวลไปด้วยรสชาติหอมหวานและกลิ่นสดชื่น ทันใดนั้นร่างกายของเขาผ่อนคลายลงไม่น้อย
“อะ…อร่อยมาก!” ดวงตาของชายแก่เบิกกว้าง สีหน้าประหลาดใจ ชี้ไปที่ปากก่อนจะชี้ไปที่ขวด “เจ้าหนู นี่ นี่คืออะไร”
“ขนมโก๋ไง” เธอตอบ “มีอะไรแตกต่างหรือ”
“แน่นอนสิ! เจ้าหนู เจ้าชิมไม่ออกหรือ ขนมนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง”
“มีหรือ” รสชาติก็เหมือนกับที่เธอทำ
“อืมๆๆ” เขาพยักหน้าอย่างแรง ก่อนจะมองไปยังขวดอย่างตื่นเต้น สายตาเป็นประกาย ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหนู หากเจ้าไม่กิน สามารถ…หักขนมด้านในเป็นสองชิ้นให้หมดค่อยให้ข้า!” หักเป็นสี่ชิ้นก็ได้ ฟันไม่หักก็พอ
อวิ๋นเจี่ยวครุ่นคิด ก่อนจะตอบ “ข้าให้ท่านได้ แต่ต้องบอกอาจารย์ปู่ก่อน” เพราะเป็นของที่เขาให้มา
“อืมๆๆ” ชายแก่ยิ่งตื่นเต้น แค่เพียงเจ้าหนูเอ่ยปาก อาจารย์ปู่ไม่มีทางไม่ยินยอม “ไม่รู้ว่าอาจารย์ปู่ใส่อะไรลงไป ขนมนี้ช่าง…”
โครก…
เขายังพูดไม่ทันจบ ท้องของเขาก็ส่งเสียงร้องแปลกประหลาดออกมา ใบหน้าที่สดใสของชายแก่บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที สีหน้าของเขาขาวซีด คนทั้งคนตัวงอลงไป จับท้องเอาไว้
“ท้อง…ท้องข้า…” หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ขาทั้งสองขาสั่นเทา
“ท่านเป็นอะไรไป” อวิ๋นเจี่ยวเองก็ตกใจเช่นกัน เธอเอื้อมมือออกไป “ข้าดู…”
กำลังคิดจะจับเส้นชีพจร เขากลับผลักเธอออกไป “ไม่ได้ เจ้าหนูหลบหน่อย ข้าทนไม่ไหวแล้ว…” จากนั้นวิ่งพุ่งออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะพุ่งเข้าไปยัง…ห้องน้ำ
นาทีถัดมาก็มีเสียงโครกครากส่งออกมา…เสียงดังแบบไร้คำบรรยาย
อวิ๋นเจี่ยวที่วิ่งตามมา “…”
รีบถอยออกไปหลายเมตร
อวิ๋นเจี่ยวเดิมทีคิดว่าเขาแค่ท้องเสีย เพราะว่าอาจารย์ปู่ยังมือใหม่ด้านการทำอาหาร อาจพลาดพลั้งไปบ้าง จนกระทั่งสามชั่วยามต่อมา…อีกฝ่ายก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ
อีกทั้งกลิ่นที่ไม่อาจบรรยายจากหลังสวนนั้น มีแนวโน้มที่จะลอยทะลุออกมาจากพำนักซ้ายของชายแก่มายังด้านขวา
อวิ๋นเจี่ยวลังเลระหว่างย้ายห้องกับบุกเข้าไปดู ก่อนจะรับรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่อง ชายแก่มีโอกาสคลานออกมาไม่ไหว ถึงแม้เธอจะเป็นหมอ แต่ก็ไม่อาจบุกเข้าไปในห้องน้ำชายดูอาหารของเขา ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปหาต้นเหตุของโรค… อาจารย์ปู่! อืม ไม่ใช่เพราะเหม็นเกินไปอย่างแน่นอน
“วัตถุดิบของขนมโก๋?” อาจารย์ปู่ผงะไป ก่อนจะแบ่งขนมที่ทำให้ให้เธออีกขวด พร้อมกับเสกคาถาเขียนไว้ว่า ขนมของศิษย์หลาน “ทำไมถึงถาม”
“ชายแก่นั่งอยู่ในห้องน้ำกว่าสามชั่วยามแล้ว” หากนั่งต่อไปพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว
อาจารย์ปู่ชะงักมือ สีหน้าของเขาเย็นลงในทันที “เจ้าให้ขนมโก๋กับเขา” ประโยคที่เขาพูดเป็นประโยคบอกเล่า สายตาจ้องตรงมายังเธอ ดวงตานั้นเต็มไปด้วย…น้อยใจ?
อวิ๋นเจี่ยวถูกเขาจ้องจนผงะ ทันใดนั้นเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา ก่อนจะตอบ “ให้แค่ครึ่งชิ้น จากนั้นเขาก็ไปนั่งอยู่ในห้องน้ำแล้ว ตั้งแต่ตอนเที่ยงจนถึงตอนนี้…” เธอถามต่อ “อาจารย์ปู่ใส่อะไรลงไป ชายแก่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”
สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองไปยังทิศทางของพำนักด้านข้าง ดวงตาของเขามีบางอย่างแวบผ่านไป “ไม่เป็นอะไร คาถาทำความสะอาดเส้นชีพจรฝาเท่านั้น ไม่ตาย!”
“ทำความสะอาดเส้นชีพจรฝา?” ทำไมฟังแล้วรู้สึกเหมือนล้างท้อง?
“อืม” เยี่ยยวนอธิบายอย่างตั้งใจ “เขาเข้าทางเต๋าช้าไป สิ่งสกปรกในร่างกายมีมาก ทำความสะอาดเส้นชีพจรฝามีประโยชน์ต่อการฝึกฝนของเขา”
“ดังนั้น…อาจารย์ปู่ทำเพื่อเขา?”
“อืม”
“แต่ว่าขนมนั้นข้าก็กินเข้าไป” ทำไมไม่เป็นอะไร
“เจ้ากินขนมหรือ” เขาตอบ “ข้าใส่พลังของข้าลงไป สามารถสลายสิ่งสกปรกได้อย่างไร้ร่องรอย” ไม่ต้องเข้าห้องน้ำ
“ดังนั้น…” อวิ๋นเจี่ยวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ท่านจงใจวางขวดไว้บนโต๊ะข้า ให้ตาแก่เห็น?”
เยี่ยยวน: “…”
อวิ๋นเจี่ยว: “…”
กลัวที่สุดคือเงียบอย่างกะทันหัน…
