“อาจารย์ปู่…” อวิ๋นเจี่ยวกำลังจะถาม
เมื่ออิ้งหลุที่อยู่บนพื้นเห็นคนมา ก็อ้าปากขอความช่วยเหลือขึ้นมาทันที “โอย ลูกศิษย์ตัวน้อยเจ้ามาแล้ว! ข้าจะตายแล้ว ช่วยข้าที! ช่วยข้าด้วย! เยี่ยยวนบ้าไปแล้ว เอวที่น่าสงสารของข้า ข้านอนเร็วตื่นเช้าทุกวัน เอวที่ข้าบำรุงรักษามาหลายหมื่นปี เมื่อกี้เกือบถูกเขาเหยียบหักแล้ว! เพื่อนกันมานานขนาดนี้ ไม่ไว้หน้าข้าแม้แต่น้อย ทำเกินไปแล้ว! เลิกคบ! ข้าจะเลิกคบเขาสามชั่วยาม! โอย…ลูกศิษย์ตัวน้อย เจ้าห้ามเขาเร็วเข้า ให้เขายกขาออกไปก่อน เยี่ยยวน เอวของเจ้าไม่ได้ใช้ก็อย่ามาอิจฉาข้าสิ ข้าเป็นถึง…โอย~~~”
เขายังพูดไม่ทันจบ เยี่ยยวนก็ออกแรงเหยียบเขาลงไปในโคลนอย่างกะทันหัน ทำให้ดินโคลนเล็ดลอดเข้าปากเขา แต่เขาก็ยังคงพูดต่อไม่หยุด “ลูกศิษย์ตัวน้อยเจ้าดูเขา…”
“ท่านหุบปากเถอะ!” อวิ๋นเจี่ยวทำตาขวางใส่เขา เป็นขนาดนี้แล้วยังไม่หยุดพูดอีก เธอนวดขมับเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเยี่ยยวน “อาจารย์ปู่ มีอะไรค่อยๆ พูด ให้เขาออกมาจากหลุมก่อนได้ไหม”
เยี่ยยวนผงะ สีหน้าเย็ยชาลงในทันที เขามองเธอด้วยสีหน้าตกตะลึง ความน้อยใจในดวงตายิ่งเข้มข้นมากขึ้น “เจ้าจะช่วยเขา!”
อวิ๋นเจี่ยวถูกสายตาของเขาทิ่มแทงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัว “ไม่ใช่! แต่พวก่านจะมาตีกันตรงนี้ไม่ได้ พวกท่านบอกข้าก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น”
เยี่ยยวนสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงถลึงตาใส่อิ้งหลุน เขากำมือข้างตัวแน่น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ยกเท้าออกจากหลังของอิ้งหลุนอย่างเชื่อฟัง
อิ้งหลุนพลิกตัวอย่างรวดเร็ว พลางลูบคลำเอวพลางนั่งขึ้น “โอย…ยังดีๆ ไม่หักๆ! เอวที่น่าสงสารของข้า หากเหยียบต่ออีกครึ่ง…”
“พอแล้วๆ!” อวิ๋นเจี่ยวหน้าดำ ราชายมโลกอ่อนแอขนาดนี้เชียว ถึงแม้หักไปก็ไม่เป็นอะไร “ท่านทำอะไร ทำไมที่นี่ถึงกลายเป็นเช่นนี้” แปลงผักพังหมด รู้ไหมว่าเสียหายมากแค่ไหน
“คือ…” อิ้งหลุนสีหน้าอ้ำอุ้ง ก่อนจะหัวเราะ “คือ…ตอนที่ปลูกเมล็ดพันธุ์เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย! ดังนั้นเลย…” เขามองไปยังหลุมบนพื้น ก่อนจะเกาหัวอย่างเก้อเขิน “ข้ายังไม่ค่อยชำนาญ ลองปลูกอีกหลายครั้งจะไม่เป็นแบบนี้ จริงๆ นะ!”
“อุบัติเหตุ?” อุบัติเหตุอะไรกัน “ท่านปลูกอะไรกันแน่ ทำไมกลายเป็นแบบนี้!” ปลูกระเบิดหรือไง
“ก็เมล็ดที่พี่ไป๋ให้ข้ามา!” อิ้งหลุนชี้ไปยังชายชราด้านหลังเธอ
ชายชราผงะ ก่อนจะส่ายหัวอย่างแรง “ข้าซื้อเมล็ดพันธุ์พืชผลไม้ธรรมดาให้เขา ไม่ได้ให้ของอันตรายอะไรเลย!”
“ก็คือพวกนั้น!” อิ้งหลุนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ชี้ไปยังหลุมรอบด้าน “ข้าเลือกเมล็ดพันธุ์สีดำ จากนั้นรดน้ำ ผลที่ออกมาสวยงามก็จริง แต่มันระเบิดออก ระเบิดไประเบิดมาก็กลาบเป็นแบบนี้แล้ว!”
“ไม่มทาง!” ชายชราไม่เชื่อ!
“จริงๆ นะ!” อิ้งหลุนก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ไม่เชื่อ ข้าทำให้ดู”
พูดจบ เขากวาดจามองรอบด้าน ก้มตัวดึงต้นอ่อนสีเขียวจากพื้นดินออกมา “มาจากต้นอ่อนนี้” เขาโบกมือต้นอ่อนในมือ อาจเป็นเพราะเปื้อนดินโคลนมากไป ทำให้มองไม่ออกว่ามันคืออะไร
เขาปักต้นอ่อนลงบนพื้นอีกครั้ง จากนั้นนั่งยองอยู่ด้านข้างพร้อมจับใบหนึ่งเอาไว้ นาทีถัดมาพลังชีวิตมหาศาลหลั่งไหลเข้าในต้นอ่อน ต้นอ่อนนั้นเติบโตอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นกลายเป็นเถาวัลย์ขนาดใหญ่ บริเวณรอบด้านมีใบไม้ขนาดกว้าง ไม่ถึงชั่วครู่ ก็เลื้อยไปทั่วบริเวณรอบตัวของอิ้งหลุน
อวิ๋นเจี่ยวรู้สึกว่าใบไม้นั้นคุ้นตาอย่างมาก ยังไม่ทันได้แยกแยะออก บนเถาวัลย์นั้นกลับมีผลไม้ลักษณะกลม ผิวนอกของมันยังมีลายคลื่น อีกทั้งเติบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นี่คือ…
“แตงโม!”
เธออุทานออกมา กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพบว่าแตงโมนั้นยังไม่หยุดการเติบโต อีกทั้งยังโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่ถึงชั่วครู่มันก็เติบโตเท่าครึ่งตัวคนแล้ว ทันใดนั้นเธอมีลางสังหรณ์บางอย่าง ก่อนจะตะโกนขึ้น
“เดี๋ยว…อิ้งหลุน!”
“อะไร”
แต่ไม่ทันการเสียแล้ว นาทีถัดมาได้ยินเพียงเสียงระเบิดดังก้อง
แตงโมที่สูงเท่าคนนั้นระเบิดออกในทันที! เห็นเพียงแต่ทราบบริเวณรอบด้านลอยขึ้น หมอกควันสีแดงเจือปนกลิ่นหอมหวานลอยมาทันที ก่อนจะตกลงมาราวกับฝนตก
ในขณะที่กำลังจะถูกราดด้วยน้ำแตงโมนั้น ทันใดนั้นข้อมือของเธอถูกกำแน่น เยี่ยยวนที่ยืนอยู่ด้านข้างเอื้อมมือออกไปลากศิษย์หลานเข้ามาในอ้อมกอด นาทีถัดมาแสงสีทองรอบกายส่องสว่างขึ้น ต้านทานน้ำแตงโมที่กำลังสาดลงมา
“ดู ข้าบอกแล้วว่ามันระเบิด!” อิ้งหลุนที่เรียกข่ายพลังป้องกันออกมาได้ทันเวลาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ชายชราที่ถูกสาด: ”…”
(￣△￣；)
เขาปาดหน้าทีหนึ่ง ก่อนจะหันไปหาคนบางคน “อาจารย์ปู่ ข้าสนับสนุนท่าน ท่านเหยียบเขาให้ตายไปเลยเถอะ!”
เจ้าไม่ได้เลี้ยงแตงโม แต่กำลังเลี้ยงปีศาจแตกโมมากกว่า!
(╯‵□′)╯︵┻━┻
อวิ๋นเจี่ยว: ”…”
“นี่โทษข้าไม่ได้นะ!” อิ้งหลุนยังคงทำหน้าไร้เดียงสา ก่อนจะอธิบาย “พูดตามเหตุผล ข้าไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเลี้ยงยากขนาดนี้! พวกเจ้าให้เวลาข้าหน่อย รอข้าปลูกเป็นแล้ว ระเบิดไประเบิดมาเดี๋ยวพวกเจ้าก็ชิน พวกเจ้าไม่รู้สึกว่าต้นอ่อนนี้สวยงามเหรอ ข้าบอกพวกเจ้า…” เขาพูดไม่หยุดอีกครั้ง
อวิ๋นเจี่ยวปวดหัวอย่างมาก มองดูหลุมลึกราวครึ่งเมตรที่เพิ่งปรากฏขึ้น ทันใดนั้นสงสัยการตัดสินใจให้เขาอยู่ในอารามขึ้นมา อีกทั้งอาจารย์ปู่ดูท่าทางไม่ชอบเขา แต่ว่าปกติเขาไม่สนใจเรื่องในอาราม ทำไมครานี้อิ้งหลุนระเบิดหลังเขาถึงทำให้เขาโกรธขนาดนี้ ไม่น่าเป็นไปได้!
เดี๋ยว! ระเบิดหลังเขา!
ใจของเธอเย็นวาบ มองดูอิ้งหลุนที่ยังคงพูดอยู่ “ท่านไม่ได้ระเบิดห้องใต้ดินด้านข้างแปลงผักไปด้วยใช่ไหม” ตรงนั้นมีผักดองที่อาจารย์ปู่เพิ่งทำเสร็จเมื่อหลายวันก่อน!
w(ﾟДﾟ)w
“เจ้าพูดถึงหลุมใหญ่สุดนั้นเหรอ” อิ้งหลุนตอบ “ตรงนั้นระเบิดเป็นที่แรก”
อวิ๋นเจี่ยว: ”…”
ชายชรา: ”…”
(￣△￣；)
ทั้งสองคนส่งสายตามีนัยยะให้เขา จงโชคดีที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่เถอะ!
“ทำ…ทำไมเหรอ” เขาทำหน้าฉงน
“ชายชรา ท่านสอนเขาเรื่องการอยู่รอดหน่อย!” อวิ๋นเจี่ยวถอนหายใจ ก่อนจะทิ้งคนไว้ให้อยู่กับชายชรา พร้อมทั้งลากอาจารย์ปู่ของตนออกจากสนามรบ “อาจารย์ปู่ ข้าอยากทำแกงหวานขึ้นมา ท่านอยากลองชิมไหม”
ใบหน้าของเยี่ยยวนยังมีความโกรธหลงเหลืออยู่ เขาเหลือบมองอิ้งหลุนทีหนึ่ง ก่อนจะให้ศิษย์หลานลากตนเองไป
****
สักพัก นอกห้องครัว
คนบางคนชะงักฝีเท้าลง “ศิษย์หลาน…”
“อืม?”
“สิบขวด…” น้ำเสียงเย็นชากดต่ำลง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเธอตรงๆ ความเย็นชาในดวงตาสลายไป เหลือเพียงแต่ความน้อยใจ “เจ้ายังไม่ได้ชิม”
“…”
อวิ๋นเจี่ยวรู้สึกเพียงสงสาร ทันใดนั้นอยากจะลากอิ้งหลุนมาให้เขาเหยียบ เหยียบให้ตายไปเลย
เธอเดินขึ้นหน้ากอดคนตรงหน้าเอาไว้
“อืม ข้าทำให้ใหม่ดีไหม อย่าว่าแต่สิบขวด ยี่สิบขวด สามสิบขวดก็ได้”
“จริงเหรอ” ดวงตาของเขาลุกวาว
“อืม”
“ได้ เช่นนั้นสี่สิบขวด!”
“…”
เฮ้ย!
