สอนสวาทคุณอาที่รัก – ตอนที่ 7

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวสะบัดหางเสียงใส่ มองเขาด้วยสายตาปวดร้าว ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงอ่านความรู้สึกนึกคิดของผู้ชายตรงหน้าไม่เคยได้เลย หล่อนอยากรู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ ตรงกันข้ามกับเขาที่อ่านทุกความรู้สึกของหล่อนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“เรื่องหอพักในมหาวิทยาลัย อาจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ พอเปิดเทอมวดีก็ย้ายไปอยู่หอนั้นได้เลย อารับรองว่าปลอดภัยเพราะเจ้าของหอเป็นเพื่อนกับอา”

คนฟังหัวใจระทม เขาต้องการจะผลักไสหล่อนไปให้ไกลนั่นเอง

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือ”

หญิงสาวตอบเสียงห่างเหิน และจะลุกขึ้น แต่ชาติพยัคฆ์รั้งเอาไว้เสียก่อน

“จะรีบไปไหน อายังพูดไม่จบ”

“วดีนึกว่าหมดธุระแล้ว”

ร่างอรชรทรุดลงนั่งอีกครั้ง แต่ดวงหน้างามยังคงบูดบึ้งเช่นเดิม

ชาติพยัคฆ์มองหน้าเด็กสาวด้วยสายตาไร้ความรู้สึก

“พรุ่งนี้ลูกชายของเพื่อนอาจะมาเที่ยวที่นี่ อาอยากให้วดีพาหลานของอาเที่ยว วดีทำให้อาได้ไหม”

คนฟังหันขวับกลับมาจ้องหน้าคนพูดทันควัน ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา ทำไมหล่อนจะไม่รู้ รู้ซึ้งเลยทีเดียวเชียวแหละว่าทำไมชาติพยัคฆ์ถึงพูดกับหล่อนแบบนี้ ได้… ในเมื่อเขาต้องการให้มันเป็นแบบนี้ หล่อนก็จะไม่ขัดข้อง จะทำตามคำสั่งให้ดีที่สุด

“วดี อาไม่ได้…”

ชาติพยัคฆ์กำลังจะบอกว่าเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่หญิงสาวไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดจนจบ เพราะหล่อนแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“หวังว่าอาเสือจะพอใจ ขอตัวนะคะ”

หญิงสาวหมุนตัวกลับไปพร้อมๆ กับหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม หล่อนก้าวเท้าข้ามธรณีประตูห้องหนังสือออกมา มือบางปิดประตูลงเบาๆ และสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ กายสาวแทบทรงตัวยืนไม่อยู่ หล่อนต้องคว้าผนังกำแพงเอาไว้เพื่อพยุงตัว

“อาเสือใจร้าย… ใจร้ายที่สุด”

มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเดินโซซัดโซเซกลับไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ห่างไปอีกปีกหนึ่งของคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้ด้วยหัวใจที่อ่อนล้าหมดแรง

ขณะราชาวดีกำลังฟูมฟายด้วยความน้อยอกน้อยใจอยู่นั้น ชาติพยัคฆ์เองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน เขาขบกรามจนขึ้นสันนูนเป่ง มือหนากำเป็นหมัดแน่นก่อนจะทุบลงกับต้นขาเต็มแรง

ให้ตายเถอะ! เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เลยสักนิด ไม่ต้องการเลยจริงๆ แต่มีทางเลือกเหรอ มีทางเลือกให้เขาหรือไง ตัดไฟเสียแต่ต้นลมนี่คือคำสุภาษิตโบราณที่เขาต้องยืมเอามาใช้ในชีวิตยามนี้ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน

“อรรถเหรอ พรุ่งนี้มาแน่ใช่ไหม”

“ครับอาเสือ พรุ่งนี้ผมไปแน่ครับ”

อรรถพรลูกชายของเพื่อนสนิทอีกคนของเขาตอบมาตามสายด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“อืม… แล้วเจอกัน”

ชาติพยัคฆ์โยนโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะเตี้ย ก่อนที่เรือนกายใหญ่โตจะทรุดลงนั่งกับโซฟาอีกครั้ง เรื่องมันง่ายดายแบบนี้ ทุกอย่างเหมือนกับที่เขาคิดเอาไว้ ตามที่ต้องการทุกอย่าง แต่ทำไม… ทำไมถึงต้องรู้สึกเจ็บแปลบในอกแบบนี้นะ ทำไมจะต้องรู้สึกทรมานด้วย

ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างสับสน เอนเรือนกายทรงพลังที่แข็งแกร่งแน่นหนั่นไปซะทุกสัดส่วนกับพนักโซฟา นัยน์ตาสีนิลปิดสนิทลงในที่สุด