ก๊อกๆๆ!
ณัฐณิชาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงเคาะประตูห้องทำงานของพี่ดาว ไม่นานด้านในก็มีเสียงดังออกมา “เข้ามา”
ณัฐณิชาถอนหายใจยาว ผลักประตูเข้าไปอย่างตื่นเต้น วางเอกสารที่ปริ้นเสร็จเมื่อคืนลงบนโต๊ะ เอามือแนบตัวอย่างเคารพ เหมือนกับนักเรียนที่ว่านอนสอนง่ายมารายงานการบ้านอย่างไรอย่างนั้น “พี่ดาว นี่เป็นเอกสารที่เมื่อวานคุณให้ฉันไปปริ้น ทั้งหมดอยู่ในนี้ค่ะ”
“อืม”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ณัฐณิชายังไม่ได้ออกไป พี่ดาวกำลังพลิกอ่านเนื้อหางานไตรมาสหน้า เห็นแบบนี้เลยเงยหน้าขึ้นมา มองณัฐณิชาอย่างสงสัย “เธอยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า?”
ขณะนั้นหัวใจของณัฐณิชาก็เต้นจนจะเด้งออกมานอกหน้าอกแล้ว!
เธอบอกตัวเองในใจไม่หยุด พี่ดาวไม่เหมือนกับเจ้านายหัวหน้าคนอื่นๆของเธอก่อนหน้านี้ ที่นี่เป็นบริษัทใหญ่ที่ใช้พูดด้วยความสามารถ ณัฐณิชาปรับอารมณ์เรียบร้อย เผยรอยยิ้มที่งดงามออกมา “เรื่องเมื่อวานฉันทำเสร็จแล้ว อีกอย่างฉันคิดอย่างลึกซึ้งดูแล้วพี่ดาวพูดถูก อยากจะถามว่ามีงานอะไรมอบหมายให้ฉันทำมั้ยคะ?”
ณัฐณิชาเอ่ยปากของานทำก่อน กลับเหนือความคาดหมายของพี่ดาว
สายตาที่เธอมองณัฐณิชาอดที่จะชื่นชมไม่ได้ “อีกสักพักจะมีประชุม เธอตามมาทำบันทึกรายงานการประชุมละกันนะ”
“ค่ะ!”
ณัฐณิชาสีหน้าดีใจมาก ดูเหมือนว่าเสนอตัวจะได้ผล!
เธอเดินออกไป ทำมือบอกให้ตัวเองสู้ๆอย่างเงียบๆ ณัฐณิชา สู้ๆ! เธอทำได้! ขอแค่ต้องดูดีๆ จิตใจสงบ จะต้องมีสักวันที่เธอเองก็ได้กลายเป็นพนักงานคนหนึ่งของพวกเขาแน่!
จะต้องมีสักวัน เธอเองก็สามารถทำงานด้านหนึ่งตามลำพังได้
คิดแบบนี้ ณัฐณิชาก็ดีใจจนอดโพสต์ลงโมเม้นต์ไม่ได้
ไม่นานก็ได้รับสองสามไลค์ บางคนถึงกับถามราคารูปโปรไฟล์การ์ตูนของเธอ เธอรีบเอารูปภาพไม่กี่รูปที่เอาให้รุ่นน้องหญิงเมื่อวานนี้รวมกันเป็นตารางเก้าช่องทันที และโพสต์ลงในโมเม้นต์
ตอนกลางวัน ณัฐณิชากำลังลังเลจะไปกินข้าวหรือไม่ไปดี จู่ๆกฐินเดินเข้ามาตบโต๊ะจนเธอกระพริบตา “ณัฐณิชา มีคนมาหา!”
“อืม?”
ณัฐณิชามองตามสายตาของกฐินอย่างสงสัย ก็เห็นผู้ช่วยนรินทร์ยืนอยู่หน้าประตู……
เธอได้แต่วางงานในมือลง ภานรินทร์น้อยมากที่จะมาชั้นนี้ เขาเพิ่งมาถึงก็ได้ยินพนักงานหญิงหลายคนกำลังซุบซิบถึงตัวเอง อดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมา รอจนณัฐณิชาเดินมาถึงตัวเอง เขาถึงจะพูดว่า “นายหญิง ท่านประธานบอกว่าวันนี้ตอนกลางวันจะพาคุณออกไปกินข้าว”
“ออกไป? เขาไม่ใช่ว่าไม่ชินกับอาหารด้านนอกหรอกหรอ?”
“เอ่อ…ด้านล่างมีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่งที่เตรียมอาหารบริษัทเพื่อท่านประธานโดยเฉพาะ” ผู้ช่วยนรินทร์อธิบาย “ท่านประธานรับสั่งให้ผมมารับคุณครับ”
“งั้นก็ได้ คุณรอฉันสักครู่!”
วันนี้ณัฐณิชาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก กลับไปวางบัตรพนักงาน ทั้งยังบอกลาพวกกฐิน ถึงจะออกไปกับภานรินทร์ ทั้งสองคนแค่เข้าไปในลิฟต์เฉพาะของท่านประธาน สำนักงานด้านหลังก็เปิดประเด็นคุยกัน
“พระเจ้า พวกเราเย็นชากับณัฐณิชาขนาดนี้ไม่ค่อยจะดีหรือเปล่า? ทำไมฉันรู้สึกว่าเธออยู่ที่บ้านท่าทางจะได้รับความชื่นชอบมาก?”
“นั่นสิ…พวกเราอย่าให้มันเกินไปนักเลยดีกว่า ถ้าหากท่านประธานถือโทษพวกเราจะทำยังไง…”
“พวกเธอกลัวอะไร? นภสรณ์ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือไง? ท่านประธานแต่งงานกับณัฐณิชาก็แค่เพราะมีจุดอ่อนอยู่ในมือของเธอ ความจริงแล้วท่านประธานไม่ได้ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!”
ผู้หญิงคนนั้นมองดูตำแหน่งที่นั่งของณัฐณิชา พูดออกมาอย่างอิจฉาริษยา ทุกคนล้วนเป็นพนักงานกินเงินเดือน ทำไมณัฐณิชาถึงสามารถบินขึ้นไปบนยอดสูงกลายเป็นหงส์ฟ้าได้ล่ะ?
