เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังคำนี้ ในชั่วขณะ ดวงตาทั้งคู่ก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธ ทว่าต้องอดทนไว้
“กู้ฉางซิน คุณอย่าให้ฉันจับผิดได้นะ มิเช่นนั้น ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”
น้ำเสียงเธอเด็ดขาดรุนแรง จ้องตากู้ฉางชิงอย่างโหดเหี้ยม จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
กู้ฉางชิงไม่ได้เอาคำพูดของเธอมาใส่ใจ เห็นเธอไปแล้ว ก็โบกมือให้คนรับใช้ออกไป
แต่เกี่ยวกับเรื่องที่สองคนทะเลาะกัน ไม่นานก็ไปถึงหูของเฟิงจิงเหยา
“ท่านประธาน เมื่อกี้เพิ่งได้รับข่าว คุณนายรองกับคุณหนูห้าทะเลาะกัน”
ชวี่ยี่รีบเข้าไปในห้องเพื่อรายงาน
เฟิงจิงเหยาได้ยินคำนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จนรู้สึกได้ว่าคาดไม่ถึง
ถึงอย่างไรในการรับรู้ของเขา กู้ฉางซินควบคุมสติได้ตลอด เดิทีจะไม่สามารถทำเรื่องอย่างนี้
“พวกเธอทำไมถึง……ทะเลาะกัน”
“ตามที่เล่ากันมาคุณหนูห้าพูดจาไม่เข้าหูอย่างมาก ทำให้คุณนายรองโมโห จึงลงมือกัน
ชวี่ยี่เล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง เฟิงจืงเหยาได้ฟังทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ
หนึ่งคือโกรธที่เฟิงจิ้งหยวนถูกเขาตักเตือนแล้วก็ยังก่อเรื่อง จากนั้นในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าผู้หญิงอย่างกู้ฉางซินนั้นเหมือนกับที่เขียนไว้ในข้อมูล
“เธอไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?”
เขากลั้นยิ้มไว้ในใจ กระแอมเบาๆแล้วถาม
เขาพูดคำนี้ออกมา ชวี่ยี่ตกตะลึง
รู้สึกได้ว่าท่านประธานของตนมีอะไรที่แตกต่างออกไปไม่เหมือนเดิม แต่วิเคราะห์อย่างละเอียด ก็หาไม่เจอ
ท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ จึงตอบกลับว่า : “คุณนายรองไม่ได้บาดเจ็บ ได้ยินมาว่ายังมฝทำให้คุณหนูห้าน่าเวทนาอย่างมาก”
เฟิงจิงเหยาได้ยินว่ากู้ฉางซินไม่ได้บาดเจ็บ ชั่วขณะก็วางใจไป ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ถามเรื่องงานต่อ
เพิ่งพูดจบ ชวี่ยี่เหมือนจะคิดอะไรออก พูดอย่างหงุดหงิดว่า : “เกือบลืมไป คุณฮั้ววอาจจะประเทศมาเร็วๆนี้”
เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังคำนี้ ในชั่วขณะ ดวงตาทั้งคู่ก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธ ทว่าต้องอดทนไว้
“กู้ฉางซิน คุณอย่าให้ฉันจับผิดได้นะ มิเช่นนั้น ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”
น้ำเสียงเธอเด็ดขาดรุนแรง จ้องตากู้ฉางชิงอย่างโหดเหี้ยม จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
กู้ฉางชิงไม่ได้เอาคำพูดของเธอมาใส่ใจ เห็นเธอไปแล้ว ก็โบกมือให้คนรับใช้ออกไป
แต่เกี่ยวกับเรื่องที่สองคนทะเลาะกัน ไม่นานก็ไปถึงหูของเฟิงจิงเหยา
“ท่านประธาน เมื่อกี้เพิ่งได้รับข่าว คุณนายรองกับคุณหนูห้าทะเลาะกัน”
ชวี่ยี่รีบเข้าไปในห้องเพื่อรายงาน
เฟิงจิงเหยาได้ยินคำนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จนรู้สึกได้ว่าคาดไม่ถึง
ถึงอย่างไรในการรับรู้ของเขา กู้ฉางซินควบคุมสติได้ตลอด เดิทีจะไม่สามารถทำเรื่องอย่างนี้
“พวกเธอทำไมถึง……ทะเลาะกัน”
“ตามที่เล่ากันมาคุณหนูห้าพูดจาไม่เข้าหูอย่างมาก ทำให้คุณนายรองโมโห จึงลงมือกัน
ชวี่ยี่เล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง เฟิงจืงเหยาได้ฟังทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ
หนึ่งคือโกรธที่เฟิงจิ้งหยวนถูกเขาตักเตือนแล้วก็ยังก่อเรื่อง จากนั้นในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าผู้หญิงอย่างกู้ฉางซินนั้นเหมือนกับที่เขียนไว้ในข้อมูล
“เธอไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?”
เขากลั้นยิ้มไว้ในใจ กระแอมเบาๆแล้วถาม
เขาพูดคำนี้ออกมา ชวี่ยี่ตกตะลึง
รู้สึกได้ว่าท่านประธานของตนมีอะไรที่แตกต่างออกไปไม่เหมือนเดิม แต่วิเคราะห์อย่างละเอียด ก็หาไม่เจอ
ท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ จึงตอบกลับว่า : “คุณนายรองไม่ได้บาดเจ็บ ได้ยินมาว่ายังมฝทำให้คุณหนูห้าน่าเวทนาอย่างมาก”
เฟิงจิงเหยาได้ยินว่ากู้ฉางซินไม่ได้บาดเจ็บ ชั่วขณะก็วางใจไป ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ถามเรื่องงานต่อ
เพิ่งพูดจบ ชวี่ยี่เหมือนจะคิดอะไรออก พูดอย่างหงุดหงิดว่า : “เกือบลืมไป คุณฮั้ววอาจจะประเทศมาเร็วๆนี้”
เธอดึงมือกลับแก้มแดง ถอยกลับอย่างอึดอัด
เฟิงจืงเหยารู้สึกได้ถึงมือที่ว่างเปล่า ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เขาเงยหน้ามอง เห็นความเขินอายบนใบหน้ากู้ฉางชิง ก็รู้ว่านี่เธอเขินแล้ว แม้แต่ความรู้สึกผิดหวังเมื่อกี้นี้ก็หายไป ก้าวไปข้างหน้าอย่างนึกสนุก
“ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุ๊จะใจกล้ามากขึ้น กล้าพูดว่าคุณอาเล็กเป็นหมา ครั้งต่อไปอย่าให้ฉันได้ยินอีก”
เขาพูดจบ หัวเราะออกมาเบาๆ เดินผ่านกู้ฉางชิงแล้วขึ้นชั้นบนไป
กู้ฉางชิงตะลึงอยู่นาน จึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง
เธอหันกลับมาด้วยความตกใจ ก็ไม่เห็นเฟิงจิงเหยาแล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนมันได้
ดูเหมือนว่าตาคนนี้จะรู้เรื่องที่เธอกับเฟิงจิ้งหยวนทะเลาะกันเมื่อคืน
อีกทั้งไม่เพียงแต่เขาจะรู้เท่านั้น แต่ไม่ได้คิดจะสะสางบัญชีกับเธอ นี่เป็นเพราะอะไร?
เธอคิดอยู่สักพัก ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้ ยักไหล่ยอมแพ้ แล้วกลับไปที่ห้อง
ในห้อง เธอได้ยินเสียงอาบน้ำทอดออกมา รู้ว่าเฟิงจิงเหยาอาบน้ำอยู่ ก็ไม่ได้สนใจ มุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงาน
เธอเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าเว็บQQ
เดิมทีเธอไม่ได้ใช้โปรแกรมนี้มากนัก เพียงเพราะไม่ได้ไปที่บริษัท แต่จำเป็นต้องจัดการเรื่องที่บริษัท เอก็แค่ใช้ให้เคยชิน
ใครจะรู้เพิ่งจะเข้าเว็บไป รูปโปรไฟล์ก็กระพริบไม่หยุด
เธอกวาดสายตาไปที่รูปโปรไฟล์นั่น เป็นหัวหน้าห้องมัธยมปลายตอนก่อน ทักแชทมา
“หัวหน้ามีเรื่องอะไร?”
เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังคำนี้ ในชั่วขณะ ดวงตาทั้งคู่ก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธ ทว่าต้องอดทนไว้
“กู้ฉางซิน คุณอย่าให้ฉันจับผิดได้นะ มิเช่นนั้น ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”
น้ำเสียงเธอเด็ดขาดรุนแรง จ้องตากู้ฉางชิงอย่างโหดเหี้ยม จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
กู้ฉางชิงไม่ได้เอาคำพูดของเธอมาใส่ใจ เห็นเธอไปแล้ว ก็โบกมือให้คนรับใช้ออกไป
แต่เกี่ยวกับเรื่องที่สองคนทะเลาะกัน ไม่นานก็ไปถึงหูของเฟิงจิงเหยา
“ท่านประธาน เมื่อกี้เพิ่งได้รับข่าว คุณนายรองกับคุณหนูห้าทะเลาะกัน”
ชวี่ยี่รีบเข้าไปในห้องเพื่อรายงาน
เฟิงจิงเหยาได้ยินคำนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จนรู้สึกได้ว่าคาดไม่ถึง
ถึงอย่างไรในการรับรู้ของเขา กู้ฉางซินควบคุมสติได้ตลอด เดิทีจะไม่สามารถทำเรื่องอย่างนี้
“พวกเธอทำไมถึง……ทะเลาะกัน”
“ตามที่เล่ากันมาคุณหนูห้าพูดจาไม่เข้าหูอย่างมาก ทำให้คุณนายรองโมโห จึงลงมือกัน
ชวี่ยี่เล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง เฟิงจืงเหยาได้ฟังทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ
หนึ่งคือโกรธที่เฟิงจิ้งหยวนถูกเขาตักเตือนแล้วก็ยังก่อเรื่อง จากนั้นในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าผู้หญิงอย่างกู้ฉางซินนั้นเหมือนกับที่เขียนไว้ในข้อมูล
“เธอไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?”
เขากลั้นยิ้มไว้ในใจ กระแอมเบาๆแล้วถาม
เขาพูดคำนี้ออกมา ชวี่ยี่ตกตะลึง
รู้สึกได้ว่าท่านประธานของตนมีอะไรที่แตกต่างออกไปไม่เหมือนเดิม แต่วิเคราะห์อย่างละเอียด ก็หาไม่เจอ
ท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ จึงตอบกลับว่า : “คุณนายรองไม่ได้บาดเจ็บ ได้ยินมาว่ายังมฝทำให้คุณหนูห้าน่าเวทนาอย่างมาก”
เฟิงจิงเหยาได้ยินว่ากู้ฉางซินไม่ได้บาดเจ็บ ชั่วขณะก็วางใจไป ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ถามเรื่องงานต่อ
เพิ่งพูดจบ ชวี่ยี่เหมือนจะคิดอะไรออก พูดอย่างหงุดหงิดว่า : “เกือบลืมไป คุณฮั้ววอาจจะประเทศมาเร็วๆนี้”
