สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – ตอนที่ 16 ชีวิตกลางคืนสุดยอดมากไม่ใช่หรอ

กู้ฉางชิงมองไปที่เธอที่ทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ คิดในใจว่ายัยคนนี้จะทำให้เกิดเรื่องอีกแน่
การแสดงแบบนี้นี่สุดยอดของออสก้าแล้วก็ว่าได้
ลู่ซือยวี่โวยวายตลอดว่าปวดหัว คุณนายเฟิงก็คอยเป็นห่วงอยู่ข้างๆ
เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว เห็นเธอดูเจ็บปวดแบบนั้นยิ่งให้คนต้องไปทำเรื่องนอนโรงพยาบาลให้เธอ
พอทุกอย่างเสร็จ เขาถึงจะบอกกับลู่ซือยวี่ “พักผ่อนมากๆ”
ลู่ซือยวี่ได้ยินคำที่ดูเป็นห่วงในใจดีใจแทบแย่
ใครจะรู้ว่าพอหันหลังไปเฟิงจิงเหยาก็พูด ” ไปกับเถอะ ผมจะไปส่งคุณ เดี๋ยวดึกๆให้คนใช้มาเฝ้าก็พอ”
กู้ฉางชิงมองไปที่ลู่ซือยวี่และคุณพ่อเฟิงคุณแม่เฟิง ยังไงเขาก็ไม่ต้อนรับเธออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่ออยู่แล้ว
สองคนเดินออกไป
ถึงลู่ซือยวี่จะโวยวายว่าปวดหัว แต่ก็มองไปทางพวกเขาตลอด พอเห็นพวกเขาไป เธอก็มีสีหน้าแย่ลง
ทำไม? ทำไมพี่จิงเหยาไม่อยู่ต่อ?
เขาเป็นห่วงเธอมากไม่ใช่หรอ?
เมื่อกี้ยังทำแผลให้อยู่เลย
ลู่ซือยวี่เซ็ง แต่พวกเขาก็เดินลับตาไปแล้ว จะพูดกับคุณนายเฟิงก็ไม่ได้อีก ได้แต่แอบเซ็งอยู่ลึกๆ
วุ่นวายมาทั้งคืน กู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยาก็เหนื่อยและง่วง
พอเข้าประตูบ้าน พอถอดแจ็กเก็ต กู้ฉางชินถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
เฟิงจิงเหยาเอาเสื้อเธอไปแขวน พร้อมกับพูดว่า “พักผ่อนเถอะ”
กู้ฉางชิงง่วงจนตาจะปิด ไม่มีแรงจะพูดอะไรแล้ว ได้แค่พยักหน้า
ที่ห้องนอนหลักก็เก็บกวาดเสร็จหมดแล้ว กู้ฉางชิงก็ไม่ค่อยอยากไปนอนต่อแล้ว เลยตรงไปที่ห้องรับแขก
เธอนอนไปไม่นานนัก ก็เหมือนที่ข้างๆหนักๆ
มีแขนข้างหนึ่งสอดมาจากข้างหลัง เอาเธอเข้าไปในอ้อมแขน ความรู้สึกอุ่นๆทำให้สบาย
กู้ฉางชิงหดตัวเข้าไปในอ้อมแขน แล้วก็หลับไป
สองคนนี้ผ่านแบบนี้มาช่วงหนึ่งแล้ว จากคืนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
พอเช้า กู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยาก็ตื่น คุณท่านก็ให้คนมาเรียกให้พวกเข้าไปกินข้าวเช้า
เพราะไม่กล้าให้ท่านรอนาน
กู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยาจึงรีบล้างหน้าแปรงฟัน และลงไปหานายท่าน
ที่พักของนายท่านเป็นบ้านเก่าๆสไตล์ยุคคลาสสิค เฟอร์นิเจอร์เป็นแบบจีนโบราณ ที่ผนังติดลายสือจีนที่สวยสง่างาม
ตอนที่กู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยาไป คุณท่านเฟิงก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงนั้น
พอเห็นทั้งสองคนเข้ามา
นายท่านดีใจมากโบกมือไปที่ฉางชิน “ฉางชิน มานี่ มานี่ มานั่งข้างๆคุณปู่มา”
อย่างกับกำลังเรียกเด็กอะไรแบบนั้น
นายท่านดูเป็นคนแก่ที่ใจดี นุ่มนวล อบอุ่นมาก
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ตั้งแต่กู้ฉางชินเข้ามาตะกูลเฟิง คนแรกที่ดีกับเธอแบบนี้ เธอรู้สึกตกใจนิดหน่อย
เธอมองไปที่เฟิงจิงเหยา เห็นเขาก็ไม่ได้วืาอะไร เลยไปนั่งข้างคุณปู่นิ่งๆ
คนใช้ที่อยู่ข้างๆเริ่มจัดโต๊ะเสิร์ฟจาน
คุณท่านจับมือของกู้ฉางชิง “เรื่องเมื่อคืน คุณปู่ได้ยินมาแล้ว ไม่โทษลูกนะ ลูกเป็นเด็กที่ดี”
เขาพูดพลางตบมือของกู้ฉางชิงไป และมองด้วยสายตาที่เอ็นดูเธอ
กู้ฉางชิงไม่คิดเลยว่าคุณท่านจะเรียกเธอมากินข้าวเช้าเพื่อที่จะปลอบใจ แล้วเธอก็ยิ้ม “คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูไม่โกรธไม่คิดมากค่ะ”
พอเห็นเธอพูดแบบนี้
คุณท่านยิ่งดีใจ รู้สึกเต็มใจมาก “มา มากินผัก ชอบอะไรก็กินเยอะๆหน่อยนะ”
กู้ฉางชิงมองไปที่โต๊ะ เป็นอาหารที่เธอชอบทั้งหมด ในใจยิ่งรู้สึกขอบคุณท่านมาก
“คุณปู่ก็กินด้วยนะคะ”
กู้ฉางชิงยื่นมือไปคีบผักให้คุณปู่ “อันนี้ลดไขมันในเลือด แล้วก็กรอบนุ่ม คุณปู่ลองชิมดู”
พอเห็นกู้ฉางชิงเป็นเด็กดี คุณท่านยิ้ม แล้วมองด้วยสายตาที่เอ็นดูเธอ
เฟิงจิงเหยามองดูกับข้าวที่เต็มโต๊ะ
จากที่เขาเย็นชา ไม่รู้สึกกับอะไร แต่กลับหลุดยิ้มเล็กๆออกมา
…..
“คุณปู่ครับ ที่บริษัทยังมีงาน ผมต้องไปแล้วครับ”
พอกินได้ประมาณหนึ่งแล้ว เฟิงจิงเหยายืนขึ้นมาและพูด เพราะตอนนี้ ผู้ช่วยเขาส่งข้อความมาหลายข้อความแล้ว
คนใช้ข้างๆก็ไปเอาเสื้อคลุมมาให้เขาโดยอัตโนมัติ
เฟิงจิงเหยาจะยื่นมือเข้าไปรับ ก็ถูกคุณปู่พูดตัดหน้า “หยุดนะ! บริษัท บริษัทไม่มีแกวันนึงไม่ล้มลลายหรอกนะ นี่นานๆทีจะได้กลับมา ไม่เห็นแกไปพาฉางชิงไปดูรอบๆบ้าง มีสามีแบบนี้ที่ไหนกัน”
คุณปู่ทำหน้าตาดุ ยังดึงมือของฉางชิงไว้ ช่วยฉางชิงร้องทุกข์
เฟิงจิงเหยาก็อยากจะอธิบาย แต่ถูกคุณท่านตัดบทอีก “พอ พอ ภารกิจวันนี้ของแก ก็คือพาฉางชินไปเดินๆเที่ยวๆ ห้ามไปบริษัท”
คุณท่านพูดไปพลางขยิบตาใส่ฉางชิงด้วย
กู้ฉางชิงรู้สึกอุ่นใจ คิดในใจว่าเฟิงจิงเหยาคงมีเรื่องอะไรจริงๆ “ฉันไม่เป็นไร คุณไปทำงานของคุณก่อนเลย”
ถึงแม้ว่าคุณปู่จะทำเพื่อเธอ แต่เธอก็ไม่อยากให้เฟิงจิงเหยามาผิดงานเพื่อเธอ
“งั้นก็ไปเดินเล่นกัน!” เฟิงจิงเหยาพูดพร้อมใส่เสื้อ
“หืม?” กู้ฉางชิงรู้สึกแปลกใจนิดๆ แต่ภายใต้การเชียร์ของคุณปู่ เธอจึงเดินออกไปกับจิงเหยา
พอออกมา เธอก็รู้สึกอายนิดๆ
ตั้งแต่เด็กจนโตยังไม่เคยเดินห้างกับผู้ชายเลย
เมื่อมาถึงเฟิงจิงเหยา ดูจากท่าทางซื่อๆเย็นชาแล้ว ก็น่าจะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้เหมือนกัน
สองคนมองหน้ากัน ไม่รู้จะไปไหน
เฟิงจิงเหยาจึงพูดขึ้น “ขึ้นรถก่อน!”
และขับรถออกมาได้แปปเดียว เฟิงจิงเหยาก็หันไปที่เธอ “เดี๋ยวเราจะทำอะไรกัน?เธอรีบคิด” เขาโยนปัญหาให้เธอคิดต่อ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” กู้ฉางชิงพูดเซ็งๆ
เฟิงจิงเหยามองเธอ “ก่อนเธอกลับมาจีน เธอใช้ชีวิตกลางคืนได้สุดยอดมากไม่ใช่หรอ?”
กู้ฉางชิงถูกถาม ไม่รุ้จะพูดอะไรดี เมื่อก่อนนั่นมันกู้ฉางชินต่างหาก
ซักพักเธอถึงจะพูดออกมา “งั้นเราไปเดินห้างกัน คุณว่าไง?”
เรื่องเดินห้างไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของเฟิงจิงเหยามาก่อน
เพราะตอนเขาต้องการอะไร เลขาก็เตรียมให้เขาตลอด
เฟิงจิงเหยาเอียงหัว “อื้ม”
ทำสีหน้าเหมือนตามใจเธอทุกอย่าง
กู้ฉางชิง “……..”