สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – ตอนที่ 50 ฉันไม่ได้ผลักเธอ

กู้ฉางชิงตกตะลึงไปชั่วขณะ
สถานที่ที่เธออยู่กับเป้ยเป้ยห่างจากผู้คน เฟิงจิ้งซูกับคนอื่นๆก็อยู่ข้างหลังพวกเขา
เสียงเด็กตกน้ำและเสียงร้องแงๆดังขึ้น
ราวกับว่าแหย่โดนรังแตน
ในสายตาคนอื่น เหมือนว่ากู้ฉางชิงเป็นคนผลักเป้ยเป้ย
เรื่องเกิดในชั่วพริบตาเดียว กู้ฉางชิงตกตะลึงมาก
ทุกอย่างกำลังดี แต่กลับเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
ไม่รอช้าเธอลงไปช่วยเป้ยเป้ย ก็ถูกเฟิงจิ้งซูที่มาจากข้างหลังกระชากออก “กู้ฉางซิน แกทำอะไรของแก! “
คนที่อยู่รอบๆทั้งหมดก็มารวมกันตรงนี้หมด
“เป้ยเป้ย อดทนไว้หน่อย แม่กำลังไปช่วยแล้ว”
เฟิงจิ้งซูกรีดร้องในขณะที่กำลังถอดรองเท้าส้นสูง
ตัวของเธอโยกๆสั่นไปมา ตัวเองยังทรงตัวไม่อยู่
เด็กน้อยที่ตกไปในน้ำตกใจมาก พยายามดิ้นรนทำให้สำลักน้ำไปหลายครั้ง
“โอ้ย ทำยังไงดี! “ คุณนางเฟิงกังวลจนเหงื่อท่วมหัว
ลู่ซือยวี่ที่อยู่ข้างหลังประคองเธอไว้ ตะโกน”มีใครอยู่แถวนี้ไหม! “
เฟิงจิ้งหยวนก็อยากที่จะช่วย แต่เด็กน้อยลอยออกไปไกลแล้ว
พวกเขาทำอะไรไม่ได้
ยืนเฝ้าดูเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่ในบ่อน้ำ
เรื่องราวทั้งหมดก็เกิดขึ้นแบบนี้ กู้ฉางชิงไม่รู้ว่ามีผลกระทบต่อเธอ
จากนั้นผู้ชายที่อยู่ในบ้านก็ตามออกมากันหมด
เฟิงจิงเหยากระโดดลงในบ่อน้ำทันที หยิบมือเดียวก็จับตัวเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่อุ้มขึ้นมาได้
ทุกคนโล่งและถอนหายใจออกมา
โชคดีที่เฟิงจิงเหยาตัวใหญ่แข็งแรง บ่อน้ำนี้เทียบกับเขาแล้วเป็นเรื่องเล็กน้อย
เขาพาเด็กว่ายน้ำกลับมา
เป้ยเป้ยในอ้อมกอด เด็กน้อยน่าสงสารกอดคอเขาไว้ร้องไห้ไม่หยุด มือจั่มม่ำน้อยๆของเธอชี้ไปทางลูกหมาไม่ไกลจากพวกเขา สะอึกสะอึนพูดว่า “ ลูกหมา……ช่วย……”
เสียงเด็กน้อยไม่ต่อเนื่อง เฟิงจิงเหยามองไปข้างๆ ปรากฏว่ายังมีลูกหมาสีขาวอีกตัวหนึ่ง
ลูกหมาที่กำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ ทั้งขนเปียกน้ำไปหมด เหลือแต่จมูกและตาที่ลอยโผล่อยู่บนน้ำ รูปร่างตลก
เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว ยื่นมือไปจับลูกหมาและอุ้มขึ้นมาด้วย
หยดน้ำในตัวคนสองคนกับหมาหนึ่งตัว ไหลติ่งๆลงกับพื้น
ดูแล้วน่าสงสารมาก
เฟิงจิ้งซูที่กำลังโมโหไม่ยอมฟังอะไร พุ่งตัวเข้าไปตบที่หน้ากู้ฉางชิง “แกมันสารเลว จิตใจชั่วร้าย เป้ยเป้ยตัวแค่นี้ แกกลับผลักเด็กน้อยและลูกหมาลงน้ำ อยากทำให้พวกเราตกใจตายหรือไง? “
ออกแรงทั้งหมดตบไปหน้า ทั้งตัวเธอสั่นไปหมด
คนอื่นๆก็มองดูกู้ฉางชิงขณะโดนตบด้วยสายตาโกรธเคือง
กู้ฉางชิงโดนตบจนเดินเซถอยหลังหนึ่งก้าว สมองก็มึนๆไปหมด
เธอกำลังจะอธิบาย ก็โดนเฟิงจิ้งซูพุ่งเข้ามาผลักแรงๆทีนึง
เฟิงจิ้งซูตะโกนสุดเสียง ไม่สนใจเหตุผลของกู้ฉางชิง “กู้ฉางซิน แกยังไม่พอใจกับเรื่องคราวก่อนใช่ไหม แกก็ถือว่าเป็นพี่สะใภ้ของเป้ยเป้ย ทำไมถึงโหดร้ายขนาดนี้ “
กู้ฉางชิงที่ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำจะช่วยเป้ยเป้ย ถูกเธอผลักไปหนึ่งทีจึงตกลงไปในบ่อน้ำ
น้ำเย็นเยือกในบ่อเข้าท่วมไปทั้งหูของเธอ สมองรู้สึกว่างเปล่าไปหมด
สถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้ สายตาทุกคนจ้องไปที่เธออย่างดูถูกเหยียดหยาม
กู้ฉางชิงรู้สึกใบหน้าร้อนรนไปหมด ราวกับว่ากำลังถูกเผาไหม้
เฟิงจิ้งซูไม่หยุด ชี้ไปที่จมูกของเฟิงจิงเหยา “นี่คือภรรยาที่ดีของแก! “
ข้อกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐาน ไม่มีใครพูดอะไรกับกู้ฉางชิงสักคำ
ทุกคนเฝ้าดูปฏิกิริยาของเฟิงจิงเหยาว่าจะจัดการกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้อย่างไร
แม้แต่กู้ฉางชิง…..ที่กำลังลอยอยู่ในน้ำ ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฟิงจิงเหยา
เขาเพิ่งตรวจดูเด็กน้อยเสร็จ ก็ยืนขึ้นอย่างนิ่งๆ
สถานการณ์ดีขึ้น เป้ยเป้ยหายตกใจแล้ว สำลักน้ำเล็กน้อยแต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก
เฟิงจิ้งซูไม่ยอม เฟิงจิงเหยายังคงหน้านิ่งสงบ
เขาไม่ได้พูดอะไรและส่งเด็กให้เธออย่างใจเย็น”เธอพาเด็กเข้าไปข้างในก่อน! ผู้ดูแลบ้านเรียกหมอมาที่บ้าน ให้หมอตรวจดูอย่างละเอียดอีกครั้ง “
“รับทราบ!” ผู้ดูแลบ้านตอบ แล้วร้อนรนวิ่งไปทางสวนของนายท่านออกไป
ตระกูลเฟิงมีบ้านหลายหลังไม่ไกลกันนัก หมอประจำบ้านก็พักอยู่ในบ้านของนายท่าน
ในขณะนั้น ทุกคนลืมไปว่ากู้ฉางชิงยังอยู่ในบ่อน้ำ
เฟิงจิ้งซูพาเด็กไปด้วยความโมโห พูดกับกู้ฉางชิงด้วยความเคืองว่า “กู้ฉางชิง เรื่องของวันนี้ยังไม่จบแน่นอน! “
สายตาที่ดุร้ายของเธอราวกับว่าจะกลืนกินกู้ฉางชิง
เป้ยเป้ยกลัวและดึงเสื้อของเธอ เห็นคนรับใช้พาชายสวมเสื้อสีขาวเดินมาจากทางนุ้น เธอตะคอกและอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในบ้าน
“คุณป้าสี่ฉันมีเสื้อที่เพิ่งซื้อให้เป้ยเป้ย ฉันจะไปเอามาให้ อย่าให้เด็กเป็นหวัด “ ลู่ซือยวี่รีบไปเอามาให้
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ดูเป็นคนใจกว้างเลย
ได้รับคำชมต่างๆมากมายจากความหวังดีนี้
เฟิงจิ้งหยวนยังยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ดูสภาพของกู้ฉางชิง หัวเราะเยาะและเดินตามเข้าบ้านไป
ทันใดนั้นผู้คนที่เต็มไปหมดข้างบ่อน้ำก็หายโล่งไปหมด
กู้ฉางชิงยังลอยอยู่ในน้ำ ตะเกียกตะกายไม่ให้น้ำเข้าหู ผมของเธอเปียกพันน้ำไปหมดและเสื้อผ้าของเธอก็ติดแน่นไปทั้งตัว
เธอมองไปที่พวกเขา ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเยือกเย็น
เธอรู้วิธีว่ายน้ำ แต่เมื่อกี้มัวแต่ดูผู้คนที่ยืนนิ่ง อ้าปากค้างพวกนั้น
ไม่รู้เหมือนกันร่างกายของเธอเหมือนถูกแช่แข็ง
สายตาของกู้ฉางชิงมองไปด้านหลังของทุกคน จ้องไปที่เฟิงจิงเหยาที่กำลังหันกลับมา
เธออ้าปาก พูด: “ฉันไม่ได้ผลักเธอ”
เฟิงจิงเหยาไม่ตอบกลับ
กู้ฉางชิงคิดว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ ในใจราวกับว่าถูกใครบางคนบีบ หายใจเริ่มลำบาก
“ทุกคนเห็นหมดแล้ว แกยังจะมาเล่นลิ้น เรื่องของวันนี้ไม่จบแบบนี้แน่นอน! “
คุณนายเฟิงหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา
ไม่มีใครเชื่อเธอ กู้ฉางชิงรู้สึกหมดหนทาง
เธอมองเฟิงจิงเหยาและพูดว่า “ไม่ใช่ฉัน ฉันพยายามจะช่วยเด็กน้อย “
เฟิงจิงเหยากระโดดลงมา โอบที่เอวเธอกระซิบเบาๆว่า “มีเรื่องอะไร ขึ้นไปก่อนค่อยพูด! “
กู้ฉางชิงเดาไม่ออกการแสดงท่าทีออกมาของเขา ยิ่งไม่เข้าใจแบบนี้หมายความว่าอะไร
น้ำที่เย็นเยือกทำให้เธอหน้าซีดไปหมด
ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่าในใจเธอถูกควักออกโล่งไปหมดแต่ก็เหมือนถูกแช่ด้วยน้ำแข็งไว้
ไม่มีความอบอุ่น รู้สึกทรมานแม้แต่หายใจก็ไม่สะดวก
เธอทำได้เพียงจับมือตัวเองแน่นๆ อับอายและขึ้นฝั่ง