สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – ตอนที่ 73 เธอมีอะไรดี

กู้ฉางชิงฟังคำพูดของเธอจบ ก็ยิ้มเยาะไม่หยุด
เธอไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับหล่อนอีก เกรงว่าพูดมากไป ผู้หญิงคนนี้จะคิดว่านี่คือเธอปกป้องคนผิดอยู่
เห็นเธอหันหลังกลับ กวักมือเรียกคนที่รับผิดชอบ
“ถึงแม้วัตถุดิบเนื้อผ้าส่วนใหญ่จะดี แต่มีหลายชนิด ที่ไม่ได้มาตรฐานสูงสุด”
พูดจบ เธอพาผู้รับชอบมาที่ผ้าหลายชนิดทางด้านหน้านั้น
“คุณดูผ้าชนิดนี้ สีไม่สม่ำเสมออย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งยังมีปัญหาการตกสี แล้วก็ผ้าลินินอันนี้ วัตถุดิบหนา หลังจากแช่น้ำ ซักสองสามครั้งก็เปื่อยแล้ว”
เธอPassวัตถุดิบเนื้อผ้านี้ไปหลายชนิดแล้ว อดไม่ได้ที่อยากจะตบหน้าลู่ซือหยี่ ยังทำให้ผู้รับผิดชอบของโรงงานเหงื่อตก
“คุณหนูบอกได้เลย ฉันจะให้คนทำใหม่”
เขาพูดจบ กวักมือเรียกพนักงานมา มาจัดการวัตถุดิบเนื้อผ้าที่กู้ฉางชิงคัดออก
กู้ฉางชิงยังนับว่าพึงพอใจ แต่ก็กล่าวเตือนว่า : “หลังจากนี้คนต่อไปให้ตั้งใจทำงานหน่อย พวกเราทำธุรกิจ การให้ความสำคัญและความซื่อสัตย์ แค่มีอย่างนี้ก็สามารถอยู่ได้นานแล้ว การทำงานมั่วๆไปสามารถทำลายอนาคตได้”
คนรับผิดชอบรีบกล่าวซ้ำๆว่า “ได้ ต่อไปนี้จะปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างแน่นอน”
กู้ฉางชิงเห็น ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตรวจสอบต่อไป
และความยุ่งยากนี้ ก็เป็นไปตลอดทั้งเช้า
กู้ฉางชิงตรวจสองวัตถุดิบเนื้อผ้าทั้งหมด เลือกผ้าที่มีตำหนิออกจำนวนมาก
ผู้รับผิดชอบยอมรับผิดไม่หยุด
กู้ฉางชิงเห็นว่าเขามีทัศนคติที่ดี ก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป
กลับกันเห็นหลี่ม่านยืนอยู่ข้างๆ เธอทำตามหน้าที่และเอาใจใส่อย่างมาก
ถึงอย่างไรก็อยู่ฝ่ายการทำงาน โดยไม่คำนึงถึงเหตุผลส่วนตัว มิเช่นนั้นจะยากมากที่จะประสบความสำเร็จ
ลู่ซือหยี่รับรู้ได้ว่าหลี่ม่านชื่นชมกู้ฉางชิง ความเกลียดชังและความโกรธก็ปรากฏขึ้นในแววตา
หญิงแก่คนนี้ เสียแรงที่ในตอนเช้าเธอพูดกับเธอมาตลอดทาง คาดไม่ถึงจะทรยศไปเห็ความสำคัญของหญิงชั่วกู้ฉางชิงนั่น!
เธอมีอะไรดี!
เห็นดวงตาสีแดงทั้งคู่ของเธอจ้องมองไปที่กู้ฉางชิง แววตานั่นปรารถนาอยากจะฉีกกู้ฉางชิงเป็นชิ้นๆ
กู้ฉางชิงงานยุ่งเพิ่งจะเสร็จ ก็ปะทะเข้ากับแววตาที่โกรธเดือดดาลของลู่ซือหยี่
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นประสาทอะไร
“หัวหน้าแผนกลู่มองฉันอย่างนี้ มีอะไรจะแนะนำหรอ? หรือว่า หัวหน้าแผนกลู่ไม่พอใจในวัตถุดิบ?”
ลู่ซือหยี่ไม่คาดคิดว่ากู้ฉางซินจะโจมตีเธอในทันที เลยพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง
แม้ว่าเธอไม่อยากจะยอมรับ แต่ไม่พูดไม่ได้ จึงเปิดทางให้กู้ฉางซินทำธุรกิจอย่างตรงไปตรงมา
เธอก็เหมือนกับหากระดูกในไข่ไก่ อย่างไรก็หาไม่เจอ
เกรงว่าเรื่องนี้หลังจากสิ้นสุดลง หลี่ม่านจะให้ความสำคัญกับหญิงชั่วคนนี้เป็นพิเศษ และการจับผิดครั้งก่อนของเธอจะกลายเป็นบันไดสู่ความก้าวหน้าของเธอ
ก็เช่นนี้ เธอโกรธจนปอดแทบระเบิด ก็ไม่มีทางแก้ไข
กู้ฉางชิงจึงพูดอีกครั้ง โดยไม่สามารถรอความคิดเห็ของลู่ซือหยี่ได้นาน ก็รู้ว่าเธอไม่มีอะไรจะพูด น้ำเสียงเย็นชา เปลี่ยนเป็นแสดงท่าทีอ่อนโยน หันกลับมาพูดว่า : “ผู้จัดการใหญ่ วุตถุดิบผ้าตรวจสอบเสร็จแล้ว มีปัญหาฉันก็ให้พวกเขาทำใหม่ ตอนนี้เรากลับได้แล้ว”
หลี่ม่านได้ยิน ก็กวาดสายตาไปที่ลู่ซือหยี่ พยักหน้าแล้วพูดว่า : “งั้นก็กลับไปเถอะ”
ผู้รับผิดชอบเห็นเข้า ก็รีบเดินไปส่ง
รอเขาส่งกู้ฉางชิงและคนอื่นๆไปแล้ว จึงกลับไปที่ห้องทำงานและโทรรายงานกู้หงเซินทันที
“ท่านประธาน คุณหนูไปแล้ว”
กู้หงเซินทำเสียงอืมเบาๆ แล้วถามว่า : “พวกเขาต้องการวัตถุดิบผ้าใช่ไหม?”
“นอกจากที่มีปัญหา วัตถุดิบผ้าที่เหลือก็จองไว้แล้ว”
กู้หงเซินได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา
“ฉันไม่ได้ให้คุณผสมผลิตภัณฑ์ที่มีข้อบกพร่องไปในผลิตภัณฑ์ที่ดีเหล่านั้นหรอ? ทำไมถึงถูกหาเจอ คุณทำยังไง?”
ผู้รับผิดชอบเช็ดเหงื่อที่หน้าผากซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อถูกถาม
“ฉันซ่อนแล้ว แต่ถูกคุณหนูหาเจอ”
กู้หงเซินฟังแล้ว เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร สีหน้าเคร่งครึมลงทันทีทันใด
“ฉันรู้แล้ว ครั้งนี้แล้วไป ครั้งหน้า ฉันไม่อยากฟังควาผิดผลาดใดๆอีก”
ผู้รับผิดชอบเห็นอย่างนั้น รู้ว่าเขาผ่านด่านนี้ไปได้ พูดอย่างโล่งอกว่า : “ครับ ครั้งหน้าฉันจะระมัดระวัง”
พอเจาพูดจบ กู้หงเซินก็วางสายไป
แต่หลังจากที่เขาวางสายไป ก็โทรไปหากู้ฉางชิงทันที
เวลานี้กู้ฉางชิงกลับมาที่บริษัทแล้ว เห็นว่าเขาโทรมา
ในใจเธอก็คาดเดาเจตนาที่เขาโทรมาได้ แต่ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ ถามไปว่า : “มีธุระอะไร?”
“ธุระอะไร ในใจคุณไม่เข้าใจเลยเชียวหรอ?”
กู้หงเซินต่อว่าอย่างอารมณ์เสียทางโทรศัพท์ : “คุณรู้ว่าวันนี้คุณทำอะไร ทำให้ฉันเสียหายเท่าไหร่?”
กู้ฉางชิงขมวดคิ้วจนแน่น
“นั่นก็เป็นปัญหาของคุณ ฉันเพียงแค่ทำธุรกิจ”
เธอโต้แย้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา แลกกับน้ำเสียงเยือกเย็นของกู้หงเซิน
“นี่ธุรกิจฉันไม่น่าจะมีอะไร เรื่องครั้งนี้ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคุณมากมาย แต่ว่าครั้งหน้า สำหรับวัตถุดิบผ้าที่มีตำหนิเหล่านี้ คุณควรทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ฉันจะดีที่สุด”
ก็ไม่โทษที่กู้หงเซินตั้งใจสั่ง โรงงานนี้ในตอนแรกให้เขาลงทุนมากเกินไปในตอนแรก จึงต้องเอากลับคืนมาอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามกู้ฉางชิงไม่รู้วิธีคิดของเขา ฟังคำพูดของเขาจบ ก็คิดปฏิเสธ
“ขออภัยฉันทำไม่ได้”
พูดจบ เธอกลัวว่ากู้หงเซินจะใช้อำนาจคุกคาม ก็เลยย้ายไปพูดถึงเฟิงจิงเหยาต่อว่า : “เรื่องนี้เฟิงจิงเหยาได้สั่งให้ฉันดูแลทางด้านนั้นแล้ว หากมีปัญหาใดๆ ก็จะยุติความร่วมมือได้ทุกเมื่อ ถ้าคุณต้องการร่วมมือกับผลิตภัณฑ์ที่มีคุณภาพต่ำ ก็ไม่ควรฉวยโอกาสที่จะเริ่มในตอนนี้ รีบยอมแพ้เถอะ เวลาเกิดเรื่องจะได้ไม่ทำให้ฉันเป็นแพะรับบาปไปด้วย”
กู้หงเซินได้ฟังคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเธอ ก็หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า : “ทำไม ให้คุณเข้าไปในตระกูลเฟิงไม่กี่วัน เธอก็คิดว่าตนเองเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเฟิงจริงๆหรอ? อย่าลืมนะ ทั้งหมดไม่มีอะไรเป็นของคุณ รอหนึ่งปีหลังจากนี้ คุณรับเงินไปแล้ว ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ”
พูดเป็นนัยว่า ตำหนิเธอที่ไม่สมควรจะดูแลสิ่งต่างๆ
เป็นธรรมดาที่กู้ฉางชิงจะฟังออก ฉับพลันก็ถูกตอกหน้าหงาย
เธอพูดด้วยความโกรธว่า : “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นเรื่องนี้ต่อไปฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยยวอีก หลังจากนี้คุณมีอะไรก็อย่ามาหาฉัน ฉันจะให้คนอื่นในบริษัทรับช่วงต่อ”
พูดจบ เธอก็วางสาย
กู้หงเซินมองไปที่โทรศัพท์ที่ถูกวางสาย ใบหน้าฉุนเฉียว
ไม่รู้เพราะเหตุใด เขารู้สึกว่ายิ่งนานวันกู้ฉางชิงยิ่งไม่ฟังคำสั่งมากขึ้นเรื่อยๆ
ให้เธอทำเรื่องอะไร ก็หาข้ออ้างแก้ตัวและขัดขวาง ตอนนี้กล้าบูดบึ้งใส่เขา!
เขาคิดถึงเรื่องนี้ ในแววตาเคร่งขรึมขึ้น
ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะอ่อนโยนกับเธอมากเกินไป ทำให้เธอลืมหน้าที่ที่รับผิดชอบไป
“กู้ฉางชิง อย่ามาท้าทายความอดทนของฉัน อย่าลืมนะ แม่ของคุณยังอยู่ในเงื้อมมือของฉัน ถ้าอยากให้แม่คุณอยู่ดีกินดี ก็จงเชื่อฟังฉัน!”
เขารู้ว่ากู้ฉางชิงไม่จะรับสายอีกแน่ ก็เลยส่งข้อความไปขู่
กู้ฉางชิงเห็นข้อความนี้ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ผู้ชายคนนี้ยังคงเลวทรามหน้าด้านเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“นอกจากคุณจะเอาแม่มาขู่ให้ฉันยอมจำนนแล้ว ยังสามารถทำอย่างอื่นได้อีกไหม?”
เธอถามกลับไปอย่างโกรธ แต่ทางด้านนั้นไม่มีการตอบกลับใดๆ
ดูเหมือนมั่นใจว่าเธอจะยอมจำนน