สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – ตอนที่ 92 ไล่เธอออกไป

คุณนายเฟิงมองเขาที่กำลังเดินจากไป ตบโต๊ะด้วยความโกรธ
“มันกล้าเตือนฉันงั้นหรอ!”
ลู่ซือยวี่เห็นเช่นนี้ก็รีบเอาอกเอาใจ
“คุณน้าหมิง พี่จิงเหยากำลังโมโหอย่าถือสาเลยนะคะ ทำให้ตัวเองหงุดหงิดเปล่าๆ”
พูดจบ เธอก็ทำหน้ารู้สึกผิดเม้มปากและพูดว่า: “ที่จริงแล้วเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันไม่หุนหันพลันแล่นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ขอโทษนะคะคุณน้าหมิงที่ทำให้ต้องเป็นห่วง”
คุณนายเฟิงเห็นท่าทีเธอกำลังเศร้า แม้ว่าเธอกำลังโกรธอยู่แต่ก็ปลอบและพูดว่า: “ยัยเด็กบ้า มันไม่ผิดที่แกหรอก ทุกคนก็มีพลังแอบชอบใครสักคน แกก็แค่ไปต่อสู้เพื่อสิ่งที่อยากได้”
ลู่ซือยวี่ได้ยินแบบนี้แต่ก็ยังรู้สึกแย่และพูดว่า: “แต่พี่จิงเหยาปฏิเสธ แล้วยังจะไล่ฉันออกจากบ้านอีก ฉันไม่อยากไปเลยคุณน้าหมิง ฉันไม่ไปจากบ้านนี้ได้ไหม ช่วยอ้อนวอนพี่จิงเหยาให้ฉันได้ไหม? บอกกับเขาว่า ฉันผิดไปแล้วครั้งหน้าจะไม่ทำอีก”
คุณนายเฟิงได้ยินเช่นนี้ ก็เลยเอามือไปแตะที่ไหล่ของเธอและตบเบาๆ
“ซือยวี่ ขอแค่มีโอกาส น้าหมิงจะรับเธอกลับมาอีก”
เฟิงจิงเหยาไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่
เขาออกมาจากบ้านใหญ่ ก็ตรงกลับไปที่บ้านใหม่
เมื่อกลับถึงห้อง เขาก็เห็นกู้ฉางชิงกำลังนั่งปักผ้าอยู่ข้างระเบียง
ภายใต้แสงระยิบระยับ ทำให้เขารู้สึกมีช่วงเวลาที่สงบ
ทันใดนั้นกู้ฉางชิงสังเกตเห็นว่าในห้องมีมากกว่าหนึ่งคน ทำให้เธอตกใจจนลุกจากเก้าอี้
“ใครอะ?”
เธอถามด้วยความเย็นชา ไม่ทันระวังมือไปโดนบนโต๊ะปักผ้าและถูกเข็มทิ่มแทง เจ็บจนร้องออกมา
เฟิงจิงเหยาตกใจเสียร้องของเธอ ยังไม่ทันได้คิดทบทวนความคิดของเขาก็รีบถามด้วยความกังวลว่า: “เป็นอะไรมากไหม?”
ในขณะที่เขากำลังถามก็จับมือกู้ฉางชิงขึ้นมาดูและตรวจเช็คอย่างละเอียด
ก็เห็นบนนิ้วสีขาวนวลผ่องของเธอหยดเต็มไปด้วยเลือด
“ทำไมไม่ระวังเลย?”
มองไปที่หยดเลือดและขมวดคิ้ว
กู้ฉางชิงได้ยินจึงตั้งสติกลับมา
เธอมองเลือดที่กำลังหยด ตกใจรีบยกมือขึ้นและเอาเข้าปากดูดนิ้วไว้
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่โดนเข็มจิ้มนิดเดียว”
เฟิงจิงเหยาไม่เชื่อคำที่เธอพูด
“รอแปปนึง ฉันจะไปเอากล่องยา”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไป
ไม่นานนัก เขาก็กลับมาพร้อมกับกล่องยา ล้วงมือเข้าไปเอาแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อและพาสเตอร์ออกมา
“ยื่นมือมา”
น้ำเสียงนุ่มนวลธรรมชาติ ทำให้กู้ฉางชิงตะลึงและยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว
เฟิงจิงเหยาจับมือเธอล้างแผลให้อย่าระมัดระวังและติดพาสเตอร์ให้
“ได้รับบาดเจ็บ คืนนี้ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว รีบพักผ่อนนอนเช้าๆ”
เมื่อทำแผลเสร็จเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองกู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงวิ่งแล่นเข้ามาในดวงตาของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบลัชออนสีแดงอ่อนทำให้หัวใจเขาเต้นเร็วผิดจังหวะ
“ไม่…..เป็นไร ชุดนี้กำลังจะเสร็จแล้วเหลือแค่ปักอีกไม่กี่จุด ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว “
เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานและปกปิดใบหน้าที่ไม่สบายใจเอาไว้
ในใจรู้สึกกระสับกระส่าย
เธอพยายามให้ตัวเองใจเย็น ไม่สนใจสิ่งที่กำลังมองอยู่ข้างหลังและกลับไปที่ทำงานต่อ
เฟิงจิงเหยาไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกของเธอ แต่ยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้จริงจัง และดื้อรั้นทำให้คนหลง
เขาเดินไปหากู้ฉางชิงและจับแก้มเธอโดยไม่รู้ตัว
สัมผัสที่เย็บเฉียบทำให้กู้ฉางชิงสะดุ้ง รู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ ทำให้เขินแก้มแดงไปทั้งหน้า
“มี……มีอะไรหรอ?”
เธอมองไปที่เฟิงจิงเหยา
เฟิงจิงเหยามองสายตาที่กำลังสงสัยของเธอก่อนที่จะตั้งสติและตอบด้วยเสียงเลิ่กลักว่า: “ไม่มีอะไร แค่เห็นผมมันร่วงลงมากลัวจะไปส่งผลต่อเธอ ปักต่อเถอะฉันไม่รบกวนละ “
พูดจบ เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป
……
วันรุ่งขึ้น ยากมากที่วันนี้เฟิงจิงเหยาไม่ออกบ้านแต่เช้า
แต่กู้ฉางชิงลุกจากเตียง บริษัทมีประชุมด่วนแต่เธอต้องทานข้าวเช้าเสร็จก่อนถึงจะออกไปได้
กู้ฉางชิงไม่สนใจอะไรและทานข้าวต่อ
ในขณะเดียวกัน เสี่ยวเหมยก็ร้อนรนเดินเข้ามา
“คุณนายรอง คุณลู่จะไปแล้ว”
“เธอจะไปไหน?”
กู้ฉางชิงไม่ได้คิดอะไรถามไปโดยไม่รู้ตัว
“กลับบ้านตระกูลลู่ ฉันได้ยินมาว่า คุณชายเป็นคนเชิญให้กลับเอง”
กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ มือที่ขยับก็หยุดนิ่งและถามด้วยความปละหลาดใจว่า: “เกินอะไรขึ้น?”
เสี่ยวเหมยเห็นเธอท่าทางไม่รู้อะไรเลยจึงรีบเล่าสิ่งที่เธอได้ยินออกมา
“ได้ยินมาว่าเมื่อคืนคุณชายทะเลาะกับบ้านหลักทางนุ้นอย่างไม่พอใจ”
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว มื้อค่ำของเมื่อคืนคุณนายเฟิงก็ไม่ได้เรียกเธอ เธอก็เลยไม่รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
เธออยากถามรายละเอียดเรื่องนี้กับเสี่ยวเหมย แต่เสี่ยวเหมยเองก็ตอบไม่ได้และถามคำถามพวกนี้เหมือนกัน
กู้ฉางชิงหมดหนทางทำได้เพียงปล่อยมันไป
เธอนึกถึงเมื่อคืนตอนที่เฟิงจิงเหยากลับมาก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร บางทีก็ไม่เข้าใจความคิดของเขา
นี่มันก็ดีๆอยู่ทำไมถึงให้ลู่ซือยวี่ออกไป หรือว่าจะเป็นเรื่องของวันนั้นนะ?
บางทีอาจจะเป็นไปได้…..หลังจากคืนนั้นผู้ชายคนนั้นคงไม่พอใจมากแน่ๆ
คิดแบบนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะสะใจออกมา
จากนี้บ้านตระกูลเฟิงไม่มีลู่ซือยวี่ ชีวิตของเธอก็คงจะสงบสุขไม่น้อย
แต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับเธอด้วย
หลังทานข้าวเสร็จ เธอกำลังจะไปที่บริษัท
คิดไม่ถึงว่าเดินออกถึงประตู ก็เห็นลู่ซือยวี่ยืนอยู่พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระมองไปรอบๆด้วยความไม่พอใจ
จะว่าไปเธอก็อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว อยู่ๆต้องออกไปกระทันหันใครก็คงทำใจไม่ได้ที่ต้องจากไป
“คุณหนู ฉันไม่อยากให้คุณจากไป”
สาวใช้ของเธอดึงเธอเอาไว้และพูดด้วยน้ำตา
ลู่ซือยวี่ดวงตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน เธอเองก็ไม่อยากจากไป
“วางใจเถอะ ฉันจะคิดวิธีกลับมาให้ได้ แกอย่าลืมเรื่องที่ฉันบอกไว้ล่ะ”
“คุณหนูเชื่อใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณเฝ้ามองนางผู้หญิงคนนั้นไว้อย่างดี”
สาวใช้พยักหน้าตอบด้วยความหนักแน่น และด้วยท่าทางนี้ ทำให้เธอเห็นกู้ฉางชิง สีหน้าเปลี่ยนทันที กัดฟันและพูดว่า: “คุณหนู ผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างหลัง!”
ลู่ซือยวี่ได้ยินเช่นนี้ก็หันกลับไปมอง
ก็เห็นกู้ฉางชิงที่กำลังเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่สะใจ สะดุดตาเธอ
นังผู้หญิงคนนี้ตอนนี้คงได้ใจมากสินะ?
เธอจ้องไปที่กู้ฉางชิงอย่างขมขื่นเธอเธอกำหมัดแน่น จนเล็บหยิกเข้าที่เนื้อก็ไม่รู้สึกอะไร
กู้ฉางชิงสังเกตเห็นสายตาที่ขุ่นเคืองนี้ เขาตั้งใจที่จะไม่สนใจและเดินตรงไปที่ประตู
คาดไม่ถึงว่าคุณนายเฟิงจะเดินออกมาจากบ้านใหญ่ ใบหน้าขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี: “กู้ฉางซิน แกมาที่นี่ทำไม? มาดูตลกหรอ?”
กู้ฉางชิงถูกว่าอย่างไม่มีเหตุผล มองไปที่ลู่ซือยวี่ก็เข้าใจได้ว่าที่คุณนายเฟิงพูดนั้นหมายถึงอะไร ทำให้เธอพูดไม่ออก
“แม่ ประตูมันอยู่ทางนี้ฉันจะออกไปก็คงต้องผ่านประตูนี้ ไม่ได้มาหาพวกเธอหรอก”
เธออธิบายด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่พวกเขาสองคนก็ไม่เชื่อ
ลู่ซือยวี่เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพูดข้างๆเธอว่า: “กู้ฉางซิน แกได้ใจไปก่อนเถอะ ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอกแล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะรอดูว่าแกจะอยู่ที่นี่ได้อีกเท่าแค่ไหน!”
พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถ จากไปอย่างสง่าผ่าเผย……