เมื่อเห็นมีดคมใกล้ใบหน้าของเธอกู้จื่อเฟยก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เส้นประสาทของเธอก็ยืดออกเป็นเส้น และเธอก็กำลังจะแตกสลายในไม่กี่นาที
เธอตื่นตระหนกและอยากจะถอยหนี แต่เจียงเป้ยนีจับคางเธอไว้และยิ่งจับแรงขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นและหันไปไหนไม่ได้
เจียงเป้ยนีใช้มีดปาดเข้าไปใกล้ใบหน้าของกู้จื่อเฟย ปากของเธอยกขึ้นอย่างมุ่งร้าย
“สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงก็คือใบหน้าที่แหละ กู้จื่อเฟย ถ้าใบหน้าของเธอถูกทำให้เสียโฉมแล้ว เธอว่าพี่เย้นยังจะชายตามองเธออยู่ไหม”
“ยิ่งดูก็จะมีแต่คลื่นไส้และขยะแขยง”
“ท้ายที่สุดแล้วคนขี้เหร่จะคู่ควรกับเขาได้ยังไง?”
กู้จื่อเฟยตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เจียงเป้ยนีอยากจะทำให้เธอเสียโฉมตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ตอนนี้ เธอตกไปอยู่ในมือของเจียงเป้ยนี แล้วจริงๆ…
รู้สึกถึงความรู้สึกเย็นเยือกบนใบหน้าของเธอกู้จื่อเฟยรู้สึกหงุดหงิด
“สุดท้ายเธอก็ไม่เข้าใจพี่เย้น เขาไม่เคยรักคนที่เปลือกนอก เธอทำฉันเสียโฉม เขาก็ยังรักฉันเหมือนเดิม เธอไม่มีทางทำลายสิ่งที่อยู่ในใจเขาได้หรอก”
“งั้นเหรอ?”
เจียงเป้ยนีกดใบมีดลงและแก้มของกู้จื่อเฟยก็มีเลือดออก “งั้นเราก็มาลองดูกัน”
ใบมีดกรีดลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ใบหน้าของกู้จื่อเฟยเต็มไปด้วยเลือดในทันที
ตำแหน่งที่คมที่สุดบนใบหน้า ใบมีดตัดผ่านผิวหนัง ทิ้งร่องรอยไว้ และความรู้สึกไม่สามารถถ่ายทอดไปยังเส้นประสาทของกู้จื่อเฟยได้ชัดเจนกว่านี้
ดวงตาเธอเบิกกว้างและภาพก็ล้ม
หมดสิ้นความหวัง
“เจียงเป้ยนี ไม่ว่าเธอจะทำฉันเสียโฉมจนดูไม่ได้หรือทำให้ฉันตาย คนที่พี่เย้นรักก็ยังเป็นฉัน ทั้งชีวิตนี้มันจะเป็นแค่ฉัน”
“เธอไม่มีวันเข้าใจว่าเขารักฉันที่อะไร เพราะทั้งชีวิตนี้ของเธอจะไม่มีวันได้ความรักจากเขา”
กู้จื่อเฟยกัดฟันและพูดอย่างยั่วยุด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟ จ้องไปที่เจียงเป้ยนีราวกับว่าเธอกำลังดูเรื่องตลก
รอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จของเจียงเป้ยนีบนใบหน้าของเธอหยุดนิ่งในทันที และความโกรธของเธอก็พุ่งขึ้นทันที
คำพูดของเธอถูกประทับบนรอยแผลเป็นบนหัวใจของเจียงเป้ยนี
เธอมองกู้จื่อเฟยด้วยความเกลียดชัง “จนถึงตอนนี้เธอยังจะกล้าอวดดี ฉันจะฆ่าเธอ!”
เจียงเป้ยนีเปลี่ยนตำแหน่งของใบมีดอย่างกะทันหันและตกลงบนคอของกู้จื่อเฟยในทันที และเลือดก็ไหลจากคอของเธอ
ขอเพียงเจียงเป้ยนีลากมันเบา ๆ กู้จื่อเฟยก็จะไม่มีชีวิตอยู่อีก
กู้จื่อเฟยไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน คิ้วที่ขมวดคิ้วของเธอก็ผ่อนคลายและโล่งใจ
เจียงเป้ยนีพูดไม่ผิด
ใบหน้านี้สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใส่ใจ แม้ว่ากู้จื่อเฟยจะไร้กังวลก็ตาม นับประสาเธอยังคงเป็นพวกหน้าตาดี
เธอไม่กล้าคิดว่าหากเธอถูกทำให้เสียโฉมแล้ว เธอจะเผชิญหน้ากับใบหน้านั้นของตัวเองอย่างไร และถูกคุมขังที่นี่ เธอไม่มีทางหนีรอดได้
แทนที่จะถูกทรมานตลอดชีวิต สู้ให้ตายไปเลยเสียดีกว่า
แน่นอน การเคลื่อนไหวของมีดของเจียงเป้ยนีหยุดลงกะทันหัน
เธอมองตรงไปที่กู้จื่อเฟยทันใดนั้นก็พบบางสิ่งและยิ้มอย่างอิสระมาก
“ฮ่า ๆ ๆ กู้จื่อเฟย ที่แท้เธอก็กลัวเป็น กลัวจนยอมตายเลย”
“เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเหรอ คิดว่าจะถูกลูกไม้รุนแรงแบบนั้น? ไม่ ฉันเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ จะให้เธอตายแบบนี้ได้ยังไง”
“ฉันจะให้เธอ…ตายทั้งเป็น”
เธอยิ้มอย่างมีความสุขแล้วสั่งสาวใช้ “เอาน้ำเกลือมา”
กู้จื่อเฟยตัวสั่นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
น้ำเกลือ…
พวกเธอได้เตรียมของเหล่านี้ไว้แล้ว สาวใช้หันกลับไปที่นอกประตูและนำน้ำเกลือเข้ามา
ด้วยรอยยิ้มที่มุ่งร้ายบนใบหน้าของเธอ เจียงเป้ยนีวางใบมีดลงในน้ำเกลือแล้วเดินไปรอบๆ
“คนบอกว่าแผลโดนน้ำเกลือนั้นเจ็บที่สุด ถ้าอย่างนั้นฉันจุ่มใบมีดลงไปในน้ำเกลือ ความเจ็บของเธอ จะเพิ่มเป็นสิบเท่ารึเปล่านะ?”
กู้จื่อเฟยจ้องไปที่ใบมีดที่มีน้ำหยด “เจียงเป้ยนี เธอหน้าตาสวยแบบนี้ ทำไมหัวใจถึงได้อยู่ในจุดนี้ได้
ถึงไม่มีใครรักเธอยังไงล่ะ คนอย่างเธอ ต่อให้มีหน้าตาดั่งฟ้าประทาน พี่เย้นก็ไม่มีทางเห็นเธอในสายตาได้หรอก”
“แกเงียบนะ!”
เจียงเป้ยนีสบถด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นและตบหน้ากู้จื่อเฟยอย่างดุเดือด
เจ็บ เจ็บ
เจ็บปวดสุดขีด แผดเผาเหมือนไฟจนตาย
กู้จื่อเฟยไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้ เธอขดตัวอยู่บนพื้นและกรีดร้อง
เจียงเป้ยนีเล่นกับมีดสั้นด้วยความพึงพอใจ และในที่สุดก็รู้สึกมีความสุข
เมื่อเธอไม่ได้ กู้จื่อเฟยก็อย่าคิดว่าจะได้
กล้าแย่งผู้ชายของเธอ เธอต้องให้เลือดของกู้จื่อเฟยเป็นการตอบแทน และจะต้องตายทั้งเป็นไปตลอดชีวิต และเหมือนตกนรก
ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเธอ เจียงเป้ยนีบีบคางของกู้จื่อเฟยและกรีดลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
เลือดกำลังไหล และสิ่งที่หายไปคือรูปลักษณ์ที่สำคัญที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง
กู้จื่อเฟยไม่รู้ว่าการทรมานสิ้นสุดลงเมื่อใด เธอสับสนและสติเลือนราง…
เธอได้แต่นอนอยู่บนพื้นด้วยความงุนงง มองดูเจียงเป้ยนียืนขึ้นและออกคำสั่ง
“ทายาที่แผลเธอ อย่าให้เธอตายแต่ก็อย่าให้เธอสบาย ดีขึ้นนิด ก็ซ้ำเข้าไป”
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น ภายในห้องเงียบสงบลง
มีเพียงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ
กู้จื่อเฟยนอนอยู่บนพื้นมีเพียงช่องว่างในดวงตาของเธอ และเธอไม่มีกำลังที่จะขยับมัน
ดูเหมือนว่าเธอจะหมดเรี่ยวแรงทั้งหมดก่อนที่เธอจะแทบไม่เหลือแรงจะลืมตาของเธอและเห็นท้องฟ้านอกหน้าต่าง
ท้องฟ้ามืดมากและไม่มีดาว
เป็นเหมือนม่านในห้วงเหวแห่งความสิ้นหวัง คลุมท้องฟ้าไว้โดยที่ไม่มีความหวังอยู่เลย
จากนี้ ชีวิตที่เสรีและเรียบง่ายของเธอได้มาถึงจุดสิ้นสุดของความมืด
กู้จื่อเฟยนอนอยู่บนพื้นเป็นเวลาหลายวัน
เหมือนกับศพ
แต่พวกมันกลับไม่ยอมให้เธอตาย เปลี่ยนผ้าปิดแผลเป็นประจำทุกวันและให้น้ำเกลือไม่เพียงพอที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ แต่พวกเขาไม่ปล่อยให้เธอตาย
เธอเป็นเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกกักขัง
บาดแผลบนใบหน้าของเธอเริ่มเป็นแผลเป็น บางทีเจียงเป้ยนีอาจทำให้เธอรู้สึกเสียโฉมและปลดมือของเธอออกเพื่อให้เธอสัมผัสใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นของเธอได้สบายๆ
เธอถึงกับให้คนมากับติดกระจกไว้ในห้อง ไม่ว่ามุมไหนกู้จื่อเฟยจะเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอเองเมื่อเธอลืมตาขึ้น
ตัวเธอเปื้อนเลือด มืดและสกปรก มันเหม็นและสกปรกยิ่งกว่าคนจรจัดบนท้องถนน
ส่วนใบหน้าของเธอเมื่อมองไป กู้จื่อเฟยหัวใจสั่นไหว
มันเป็นใบหน้าของคนได้อีกเหรอ?
แผลเป็นสีดำกระจายไปทั่วใบหน้าของเธอเกือบทั่วใบหน้าของเธอ มันน่าเกลียดและเหมือนปีศาจ และเธอไม่พบเงาในอดีตของเธอในอดีตเลยแม้แต่น้อย
เธอถูกทำลายแล้ว
เธอถูกทำลายหมดแล้วจริง ๆ
แม้ว่าแผลเป็นจะถูกลบออก แต่ก็จะมีร่องรอยบนใบหน้าของเธอซึ่งจะคงอยู่บนใบหน้าของเธอตลอดไป
“โอ๊ย!”
กู้จื่อเฟยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใช้มือกุมหน้าแล้วดึงหน้าของเธอ
เลือดออกอีกแล้ว
เธอเอามือปิดหน้าอย่างบ้าคลั่ง อยากจะกำจัดมันให้หมด
