แต่ไม่มีหนทางอื่น แผลเป็นจะงอกขึ้นอีกหลังแกะมันออก มีแต่จะรุนแรงและน่าสลดใจมากกว่าเดิม
เสียโฉมและแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
สองสามวัน
เวลาดูเหมือนจะถูกทรมานทุกนาที และดูเหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ท่ามกลางความสับสน ขวดยาประจำวันของกู้จื่อเฟยถูกฉีกออก และบาดแผลของเธอดีขึ้นมาก เพื่อไม่ให้เธอล้มลงและเสียชีวิต แต่ยังทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจทุกที่ทุกเวลา
กู้จื่อเฟยไม่ได้เคลื่อนไหวเลยสักนิดทั้งวัน ไม่มีความหวังในชีวิต
หลังจากที่เอาน้ำเกลือออกแล้ว มันคืออาหารที่ส่งวันละครั้ง ซึ่งแทบจะไม่สามารถรักษาพลังงานที่เธอต้องการเพื่อความอยู่รอดได้
อาหารนั้นมีผักเพียงไม่กี่ชิ้นและมีพลังงานน้อยจนน่าสงสาร
กู้จื่อเฟยมองเพียงแวบเดียวแล้วไม่สนใจอีก
เธอไม่มีแก่ใจจะกิน กระเพาะของเธอไม่รู้สึกถึงความหิวแล้ว
บางที หิวตายไปแบบนี้ก็ดี
แต่เจียงเป้ยนีกลับไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ
“อยากตายเหรอ?”
เจียงเป้ยนียืนอยู่ข้างๆ มองดูกู้จื่อเฟยอย่างดูถูกด้วยใบหน้าที่มุ่งร้ายบนใบหน้าของเธอ
“แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น ยิ่งเธออยากตายฉันยิ่งจะให้เธออยู่ และเพลิดเพลินไปกับนรกบนดิน”
เธอสั่งงานสาวใช้ “ยัดเข้าไป”
สาวใช้หยิบชามข้าวบนพื้นทันที เดินไปข้างกู้จื่อเฟยบังคับเปิดปากของเธอและยัดข้าวเข้าไปในปากเธอ
อาหารนั้นไม่ใช่อาหารสดใหม่ มันมีกลิ่นที่เหม็นอย่างไม่น่าเชื่อ
กู้จื่อเฟยทรมานจนอยากจะอ้วกออกมา
“แหวะ——”
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ให้โอกาสเธออาเจียนด้วยซ้ำ พวกเขาบังคับปากเธออย่างแรง และด้วยพฤติกรรมที่หยาบคายที่สุด พวกเขาจึงยัดข้าวเข้าคอเธอ
กู้จื่อเฟยทรมานจนน้ำตาไหลออกมา
จะมีอะไรในโลกที่เจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ไหม?
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดง จ้องไปที่เจียงเป้ยนีอย่างเกลียดชัง และอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ
ในตอนนั้นที่บ้านตระกูลเย้นเธอใจอ่อน เพียงแค่ให้เจียงเป้ยนีต้องอับอาย เธอควรจะต้องให้เธอต้องตกนรกหมกไหม้
“หึ ไม่ยอมงั้นเหรอ? เกลียดเหรอ?”
เจียงเป้ยนียิ้มอย่างโหดเหี้ยม “ไม่เป็นไร อีกไม่นานเธอจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเกลียด”
“เธอคิดว่าเธอกล้าเอาหน้าแบบนี้ไปเจอหน้าเย้นโม่หลิน เธอว่าถึงตอนนั้นเขาจะยังรักเธอเหรอ?”
กู้จื่อเฟยสั่นทันทีและแสงแห่งความหวังก็ปรากฏขึ้นในความมืดที่ครอบงำ
เจียงเป้ยนีจะให้เธอเจอเย้นโม่หลิน?
เธอตั้งใจที่จะทำลายความเชื่อทั้งหมดของเธอ แต่สำหรับกู้จื่อเฟยการเห็นเย้นโม่หลินเป็นความหวัง
เธอรู้ ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปยังไง เย้นโม่หลินจะต้องช่วยเธอแน่
ให้เธอได้ออกไปจากนรกแห่งนี้
กู้จื่อเฟยไม่ขัดขืนอีกต่อไปและยัดข้าวเข้าปากด้วยตัวเอง
ใช่แล้ว
เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป มีชีวิตอยู่จนถึงวันที่ได้เจอกู้จื่อเฟย
ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และกำลังเป็นกังวลและร้อนรนที่จะค้นหาเธออยู่รึเปล่า?
เขาจะทรมานมากไหม?
หากเธออยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้และรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยเขาคงจะปลอบประโลมเธอสินะ…
เจียงเป้ยนีมองไปที่รูปลักษณ์ใหม่ของกู้จื่อเฟย และกำหมัดของเธอแน่น การแสดงออกของเธอดุร้าย เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างมาก
สิ่งที่เธอไม่เข้าใจมากที่สุดคือความมั่นใจในตนเองของกู้จื่อเฟย
มั่นใจว่าในใจของเย้นโม่หลินมีเพียงเธอเพียงคนเดียว มั่นใจว่าไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปยังไง เย้นโม่หลินจะยังคงรักเธอเหมือนเดิม
แต่เธอไม่เชื่อ
เย้นโม่หลินเป็นชายที่สูงส่งและไม่สามารถจะอาจเอื้อม คนอย่างเขาสามารถยืนเคียงข้างคนที่ดีพอเท่านั้น
แม้ว่าตอนนี้เขาจะรักกู้จื่อเฟย แต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของกู้จื่อเฟย ความรักของเขาจะจางหายไปตามกาลเวลา
หรือแม้แต่ในตอนที่เขาฝันย้อนกลับไปตอนเที่ยงคืน เขาจะถูกปลุกให้ตื่นด้วยใบหน้าน่าเกลียดของกู้จื่อเฟย
ถึงตอนนั้นยังจะรักได้อีกไหม?
แน่นอนว่า เธอเองไม่มีทางจะส่งให้กู้จื่อเฟยกลับไปอยู่กับเย้นโม่หลิน เธอต้องการให้เธอรู้ถึงความอัปลักษณ์ของกู้จื่อเฟยและให้กู้จื่อเฟยอยู่ข้างเธอ ทรมานไปทั้งชีวิต
นรกบนดิน เธอจะสร้างมันเพื่อกู้จื่อเฟยเอง
เธอต้องการให้กู้จื่อเฟยได้เห็น ผู้ชายที่พลิกแผ่นดินเพื่อนค้นหาเธอในตอนนี้ หลังจากที่ได้เห็นรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของเธอแล้ว ความสนใจและต้องการค้นหามันจะน้อยลงเรื่อย ๆ จนไม่เหลืออะไรอีก…
การแก้แค้นคือการทำลายความเชื่อทั้งหมดในหัวใจของคู่ต่อสู้ ไม่เพียงแต่ร่างกายของเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงวิญญาณของเธอในขุมนรกสิบแปดชั้นด้วย
เธอต้องการให้กู้จื่อเฟยเป็นเหมือนเธอ ตลอดชีวิตของเธอกับผู้ชายคนนั้น เธอไม่สามารถรักเขาได้อีก และอยู่ไกลเกินเอื้อม
……
ตั้งแต่รู้ว่าเจียงเป้ยนีวางแผนที่จะพาเธอที่เสียโฉมไปหาเย้นโม่หลินเพื่อพบปะพูดคุยแบบตัวต่อตัวกู้จื่อเฟยได้เพิ่มความหวังในการใช้ชีวิต
ไม่ว่าเจียงเป้ยนีจะวางแผนให้เธอเจอกับเย้นโม่หลินแบบไหน แต่จะต้องมีการติดต่อกันอย่างแน่นอน
ขอเพียงเย้นโม่หลินอยู่ไม่ไกลจากเธอ เธอก็จะมีความหวังที่เขาจะสามารถช่วยเธอได้
เธอต้องมีชีวิตต่อไป
รอจนถึงวันนั้น
ในที่สุดกู้จื่อเฟยก็ลุกขึ้นจากพื้นดิน และเธอก็ค่อยๆ เดินไปที่หน้าต่าง ประคองร่างกายที่อ่อนแอของเธอซึ่งเจ็บปวดไปทั้งตัว
เป็นหน้าต่างเล็กๆ สไตล์ยุโรป ประตูและหน้าต่างทำจากไม้เก่าซึ่งถูกลมและฝนสึกกร่อนอย่างรุนแรง
เธอค่อยๆ ผลักออก แล้วส่งเสียง “แครกๆ” ราวกับว่ามันจะหลุดออกจากเฟรมเมื่อใดก็ได้
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะมองออกไปข้างนอก
ด้านนอกเป็นหาดสีทอง หันหน้าเข้าหาทะเล นอกหาดมีต้นมะพร้าวหนาแน่น มองแทบไม่เห็นชายขอบ
ตอนนี้เป็นเวลาที่กำลังดีแต่กลับไม่เห็นคนที่ชายหาดเลย
ที่นี่เหมือนจะเป็นพื้นที่ห่างไกล
และพื้นที่ที่เธออยู่ อย่างน้อยสิบเมตรเหนือพื้นดิน ก็อยู่บนสุดของประภาคาร
ตอนนี้กู้จื่อเฟยจึงเข้าใจว่าที่เธอได้ยินเสียงน้ำไหลทุกคืน ปรากฏว่าเจียงเป้ยนีได้ขังเธอไว้ในประภาคาร
สถานที่นี้มีประชากรเบาบางและดูเหมือนว่าจะถูกทำลายจนทรุดโทรมและไม่มีใครที่จะสามารถหาเธอเจอเลย
เธอหนีออกไปไม่ได้
แม้ว่าเธอจะถูกคุมขังที่นี่เป็นเวลาสิบหรือยี่สิบปี หรือแม้แต่ตลอดชีวิตของเธอ ก็ไม่มีใครพบเธอ
วิธีที่จะหนีออกไปได้ บางทีอาจจะมีแค่เพียงวันที่เจียงเป้ยนีพาตัวเธอออกไป
นั่นคือโอกาสเดียวของเธอ
เธอต้องคว้าโอกาสนั้นไว้ให้ได้และให้เย้นโม่หลินรู้ว่าเป็นเธอ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามเพื่อช่วยเธอ
…….
บ้านตระกูลเย้น
ประตูห้องควบคุมถูกเปิดจากด้านนอก และกงจืออวีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหนักใจ
เธอมองไปที่เย้นโม่หลินซึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“เสี่ยวโม่…”
เย้นโม่หลินเอาแต่จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วมือของเขาควบคุมเมาส์เพื่อเปลี่ยนกล้องอย่างรวดเร็ว และเขาจ้องมองที่วิดีโอกล้องวงจรปิดด้านบนโดยไม่กะพริบตา
ทุกคนอาจจะเป็นกู้จื่อเฟย และเขาเฝ้ามองอยู่
ดูซ้ำแล้วซ้ำอีก และหาซ้ำแล้วซ้ำอีก
กงจืออวีมองเขาด้วยความปวดใจราวกับถูกมีดกรีดอีกครั้ง เธอเคยเห็นเย้นโม่หลินมีท่าทีประหลาดๆ มาก่อน
เธอรู้ว่าการที่กู้จื่อเฟยหายตัวไปทำให้เย้นโม่หลินไม่สามารถรับได้ กู้จื่อเฟยจะเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ เขายิ่งใช้เวลาทุกวินาทีเพื่อค้นหาให้กู้จื่อเฟยกลับมา
แต่ว่า ตอนนี้มันผ่านไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว
พวกเขาแทบจะพลิกแผ่นดินหาแล้วและไม่มีแม้เงาของกู้จื่อเฟย
เมื่อหาไม่เจอตั้งแต่เริ่ม เมื่อเวลาผ่านไปมันก็ยิ่งยาก นี่คือการชักเย่อ มันอาจจะไม่ใช่แค่เดือนหรือสองเดือน หรือแม้แต่ปีหรือสองปี มันอาจจะต้องใช้เวลาสิบปีหรือยี่สิบปี
