บทที่ 103 อืม ดีใจมาก
เห็นท่าทางของโอวน่อหย่าโดนโจมตีอย่างแรง เย้นหว่านหัวเราะด้วยความเบิกบานใจ
“คุณโห้คะ คุณมาได้ทันเวลามาก”
โอวน่อหย่าเห็นความสัมพันธ์กลมเกลียวระหว่างทั้งสองคน หล่อนก็รู้ได้อย่างแน่ใจ โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านไม่เพียงไม่ได้ถอนหมั้น ความสัมพันธ์ยิ่งใกล้ชิดอีกขั้น
สมองหล่อนขาวโพลนไป เรื่องที่บอกความลับหล่อนก็ผิดใจโห้หลีเฉินเข้าแล้ว ผิดใจบุคคลยิ่งใหญ่เก่งกาจในเมืองหนาน หล่อนยังมีโอกาสกลับตัวได้เหรอ?
โอวน่อหย่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ลุกลี้ลุกลน และผ่านไปไม่นาน ความกังวลของหล่อนก็กลายเป็นความจริงอันแน่แท้
แฟชั่นวีคได้เริ่มต้นขึ้น พิธีกรยืนอยู่บนเวที ภายใต้การจับจ้องของผู้คน ก็ประกาศเรื่องหนึ่งขึ้นก่อน
“เพื่อยกระดับความเป็นมืออาชีพและคุณภาพของงานแฟชั่นครั้งนี้ เราได้เชิญผู้เชี่ยวชาญมืออาชีพมาตรวจสอบผลงานที่ทำก่อนหน้านี้อีกครั้ง และพบว่าที่จริงแล้วการออกแบบเสื้อผ้าของคุณโอวน่อหย่าในครั้งนี้ ไม่ถึงกำหนดความต้องการของงานแฟชั่นในครั้งนี้ ดังนั้นจึงขอยกเลิกสิทธิ์การเข้าร่วมงานแฟชั่นในครั้งนี้”
เสียงของลำโพงแพร่ดังกังวานไปทุกที่ทั้งงานแล้ว
ชั่วขณะหนึ่งทั้งงานเกรียวกราวกัน ดวงตานับไม่ถ้วนมองทางโอวน่อหย่า โดนยกเลิกสิทธิ์อย่างโจ่งแจ้ง สำหรับนักออกแบบคนหนึ่งแล้ว นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง
ต่อไปโอวน่อหย่ายังมีหน้าที่ไหนไปยืนในวงการอีก?
โอวน่อหย่าถลึงตาโตอย่างนึกไม่ถึง ล้วนไม่อยากเชื่อสิ่งที่หูของตนเองได้ยินมา ไม่ตรงตามเกณฑ์ที่กำหนด ยกเลิกสิทธิ์เข้าร่วมงาน?
หล่อนลุกขึ้นมาทันใด สายตาที่แค้นเคืองบ้าคลั่งมองไปทางเย้นหว่านโดยตรง
หล่อนชี้นิ้วไปที่เย้นหว่าน อ่อนแรงเสียงแหบแห้ง “เป็นเธอใช่มั้ย? เย้นหว่าน เธอจงใจจัดการฉันใช่มั้ย?”
ได้ยินคำพูดของหล่อน สายตาของผู้คนก็มองมาทางเย้นหว่านอีกครั้ง
เย้นหว่านแปลกใจมากเช่นกัน นึกไม่ถึงว่าโอวน่อหย่าจะถูกยกเลิกสิทธิ์อย่างโจ่งแจ้ง และคนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ โดยพื้นฐานต้องเป็นผู้ชายที่อยู่ข้างกายเธอแบบไม่ต้องสงสัย
แผนการที่เขาระบายความแค้นให้เธออย่างนี้ ถึงแม้จะเลวร้ายไปหน่อย แต่ว่า……เธอพอใจมาก
เย้นหว่านต้อนรับสายตาของโอวน่อหย่าอย่างไม่หลบเลี่ยงสักนิด ยิ้มตอบอย่างหยอกล้อ
“คุณโอว เมื่อกี้คุณยังฟังคำพูดของพิธีกรไม่ชัดอีกเหรอ? เสื้อผ้าที่คุณออกแบบไม่ถึงเกณฑ์ที่งานแฟชั่นกำหนด ถูกคนอื่นเขาหาออกมาได้ช่วงสุดท้าย คุณไม่ลองหาปัญหาของตัวเอง จะมาหาฉันทำไม?”
“เธอ”
โอวน่อหย่าโมโหจนแทบกระอักเลือด เย้นหว่านพูดน้ำไหลไฟดับได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?
ถ้าหล่อนยังดึงดันต่อไป มีแต่จะยิ่งขายหน้า
เพียงแต่ได้รับการเหยียดหยามใหญ่หลวงแบบนี้มากะทันหัน จะให้หล่อนยอมได้อย่างไร เห็นรอยยิ้มได้ใจบนใบหน้าของเย้นหว่าน หล่อนจะกลืนคำพูดนี้ไปได้อย่างไร
“เย้นหว่าน”
โอวน่อหย่าควบคุมความโกรธไว้ไม่อยู่ อยากอัดไฟโกรธมาที่เย้นหว่าน
ในเมื่อหล่อนพังแล้ว นั้นหล่อนจะไม่ปล่อยเย้นหว่านไปง่ายๆ อย่างมากก็แค่พินาศไปด้วยกัน
“น่อหย่า ใจเย็นหน่อย”
ซือหนานรีบกอดโอวน่อหย่าเอาไว้ก่อน เขาพูดเสียงเบาๆ ที่ข้างหูหล่อน “แค่ยกเลิกสิทธิ์เท่านั้น มีผมอยู่ คุณยังมีโอกาสหวนกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง อย่าวู่วามทำเรื่องที่แก้ไขไม่ได้ออกไป นั่นต่างหากเป็นสิ่งที่เย้นหว่านอยากเห็นมากที่สุด”
“แต่ฉันทนไม่ไหว หล่อนมีสิทธิ์อะไรมาทำลายฉันแบบนี้ แถมยังกำเริบเสิบสานดีใจอยู่ตรงนั้นอีก”
โอวน่อหย่าเกือบจะบ้าไปแล้ว ชื่อเสียงที่หล่อนสร้างมาอย่างยากลำบากตั้งหลายปีขนาดนี้ ทั้งระดับการเป็นที่รู้จักในวงการ กลับโดนพังทลายลงไปอย่างนี้
หากยังอยากกลับมารุ่งเรืองใหม่ หล่อนรู้ว่านั่นยากแค่ไหน
ช่างน้อยนิดเหลือเกิน แม้กระทั่งชาตินี้หล่อนอาจจะไม่มีหวังเลย
“นั่นจะมาทะเลาะกับหล่อนที่นี่ไม่ได้ คนที่ขายหน้าก็มีเพียงคุณเท่านั้น”
น้ำเสียงของซือหนานหนักหน่วง ภายใต้การปลอบโยนนั้น สิ่งที่มากกว่าคือการตำหนิและรำคาญ
ตั้งแต่แต่งงานกับโอวน่อหย่ามา หน้าตาตระกูลซือของเขาขายหน้าไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
โอวน่อหย่าตะลึงงันพักหนึ่ง จากนั้นถึงใจเย็นลงไปเล็กน้อย ตอนนี้หล่อนอาละวาดขึ้นมา คนที่อับอายมีเพียงหล่อน คนที่พ่ายแพ้อย่างยับเยินก็มีแค่หล่อน
เกือบจะกัดจนริมฝีปากขาด ถึงฝืนกดความโกรธในใจลงมาได้ สายตาของหล่อนยังคงถลึงใส่เย้นหว่านอย่างอำมหิตอย่างไม่มีอะไรเทียบ
ถึงแม้จะมีโห้หลีเฉินเป็นที่พึ่งใหญ่ หล่อนจะไม่ปล่อยเย้นหว่านไปโดยเด็ดขาด
“พวกเรา ไป”
กัดฟันพูดไม่กี่คำอย่างรุนแรง โอวน่อหย่าก็ก้มหน้ารีบเดินไปข้างนอกทันที
สายตาก่อนหน้านี้ที่คนอื่นจับจ้อง ทำให้หล่อนภาคภูมิใจ แต่ตอนนี้สายตาของคนเหล่านี้ ทำให้หล่อนลำบากใจมากเหลือเกิน อยากจะหายตัวไปจากที่เดิม
เห็นโอวน่อหย่าจากไปอย่างกระเซอะกระเซิง ในใจเย้นหว่านก็มีความสุข มุมปากยิ่งยกขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว
โห้หลีเฉินเอียงตัว ค่อยๆ เข้าไปใกล้เย้นหว่านอีกนิด เสียงทุ้มต่ำมอมเมาอย่างเซ็กซี่
“ดีใจมากเหรอ?”
“อืมๆ”
เย้นหว่านพยักหน้าด้วยความเบิกบาน หันหน้าไปอยากขอบคุณโห้หลีเฉินสักหน่อย ทว่าเธอพึ่งหันหน้าไป ก็โดนเข้ากับริมฝีปากที่ใกล้มากของโห้หลีเฉินโดยบังเอิญ
ชั่วขณะหนึ่งริมฝีปากทั้งสองก็ติดเข้าด้วยกัน
เหตุการณ์นี้ราวกับหยุดเวลานั้นเอาไว้ เย้นหว่านมองชายหนุ่มตรงข้ามด้วยความตะลึง หัวใจเต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกมา
“ขอ ขอโทษค่ะ”
วินาทีต่อมา เธอได้สติกลับคืน รีบหันศีรษะออกไปทันที
จิตใจเธอว้าวุ่นสุดๆ เลย ไม่กล้าเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินเลย “ฉันจะไปห้องน้ำสักหน่อย”
พูดจบ เธอรีบร้อนวิ่งไป ราวกับว่าด้านหลังมีหมาป่าไล่ตามมา
โห้หลีเฉินมองภาพด้านหลังของเย้นหว่านด้วยสายตาหริหรี่ นิ้วมือขาวเรียวแตะที่ริมฝีปากเบาๆ ค่อยๆ ลูบผ่านไป เหมือนว่ากำลังหวนถึงการสัมผัสช่วงสั้นๆ นั้น
จูบของเธอเร็วจนเหมือนแมลงปอบินระน้ำ แต่เพียงเท่านั้นกลับโดนเข้าที่ดวงใจของเขาแล้ว
ในห้องน้ำ เย้นหว่านใช้น้ำเย็นล้างหน้าไปสามครั้ง ความร้อนผ่าวบนใบหน้าถึงได้หายไปในที่สุด
เธอมองตนเองในกระจก ในดวงตาที่สะท้อนแสงระยิบระยับ ยังมีความไม่สงบและสับสน
ยามที่เผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน เธอมักจะสูญเสียการยับยั้งชั่งใจได้ง่ายมาก กลายเป็นสับสนลนลาน
“ห้ามคิดมาก ห้ามคิดมาก รอมู่หรุงซิ่นกลับมาก็ถอนหมั้นแล้ว สู้ๆ”
เย้นหว่านสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ถึงปรับอารมณ์ให้สงบลงได้ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
พึ่งเดินออกมา เธอแปลกใจมากที่เจอซือหนานเข้า
เธอเห็นเขากับโอวน่อหย่าเดินออกไปจากโถงงานด้วยกัน ตอนนี้เขามาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไรกัน?
เย้นหว่านงงงวยในใจ แต่กลับไม่ได้สนใจเขา อยากเดินผ่านข้างตัวเขาไปโดยตรง
“เสี่ยวหว่าน”
ซือหนานยื่นมือออกมา ดึงเย้นหว่านเอาไว้
คนที่เคยสนิทชิดใกล้ คนที่เคยชอบ การสัมผัสของเขาในเวลานี้ กลับทำให้เย้นหว่านรู้สึกยากจะทนได้จริงๆ
เธอรีบสะบัดมือของเขาออก “คุณซือ พวกเราไม่สนิทกัน”
เห็นท่าทางขอเย้นหว่านปฏิเสธเขา แวบหนึ่งในใจของซือหนานก็ไม่สบาย ราวกับของที่เดิมที่ควรเป็นของเขาถูกคนอื่นแย่งไป
เขาขมวดคิ้ว จ้องมองเย้นหว่านอย่างอ่อนโยน
“เสี่ยวหว่าน คุณจะต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ? ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พวกเราก็เคยรักกันมาหลายปี ในใจของผม คุณยังเป็นคนที่พิเศษที่สุดตลอดกาล”
เย้นหว่านเสียดสียิ้มเยาะ “คนที่ทำร้าย ทอดทิ้ง หักหลังที่พิเศษที่สุดน่ะเหรอ?”
เมื่อก่อนเธอเคยรักซือหนานจนหมดใจ ทั้งสองคนคบกันมาหลายปี คิดว่าจะแต่งงานกันอย่างเงื่อนไขสุกงอม มีความสุขไปจนแก่เฒ่า
