กระทั่งกินอาหารไปได้หลายคำ แย่งจานสองจานกับป่ายฉี กู้จื่อเฟยถึงสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ชะงักทันที
ดูเหมือนเธอ เมื่อกี้จะไม่รู้สึกคลื่นไส้เลย?
แล้วตอนนี้ รู้สึกว่าพอกินไปหน่อยแล้ว ก็มีอะไรรองท้อง จึงไม่ได้อยากกินขนาดนั้น แต่ก็ไม่มีความรู้สึกว่ากินแล้วก็อยากอ้วกทันทีเช่นกัน
กู้จื่อเฟยรับรู้ความรู้สึกของสภาพร่างกายอย่างตกตะลึง เริ่มคัดจมูก ดวงตาเริ่มแดงก่ำ
เธอ นี่เธอกำลังดีขึ้นแล้วเหรอ?
ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับตัวเองให้กินเข้าไป แต่ตอนที่กำลังทะเลาะ ก็กินเข้าไปทั้งอย่างนั้น หลังจากกินเข้าไปแล้ว ก็ยังไม่อาเจียน
ความรู้สึกแบบนี้ เธอไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว
มันช่าง ดีจริงๆ
“เฟยเอ๋อร์ เป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ?”
เย้นโม่หลินเห็นกู้จื่อเฟยเป็นแบบนี้ จึงมองไปที่เธอด้วยความกังวลทันที คิ้วที่น่ามองขมวดกันเป็นปม
กู้จื่อเฟยรีบส่ายหน้า “เปล่าเปล่า เพราะนายทำอร่อยเกินไป ทำให้ฉันกินเยอะขนาดนั้น”
เย้นโม่หลินยังคงไม่วางใจ “ไม่ได้ไม่สบายจริงๆ เหรอ?”
กู้จื่อเฟยพยักส่ายหน้าอย่างหนักแน่นอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกสงสัย ทำไมเย้นโม่หลินเคร่งเครียดขนาดนั้น?
“ผู้หญิงกระเพาะเล็ก ไม่เหมาะที่จะกินเยอะเกินไป ส่วนที่เหลือยกให้ฉันเถอะ”
ป่ายฉีพูดอย่างมีความสุข ลุกขึ้นยืนยกสองสามสี่ห้าจานตรงหน้ากู้จื่อเฟยไปไว้ตรงหน้าเขา
จากนั้นก็เริ่มกินสวาปามอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย
กู้จื่อเฟยมองดู เจ็บปวดอย่างมาก อาหารที่พี่เย้นทำอย่างลำบากลำบนอยู่นาน รสชาติดีเยี่ยม ควรจะค่อยๆ ลิ้มรสไม่ใช่เหรอ?
ตัวทำลายล้าง
เพียงแต่น่าเสียดาย เธอกลับกินต่ออีกไม่ได้แล้ว ของที่กินลงไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้คลื่นไส้ ก็โชคดีมากแล้ว
หากกินอีก เกรงว่าร่างกายจะแบกรับไม่ไหว
ได้เพียง มองป่ายฉีสิ้นเปลืองอาหารรสเลิศตาปริบๆ แต่ว่า ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น ไม่ช้าเธอก็จะฟื้นฟูร่างกาย กับกระเพาะอาหาร ถึงตอนนั้นจะไม่เหลือแม้แต่เศษให้ป่ายฉี
กู้จื่อเฟยมั่นใจร้อยเท่า
บางทีการรักษาของเจิ้งเหลียงอาจเริ่มได้ผล บางทีเพราะป่ายฉีแย่งกับข้าวทำให้ตื่นเต้นเกินไป บางทีเพราะอาหารที่เย้นโม่หลินทำรสชาติดีเยี่ยมเกินไป ความอยากอาหารของกู้จื่อเฟย เริ่มที่จะดีขึ้นจากการมองด้วยตาเปล่า
เธอเริ่มจากทีแรกกินสองคำไม่อ้วก มาจนถึงสามารถกินอาหารได้เยอะขึ้นเรื่อยๆ
สมรรถนะพื้นฐานทางร่างกายของเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องฉีดยาบำรุงเพื่อความอยู่รอดอีกต่อไป
ร่างกายเริ่มดูดีขึ้น จิตใจของกู้จื่อเฟยเองก็ไม่เลว ทุกวันไปรายงานตัวกับเจิ้งเหลียง ให้ความร่วมมือในการรักษาทุกอย่างด้วยตัวเอง
เย้นโม่หลินเองก็เหมือนเดิมทุกวัน กำหนดเวลามารับส่งเธอ พาเธอไปส่งที่โถงด้านนอกโรงพยาบาล แล้วก็ไป
ทุกอย่าง พัฒนาไปอย่างกลมกลืนและสวยงามสู่อนาคตที่ดีที่สุด
เพียงแต่ในวันนี้ ตอนที่กู้จื่อเฟยเข้าโรงพยาบาลไป เย้นโม่หลินเองก็เตรียมตัวที่จะจากไป โจ๋ลี่จู่ๆ กลับเดินออกมาจากด้านข้าง
“คุณเย้น” เธอตะโกนเรียก
เย้นโม่หลินหยุดฝีเท้า เห็นว่าเป็นพยาบาลที่ดูแลกู้จื่อเฟย ถึงมีความอดทนขึ้นนิดหน่อย
“มีธุระอะไร?”
โจ๋ลี่รีบเดินมาถึงตรงหน้าของเย้นโม่หลิน หยุดลงโดยทิ้งห่างไปสามก้าว
เธอมองไปที่เขา มือประสานกันโดยไม่รู้ตัว ใจสับสนจนประหม่า
ช่วงที่ผ่านมานี้ ทุกวันเธอจะได้เห็นเย้นโม่หลินสองครั้ง ครั้งหนึ่งมาส่งกู้จื่อเฟย ครั้งหนึ่งมารับกู้จื่อเฟย
ใบหน้าหล่อเท่ของเขา หยั่งรากลงในใจเธอโดยไม่รู้ตัว ทำให้เธอกระทั่งฝันเห็นเขา
ครั้งนี้ มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะรวบรวมความกล้า มาพูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก
เสียงของเขา ก็ช่างน่าฟังแบบนี้
โจ๋ลี่หน้าแดงเล็กน้อย ใบหน้าเขินอายของหญิงสาว พูดด้วยน้ำเสียงเล็ก
“คุณเย้น ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณหน่อยค่ะ ขอรบกวนไปที่อื่นได้ไหม”
ขณะที่พูด เธอก็มองคนที่เดินผ่านไปมาบนถนนเป็นเชิงบ่งบอก
เย้นโม่หลินกลับไม่ได้ขยับ ระหว่างคิ้วที่สวยงาม เผยความรำคาญเล็กน้อย
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเป็นพยาบาลข้างกายกู้จื่อเฟย เขาก็ไม่หยุดรอฟังเธอพูดหรอก
เมื่อถูกปฏิเสธอย่างไร้เสียง รอยยิ้มบนใบหน้าของโจ๋ลี่ก็ค่อยๆ ค้างไว้ไม่อยู่
ผู้ชายคนนี้ ช่างเหมือนออร่าเยือกเย็นของเขาจริงๆ ไม่สนความรู้สึกของคนทั่วไป
รอยยิ้มและความอบอุ่นของเขา ราวกับมีไว้เพื่อกู้จื่อเฟยเพียงเท่านั้น
แต่กู้จื่อเฟย ทำไมถึงควรค่าที่จะได้รับการปฏิบัติแบบนี้? ไม่ยุติธรรม
ในใจโจ๋ลี่มีความโกรธเคือง เธอกัดฟัน ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ลดเสียงต่ำพูด
“คุณเย้น ฉันเห็นคุณมารับส่งกู้จื่อเฟยทุกวัน ล้วนแต่อยู่ที่โถงด้านนอกโรงพยาบาล หรือว่าคุณไม่อยากเข้าไปดู ว่าเธอรักษายังไงเหรอ?”
คิ้วของเย้นโม่หลินขยับเล็กน้อย แววตาเผยแสงที่เยือกเย็น
เขามองไปที่พยาบาลอย่างเย็นชา สายตาคมกริบราวกับจะมองทะลุใจที่ดื้อด้านของเธอ
โจ๋ลี่ตื่นตระหนกเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับภูเขาลูกใหญ่ที่มีแรงกดดัน ความกดดันนั้นรุนแรงจนทำให้เธอหวาดกลัว
สัญชาตญาณบอกเธอว่า อย่าพูดอะไรต่อ
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าใบหน้าที่งดงามอย่างเหลือเชื่อของเย้นโม่หลิน เผชิญหน้ากับความโลภในใจที่ไม่รู้ลุกฮือขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอก็ช่างมันอย่างไม่เต็มใจ
เธอกัดฟัน แล้วพูดต่อ “อันที่จริงคุณสามารถเข้าไปดู……”
“ฉันจะทำยังไง ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาบอก”
เย้นโม่หลินเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขัดจังหวะคำพูดของโจ๋ลี่
น้ำเสียงเขาเย็นเป็นน้ำแข็ง ราวกับไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ “เธอแค่ต้องดูแลหล่อนให้ดี ถึงจะเป็นหน้าที่ของเธอ”
คำพูดนี้ เยือกเย็นเฉยชา กระทั่งยังมีสัมผัสความคุกคามที่มองไม่เห็น
โจ๋ลี่รู้สึกถึงความหนาวเหน็บทันที หนาวตั้งแต่ปลายเท้าไปจนถึงเส้นผม
เธอรู้สึกอยู่ลึกๆ ถ้าหากเธอไม่ทำตามที่เขาบอก อาจต้องเผชิญจุดจบอันน่ากลัวที่ไม่อาจหวนคืนได้
เธอยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าซีดขาว ไม่สามารถตอบสนองได้ไปช่วงหนึ่ง
แต่เย้นโม่หลินไม่ได้เหลียวมองเธอสักนิด หันตัว ก้าวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
แผ่นหลังเย็นชาห่างออกไป ราวกับแท่งน้ำแข็งที่ใครก็ไม่อาจเข้าใกล้
ยิ่งกว่านั้นคือไม่ว่ากู้จื่อเฟยจะทำอะไรอยู่ ก็ไม่มีความสงสัยกับความคิดที่อยากจะสำรวจแม้แต่น้อย
นี่คือความไว้วางใจเหรอ?
ดังนั้นกู้จื่อเฟยจึงอาศัยความไว้ใจของเย้นโม่หลิน ทำสิ่งไม่ดีไม่งามกับเจิ้งเหลียงในห้องบำบัด ทำเรื่องที่น่าละอาย และเย้นโม่หลินถูกสวมเขา
คิดมาถึงตรงนี้ ท่ามกลางความหวาดกลัวของโจ๋ลี่ ก็โมโหและไม่พอใจ
มีสิทธิ์อะไร ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแบบนี้ ถึงต้องให้ผู้หญิงที่ใจโลเลมีไว้ครอบครอง?
กู้จื่อเฟยไม่มีคุณสมบัตินี้
อีกอย่างเธอก็พบว่า กู้จื่อเฟยที่ปกปิดใบหน้าอย่างเคร่งครัดตลอดทั้งวัน อันที่จริงใบหน้าหล่อนเสียโฉมไปแล้ว รอยแผลเป็นเต็มหน้า น่าเกลียดราวกับผี
เธอไม่มีคุณธรรมแล้วยังไม่สวย มีสิทธิ์อะไรมาคู่ควรกับเย้นโม่หลิน?
ถ้าหากเป็นหนุ่มหล่อสาวสวย ใครก็ไม่มีความคิดที่จะสู้ แต่กู้จื่อเฟยทั้งขี้เหล่ทั้งสุดจะทน เธอดีกว่ากู้จื่อเฟยเป็นหมื่นเท่า แล้วทำไม ถึงจะสู้หล่อนไม่ได้?
บางที หลังจากเย้นโม่หลินรู้ถึงใบหน้าที่แท้จริงของกู้จื่อเฟยแล้ว ก็จะละทิ้งเธอ แล้วมองเห็นคนอื่น
โจ๋ลี่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าควรจะเป็นแบบนี้ มองแผ่นหลังของเย้นโม่หลินด้วยแววตาตื่นเต้น ความคิดหนึ่ง หยั่งรากอยู่ในใจเธอเงียบๆ
