ด้วยความใจดีและห่วงใยของกงจืออวี ความรู้สึกไม่สบายใจเล็กๆ ของกู้จื่อเฟย ก็กระจายหายไป
เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนขี้อาย จากนั้น จึงถอดหน้ากากออกต่อหน้ากงจืออวี
กงจืออวีแม้ว่าจะเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมของกู้จื่อเฟย ในช่วงหนึ่งก็ยังมีความตกใจและปวดใจที่ไม่สิ้นสุด
แต่เธอก็ไม่ได้เผยการแสดงออกอะไรมากนัก ราวกับว่าใบหน้าที่เสียโฉมนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยังคงมองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างอ่อนโยนเป็นธรรมชาติมาก
เพียงแต่ เอ็นดูเธอมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเสียอีก
กู้จื่อเฟยอบอุ่นใจ ภาระที่แบกอยู่ก็น้อยลงไปมาก
เธอนั่งเครื่องบินมานานขนาดนี้ ก็รู้สึกเหนื่อยจริงๆ แล้วยังกินของว่างกับเครื่องดื่มไปหน่อย รองท้อง
บรรยากาศ อบอุ่น
ทำให้ทั้งจิตใจและร่างกายของกู้จื่อเฟยผ่อนคลายลง ราวกับกลับมาบ้านแล้วจริงๆ
เพียงแต่ ช่วงเวลาดีๆ คงอยู่เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
หน้าประตูจู่ๆ ก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายวัยกลางคน
เมื่อเห็นคนแปลกหน้าเข้ามา กู้จื่อเฟยก็ตกใจ ปิดใบหน้าของตัวเองจากปฏิกิริยาถูกกระตุ้น สวมหมวกแก๊ป
ต่อหน้ากงจืออวีเธอเปิดหน้าได้ แต่ก็ยังไม่อยากให้คนอื่นเห็น
เย้นโม่หลินมองดูการเคลื่อนไหวของเธอ สีหน้าจมดิ่ง ในใจมีความหดหู่
คนเหล่านั้นเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ
“นายน้อย ได้ยินมาว่าคุณกลับมาแล้ว พวกเราจึงรีบมา ดีมากเลย คุณรีบไปที่ห้องควบคุมกับเราเถอะ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจำเป็นต้องให้คุณจัดการ”
กงจืออวีขมวดคิ้ว “มีคุณท่านควบคุมดูแลอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“งานยุ่งมากจริงๆ ครับ สถานการณ์วิกฤต มีนายน้อยอยู่ ถึงจะสามารถควบคุมสถานการณ์โดยรวมได้ดีขึ้น”
ผู้ชายวัยกลางคนพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ และร้อนรนอย่างมาก
ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ พวกเขาก็ไม่เร่งรีบมาจนถึงที่นี่ ถึงยังไงก่อนหน้านี้กงจืออวีก็เคยพูดไว้ โดยทั่วไปไม่ต้องมาหาเย้นโม่หลิน ให้เขาพักผ่อนก่อน
แต่ว่าตอนนี้ กลับไม่มีเวลาให้แม้แต่จะพัก
ปกติก็ช่างมันเถอะ แต่ว่าตอนนี้…..
กงจืออวีมองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างไม่สงบใจเล็กน้อย เธอพึ่งจะผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ พึ่งกลับมาที่ตระกูลเย้น แน่นอนว่ายังไม่ค่อยคุ้นชิน จำเป็นต้องให้เย้นโม่หลินช่วยให้คุ้นเคย
ถ้าเย้นโม่หลินไปตอนนี้ กู้จื่อเฟยจะรู้สึกไม่สงบใจ
“นายไปทำธุระเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”
เสียงของกู้จื่อเฟยว่องไว ผลักดันเย้นโม่หลิน “เรื่องใหญ่สำคัญ รีบไปเถอะ ฉันรอนายกลับมา”
กงจืออวีประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้น ก็ยิ้มอย่างปลื้มใจ
ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสะใภ้ที่เธอมองหา มีความกล้าหาญ เข้าใจเหตุผล
เย้นโม่หลินอยู่กับเธอ เป็นโชคดีของคนน่าเบื่อคนนี้แล้ว
เย้นโม่หลินใบหน้าจมดิ่ง ขมวดหัวคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงพยักหน้า
เขามองไปที่กู้จื่อเฟย กำชับอย่างจริงจัง
“อยากทำอะไร ก็สั่งสาวใช้ อยากไปที่ไหน ก็เรียกให้ป่ายฉีไปกับเธอ ฉันจะรีบจัดการแล้วกลับมาให้เร็วที่สุด”
“โอเคโอเค ฉันรู้แล้ว พี่เย้น ทำไมนายกลายเป็นคนยืดเยื้อขนาดนี้?”
กู้จื่อเฟยหยอกเขา
เย้นโม่หลินไม่เป็นตัวเองเล็กน้อย เหมือนกับว่าช่วงนี้เขากลายเป็นคนช่างพูดจริงๆ
แต่ปล่อยกู้จื่อเฟยไว้เพียงลำพัง เขาก็แค่ไม่ค่อยวางใจ
เย้นโม่หลินลุกขึ้นยืน แล้วมองไปที่ป่ายฉี “ดูแลเธอให้ดี”
พูดจบ เขาถึงเดินออกไปด้านนอก
ป่ายฉีทรุดตัวลงบนโซฟา อึดอัดใจอย่างมาก ความกดดันทั้งจากกงจืออวีและเย้นโม่หลิน ถ้าเขาดูแลกู้จื่อเฟยไม่ดี ไม่ต้องฆ่าตัวตายไถ่โทษเลยเหรอ?
เขานับว่าเข้าใจแล้ว กู้จื่อเฟยคือชาวนาที่ผันตัวมาร้องเพลง สถานะบดขยี้เขาแล้ว
หลังจากเย้นโม่หลินจากไป กู้จื่อเฟยก็พูดคุยกับกงจืออวีอีกไม่กี่ประโยค แล้วกลับห้องไปเก็บข้าวของพักผ่อน
เนื่องจากสถานการณ์ของตระกูลเย้น ดูจากความปลอดภัยและความสะดวก กู้จื่อเฟยเองก็อาศัยอยู่ที่อาคารหลัก
มาถึงห้อง ก็เหลือเพียงแค่เธอคนเดียว อารมณ์ที่ดีมากของกู้จื่อเฟย ดูราวกับลดลง กลายเป็นโศกเศร้า
เธอยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปด้านนอก ยากที่จะปกปิดความไม่สงบและกังวลใจ
ใช่แล้ว
กลับมาที่ตระกูลเย้น แม้ว่ากงจืออวีจะเป็นมิตรและใจดี แต่เธอยังคงรู้สึกไม่คุ้นชิน
เพราะที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่กงจืออวีที่รักใคร่เธอ แต่ยังมีสาวใช้ที่เดินไปเดินมา บอดี้การ์ด และคนในตระกูลเย้นทุกคนที่เชื่อมโยงกันอย่างแยกไม่ออกระหว่างพวกเขา
เธอรู้ดี บางทีอาจจะไม่นาน ส่วนหนึ่งของคนตระกูลเย้นก็จะรู้เรื่องที่เธอเสียโฉม
ท่าทีของพวกเขาจะเป็นยังไง เธอไม่รู้
แต่เธอใส่ใจมาก
ใส่ใจว่าเครือญาติของพี่เย้น จะมีมุมมองต่อเธอยังไง
เพราะเป็นครอบครัวของเขา เธอจึงใส่ใจ ใส่ใจมาก
แล้วด้วยอารมณ์แบบนี้ การไปของเย้นโม่หลิน แม้ว่าจะออกไปทำธุระ แต่ในความรู้สึกของเธอ ก็ยังกลายเป็นไม่สงบและกังวลใจ
ยิ่งเป็นคนเงียบมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่รู้จะทำยังไง
“ก๊อกก๊อกก๊อก”
เวลานี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
กู้จื่อเฟยเกือบจะถูกกระตุ้นไปตามสถานการณ์ สวมหน้ากาก แม้ว่าจะอยู่ในห้อง ก็ยังใส่หมวกแก๊ป กดปีกหมวกให้ต่ำลง
เธอเดินไป เปิดประตูห้องออก
ไม่ใช่สาวใช้อย่างที่คิด เป็นป่ายฉีที่เอนตัวพิงขอบประตู บ่นอย่างไม่พอใจ
“เธอช้าจริงๆ เลย แค่เปิดประตูยังนานขนาดนี้”
เห็นว่าเป็นเขา กู้จื่อเฟยก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่รู้ตัว
เธอพูด “นายมาทำไม?”
“กลัวเธอจะเหงาเกินไป เลยมาอยู่เป็นเพื่อน”
กู้จื่อเฟยกระตุกมุมปาก แน่ใจว่าไม่ได้มาปรับเธอ?
เธอยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไม่จำเป็น”
ขณะที่พูด ก็เตรียมจะปิดประตูตัดบท
ป่ายฉีกลับมือไวเท้าไวหยุดไว้ ร่างครึ่งหนึ่งค้างอยู่ที่ประตู “ได้ซะที่ไหน ต่อให้ตัวเธอเองไม่ต้องการฉัน อีกเดี๋ยวเย้นโม่หลินถามขึ้นมา เธอจะโทษฉันไม่ได้นะ”
นี่คือจงใจมาปัดความรับผิดชอบ?
กู้จื่อเฟยไร้คำพูด “รู้แล้ว นายไปได้แล้ว”
เธอกับป่ายฉีคุยกันไม่ถูกคอ ถ้าจะให้เขามากวนประสาทเธอ เธอสู้นอนอยู่บนเตียงเล่นมือถือดีกว่า
ป่ายฉียังคงค้างอยู่ที่ประตู ไม่มีทีท่าว่าจะถอยเลยแม้แต่น้อย
เขาพูดพึมพำ
“เห็นแก่ที่เธอให้ความร่วมมือฉันขนาดนี้ ฉันจะใจดีบอกเธอให้ อีกสามวัน เป็นวันเกิดของเย้นโม่หลิน”
“เอ๋? จริงเหรอ?”
กู้จื่อเฟยแปลกใจ เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่คิดว่าจะเป็นอีกสามวันหลังจากนี้
นี่จะเป็นการฉลองวันเกิดด้วยกันครั้งแรกของเธอกับเย้นโม่หลิน
ป่ายฉียิ้มเล็กน้อย “ปกติแล้วเขาจะไม่ฉลองวันเกิด แต่ปีนี้ไม่เหมือนกัน เพราะว่าสละโสดแล้ว อย่างน้อยก็ควรจัดงานเลี้ยงครอบครัว”
“ถ้าเธอสามารถเตรียมการได้ด้วยตัวเอง เขาจะต้องดีใจมากแน่”
เตรียมงานเลี้ยงวันเกิดภายในครอบครัวด้วยตัวเอง?
ในตากู้จื่อเฟยเผยประกายดวงดาว เห็นด้วยอย่างมาก
“พี่เย้นยังไม่รู้ใช่ไหม? ฉันแอบเตรียมการเงียบๆ เป็นไง ฉันอยากเซอร์ไพรส์เขา”
“เอาสิ” ป่ายฉีพยักหน้า “ไปเตรียมการที่ลานเขาได้ สองสามวันนี้เขาไม่มา จับไม่ได้หรอก”
“เป็นความคิดที่ดี”
ทั้งสองเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน กู้จื่อเฟยยากมากที่จะไม่ทะเลาะกับป่ายฉี รู้สึกว่าเขากลับสามารถเสนอไอเดียดีๆ ได้
จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยก็งานยุ่งขึ้นมา
ตอนกลับมาถึงตระกูลเย้นรู้สึกไม่สงบและกังวลใจ ท่ามกลางความยุ่งวุ่นวาย ก็ถูกชะล้างออกไปอย่างไม่เหลือร่องรอย
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เย้นโม่หลินก็รีบร้อนกลับมาที่อาคารหลัก
เขาเข้าประตูมาก็ตามหากู้จื่อเฟย
