บทที่ 106 ตั้งอกตั้งใจเตรียมสารภาพรัก
แต่ไม่ว่าเป็นอันไหน แบบนี้ก็เลวอยู่บ้างมั้ง
“คุณโห้ ฉันไม่สนุกด้วยนะ คุณรีบถอนหมั้นกับฉันดีกว่า”
ท่าทีของเย้นหว่านจริงจังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
โห้หลีเฉินจำใจ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อคำพูดของเขา
แต่เขาจะไม่ให้เธอห่างเหินกับตนเองอย่างนี้อีกต่อไปโดยเด็ดขาด
ดูแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องเปลี่ยนแปลงหน่อยแล้ว
……
วิลล่าส้ายน่า
ฉินฉู่ขยี้ตาที่ยังไม่ตื่นนอนเดินเข้าไปแล้ว “หลีเฉิน นายเรียกฉันเข้ามาทำอะไรแต่เช้า? เมื่อคืนนอนไม่พอ ไม่ต้องเช้าขนาดนี้ได้มั้ย”
“มาหลังบ้านหน่อย”
เสียงโห้หลีเฉินที่ไม่สูงไม่ต่ำลอยมาจากทางหลังคฤหาสน์
ฟ้ายังไม่ทันสว่างทั้งหมด โห้หลีเฉินแอบไปทำอะไรที่ด้านหลังบ้านกัน?
ฉินฉู่หมดคำจะพูด โมโหแต่กลับไม่กล้าว่าอะไร เดินไปที่สวนด้านหลังอย่างเชื่องช้า
กลับคาดไม่ถึงว่าจะมองเห็นด้านหลังคฤหาสน์ที่เดิมเคยสวยงาม เวลานี้ถูกเปลี่ยนเป็นพื้นเรียบ ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าสักต้น
ชั่วขณะหนึ่งความรู้สึกง่วงนอนหายไปหมด ก้าวใหญ่ๆ เดินมาตรงหน้าของโห้หลีเฉิน “บ้านนายโดนบุกโจมตีแล้วเหรอ? ถูกขีปนาวุธระเบิดใส่? นายไม่เป็นไรนะ? บาดเจ็บรึเปล่า?”
พูดๆ อยู่ มือของเขาก็คลำไปที่ตัวของโห้หลีเฉิน พยายามเปิดเสื้อผ้าเขาออกดู กลับโดนโห้หลีเฉินปัดออกอย่างไม่เหลือเยื่อใยสักนิด
“สวนด้านหลังทำเป็นดอกไม้เป็นหลัก นายดูแบบหน่อย บอกตรงที่ต้องปรับปรุงใหม่ออกมา”
โห้หลีเฉินพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ยัดแบบสองสามอันให้ฉินฉู่
ฉินฉู่กอดแบบเอาไว้ มุมปากหดอย่างแรง มองโห้หลีเฉินอย่างกับมองสัตว์ประหลาด
“นายเรียกฉันมาแต่เช้าตรู่แค่มาดูแบบพวกนี้เนี่ยนะ?”
เรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ คุ้มค่าให้เขาวิ่งมาโดยเฉพาะสักรอบหนึ่งเหรอ? แถมยังเป็นตอนที่ไม่ตื่น
ได้ยินคำบ่นของฉินฉู่ โห้หลีเฉินถึงหันหน้ามองฉินฉู่มาทีหนึ่ง “มีปัญหา?”
สามคำที่เบาหวิว กลับเต็มไปด้วยความอันตรายอย่างไร้ขดจำกัด
ฉินฉู่สำลัก หวาดกลัวแล้ว “ไม่มี”
“งั้นก็รีบดูหน่อย ก่อนพรุ่งนี้เย็น ที่นี่ต้องสร้างใหม่ให้เสร็จ”
โห้หลีเฉินสั่งไปอย่างตรงไปตรงมา และข้างหนึ่งก็มีคนงานส่วนหนึ่งกำลังรออยู่แล้ว
ทันใดนั้นฉินฉู่รู้สึกว่ามีแรงกดดันยักษ์ใหญ่อยู่หน่อยๆ เหมือนเขาจะไม่ใช่พนักงานที่เป็นลูกน้องของโห้หลีเฉินมั้ง?
แต่ว่าอย่างไรเสียเขาก็หาเรื่องคุณโห้ไม่ได้
ฉินฉู่นำแบบมาพลิกเปิดอย่างจำยอม ดูผ่านไปแต่ละแผ่น ไม่นานก็พบแบบที่พิเศษอันหนึ่ง
ชั่วขณะหนึ่งเขาสนใจขึ้นมา ชำเลืองมองโห้หลีเฉินด้วยความลึกลับเต็มใบหน้า
“หลีเฉิน ประเด็นหลักการออกแบบอันนี้ของนายคืออะไร?”
บนหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉินไม่เป็นอิสระเล็กน้อย บอกมาสามคำอย่างเย็นชา
“ดูเอาเอง”
“ฉันก็ดูเอาเองได้ แต่ถ้าเกิดไม่ตรงเป้าหลักล่ะ? ถ้าฉันแก้ไขผิดทิศทาง……”
ฉินฉู่พูดอย่างขบคิด เต็มไปด้วยการหยอกล้อ
โห้หลีเฉินกวาดตามองเขาอย่างเย็นยะเยือก “สารภาพรัก”
“ฮ่าๆๆ จริงเหรอ?”
ฉินฉู่กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น มองโห้หลีเฉิน “ในที่สุดนายคิดจะสารภาพรักเย้นหว่านแล้ว?”
เติบโตมาขนาดนี้ เป็นเพื่อนกับโห้หลีเฉินมายี่สิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาสารภาพรักผู้หญิงสักคนอย่างจริงจัง
เหตุการณ์นี้ต้องสะเทือนอารมณ์เป็นพิเศษแน่
ฉินฉู่ตบหน้าอกอย่างเป็นทางการ “แบบพวกนี้ที่จริงยังพิเศษไม่พอ เอามาให้ฉัน ฉันจะทำแบบที่โรแมนติกที่สุดให้นาย รับรองว่าพอเริ่มสารภาพรักก็ทำให้นายสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว”
ถ้าฉินฉู่ทำหน้าทะเล้น โห้หลีเฉินก็วางใจหน่อย ถ้าเขาวางมาดเอาจริงเอาจัง หลีโห้เฉินถึงรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง
เขาหน้าอึมครึม พูดเหมือนแจ้งเตือน
“อย่าทำสไตล์โอเว่อร์ที่รสนิยมต่ำสีฉูดฉาด”
ฉินฉู่ “……” เขารู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไร
แบบนั้นไม่ใช่ยิ่งสามารถทำให้เย้นหว่านพอมองก็เข้าใจหัวใจของเขาเหรอ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งโห้หลีเฉินที่สูงศักดิ์ยืนอยู่ตรงหน้าแบบแปลงดอกไม้ขนาดใหญ่ที่มีคำว่า “เย้นหว่านฉันรักเธอ” สามคำนี้ คิดดูแล้วงดงามมากเลย
น่าเสียดาย น่าเสียดาย
การปรับปรุงด้านหลังคฤหาสน์ใหม่ดำเนินการขึ้นมาอย่างกำเริบเสิบสาน
ในช่วงเวลาสองวันนี้ โห้หลีเฉินเกือบจะทำทุกเรื่องด้วยตนเองทั้งหมด ทำทุกอย่างนี้ให้ออกมาดีที่สุด สมบูรณ์แบบที่สุด
ครั้งนี้เขาจะให้เย้นหว่านวางความคลางแคลงใจทั้งหมดที่มีต่อเขาลง ยอมรับเขาหมดทั้งหัวใจ
หลังจากที่มู่หรุงซิ่นกลับมาก็ไม่ได้ติดต่อโห้หลีเฉิน ท่าทีหวังเสี่ยงดวงนั้น จึงมาเดินเล่นที่เขตคฤหาสน์วิลล่าส้ายน่า กระทั่งเจอโห้หลีเฉินอยู่บ้านเข้าอย่างโชคดี
เพราะปรับปรุงใหม่ ประตูคฤหาสน์จึงไม่ได้ปิด มู่หรุงซิ่นเลยเดินเข้ามาโดยตรง
เมื่อเข้าไปหล่อนก็เห็นในสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน ในคฤหาสน์ที่เดิมทีเป็นสไตล์ที่ตกแต่งกระชับเย็นชืด เวลานี้ล้วนเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ
คาดไม่ถึงจะกลายมาอ่อนละมุน สีสว่าง เผยกลิ่นอายอบอุ่นหอมหวานของครอบครัว
ส่วนด้านหลังบ้านที่เดิมเขียวขจี เวลานี้ก็ผ่านการปรับปรุงครั้งใหญ่ ใช้ดอกไม้สดตกแต่งเป็นหลัก กลิ่นหอมเตะจมูก ดูเหมือนโรแมนติกสุดๆ เลย
สวยมาก แต่ไม่น่าจะเป็นสไตล์ของโห้หลีเฉิน
มู่หรุงวิ่นเหมือนสำนึกอะไรได้ หัวใจบีบแน่น เดินไปด้านข้างของโห้หลีเฉินด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น
“เฉิน นายปรับปรุงด้านหลังบ้านทำไม?”
“ต้อนรับนายหญิง”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก มุมปากมีรอยยิ้มอ่อนๆ หมายความว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่เลว
สองสามคำง่ายๆ กลับทำให้มู่หรุงซิ่นตกสู่นรกแล้ว
หล่อนรู้แน่นอน คนที่โห้หลีเฉินอยากต้อนรับ มีได้เพียงเย้นหว่าน
“แต่ว่า…พวกนายยังไม่กำหนดวันแต่งงาน รอแต่งงานแล้วเธอย้ายเข้ามา ดอกไม้พวกนี้น่าจะร่วงโรยแล้วมั้ง”
ฉินฉู่อุ้มดอกไม้กระถางหนึ่งเดินเข้ามา พูดอธิบายเอง
“เย็นนี้หลีเฉินอยากสารภาพรักกับเย้นหว่าน โถ ตกแต่งในบ้านให้เป็นแบบที่นายชอบที่สุดก็เป็นการสารภาพรักที่แผนการขั้นสูงที่สุดอย่างยิ่งแล้ว”
สารภาพรัก?
สีหน้าของมู่หรุงซิ่นยิ่งซีด เช่นนั้นคำพูดที่หล่อนเคยหลอกเย้นหว่าน ถึงตอนนั้นคงต้องพังครืนด้วยตัวมันเองแน่แท้
อย่างนั้นระหว่างหล่อนกับโห้หลีเฉินก็ไม่มีโอกาสสักนิดอีกต่อไปแล้ว
ไม่
หล่อนไม่ยอม
มู่หรุงซิ่นออกไปจากวิลล่าส้ายน่าด้วยจิตใจซับซ้อน คิดอย่างวุ่นวายใจ ร้อนรนอยู่ตั้งนาน เหมือนตัดสินใจอะไรได้ จึงไปหาเย้นหว่านแล้ว
ในร้านกาแฟ
เย้นหว่านกับมู่หรุงซิ่นนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
บนใบหน้าที่สวยงามของมู่หรุงซินมีรอยยิ้มที่สุภาพอ่อนโยน ดูเหมือนงดงามและใจกว้าง
“เสี่ยวหว่าน ขอโทษด้วยนะ ถ้าวันนั้นไม่ใช่เธอไปหาหมอเป็นเพื่อนฉัน ก็คงไม่โดนป่ายฉีรังแก……ฉันกลับมาก็มาดูเธอทันทีเลย เธอไม่เป็นอะไรนะ?”
“มันผ่านไปแล้ว ฉันไม่เป็นไร”
เย้นหว่านส่ายหน้า มองมู่หรุงซิ่นอย่างสงสัย
มู่หรุงซิ่นคงไม่นัดเธอออกมาเป็นพิเศษ เพียงแค่สนใจอารมณ์ของเธอหรอกมั้ง
มู่หรุงซิ่นดื่มกาแฟแก้วหนึ่ง ท่าทางดูลำบากใจอยู่บ้าง เหมือนอุ่นเครื่องอยู่นานมาก ถึงตัดสินใจเอ่ยปากออกมา
“เสี่ยวหว่าน ฉันรักษากับป่ายฉีทางนั้นประสบความสำเร็จมาก ฉันสามารถมีโอกาสเป็นแม่ได้แล้วนะ”
“ยินดีกับคุณด้วยค่ะ”
เย้นหว่านยิ้มอย่างสุภาพ
มู่หรุงซิ่นมองเย้นหว่าน พูดอย่างลำบากใจ
“แต่ถึงแม้ฉันจะเป็นแม่คนได้แล้ว แต่ไม่มีมดลูก ตั้งท้องยังต้องหาคนมาอุ้มท้องแทน ตระกูลผู้ดีมีระดับอย่างตระกูลโห้ ความจริงเป็นเรื่องที่อึดอัดมาก คุณย่าก็คงไม่เห็นด้วยแน่ ดังนั้นฉันกับหลีเฉินคิดว่าจะขอให้เธอช่วยหน่อย”
ที่แท้มู่หรุงซิ่นรักษาตัวกลับมา จะมาทิ้งไพ่ตายกับเธอ
