ตอนใกล้เที่ยงของวันต่อมา โห้หลีเฉินจึงตื่นขึ้นมา
การตื่นมาครั้งนี้ สีหน้าของเขาดีขึ้นมาก
แต่เมื่อเขาลืมตา ก็ยังเป็นเหมือนครั้งก่อน คนที่มองเห็นก็คือแคทเธอรีน
แคทเธอรีนก็นอนหมอบอยู่บนโต๊ะ มองเห็นโห้หลีเฉินตื่นแล้ว ก็รีบเดินไปหาเขาด้วยความดีใจทันที
“ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว ฉันเป็นห่วงคุณแทบตาย”
หน้าที่ขาวซีดของโห้หลีเฉินเย็นชา สายตาที่มองมานั้นแหลมคมราวกับหนาม
ทิ่มแทงแคทเธอรีนจนชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน ไม่กล้าเข้าใกล้เขาแล้ว
แคทเธอรีนกลัวเขา ด้วยสัญชาตญาณ แม้ว่าตอนนี้เขาจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เป็นคนป่วยที่แม้แต่น้ำถังเดียวก็ยังยกไม่ขึ้น
แคทเธอรีนกลับไม่ได้เผยให้เห็นความคิดของตนเองออกมาเลยสักนิด ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”
นี่คือคำถามของคุณหมอ ที่จริงจังอย่างมาก
และไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบ
โห้หลีเฉินกลับไม่ตอบคำถามเธอจริงๆ สายตาเคลื่อนออกจากตัวเธอ มองไปที่ตัวของเว่ยชี
“เย้นหว่านล่ะ”
เขาเพิ่งตื่น เสียงแห้งและแหบพร่า เสียงฟังดูแล้วขาดตอนมาก
สีหน้าแคทเธอรีนเปลี่ยนไปทันที เศร้าหมองลงมาก
เขาตื่นมาไม่ได้สนใจไยดีเธอเลย คำถามแรกที่ถาม ก็คือเย้นหว่าน
ผู้หญิงที่ไม่สนใจเขาคนนั้น มีสิทธิ์อะไรยังต้องให้เขาแคร์เธอมากขนาดนี้
อิจฉา น่าอิจฉาอย่างยิ่ง
เว่ยชียืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณนายกลับไปแล้วครับ”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว “ทำไมเธอกลับไป”
ไม่สมควรอย่างมาก
ก่อนหน้านี้เย้นหว่านยังให้คำมั่นสัญญาหนักแน่นว่าจะขอข้ามผ่านอุปสรรคที่ยากลำบากนี้ไปพร้อมกับเขา เวลานี้กลับไม่ได้อยู่เฝ้าเขา ตัวเองกลับไปก่อนแล้ว
แคทเธอรีนพูดทันทีว่า
“ก่อนหน้านี้อาการป่วยคุณกำเริบรุนแรงมาก ทำให้คุณเย้นตื่นตกใจ เธอจึงเจ็บท้องมีเลือดออกค่ะ”
“อะไรนะ”
โห้หลีเฉินตกใจมาก ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที เตรียมจะลงจากเตียง “ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันจะไปดูเธอสักหน่อย”
บ้าเอ๊ย เจ็บท้องมีเลือดออกมาเลยเหรอ!
ร่างกายเธออ่อนแอแบบนั้น ต้องเป็นการทรมานอีกแน่ ตอนนี้ไม่ได้มาหาเขาที่นี่ เป็นเพราะว่าอาการสาหัสมากหรือเปล่า
ลูก ยังอยู่ใช่ไหม
“คุณโห้ ตอนนี้คุณยังลงจากเตียงไม่ได้นะ”
แคทเธอรีนรีบเดินมาข้างหน้า ขวางโห้หลีเฉินเอาไว้ “ร่างกายคุณยังอ่อนแอมาก ยังเดินไม่ได้ค่ะ”
แคทเธอรีนได้แต่ยืนขวางห่างออกไปก้าวหนึ่ง ไม่กล้าดึงรั้งเขา
แต่เธอยืนอยู่ตรงนี้ ก็ขวางทางลงจากเตียงของโห้หลีเฉินได้แล้ว
โห้หลีเฉินจะลงไป ก็ต้องสัมผัสเธอ หรือไม่ก็ต้องผลักเธอออก ทั้งสองวิธีล้วนต้องใช้การสัมผัส เขาคนเดียวไม่ไหวอยู่แล้ว
โห้หลีเฉินหน้าบึ้งแถมพูดจาเย็นชาและดูถูกใส่”ออกไป!”
ท่าทางเขาดุร้าย ทั่วทั้งร่างเขาให้ความรู้สึกอันตรายอย่างรุนแรง ราวกับว่าถ้าเธอไม่หลบ สิ่งที่เธอต้องพบคือความตายอย่างนั้น
ขาสองข้างของแคทเธอรีนอ่อนแรงอย่างอดไม่ได้ รีบไปขอความช่วยเหลือจากเว่ยชี
“ผู้ช่วยพิเศษเว่ยชี คุณช่วยเกลี้ยกล่อมคุณโห้หน่อยสิคะ ร่างกายเขาคุณเองก็รู้ดี ว่ายังลงจากเตียงไม่ได้จริงๆ
เว่ยชีสีหน้าเคร่งเครียด
เขาเอ่ยปากว่า “คุณชาย คุณหลับไม่ได้สติมากว่าสองวันแล้วครับ ตอนนี้คุณนายไม่เป็นอะไรแล้ว คุณหมอบอกว่า เด็กยังอยู่ แต่ว่าตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก ต้องนอนพักรักษาตัว ขอแค่บำรุงรักษาร่างกายให้ดี ผ่านไปสักระยะก็หายดีแล้วครับ
เว่ยชีรู้ว่า โห้หลีเฉินเป็นห่วงเย้นหว่าน
ถ้าไม่รู้อาการของเย้นหว่าน ต่อให้ร่างกายเขาทรุดล้มลง เขาก็ต้องไปพบเย้นหว่านให้ได้
ความดุร้ายและความกระตือรือร้นที่อยู่รอบกายโห้หลีเฉินจึงได้ค่อยๆ จางหายไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินเรื่องนี้
ยังดีที่เธอปลอดภัย
แคทเธอรีนกลุ้มใจ พร้อมทั้งหึงหวงอย่างมาก เกลียดที่ในใจของโห้หลีเฉินมีที่ว่างให้เย้นหว่านเพียงคนเดียว
ภายนอกเธอแสร้งทำหน้าตาเป็นห่วงเป็นใย พูดว่า
“คุณโห้คะ คุณวางใจเถอะค่ะ คุณเย้นปลอดภัยดี ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือร่างกายคุณ คุณมาถึงระยะที่สองแล้ว จะลงจากเตียงอีกไม่ได้เด็ดขาด
ได้ยินดังนั้น คิ้วโห้หลีเฉินก็ขมวดแน่นยิ่งขึ้น
ลงจากเตียงไม่ได้เหรอ?
นั่นหมายความว่าร่างกายของเขาจะแย่ลงเรื่อยๆ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับไปเยี่ยมเย้นหว่าน แม้ว่าจะกลับไปนอนในตอนกลางคืนสักสองสามชั่วโมงก็ไม่มีทางเป็นไปได้
ตอนนี้เย้นหว่านกำลังบำรุงครรภ์อีกแล้ว ภายในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ไม่สามารถเดินมาเยี่ยมเขาได้อย่างง่ายดาย
นึกมาถึงตรงนี้ โห้หลีเฉินก็วิตกกังวล และยังคงเฝ้าคิดถึง
สองสามวันนี้ที่เขานอนหลับไม่ได้สติสะลึมสะลือ ในฝันที่ล่องลอย ล้วนมีแต่เงาของเธอ แต่กลับจับเธอเอาไว้ไม่ได้ยิ่งเพิ่มความตื่นตระหนกให้เขามากขึ้นไปอีก
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตื่นขึ้นมา แต่กลับไม่เห็นเธออยู่ดี
โห้หลีเฉินลังเลอยู่ชั่วครู่ เม้มปากแล้วพูดว่า
“เว่ยชี หยิบโทรศัพท์มือถือของฉันมา”
เว่ยชีหยิบโทรศัพท์มือถือมาให้อย่างรวดเร็ว โห้หลีเฉินเตรียมจะวิดีโอคอลหาเย้นหว่าน
แม้ว่าจะไม่สามารถพบเจอกันในทันทีได้ เขาก็อยากจะเจอเธอ พูดคุยกับเธอ
แคทเธอรีนเห็นแบบนี้ กลับไม่พอใจอย่างมากขึ้นมาทันที
เธอหึงหวง และก็รังเกียจ
ไม่อยากให้โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านติดต่ออะไรกันทั้งนั้น กว่าเธอจะกำจัดเย้นหว่านออกไปได้ไม่ใช่ง่ายๆ ไม่ได้ทำเพื่อให้เห็นโห้หลีเฉินตื่นขึ้นมาก็เรียกหาเย้นหว่าน
เธอฉุกคิดอย่างรวดเร็ว พูดว่า
“คุณโห้ โทรศัพท์หาคุณเย้นตอนนี้คงไม่ค่อยเหมาะสมนะคะ อาการของคุณตอนนี้ อาจจะทำให้เธอตกใจ”
นิ้วของโห้หลีเฉินที่กำลังจะกดปุ่มโทรออกชะงัก
มองเห็นใบหน้าของตัวเขาเอง ผ่านแสงสะท้อนจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
ขาวซีดเหมือนผี เบ้าตาลึก ผมเผ้ายุ่งเหยิง อาการป่วยจากความผิดปกติภายในร่างกายแผ่ออกมาทั่วทั้งตัว
เธอจึงตกจนทำให้เจ็บท้องกระทบกระเทือนลูกในครรภ์ ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี ถ้าตอนนี้เห็นเขาในสภาพนี้อีก ไม่ตกใจก็ต้องทุกข์ใจ
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง
เว่ยชีเห็นอย่างนี้ ก็กลุ้มใจเล็กน้อย เขารู้ว่าเย้นหว่านเฝ้ารอข่าวคราวและโทรศัพท์ของโห้หลีเฉินอยู่ตลอดเวลา รอมานานมากแล้ว
ตอนนี้ ไม่โทรหาแล้วเหรอ?
เย้นหว่านคงจะผิดหวังมากเลย
แคทเธอรีนกลับได้ใจขึ้นมาแทน
พลันยิ้มออกมา ด้วยอารมณ์ที่มีความสุขอย่างยิ่ง
แต่รอยยิ้มที่เพิ่งคลี่ออกมาของเธอ ก็ต้องชะงักไปทันที
เมื่อได้ยินโห้หลีเฉินพูดว่า “เว่ยชี เตรียมล้างหน้าล้างตาให้ฉันที แล้วก็ไปเรียกช่างแต่งหน้ามา ให้แต่งหน้าเอาแบบบางๆ ให้ฉันที เพื่อให้ดูดีสดชื่นขึ้นมาบ้าง”
แคทเธอรีนตกใจจนคางจะตกลงบนพื้นแล้ว
โห้หลีเฉินถึงขั้นจะแต่งหน้าเลยเหรอเนี่ย?!
เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่เย็นชาอย่างเขานี้จะทำเรื่องแบบนี้ได้ และยังทำเพียงเพื่อให้ดูดีในหน้ากล้องสักหน่อย เพื่อให้เย้นหว่านสบายใจเท่านั้นเอง
เพื่อเย้นหว่านแล้ว ตกลงเขาทำได้ถึงขั้นไหนกันแน่นะ!
ภายในใจของแคทเธอรีนสับสนวุ่นวาย เธอคิดจะฉวยโอกาสใช้จิตวิญญาณนักสู้ให้คุ้มค่า ก็ถูกทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
โห้หลีเฉินรักเย้นหว่านขนาดนี้ เธอจะสามารถสร้างมุมหนึ่ง ครอบครองพื้นที่ภายในใจเขาได้จริงหรือ?
เธอเริ่มสงสัยเล็กน้อยแล้ว
เว่ยชีเองก็ตกใจ คุณชายไม่เคยทาอะไรพวกนั้นบนใบหน้ามาก่อน
แต่พอย้อนกลับมาคิดอีกที เขากลับดีใจ
ความห่วงใยใส่ใจของคุณผู้ชายที่มีต่อเย้นหว่าน ไม่เสียแรงที่เย้นหว่านเสียสละและอดทนต่อเขา
เย้นหว่าน มีความสุขอยู่เสมอ
ผ่านไปสักพักหนึ่ง
หลังจากที่โห้หลีเฉินทาแป้งบนใบหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว สีหน้าก็ดูดีขึ้นมามาก หล่อเหลาแข็งแรง เหมือนกับตอนก่อนหน้าที่จะป่วยเช่นนั้น
เขาเตรียมพร้อมแล้ว จึงวิดีโอคอลหาเย้นหว่าน
ส่วนทางนั้นรับสายเร็วมาก
ใบหน้าเล็กๆ ของเย้นหว่านปรากฏในหน้าจอโทรศัพท์มือถือ วินาทีที่เห็นเขานั้น ก็ร้องไห้ระงมขึ้นมาทันที
