ดึกมากขนาดนี้แล้ว ตอนนี้เวลาตีสองครึ่ง เขาน่าจะหลับไปแล้ว
ตอนนี้ร่างกายเขากำลังอ่อนแอ และสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการนอนหลับที่เพียงพอ เธอไม่ควรรบกวนเขา
และยิ่งไม่ควรให้เขารู้ว่า เธอกังวลและกลัวมากแค่ไหน
มิฉะนั้นเขาจะสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ไปเฝ้าเขา
เธอลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเย้นหว่านก็ปิดหน้าสายโทรศัพท์ของโห้หลีเฉินลง จากนั้น เธอก็วิดีโอคอลหาเว่ยชีแทน
ทางนั้น ไม่นานเขาก็รับสาย
ในขณะนี้ เว่ยชียืนอยู่ที่ทางเดิน เขามองไปที่เย้นหว่านที่มีท่าทีอ่อนโยน “คุณนาย ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?”
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เพราะกลัวว่าโห้หลีเฉินจะรู้ความคิดของเธอ และก็เป็นเพราะใบหน้าของโห้หลีเฉันก็ดูแย่มากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจึงเข้าใจกันว่าจะวิดีโอคอลกันเพียงวันละครั้ง
ส่วนใหญ่แล้ว เย้นหว่านมักจะแอบโทรหาเว่ยชีอย่างเงียบๆ และมองดูสถานการณ์ของโห้หลีเฉินอย่างเงียบๆ
เย้นหว่านกล่าวว่า “นอนตื่นแล้ว โห้หลีเฉินอยู่ที่ไหน เขากำลังทำอะไรอยู่? เขาหลับไปแล้วหรือยัง?”
“ครับ นอนหลับไปแล้ว หลายวันนี่คุณชายค่อนข้างเหนื่อย เรี่ยวแรงของเขาไม่ค่อยดีเหมือนแต่ก่อน เวลานอนก็เลยมากขึ้น”
เมื่อก่อน โห้หลีเฉินเป็นคนที่ยุ่งทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ได้นอนเลย
แต่เพราะร่างกายปัจจุบันของเขา ทำให้เขาต้องนอนเป็นเวลานาน
เย้นหว่านรู้สึกสงสารจับใจ เธอถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “แน่ใจนะว่าเขาหลับอยู่?”
“ครับ แน่ใจว่าหลับแล้วครับ”
เว่ยชีพยักหน้า และพูดด้วยความเป็นห่วง “คุณนาย อยากเห็นคุณชายไหมครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากนั้นวิดีโอก็เปลี่ยนไป ไม่นานก็มีร่างที่นอนอยู่บนเตียงปรากฏขึ้น
ในห้องมีแสงอบอุ่นอยู่ และมีเงาขนาดใหญ่ปกคลุมบนใบหน้าของเขา ทำให้ใบหน้าของเขาที่ดูผอมอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ดูผอมมากกว่าเดิม
ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ใบหน้าของโห้หลีเฉินผอมลงเยอะมากๆ
เมื่อเห็นเขานอนหลับอย่างเงียบๆ น้ำตาของเย้นหว่านก็ไหลลงมาอีกครั้ง
เธอรู้ว่าตอนนี้เขาเจ็บปวดมากแค่ไหน ร่างกายของเขาก็ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว และทุกอย่างก็ไม่สามารถย้อนกลับไม่ได้
คนที่แข็งแกร่งอย่างเขา ยังต้องถูกทรมานจนต้องอยู่ในสภาพนี้
แต่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากและเจ็บปวดเช่นนี้ เธอกลับไม่สามารถดูแลเขาและอยู่เคียงข้างเขาได้เลย
“คุณนาย อย่าเศร้าไปเลยครับ ตอนนี้คุณดูแลสุขภาพ อารมณ์จะแย่เกินไปไม่ได้นะครับ ลูกคือสิ่งสำคัญที่สุด”
เว่ยชีปลอบโยนเบาๆ แต่เขาเองก็รับไม่ไหวเช่นกัน
เย้นหว่านไม่สามารถหยุดน้ำตาของเธอได้ เธอเช็ดอย่างลวกๆ ก่อนจะพูดอย่างสะอึกสะอื้น
“เว่ยชี ดูแลเขาให้ดี”
“ผมรู้ครับ คุณวางใจได้เลย” เว่ยชีสัญญา “คุณนาย คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะครับ ร่างกายของคุณก็สำคัญ และลูกๆ ของคุณก็สำคัญเช่นกัน ถึงแม้จะเป็นการช่วยคุณชาย แต่คุณก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี”
ความปลอดภัยของเธอ เกี่ยวข้องกับลูกสองคนในท้องของเธอและชีวิตของโห้หลีเฉิน
เย้นหว่านพยักหน้า “ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี”
ถึงแม้ว่าจะทำเพื่อโห้หลีเฉิน
เธอเองก็ต้องอดทนจนถึงแปดเดือนครึ่งด้วย หลังจากนั้น ครอบครัวของพวกเขาจะพบเจอกับความสุขอีกครั้ง
พวกเขาจะสามารถผ่านไปได้อย่างแน่นอน
เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความคิดถึงเป็นเวลานาน ก่อนจะวางสาย
เว่ยชีเก็บโทรศัพท์ของเขา และเดินไปยังที่ของเขาที่เอาไว้เฝ้าไข้
ในตอนที่เขายังไม่ทันได้สังเกต ดวงตาที่ปิดอยู่ของโห้หลีเฉิน ก็ขยับไปมา
แค่ในพริบตา ก็ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว
สภาพร่างกายโดยทั่วไปของเย้นหว่านก็คงที่มากขึ้น
ในวันนี้ เป็นวันที่ผมบอกไว้ เธอกับโห้หลีเฉินเริ่มวิดีโอคอลหากัน
หลังจากที่โห้หลีเฉินถามถึงสภาพร่างกายของเธอ เขาก็กล่าวว่า
“ผมดีขึ้นแล้ว มาเยี่ยมผมได้แล้วนะ จะให้ผมส่งคนไปรับคุณไหม?”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ เย้นหว่านก็ชะงักไป
เธอสับสนวุ่นวายในทันที เธออยากจะบินไปหาเขาในทันที แต่คำข่มขู่ของแคทเธอรีนทำให้เธอกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า
เย้นหว่านหลบสายตา เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน
เธอพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “ฉัน…ตอนนี้ฉันจะไม่ดีกว่า ฉัน…”
เธอหาข้อแก้ตัวไม่ได้จริงๆ
ไม่ว่าจะหัวใจหรือร่างกาย เธอก็รอไม่ไหวที่จะไปพบเขา ซึ่งไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะหยุดสิ่งนี้ไว้ได้
โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึม “ทำไมคุณไม่มาล่ะ?”
สีหน้าของเขาดูเศร้าเล็กน้อย และผิดหวังเล็กน้อย มันเหมือนกับสัตว์ตัวเล็กที่จู่ๆ ก็ได้รับเรื่องสะเทือนใจ
จู่ๆ เย้นหว่านก็รู้สึกใจอ่อนและสงสารมากๆ จมูกของเธอคัน และน้ำตาเธอก็คลอเบ้า
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อกลั้นเอาไว้ “ฉัน ตำแหน่งทารกในครรภ์ของฉันยังไม่คงที่ หมอไป๋บอกว่าฉันต้องทำการปรับอีกครั้ง รอก่อนเถอะนะ”
ข้อแก้ตัวของเธอมันขัดแย้งมาก
ตอนที่เขาถามเธอเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเธอ เธอบอกว่าเธอเกือบจะหายดีแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับบอกว่า ตำแหน่งของทารกในครรภ์ของเธอยังไม่คงที่
เย้นหว่านของเขา โกหกไม่เป็นจริงๆ
โห้หลีเฉินจ้องไปที่เธอด้วยดวงตาเศร้าหมอง จากนั้น เขาก็ยกยิ้มริมฝีปากขึ้นและพูดว่า
“อืม ลูกของเราสำคัญที่สุด ดูแลตัวเองดีๆ นะ ทานเยอะๆ ให้ความร่วมมือกับหมอไป๋ด้วยนะ รอให้สุขภาพแข็งแรงแล้วค่อยมาหาผม ตกลงไหม?”
จมูกของเย้นหว่านคันมากๆ เธอพยักหน้าด้วยอาการสะอึกสะอื่น
หลังจากวางสาย รอยยิ้มบนใบหน้าของโห้หลีเฉินก็หายไปในทันที คิ้วของเขาก็ขมวดแน่น ใบหน้าเขาดูหมองคล้ำและอันตราย
เย้นหว่านมีเรื่องปิดบังเขาอยู่
ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ และทำไมถึงทำให้เธอเก็บตัว คอยหลบเขา เธอไม่อยากเจอเขา?
เขาไม่เชื่อว่าเป็นเพราะร่างกายหรือความเจ็บป่วยแน่นอน
โห้หลีเฉินหรี่ตาลง ดวงตาของเขาเคร่งขรึมและอันตราย
……
โห้หลีเฉินอาการป่วยกำเริบอีกครั้ง
มันน่ากลัวมาก จนเกือบจะเอาชีวิตเขาไป
แคทเธอรีนและเว่ยชีรวมถึงผู้ช่วยสองสามคนกำลังยุ่งวุ่นวาย และในที่สุดก็ดึงเขากลับจากความตาย
โห้หลีเฉินที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขานั้นว่างเปล่า เขาดูอ่อนแอและซีดเซียวมากขึ้น
แคทเธอรีนยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความกังวลใจ น้ำตาของเธอไหลรินลงมา
เธอถือผ้าเช็ดหน้าไว้ เธอค่อยๆ เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของโห้หลีเฉิน
“ตื่นแล้วเหรอ? มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายตัวเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
สิ่งที่เธอถามนั้นคือมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายตัวเป็นพิเศษ แต่ไม่ใช่ความรู้สึกไม่สบายตัวธรรมดา
เนื่องจากร่างกายของโห้หลีเฉิน ไม่มีส่วนไหนที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว
ร่างกายทั้งหมดเหมือนโดนเข็มแท่ง มันเป็นการทรมานที่ไร้มนุษยธรรมมาก
ร่างกายของเขาเจ็บปวดและแข็งทื่อไปหมด มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างปกติ
เขามองไปที่แคทเธอรีนและพูดว่า “ไปให้พ้น”
เสียงของเขาแหบห้าวและดูเคร่งขรึมมาก “ใครขอให้เธอมาเช็ดเหงื่อ?”
แคทเธอรีนค้างไว้ในทางที่กำลังจะเช็ดเหงื่อ และเธอก็ตัวแข็งเหมือนกับท่อนไม้อยู่กับที่
เมื่อครู่นี้ได้ผ่านประสบการณ์ช่วยชีวิตจากความตายมา เธอมองดูท่าทีที่เปราะบางของโห้หลีเฉินที่เหมือนกำลังจะตายในวินาที มันทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อยหลังจากช่วยเหลือเขา และลืมเกี่ยวกับกฎที่ว่าห้ามเข้าใกล้เขา
แต่ในขณะที่เธอกลัว เธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจและความขุ่นเคืองในเวลาเดียวกัน
แม้แต่ในเวลานี้ ตอนที่ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย เขาก็เกลียดการที่เธอไปเข้าใกล้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?
เธอเป็นผู้มีพระคุณที่เพิ่งช่วยชีวิตเขาไว้!
ความเลือดเย็นและความโหดเหี้ยมของโห้หลีเฉิน ทำให้หัวใจของแคทเธอรีนเจ็บปวดเหมือนโดนมีดแท่ง มันเจ็บมากจริงๆ
“ขอ ขอโทษ ฉันรับร้อนเกินไป เลยลืมไป”
แคทเธอรีนรีบก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว และปล่อยตำแหน่งข้างโห้หลีเฉินให้วางไว้
ผู้ช่วยชายอีกคนก้าวไปข้างหน้าทันที เพื่อเช็ดเหงื่อให้โห้หลีเฉิน
แคทเธอรีนยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน มองไปยังชายที่อยู่ห่างจากเธอหลายเมตร แต่เขาคนนั้นดูเหมือนว่าอยู่ไกลสุดขอบฟ้า หัวใจนั้นดูว่างเปล่าและเยือกเย็น
คำสัญญาที่เธอเคยสาบานไว้ทั้งหมด ในตอนนี้ มันโดนทำลายจนแทบจะไม่เหลือแล้ว
ความรู้สึกเย็นชาของโห้หลีเฉิน มันโหดร้ายกว่าที่เธอคิดไว้มากๆ
