หลังจากช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย เตียงก็เต็มไปด้วยเลือด และเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ต่างก็มีเหงื่อท่วมตัว และในที่สุดท่ามกลางความตื่นตระหนก พวกเขาก็ได้ชีวิตของโห้หลีเฉินไว้
แม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็มีเพียงลมหายใจที่แผ่วเบา
ถ้าไม่ตั้งใจมอง อาจคิดว่าคนผอมจนเหลือแค่กระดูกกับผิวหน้ง ได้ตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว
เว่ยชีรู้สึกกระสับกระส่ายและไม่สบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ดวงตาของเขาแดงก่ำตลอดเวลา หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่าง เขาก็รีบจับตัวของแคทเธอรีนไว้ เขาถามด้วยเสียงตะโกน
“แคทเธอรีน คุณสัญญาแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าจะทำให้คุณชายมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสามเดือน? ทำไมอาการของคุณชายถึงได้หนักขึ้นเรื่อยๆ ?
แม้ว่าเว่ยชีจะไม่ใช่หมอ แต่ก็สามารถเห็นได้ว่าสถานการณ์ของโห้หลีเฉินแย่มากขึ้นเรื่อยๆ
ในกรณีนี้ จะอยู่ได้อีกสามเดือนได้อย่างไร
เป็นไปได้มาก ว่าพรุ่งนี้เขาอาจจะไม่สามารถลืมตาได้
การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันที่ผ่านมา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทำให้เว่ยชีรู้สึกตกใจ และหวาดกลัว และสิ่งที่มากกว่านั้นมันทำให้เขาสงสัยในตัวของแคทเธอรีน
แคทเธอรีนขมวดคิ้ว และมองดูเว่ยชีที่จับมือเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“คุณทำฉันเจ็บ ปล่อย”
“ตอบผมมา!” เว่ยชีจ้องมองเธออย่างดุเดือดด้วยดวงตาที่เกลียดชัง เขาเหมือนกับหมาป่าที่พร้อมจะกัดคนอย่างบ้าคลั่งตลอดเวลา
แคทเธอรีนดูกลัวเล็กน้อย
เธออดทนกับความรังเกียจนี้ ก่อนที่เธอจะพูดอย่างปกติ
“อาการของคุณโห้นั้นอันตรายอยู่แล้ว ขั้นที่สองเขาสามารถตายได้ทุกเมื่อ ฉันก็ช่วยไม่ได้ อาการของเขาทรุดลงเร็วเกินไป”
การหลีกเลี่ยงคำพูดนี้มันชัดเจนเกินไป
ความกังวลในหัวใจของเว่ยชีเกือบจะได้รับการยืนยันแล้ว เขาออกแรงที่นิ้วมือของเขาอย่างแรง จนเกือบจะบีบกระดูกแขนของแคทเธอรีนหัก
เขาตะโกนเสียงดัง
“คุณหมายความว่า เขาจะไม่สามารถอยู่ได้ถึงสามเดือนงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่สามเดือน…” แคทเธอรีนถอนหายใจ “ฉันเกรงว่าจะอยู่ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์”
อะไรนะ?
เว่ยชีเหมือนโดนฟ้าผ่าใส่ ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งอย่างเขา เกือบจะยืนไม่ไหว
จากนั้น ก็เกิดเป็นความโกรธเคืองอย่างท่วมท้น
“แคทเธอรีน! คุณสัญญาว่าจะทำให้คุณชายมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ตอนนี้คุณกลับกล้าพูดแบบนี้ คุณอยากตายเหรอ?”
เว่ยชีขยับมือ ก่อนจะบีบไปที่คอของแคทเธอรีนทันที พลังมหาศาลของเขาได้ยกตัวเธอขึ้น
แคทเธอรีนรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คอของเธอเหมือนคอจะขาดในทันที การหายใจของเธอไม่ราบรื่น และแก้มของเธอก็แดงทันที
เธอจับมือของเว่ยชีด้วยมือทั้งสองข้าง และตบเขาด้วยความสยองขวัญ
“ปล่อยฉัน ปล่อย…”
เว่ยชีมองดูเธอสายตาที่ดุร้าย เขามีเจตนาฆ่าที่ดุเดือด “ที่ให้คุณมาที่นี่ ก็เพื่อช่วยคุณชาย ไม่ใช่เพื่อบอกเวลาตาย เธอเป็นคนที่พูดได้แต่ทำไม่ได้ พูดจากลับกลอก คุณสมควรตาย”
เว่ยชีรู้สึกโมโหมากๆ
เขาอยากจะฆ่าแคทเธอรีนจริงๆ
ถ้าเธอไม่สัญญาว่าจะทำให้โห้หลีเฉินมีชีวิตอยู่ถึงอายุครรภ์ของคุณนายได้แปดเดือนครึ่ง เธอก็คงจะไม่ได้รับอนุญาตให้รักษาอาการของโห้หลีเฉิน ถ้ารู้ว่ามันสิ้นหวังตั้งแต่แรกพบ เขาก็คงจะหาหมอคนอื่นเข้ามาแทนอย่างแน่นอนโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น
ต่อให้ต้องคิดหาวิธีอย่างไร เขาก็จะพาป่ายฉีมาที่นี่ให้ได้ แต่ไม่ใช่การที่แอบทำล้บๆ โดยที่ไม่ให้หยูฉู่สองรู้เรื่องนี้
จนทำให้กลายเป็นแบบนี้ ทำให้พลาดโอกาสช่วงเวลารักษาที่ดีที่สุดไป
แคทเธอรีนก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้…
แคทเธอรีนหายใจลำบากมากขึ้น เธอมีแรงหายใจออกแต่ไม่สามารถหายใจเข้าได้ ตอนนี้ใบหน้าเธอจากที่เป็นสีแดงก็กลายเป็นสีขาว เธอก็เกือบจะกลอกตาแล้ว
เธอทั้งตกใจและหวาดกลัว เธอพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“ฉัน…หากฉันตาย…ตาย…โห้ โห้หลีเฉิน…จะรอดไม่ถึง…พรุ่งนี้…”
ดวงตาของเว่ยชีแดงก่ำ เขาใช้แรง เขาอยากจะบีบคอเธอให้ตายทันที
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีสุดท้าย เขาก็ปล่อยมือ
แคทเธอรีนล้มลงที่พื้น เธอเอาจับที่คอก่อนจะหอบและไอ
เว่ยชีใช้สายตาเย็นชามองไปที่เธอ “แคทเธอรีน ทำให้คุณชายมีชีวิตต่อไป ไม่อย่างนั้น วันที่เขาจากไป จะเป็นวันตายของคุณ”
ตราบใดที่ทำให้เขาอยู่ไม่ถึงอายุครรภ์ไม่เดือนครึ่ง เว่ยชีจะฆ่าแคทเธอรีนอย่างแน่นอน
เป็นเพราะเธอ ที่ทำให้การรักษาของโห้หลีเฉินล่าช้า
และทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้สาบานว่าจะรักษาได้ถึงอายุครรภ์แปดเดือนครึ่ง แต่ตอนนี้อาการของเขาแย่ลงอย่างกะทันหัน เขาจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ละเอียด!
ถ้าแคทเธอรีนกล้าทำอะไร เขาจะไม่เพียงฆ่าแคทเธอรีน แต่ยังทำลายทุกคนและสิ่งที่เธอให้ความสำคัญ
แคทเธอรีนจับคอของตัวเองและมองที่พื้นด้วยดวงตาที่เยือกเย็น
ในแววตานั้นแอบแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย
รอวันที่โห้หลีเฉินตาย เว่ยชียังจะมีอำนาจในการฆ่าเธอได้อีกเหรอ? เธอเยาะเย้ย
หลังจากนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางเศร้าหมอง
“ฉันคิดผิด ฉันมั่นใจในตัวเองเกินไป เลยไม่สามารถรักษาอาการของคุณโห้ให้คงที่ได้ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามวัน แต่เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาไม่มีเวลาเหลือมากนัก ให้เย้นหว่านมาหาเขา เพื่อมาดูแลเขาเถอะ”
น้ำเสียงที่เศร้าโศก เหมือนคนใกล้ตาย มันเหมือนเป็นการให้ญาติมาเยี่ยมก่อนที่เขาจะจากไป
เมื่อเว่ยชีได้ยินเขาก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ มันเหมือนว่ามีอะไรที่หนักๆ มาทับอยู่ตรงหน้าอก ซึ่งทำให้เขาทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง
โห้หลีเฉินป่วยหนัก เย้นหว่านในฐานะภรรยาของเขา และคนที่เขาห่วงใยมากที่สุด จะต้องมาแน่นอน
แต่ว่า…
เว่ยชีนึกถึงคำพูดของโห้หลีเฉินก่อนหมดสติ
เขาอาจจะทราบถึงสภาพร่างกายของเขาในตอนนั้นแล้ว แต่เขายืนกรานที่จะพูดว่า จะไม่ยอมปล่อยให้เย้นหว่านมาที่นี่
คุณชายกำลังคิดอะไรอยู่?
เขาไม่อยากเห็นหน้าของคุณเย้นเป็นครั้งสุดท้ายเหรอ?
หรือว่ากลัวเย้นหว้นจะทนต่อการกระทบกระเทือนครั้งนี้ไม่ได้ ถ้าเย้นหว่านได้เห็นเขาตายด้วยตาของตัวเอง บางทีเย้นหว่านอาจสูญเสียความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกสองคนในท้องของเธอ เกรงว่าแค่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็จะเป็นเรื่องยาก
ใช่สิ คุณชายคงพิจารณาถึงเรื่องนี้แล้ว ถ้าเขาคิดว่าเขาจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เขาต้องการจะปิดข่าวการเสียชีวิตของเขาเพื่อไม่ให้เย้นหว่านรู้
มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ถึงจะทำให้เย้นหว่านสามารถมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยจนถึงวันที่เด็กคลอด
แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น มันคงจะโหดร้ายเกินไปสำหรับเย้นหว่าน
“จะให้คุณนายมาที่นี่ไหม นั่นเรื่องของผม แคทเธอรีน เธอมีหน้าแค่ดูแลคุณชายให้ดี”
เว่ยชีพูดเตือน เขารู้สึกว่าแคทเธอรีนดูไม่น่าไว้วางใจ
แคทเธอรีนไม่เข้าใจ “คุณโห้มีเวลาเหลืออีกไม่มาก ฉันคิดว่าเย้นหว่านจะมีโอกาสเจอเขาแค่ครั้งสุดท้าย แม้แต่สำหรับฉัน ก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องที่สมควรจะทำ ฉันยอมถอยออกมาแล้ว คุณก็ยังลังเลอะไรอยู่?”
“ผมลังเลอะไรงั้นเหรอ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”
เว่ยชีมองดูเธออย่างเย็นชา “แต่คุณ จู่ๆ ก็แกล้งทำเป็นใจดี และอยากให้เย้นหว่านมาที่นี่ คุณคิดจะทำอะไร?”
แววตาของแคทเธอรีนสั่นไหว จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างเฉยเมย
“ฉันจะทำอะไรได้ ฉันแค่พูดออกมาอย่างใจดี ถ้าคุณไม่ซาบซึ้งก็ช่างมันเถอะ เพราะยังไงฉันก็เกลียดเย้นหว่านอยู่ดี”
หลังจากพูดจบ แคทเธอรีนก็ใช้มือค้ำกำแพงก่อนจะลุกขึ้นจากพื้น
เว่ยชีแค่เห็นท่าทีของเธอเขาก็รู้สึกโกรธ
พวกเขาไม่ญาติดีกันตั้งนานแล้ว ตราบใดที่ไม่ทำแบบนี้อยู่ต่อหน้าโห้หลีเฉิน ความชั่วร้ายของแคทเธอรีนก็จะเปิดเผยออกมา
เขาจะฆ่าผู้หญิงเลวคนนี้ไม่ช้าก็เร็ว
“พวกนาย แล้วก็พวกคุณ เข้ามาปกป้องคุณชาย ดูแลคุณชายให้ดี อย่าให้เกิดอุบัติเหตุอีก ถ้าสถานการณ์ไม่ดี ให้ปฐมพยาบาลทันที”
เว่ยชีออกคำสั่งพวกเขา “ฉันจะไปทำธุระ แล้วจะกลับมาให้เร็วที่สุด”
หลังจากออกคำสั่งแล้ว เว่ยชีก็มองไปที่แคทเธอรีน
“คุณก็เฝ้าไว้ดีๆ และทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด”
