เย่ซือซือชะงัก เธอคิดไม่ถึง เธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่เฝ้าตอนกลางคืน
จะว่าไป คนที่คอยเฝ้าโห้หลีเฉินก่อนหน้านี้เป็นผู้ชายหมดเลยงั้นเหรอ?
หรือว่า ก่อนที่ทีมรักษาจะมา เขาไม่ได้รับการรักษาเลยแม้แต่น้อย หลังจากทีมรักษามาแล้ว คนที่ผลัดเวรเฝ้ายามหลายวันมานี้ก็ล้วนเป็นผู้ชายหมดเลย ไม่ใช่ผู้หญิง
แต่ในบรรดาสิบสองคนที่มาครั้งนี้ ก็มีผู้หญิงห้าคนนะ
ถ้าหากว่าผลัดเวร ก็ควรมีผู้หญิงคนอื่นๆ อีก 4 คนเคยมาเฝ้ายามบ้างตั้งนานแล้ว เว้นเสียแต่โห้หลีเฉินจะไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นมาเฝ้า
เย่ซือซือมองโห้หลีเฉินด้วยความระแวง ตัวแนบกับประตูชิดยิ่งกว่าเดิม
“คุณโห้ ทำไมคุณถึงเกลียดฉันขนาดนี้?”
โห้หลีเฉินเลิกคิ้ว ไม่นึกว่าเขาจะตามความคิดเธอไม่ทันเล็กน้อย
ทว่าเขากลับไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถือโอกาสเอ่ยถาม “คุณมองออกได้ยังไง?”
ในพริบตา เย่ซือซือไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม เขาเกลียดฉันจริงๆ ด้วย
เธอเอ่ยเสียงกระฟัดกระเฟียด “ตั้งแต่คุณแกล้งฉัน ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นมาเฝ้า จะต้องให้ฉันอดหลับอดนอนตลอด”
สำหรับเด็กสาวแล้ว การนอนตอนกลางคืนช่างล้ำค่าเสียนี่กระไร เป็นเวลาที่ดีสุดๆ ในการบำรุงรักษาใบหน้า
เมื่อก่อนตอนที่เย่ซือซือทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ก็ให้ความสำคัญกับการดูแลบำรุงร่างกายมากที่สุด กำหนดการเวลาผ่าตัดก็พยายามหลีกเลี่ยงเวลากลางคืนให้มากที่สุด
โห้หลีเฉินให้เธอมาเฝ้าตลอดทั้งคืน ช่างเป็นอะไรที่ทำร้ายสุขภาพของเธอได้อย่างใหญ่หลวงที่สุด
โห้หลีเฉินจ้องเธอ หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยเสียงเบา
“คุณรู้ตัวเองดีนี่”
รอยยิ้มมุมปากของเขาเย็นเยียบ “นี่เป็นเพียงบทลงโทษที่เธอไม่ฟังกำหนดการ ไม่เข้าร่วมการรักษา ทำให้ความคืบหน้าของอาการฉันล่าช้าลง หลังจากนี้ถ้าเธอยั่วโมโหฉันอีก ก็ต้องมาเฝ้าฉันทั้งวัน”
“งั้นฉันก็ไม่ต้องนอนแล้วงั้นสิ?”
เย่ซือซือโกรธเกรี้ยวจนกรีดร้อง คนคนนี้จะไร้ยางอายเกินไปแล้ว!
โห้หลีเฉินยกมุมปาก เยาะหยัน “ดูท่าคุณคิดจะยั่วโมโหฉันต่อสินะ”
“ฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
เย่ซือซือกลัวหงอ สบถแม่งเอ๊ยหมื่นคำในใจอย่างบ้าคลั่ง ทว่าสุดท้ายก็จำต้องเดินไปข้างกายโห้หลีเฉินอย่างฝืนทน ประคองเขาไปยังเตียง
เมื่อชิดใกล้เขา ร่างกายของเธอก็เกร็งทันที มือเล็กๆ ที่ยื่นออกไป ยังแตะไม่ถึงแขนของโห้หลีเฉินสักที
คล้ายว่าการสัมผัสเขาสำหรับเธอเป็นเรื่องที่ต้องฟันฝ่าอันตราย
แววตาของโห้หลีเฉินเย็นเยียบอึมครึม เอ่ยแกมหัวเราะหยัน
“ทำไม แค่ประคองผู้ชายคนอื่นแป๊บเดียว ก็กลัวว่าจะเป็นการนอกใจเสิ่นเคอหานเหรอ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย หานหานของฉันใจกว้างมากๆ ไม่หึงโดยไร้สาเหตุหรอก ฉันมีปัญหาด้านการสัมผัสนิดหน่อย ไม่ค่อยชินเวลาเจอคนแปลกหน้า”
เมื่อครู่ ตอนกอดแรบบิทเธอก็พูดแบบนี้เช่นกัน
ทว่ารอยยิ้มของโห้หลีเฉินเย้ยหยันยิ่งกว่าเดิม “ตอนคุณผ่าตัด จำเป็นต้องสัมผัสคนไข้มากกว่านี้อีกไม่ใช่เหรอ?”
ว่ากันกว่าต่อหน้าแพทย์ไม่ว่าชายหญิง ถึงขั้นเป็นคนที่ได้เห็นร่างกายคนอย่างชัดเจน และมีโอกาสได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งจากผิวนอกไปอวัยวะภายในมากกว่าด้วยซ้ำ
เรื่องแบบนี้ คนที่เกลียดการสัมผัสตัวจะสามารถทำได้เหรอ?
มองสบสายตาของโห้หลีเฉินที่บ่งบอกว่าสงสัยระดับความเป็นมืออาชีพของเธอชัดเจนขนาดแล้ว เย่ซือซือพลันไม่ยอมแพ้
“การขยับมีดเพื่อผ่าตัด การตรวจสอบอาการ ทั้งหมดนี้ไม่เหมือนกันเลย นั่นเขาป่วยจริง ฉันมืออาชีพมาก ไม่มีความขัดข้องใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพราะคุณ ไม่ได้มารักษา แต่ทำตัวงี่เง่า”
กล่าวจบ เย่ซือซือถึงรู้สึกตัวว่าตนพูดอะไรออกไป เธอรู้สึกลนลานอึดอัดไปชั่วขณะเล็กน้อย
กลัวว่าโห้หลีเฉินจะโมโหเพราะเรื่องนี้
สีหน้าของโห้หลีเฉินแย่ลงเล็กน้อยอย่างที่คิด สายตาที่เดิมทีก็อันตรายอยู่แล้ว ดูเย็นชาอึมครึมยิ่งกว่าเดิม
เขายกแขนขึ้น แต่ละประโยคแต่ละคำออกมาจากช่องฟันที่ขบแน่น
“รีบๆ ชินเข้าล่ะ ฉันยังมีเรื่องให้งี่เง่าอีกเยอะ”
เย่ซือซือ “…”
ขนที่หลังถึงลุกเกรียวขึ้นมา ทำไมกันนะ
ผู้ชายที่รอยยิ้มอันอ่อนโยนยังไม่เคยมีเลยแม้แต่ครั้งเดียว น่ากลัวมาก
เธอไม่กล้าวุ่นวายอีก กัดฟันกุมแขนของโห้หลีเฉินมาวางไว้บนไหล่ตน แล้วประคองหลังของเขา เริ่มออกแรง “ตามฉันมาค่ะ”
ทว่าโห้หลีเฉินกลับนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ชำเลืองตามอง จ้องมองเย่ซือซือด้วยสายตาที่ลึกล้ำดั่งท้องทะเล
เขาไม่ได้รังเกียจการสัมผัสของเธอ ถึงขึ้นที่…
ไม่เท่าไหร่เย่ซือซือก็เหนื่อยจนเหงื่อไหลเต็มหน้า มองชายที่ไม่ขยับย้ายตัวไปตามแรงตนเลยเธอโมโหจนหน้าแดงหูแดง
น้ำเสียงของเธอเริ่มย่ำแย่ “คุณโห้ คุณช่วยให้ความร่วมมือสักหน่อยได้ไหมคะ? แม้ขาคุณจะพิการ ดีร้ายยังไงก็ยังพอยืมแรงจากร่างกายท่อนบนได้บ้าง โอเคไหมคะ?”
ไม่ใช่ทำตัวเหมือนหมูตายที่เนื้อยุ่ยกองอยู่ตรงนั้น ใครเขาจะพยุงขึ้นได้?
เธอไม่ใช่คิงคองสาวสักหน่อย
โห้หลีเฉินเตือนเธอด้วยเสียงเย็นเข้ากระดูก “คราวก่อน คนที่พูดแบบนี้กับฉัน ตายไปตั้งนานแล้ว”
เย่ซือซือตัวแข็งทื่อ ผวาเล็กน้อย
เธอยกยิ้มขึ้นทันที เสียงอ่อนโยนขึ้นมาทันใด
“คุณโห้คะ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันหมายถึง ถ้าคุณสามารถให้ความร่วมมือกับดิฉันสักนิดหน่อยก็คงดี”
เปลี่ยนหน้าไวยิ่งกว่าพลิกหน้ากระดาษ
ความปรารถนาที่จะอยู่รอดมั่นคงจริงๆ
โห้หลีเฉินยิ้มเยาะ แต่ก็ให้ความร่วมมืออยู่บ้าง ยืมแรงที่เธอพยุงลุกขึ้นมาได้นิดหน่อย จากนั้นหมุนตัวหันไปนอนลงที่เตียง
เดิมทีเขาควรนั่งอยู่บนเตียง แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดพลาด ทิศทางร่างกายสูงใหญ่ของเขาสะเปะสะปะ พลันก็ล้มลงบนเตียง
และเธอ ก็กำลังถูกเขากดทับตัวอยู่
โลกนี้ เงียบสงัดราวกับหยุดเวลาไปชั่วขณะหนึ่ง
เย่ซือซือมองชายที่กดทับกายตนเองอยู่ แก้นพลันแดงราวกับแอปเปิลที่เลือดใกล้หยด สายตาก็ยิ่งส่องประกายอย่างตื่นเต้น
สมองคล้ายเต็มไปด้วยความวุ่นวายเหมือนอยู่ในสงคราม
โห้หลีเฉินอยู่ใกล้กับเธอมาก ช่วงระหว่างลมหายใจคล้ายพรมรดใบหน้าของเธอ
แววตาของเขาลึกซึ้งยิ่ง จดจ้องเธอตรงๆ คล้ายจะกลืนเธอเขาลูกตาดำของเขา
ปางตาย เย้ายวนยิ่ง
ส่วนบรรยากาศนั้น ในชั่วพริบตาก็ก่อเกิดความคดเคี้ยววกวนอย่างที่ไม่อาจต่อต้านได้
เย่ซือซือหัวใจเต้นระรัว ไม่ง่ายเลยกว่าจะดึงสติกลับมาได้ รีบผลักโห้หลีเฉินออก กระโดดลงจากเตียง
“คะ คะ คุณมัน หยาบคาย!”
โห้หลีเฉินที่ถูกผลักตัวออกถือโอกาสนี้นอนลงบนเตียง
สีหน้าของเขาเย็นชา “ฉันยังไม่เห็นพูดเลยว่าคุณแต๊ะอั๋งฉัน คุณร้องอะไร?”
หา?
ในตอนที่เย่ซือซือตกใจเขิน มองชายที่ยังนิ่งขรึมไม่สะทกสะท้าน สบถแม่งเอ๊ยล้านคำในใจอย่างบ้าคลั่ง
นี่ไม่ใช่แค่หยาบคายแล้ว เขายังหน้าไม่อายด้วย!
ไฟโกรธลุกเต็มอกเย่ซือซือ เดินตรงไปยังโซฟาในห้องที่อยู่ห่างจากเขามากที่สุด นั่งหันหลังให้เขา
ทั้งตัวหัวจรดเท้า ล้วนเป็นความไม่พอใจและความไม่ยอมที่มีต่อเขา
โห้หลีเฉินดึงหมอนเอง ขยับเขยื้อนร่างกาย นอนบนเตียงให้ถนัดถนี่ แล้วดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมตัวเอง
เขามองไปยังเย่ซือซือด้วยความอึมครึม น้ำเสียงราบเรียบแบบที่ทำให้คนฟังนึกโมโหได้
“ถึงเวลาให้น้ำเกลือแล้ว”
สันหลังของเย่ซือซือพลันแข็งทื่อ ทั้งร่างกายของเธอ แม้แต่เส้นผมยังเป็นความไม่ยอม
จำใจ อยู่ชายคาบ้านเขาก็จำต้องก้มหัวให้
ใบหน้าเล็กๆ ของเธอบูดบึ้ง ให้น้ำเกลือเขาอย่างมืออาชีพ
ให้น้ำเกลือเสร็จเธอก็อยากเดินหนี ทว่าข้างหูกลับมีเสียงน่าหมั่นไส้สุดๆ ของชายหนุ่มดังขึ้น
“นวดขา”
“ทำไมฉันต้องนวดขาให้คุณด้วย? ฉันไม่ใช่แม่เลี้ยงนะ!”
โห้หลีเฉินเอ่ยอย่างมีเหตุผล “เพราะคืนนี้คุณต้องเฝ้าฉัน”
เย่ซือซือ “…”
คนที่ต้องเฝ้าตอนดึกทุกวันน่าสงสารกันขนาดนี้เลยเหรอ?
