โห้หลีเฉินเหลือบมองไปยังเสิ่นเคอหานที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ มุมปากเหยียดขึ้นอย่างเย็นชา
จ้องเขม็งไปทางเย่ซือซือทันที ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยู่กับร่องกับรอยอย่างปิดไม่มิด
“ผมชอบให้คุณกด คุณนวดสบายมาก”
เย่ซือซือกำมือจนนิ้วเกือบจะหักกรอบ
ไอ้เวรนี่พูดว่าอะไรนะ?
มโนธรรมของเขาไม่มีเลย เห็นได้ชัดว่าเขาทำให้เธอเจ็บปวด แต่เปลี่ยนคำพูดให้คลุมเครือเช่นนี้ ช่างไร้ยางอายนัก
เย่ซือซือหันหน้าอย่างตื่นตระหนกและสับสน เมื่อเห็นสีหน้าของเสิ่นเคอหาน มันยิ่งดูแย่ไปกันใหญ่
ในดวงตา เหมือนมีไฟสุมกองใหญ่
เย่ซือซือไม่รู้จะทำอย่างไรดี แทบอยากจะปิดปากของไอ้โห้หลีเฉินนี่เสียให้ได้
คืออะไรกันแน่ เขาอยากจะล่วงเกินหมอที่รักษาตัวเองอย่างนี้นะหรือ ไม่อยากให้ร่างกายตัวเองดีขึ้นหรืออย่างไรกัน?
เย่ซือซืออธิบายให้เสิ่นเคอหานอย่างแค้นเคือง
“คุณอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา ภรรยาของเขาไม่อยู่ เป็นโสดนานเกินไปเลยทำให้จิตใจของเขาบิดเบี้ยว จนไม่อาจทนเห็นความรักแสนหวานของเราได้”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เป็นโสดมานานเกินเลยทำให้จิตใจบิดเบี้ยว?
ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้น และคว้าข้อมือของเย่ซือซือ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ตัวเอง
ใกล้จนใบหน้าหล่อเหลาแทบจะจูบเธอเข้าให้
“ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันของจริง ทำไมคุณไม่ช่วยแก้ปัญหาที่ผมโสดเสียเล่า?”
ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงเครื่องปรับอากาศก็ดังขึ้น
พวกหมอแทบจะอยากอันตรธานหายไปเสียให้หมด ไม่ต้องการที่จะเห็นการเยาะเย้ยและยั่วยุแฟนคนอื่นต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้
คุณโห้ทำเรื่องน่าขายหน้าด้วยเสียงอันดังขนาดนี้ ไม่กลัวโดนฟ้าผ่าหรือ?
แน่นอนว่า เสิ่นเคอหานไม่สามารถระงับอารมณ์ของเขาได้อีก แม้เขาจะใจเย็นแค่ไหนก็ตาม
เขารีบพุ่งไปข้างหน้าเพื่อดึงเย่ซือซือออกมา และใช้กำปั้นชกบนใบหน้าของโห้หลีเฉิน
เขาตะโกนเสียงดังว่า “ไอ้สารเลว! เธอเป็นแฟนผม ให้เกียรติเธอบ้าง!”
หมัดของเสิ่นเคอหานหนักมาก แถมตอนนี้ร่างกายของโห้หลีเฉินก็อ่อนแอ ริมฝีปากของเขาแตก ก่อนที่เลือดจะไหลหยดออกมาทันที
เขาเช็ดมันออกด้วยมือของตัวเอง ก่อนจะเหลือบมองเลือดบนมือ ก่อนที่จะเหยียดยิ้มหยันออกมา
“ไม่แน่ พรุ่งนี้อาจจะไม่ใช่แล้วก็ได้”
นี่คือการยั่วยุที่โจ่งแจ้ง
เสิ่นเคอหานทนไม่ไหวแล้ว “ฉันจะฆ่าแก!”
เขายกกำปั้นขึ้นสูง และเตรียมจะซัดหน้าโห้หลีเฉินอีกครั้ง แต่เว่ยชีกลับพุ่งเข้ามาห้ามเขาเอาไว้ได้ทัน
“คุณหมอเสิ่น ใจเย็นก่อน”
เสิ่นเคอหานเป็นเพียงแค่หมอ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเว่ยชีเสียที่ไหนได้ เขาถูกคุมตัวอย่างแน่นหนา
เขาทำได้เพียงขยับสองมือไปมา แต่กลับไม่สามารถเข้าไปชกโห้หลีเฉินได้อีกต่อไป
โห้หลีเฉินใช้กระดาษเช็ดเลือดที่มุมปากอย่างสง่างาม ครึ่งตัวเขานอนแผ่อยู่บนเตียง จ้องมองไปทางเสิ่นเคอหานด้วยสายตาที่ดูแคลน ราวกับว่ากำลังเฝ้ามองตัวตลก
“เสิ่นเคอหาน ดูสถานะของตัวเองด้วย ถ้าฉันต้องการ แกก็อยู่ไม่ได้ ถ้าฉันอยากให้แกตาย แกก็มายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอก”
ไม่ปกปิดการคุกคามเลยสักนิด นี่มันเจตนาฆ่า
เหมือนใบมีดที่คมและเย็นราวน้ำแข็ง แทงทะลุร่างของเสิ่นเคอหาน
ความโกรธเคืองของเสิ่นเคอหานเปลี่ยนเป็นความเหน็บหนาว ราวกับทั้งร่างถูกผ่านทะลุ แช่แข็งไปด้วยความกลัว
การจ้องมองมาด้วยสายตาที่เฉียบคมและเย็นยะเยือกของโห้หลีเฉิน ทำให้ใจของเขาเกิดความไม่มั่นใจและหวาดหวั่นขึ้นมา
เขาพบบางสิ่งบางอย่าง?
แต่ยาของเขาถูกซ่อนเร้นเอาไว้มาก แม้ว่าเย่ซือซือและหมอทั้งสิบกว่าคนจะลองทำด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่พบปัญหาใด
โห้หลีเฉินมองมาที่เขาอย่างเย็นชา ก่อนจะสั่งว่า :
“สภาพจิตใจของคุณหมอเสิ่นไม่ค่อยดีนัก พาเขากลับไปพักให้ดีเถอะ ตอนนี้ให้เย่ซือซือรับช่วงรักษาต่อ”
ทุกคนต่างตกใจ นึกไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะละทิ้งเสิ่นเคอหานหมอที่รักษาเขา?!
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
หรือนี่จะเป็นสงครามแย่งชิงผู้หญิงระหว่างชายหนุ่ม จนไม่สนอาการบาดเจ็บของตัวเองเสียแล้ว?
เมื่อเสิ่นเคอหานได้ยิน ตัวของเขาพลันแข็งทื่อทันที
ใบหน้าของเขาซีดขาว จิตใจสับสนอลหม่านทันที
เขาเกือบจะแน่ใจแล้ว ว่าโห้หลีเฉินต้องเจออะไรบางอย่างแน่!
ไม่อย่างนั้นคงไม่ทิ้งเขาในระหว่างการรักษา
เย่ซือซือไม่คาดคิดว่าสิ่งต่างๆ จะเปลี่ยนไปเช่นนี้ และยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ว่าจริงๆแล้ว โห้หลีเฉินต้องการจะทำอะไรกันแน่
เรื่องที่เขาทำทั้งหมด ราวกับมีจุดประสงค์ จู่โจมอย่างฉับพลันอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ผู้คนไม่สามารถเดาแผนการได้
เย่ซือซือรีบพูดออกมาว่า :
“คุณโห้คะ เคอหานเป็นหมอที่รักษาคุณ ตอนนี้รักษามาได้ครึ่งทางแล้ว ฉันรับช่วงต่อไม่ได้ค่ะ ร่างกายและขาของคุณ ยังคงต้องการเคอหานนะคะ”
เมื่อเห็นเย่ซือซืออ้อนวอนขอความเห็นใจให้เสิ่นเคอหาน อย่างฉุกละหุก โห้หลีเฉินก็อดจะอารมณ์เสียขึ้นมาไม่ได้
เขาลากเย่ซือซือมาตรงหน้า ก่อนจะนำหน้าเข้าไปใกล้เธอ ลมร้อนจากคำพูดตกลงมายังบนใบหน้าของเธอ ดูอันตรายและมีเลศนัย
เขาพูดออกมาทีละคำ :
“เชื่อในตัวเองหน่อย ว่าทำได้ อย่างไรเสีย ชีวิตของเสิ่นเคอหาน ก็อยู่ในกำมือของเธอ”
สีหน้าของเย่ซือซือซีดลงในบัดดล เสียงของเธอสั่นพร่า “คุณ คุณหมายความว่าอะไรคะ?”
มุมปากของโห้หลีเฉินมีรอยยิ้ม ก่อนจะอธิบายให้เธอฟังอย่างอดทน
“รักษาฉันให้ดี เขาจะปลอดภัย ถ้ารักษาไม่ดีละก็ เสิ่นเคอหานตาย”
เขาพูดสบายๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา
แต่ทั่วทั้งร่างของเย่ซือซือกลับหนาวเหน็บ มองไปยังชายตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าที่หล่อเหลา แต่กลับร้ายกาจและช่างเลือดเย็น
เธอไม่กล้าที่จะสงสัย ว่าเขาจะฆ่าเสิ่นเคอหานจริงหรือเปล่า
แต่เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาที่มีต่อเสิ่นเคอหาน เธอเห็นมันได้อย่างชัดเจน
…
เย่ซือซือไม่รู้ว่าออกมาจากห้องคนไข้ได้อย่างไร เธอรู้สึกเพียงว่าหัวหนักอึ้งมือเท้าอ่อนแรง โลกตรงหน้ามันหมุนไปหมด
ความเสี่ยงอันตรายและภาระ ถาโถมเข้าสู่ร่างกายของเธอ
แถม ยังเป็นภาระที่ตัวเธอแทบจะแบกรับไว้ไม่ไหว
แม้ว่าเธอจะมารู้ในภายหลัง แต่เธอก็สามารถเดาได้ว่าทำไมโห้หลีเฉินถึงแงเหตุปลดเสิ่นเคอหานออกกลางอากาศ
ใบหน้าซีดขาวมองไปทางเสิ่นเคอหาน ก่อนจะถามอย่างยากลำบากว่า :
“การรักษาของคุณ ไม่สามารถรักษาคุณโห้ได้หรือคะ? เคอหานคุณทำอะไรกันแน่?”
ในด้านทักษะทางการแพทย์ เธอยังไม่พบเจอปัญหา แพทย์อีก10คนก็เช่นเดียวกัน
แต่โห้หลีเฉินต้องระแคะระคายแน่นอน
เสิ่นเคอหานนั่งลงบนโซฟาอย่างหดหู่ใจ เขาก้มหน้าลงราวกับคนอาลัยตายอยาก เหมือนลูกบอลที่ไร้ลม
แต่ใบหน้ากลับหงุดหงิด ไม่ยอมอย่างยิ่ง
แผนเกือบจะสำเร็จแล้ว
ไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินสงสัยเขาตรงไหนกันแน่ หรือเป็นเพราะเย่ซือซือมุ่งเป้าไปที่เขา?
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเสิ่นเคอหานก็ทนไม่ได้
เขากำหมัดแน่น แล้วพูดช้าๆ :
“ผมจะจ่ายยาให้คุณต่อไป คุณก็เอายานั่นให้โห้หลีเฉินทานเสีย วางใจเถอะ ถึงแม้ผมจะไม่อยู่ แต่ผมจะรักษาต่อไป และทำให้เขาหาย คุณไม่เป็นอะไรแน่”
“เคอหาน จนกระทั่งตอนนี้คุณยังไม่บอกความจริงกับฉันใช่ไหม?!”
เย่ซือซืออารมณ์เสียเล็กน้อย เธอนั่งข้างเสิ่นเคอหาน ก่อนจะจับไหล่ของเขาไว้แน่นด้วยมือทั้งสอง
น้ำเสียงของเธอมีแววสะอื้น “พวกเราเคยพูดกันเอาไว้นี่คะ ว่าจะปฏิบัติต่อกันอย่างตรงไปตรงมา ไม่โกหกกัน ไม่ปิดบังกัน ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้กับคุณเข้า คุณยังจะอยากปิดบังฉันต่อไปอีกหรือคะ?”
“เสิ่นเคอหาน อย่าทำให้ฉันผิดหวังได้ไหม?”
