“ฉัน?” รอยยิ้มของเย่ซือซือยิ่งเพิ่มความประชดประชัน เธอมองตรงไปที่หยูฉู่สองด้วยดวงตาโกรธเคืองที่แทบจะปิดไม่มิด
“ทำไมฉันถึงเป็นเช่นนี้ ผู้นำตระกูลหยูเช่นคุณน่าจะควรเข้าใจชัดเจนไม่ใช่หรือ? คุณไม่ให้ฉันไป และเสิ่นเคอหานก็ทำผิดครั้งใหญ่ บังคับให้ฉันต้องจนตรอก ถึงแม้ตอนนี้โห้หลีเฉินจะยังไม่รู้สาเหตุที่เอวของเขาไม่มีแรงแต่ต่อไปสถานการณ์จะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าต้องสงสัยมาถึงฉัน คุณจะไม่ออกมือเพื่อช่วยฉัน ก่อนที่เขาจะเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์ แต่โห้หลีเฉินไม่ปล่อยฉันและเสิ่นเคอหานไปแน่”
เย่ซือซืออธิบายอย่างใจเย็น แต่เธอกำมือแน่น เผยให้เห็นความกลัวในใจของเธอ
เธอเป็นเพียงคนธรรมดา
“ฉันเกลียดเสิ่นเคอหานที่ร้ายกาจทำเรื่องแบบนี้ ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เพื่อชีวิต ฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่สงบสุข แต่ทำไมถึงไม่มี สิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้ได้คือหน้าตาที่สวยงามและความรู้สึกของฉัน ความสัมพันธ์ของฉันและโห้หลีเฉินมันครุมเครือ บางทีอาจยังไม่สาวถึงตัวฉันเร็วขนาดนั้น ฉันแค่อยากยืดเวลาตัวเองออกไปให้ปลอดภัยหน่อย”
หลังจากพูดเย่ซือซือก็มองไปที่ผู้นำตระกูลหยูด้วยสายตาเคร่งขรึมและถามอย่างกังวล “ใช่ไหมละคะ ผู้นำตระกูลหยู?”
เธอกำลังถาม
และก็ให้คำสัญญากับหยูฉู่สองด้วย
สัญญากับเธอ ถ้าหากเธอทำให้โห้หลีเฉินเป็นอัมพาตสำเร็จ จะช่วยเธอให้ออกไปจากที่นี่ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการตัดสินใจของเสิ่นเคอหานเพียงคนเดียว หยูฉู่สองแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยรับปากต่อหน้า
เธอต้องหาหลักประกันความปลอดภัยของตัวเอง และตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการเจรจา อย่างน้อยเธอก็ทำด้วยตัวเอง
และหยูฉู่สองก็ต้องการผลลัพธ์ที่จะให้โห้หลีเฉินเป็นอัมพาต
ดวงตาที่เฉียบคมของหยู่ฉู่สองราวกับจะมองให้ลึกผ่านจิตวิญญาณของเธอ ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นจริงหรือเท็จกันแน่
ผ่านไปสักพัก เขาจึงยิ้ม
“เธอกับเสิ่นเคอหานนี่เป็นคู่รักกันจริงๆ”
รูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์และแสนดี แต่เมื่อโดนคุกคามผลประโยชน์ของตัวเอง เมื่อถึงคราวใกล้ตายของตัวเอง จะเรื่องร้ายกาจแค่ไหนก็ทำได้
ถึงแม้เย่ซือซือจะรู้สึกผิดและโทษตัวเธออีกครั้ง แต่ก็ทำเพื่อชีวิตของตัวเอง เธอจึงทำทุกอย่างที่ละเมิดศีลธรรมเพื่อที่จะอยู่รอด
คนบนโลกนี้ ท้ายที่สุดก็เห็นแก่ตัว
หยูฉู่สองมองดูแก่นแท้ของเธออย่างละเอียด จิตใจกลับมีความสุข คนอย่างนี้ มีแผนและข้อกำหนด ก็ควบคุมได้ง่าย
และไม่กลัวเธอทำเรื่องอื่นด้วยความสองจิตสองใจ
“ทำหน้าที่ของเธอให้ดี เรื่องนี้จบลง ฉันจะส่งเธอและเสิ่นเคอหานออกไปอย่างปลอดภัย เรื่องของพวกเธอที่เกิดขึ้นในตระกูลหยู ฉันจะลบมันให้สะอาดเอี่ยม”
นี่คือคำสัญญา
นอกจากนี้ ยังหมายความอีกด้วยว่าหยูฉู่สองจะกำจัดสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในตระกูลหยูในอนาคต เรื่องอื้อฉาวระหว่างเธอกับ โห้หลีเฉินก็จะหายไปด้วยเช่นกัน
และเธอ ก็จะเป็นเย่ซือซือที่สะอาดบริสุทธิ์ สามารถแต่งงานกับเสิ่นเคอหานได้อย่างราบรื่น
หลังจากเย่ซือซือเจรจากับหยูฉู่สองเสร็จ เย่ซือซือก็จากไป
หลังจากเธอออกไป ฝู้ยวนที่แอบอยู่ตรงทางเดิน ก็ออกมา
เขายืนข้างกายหยูฉู่สอง มองไปที่แผ่นหลังของเย่ซือซืออย่างครุ่นคิด
“ท่านผู้นำตระกูล คุณคิดว่าเด็กสาวคนนี้พูดความจริงกี่ส่วนครับ?”
สีหน้าของหยูฉู่สองไม่เปลี่ยน เขาพูดเสียงเบา “สามส่วน”
ฝู้ยวนไม่แปลกใจ เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน
ทั้งคู่ต่างก็เป็นจิ้งจอกแก่ คำโกหกของหญิงสาว พวกเขาก็สามารถมองออกได้
ฝู้ยวนพูดต่อ “เป็นอย่างนี้แล้ว ทำไมคุณถึงสัญญากับเธอละครับ?บางทีเธออาจจะเสแสร้งเพื่อเชื่อฟัง แล้วมาต่อต้านทีหลัง”
“จุดนี้ไม่ใช่”
หยูฉู่สองยิ้มเย็นชา “ถึงแม้ว่าเธอจะตกหลุมรักโห้หลีเฉิน แต่อย่างไร คนที่เธอรักมากกว่าคือตัวเธอเอง”
ใช่
เขามองออก คำพูดปลอบโยนที่เย่ซือซือพูด เป็นเรื่องโกหก
เธอตกหลุมรักโห้หลีเฉิน ถึงแม้จะรู้ว่าข้างหน้าคือไฟ แต่ก็ยังคงบินเข้ากองไฟ ตกหลุมรักผู้ชายที่ไหม่เหมาะกับเธอ
แต่ผู้หญิง ก็เป็นแค่สัตว์ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ไม่ใช่หรือ
และนี่สมเหตุสมผล ที่เธอปกปิดเรื่องโกหกได้โง่งม
เธอไม่สนใจแม้แต่ความปลอดภัยของเสิ่นเคอหาน ถูกบีบบังคับให้มาถึงขั้นนี้ ทำเรื่องเลวร้ายกับโห้หลีเฉิน ล้วนเป็นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่ใช่เพราะเสิ่นเคอหาน แต่เพื่อตัวเธอเอง
สามส่วนที่ว่า มีเพียงหนึ่งสิ่งที่จริง ก็คือคนที่เธอรักที่สุด คือตัวเธอเอง
ดวงตาที่ลึกล้ำของฝู้ยวนมองไปตามทางที่เย่ซือซือจากไป ก่อนจะพูดแต่ละคำออกมามีแต่ความเย็นชา
“ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะต่อหน้าเราทำอีกอย่าง ลับหลังทำอีกอย่าง และเธอก็เป็นคนฉลาดด้วย ในเมื่อเธอไม่เชื่อฟัง หลังจากเรื่องจบลง คุณจะจัดการยังไงกับเธอ”
สีหน้าของหยูฉู่สองไม่เปลี่ยน กล่าวคำโหดร้ายเลือดเย็นออกมาได้อย่างสบายอกสบายใจ
“ตามที่เธอต้องการ ส่งออกไปและลบร่องรอยอีกครั้ง”
ลบร่องรอยนี้ไม่ใช่ลบเรื่องของพวกเขาในตระกูลหยู แต่คือลบเย่ซือซือและเสิ่นเคอหานให้หายไปจากโลกนี้เสีย
เขาจะใช้ประโยชน์แผนซ้อนแผนจากความคิดรอบคอบของพวกเขา แต่เขาจะไม่มีวันยอมให้คนที่กล้าต่อต้านเขา กระโดดโลดเต้นต่อไปในโลกนี้ได้แน่
… …
ตั้งแต่จูบนั้น โห้หลีเฉินก็เริ่มที่จะไม่ปิดบังความสนใจที่มีต่อเย่ซือซือเลยสักนิด
เนื่องจากกระดูกสันหลังเป็นอัมพาต เขาแทบไม่มีความสามารถอื่นใดที่จะเคลื่อนไหวได้นอกจากมือของเขา ดังนั้นเรื่องทุกอย่างในชีวิต เย่ซือซือแทบจะจัดการให้เขาแทบทุกอย่าง
ประคองเขาลุกขึ้นมา ป้อนอาหาร อาบน้ำ
เป็นหมอรักษาประจำตัวแล้วไม่พอ และยังต้องทำงานนอกเวลา24ชั่วโมงในฐานะพี่เลี้ยงและแฟนสาวไปในตัว
ในใจของเย่ซือซือขมขื่นนัก แต่เบื้องหน้าเธอก็ต้องยิ้ม
เธอนั่งอยู่บนเตียง เป่าโจ๊กในช้อนเบาๆ ก่อนจะป้อนให้โห้หลีเฉินทาน
เธอมองเขากลืนลงไปด้วยดวงตาระยิบระยับอย่างรอคอย
“รสชาติเป็นอย่างไรคะ?”
“ก็ได้นะ”
โห้หลีเฉินวิจารณ์เบาๆ มองไปยังท่าทางที่รอคอยของเย่ซือซือ แล้วยิ้ม “ถ้าเธอทำมันด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็หวานในใจของฉัน”
“ฉันเข้าครัวไม่เป็นค่ะ”
เย่ซือซือกางมือออก “ตอนที่อยู่กับเสิ่นเคอหาน เราก็แทบใช้เวลาส่วนใหญ่ในโรงพยาบาล กินข้าวในโรงพยาบาลและก็ร้านอาหาร เราทั้งคู่ต่างก็ทำอาหารไม่เป็นเลย”
เมื่อได้ยิน รอยยิ้มของโห้หลีเฉินก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
น้ำเสียงเขาเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็งในทันที “ฉันไม่สนใจเรื่องระหว่างเธอกับเสิ่นเคอหาน ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าเขา เธอก็เลิกพูดถึงชื่นมันเสียที”
พระเจ้ารู้ดีว่าเขาต้องยับยั้งชั่งใจตัวเองแค่ไหน เพื่อให้เสิ่นเคอหานมีชีวตอยู่ต่อไปได้
เย่ซือซือยิ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าเล็กของเธอเอนไปยังโห้หลีเฉินอย่างหยอกล้อ
“คุณโห้ หึงฉันหรือคะ?”
โห้หลีเฉินยิ้มหยัน “หึงเธอหรือ? ยังไม่ใช่”
ท่าทางที่เหยียดหยาม มันปิดบังไม่มิด
รอยยิ้มของเย่ซือซือแข็งทื่อ เธออายเล็กน้อย “ใช่สิ พวกเราแค่ปลอบโยนกันและกัน เป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ชั่วคราวเท่านั้น”
แม้แต่แฟนยังไม่ใช่
ยิ่งไปกว่าคนในใจของเขา ก็คงมีเพียงคนเดียวตลอดไป
