“ฉันต้องใช้น่า เธอเอามาให้ฉันก่อน”
กลัวว่าน้าเมย์จะปฏิเสธอีก แองเจล่าก็กำชับอีกว่า “เฮเลนา เมย์ นี่คือคำสั่ง”
น้าเมย์มองเธอด้วยความตื่นตระหนก และสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่
เธอจ้องมองแองเจล่าอยู่นานมาก จากนั้นก็กัดฟันพูดว่า: “เธออยากใช้น้ำยาสะกดจิตสะกดโห้หลีเฉินใช่ไหม? เธออยากสะกดจิตให้เขาชอบเธองั้นเหรอ?”
แองเจล่าแววตากะพริบเล็กน้อย เธอตื่นเต้นเพราะถูกจับได้ว่าคิดอะไรอยู่
เธอจึงตอบเสียงแข็งไปว่า: “ฉันจะทำอะไร จำเป็นต้องรายงานเธอด้วยเหรอ เธอเอาน้ำยาสะกดจิตมาให้ฉัน เธอขัดคำสั่งฉันหนึ่งครั้ง จะต้องถูกลงโทษนะ เธอเอาน้ำยามาให้ฉัน เรื่องนี้ฉันจะทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดข้น ถ้าเธอยังดื้อด้านอยู่ จะถูกลงโทษตามกระบวนการ เธอรู้ผลลัพธ์ดีนี่”
น้าเมย์สีหน้าซีดเซียว สองมือกำหมัดไว้แน่น นานมากกว่าจะคลายออก
เธอมองแองเจล่าด้วยแววตาที่อ่อนโยน จนเหมือนกำลังมองเด็กที่กำลังงอแงขอขนมกินอย่างเมตตา
“แองเจล่า แม้เธอจะเป็นเจ้านายของฉัน แต่ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก ในใจฉันนั้น เธอเป็นทั้งเจ้านายและลูกสาว ความรักที่ฉันมีต่อเธอ ทำให้ฉันไม่อาจที่จะเห็นเธอดื้อดึงแบบนี้อีกต่อไปได้แล้ว
โห้หลีเฉินเป็นบุคคลที่เธอไม่อาจที่จะไปรักได้ ลูกเขยของตระกูลเย้น เธอก็ยิ่งไปแย่งไม่ได้เด็ดขาด เพื่อความปลอดภัยของเธอ ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอทำผิดอีกต่อไป
น้ำยาสะกดจิตฉันไม่มีทางให้เธอแน่ พอสามวันผ่านไป ฉันจะคลายสะกดจิตป่ายฉี ให้พวกเขาออกไป สามวันนี้ เธอก็บอกลาโห้หลีเฉินดีๆแล้วกัน แต่ถ้าเธอทำเรื่องอื่นอีก แล้วโห้หลีเฉินจับได้ขึ้นมา เธอก็รู้ใช่ไหม พวกเขาสามารถทิ้งป่ายฉีไว้ตรงนี้คนเดียว แล้วกลับก่อนได้
รอพวกเขาไปแล้ว เธออยากจัดการฉันยังไงก็แล้วแต่เลย ฉันยอมรับโทษ”
แองเจล่าไม่คิดเลยว่า น้าเมย์จะยอมรับโทษง่ายๆแบบนี้
การลงโทษของที่นี่ ไม่ตายก็ต้องสาหัส น้าเมย์ก็อายุมากแล้ว ถ้าเข้าไปล่ะก็ ออกมาอีกทีได้พิการแน่
เธอตะคอกเสียงดัง “แม้จะต้องชดใช้มากแค่ไหน เธอก็จะต้องช่วยพวกโห้หลีเฉินให้ได้เหรอ? เฮเลนา เมย์ ปากเธอก็บอกว่ารักฉัน ที่จริงเธอไม่รักฉันเลยสักนิด! เธอมีแต่ทำให้ฉันต้องเสียใจ!
ในเมื่อเธอไม่กลัว งั้นก็เตรียมตัวรับโทษซะเถอะ!”
แองเจล่าตะคอกอย่างโมโห จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไปด้านนอก แล้วปิดประตูเสียงดังปัง
น้าเมย์มองดูประตูที่ถูกปิดลง แววตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
แม้จะไม่ยอมแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เวลาสามวันสุดท้ายนี้ แองเจล่าหวงแหนมันมาก
เธอไม่ได้พูดอะไรเลย และพยายามใช้เวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดอยู่กับโห้หลีเฉิน หาโอกาสแอบถ่ายรูปเขาให้ได้มากที่สุด
พริบตาเดียว เวลาสามวันก็ผ่านไปแล้ว
แองเจล่าไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ดูไม่สดใสเหมือนทุกที สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียดาย
น้าเมย์เห็นท่าทางของเธอแบบนั้น ก็รู้สึกวางใจเล็กน้อย
เธอเงียบไปแล้วก็ดี ส่งโห้หลีเฉินพวกเขากลับไป เธอก็น่าจะตายใจได้แล้วนะ
เย้นหว่านเก็บข้าวของของตัวเองกับโห้หลีเฉินได้พอประมาณแล้ว กำลังจะเริ่มนวดให้โห้หลีเฉิน
“ตู๊ดๆๆ—”
สายวิดีโอคอลโทรศัพท์ของเย้นหว่านดังขึ้นกะทันหัน
และคนที่โทรมานั้นทำให้เธอแปลกใจมาก นั่นก็คือกู้จื่อเฟย
พวกเขานัดกันไว้แล้ว เพื่อไม่ให้ที่อยู่ของตระกูลเย้นเผยแพร่ออกไป ดังนั้นถ้าไม่ใช่สถานการณ์ด่วนจริงๆ ก็จะไม่ติดต่อกันเด็ดขาด
เย้นหว่านตื่นเต้นขึ้นมาทันที
โห้หลีเฉินเห็นอารมณ์สีหน้าของเธอ ก็ยกมือขึ้นหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างๆขึ้นมา กดรับแทนเย้นหว่าน
จากนั้นก็เอากล้องถ่ายไปที่เย้นหว่าน
ในกล้องนั้น มีหน้ากู้จื่อเฟยโผล่ออกมา
ใบหน้าของเธอถูกป่ายฉีรักษาหายไปนานแล้ว ทำให้เธอกลับมาสวยเหมือนเดิม
ตอนนี้เอง สีหน้าเธอดูตื่นตระหนกมาก เธอมองเย้นหว่านแล้วรีบพูดขึ้น
“เสี่ยวหว่าน ตอนนี้เธออยู่ไหน? น้าเมย์อยู่บ้านไหม?”
เย้นหว่านพยักหน้า “ใช่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? หรือว่าหยูเซิงเขาจะ…….”
“ไม่ใช่หยูเซิง เธอต่างหาก”
กู้จื่อเฟยสังเกตสถานการณ์ด้านหลังเย้นหว่านอย่างละเอียด แล้วพูดเสียงเบาว่า: “ตอนนี้เธออยู่ห้องไหม? มีคนอื่นอยู่ด้วยไหม?”
น้อยครั้งมากที่กู้จื่อเฟยจะจริงจังและพูดตรงประเด็ดเร็วแบบนี้ จะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ
เย้นหว่านพูด: “มีแค่ฉันกับโห้หลีเฉิน เธอพูดมาได้”
“วันก่อนฉันเลื่อนดูข่าวต่างๆ ก็เห็นมีคนแอบถ่ายรูปโห้หลีเฉินไปโพสต์ลง โห้หลีเฉินตอนนี้มีแฟนคลับเยอะมากเลย ฉันอยากกดลงไปก็กดไม่อยู่
เรื่องนี้พวกหยูฉู่สองคงจะรู้แล้วล่ะ พวกเขาสามารถหาที่อยู่ของพวกเธอได้เจอรูปภาพนี้ พวกเธอรีบออกจากที่นั่นโดยเร็วเลย”
เย้นหว่านตกใจจนใบหน้าซีดเซียว
เธอไม่คิดว่าวินาทีที่จะได้ออกไป กลับเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นได้
พอวางสายแล้ว เย้นหว่านก็ไม่กล้าหยุดมืออีก เธอนวดไปด้วยพูดไปด้วยว่า:
“ตอนนี้พวกเราต้องรีบออกจากที่นี่แล้ว ฉันจะเดินและนวดให้นายไปด้วย อาจจะมีบางครั้งที่ควบคุมแรงได้ไม่ดี มีเจ็บบ้าง นายอดทนหน่อยนะ”
โห้หลีเฉินลูบผมเธออย่างปวดใจ “เจ็บแค่นี้ ไม่พอให้ฉันขมวดคิ้วหรอก”
ว่าแล้ว โห้หลีเฉินก็ตะโกนไปด้านนอก
“เว่ยชี เข้ามา”
เว่ยชีรีบจัดการการถอนกำลัง ตอนนี้เป็นการสะกดจิตป่ายฉีครั้งสุดท้าย ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็ต้องรีบไปแล้ว
แต่ทว่า แม้จะเร็วแค่ไหน แต่พวกของหยูฉู่สองเร็วกว่า พวกเขาตามกันมาแล้ว
โห้หลีเฉินมาหมู่บ้านนี้เงียบๆ เป้าหมายก็เพื่อไม่ให้คนสนใจตัวเอง และไม่ได้นำกำลังคนมาเยอะด้วย
รีบหนีจนไม่ทันได้นำกำลังคนมาด้วย มีแค่เว่ยชีกับป่ายฉีที่ต่อสู้ได้
ป่ายฉีขับรถอยู่ด้านหน้า เว่ยชีขับรถอยู่ด้านหลังสุด เย้นหว่านกับโห้หลีเฉิน แรบบิทและแองเจล่าก็นั่งอยู่ในรถตรงกลาง
มีน้าเมย์ขับรถ
เวลานวดของโห้หลีเฉินใกล้ถึงแล้ว แม้ด้านในรถจะสั่นสะเทือนแค่ไหน เย้นหว่านก็ไม่กล้าหยุดสักวินาทีเดียว เธอนวดให้โห้หลีเฉินอยู่ตลอดโดยไม่หยุด
โห้หลีเฉินกลับมองไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่มืดมน
เป็นไปตามที่คิดไว้ ไม่นาน ก็เผชิญเข้ากับพวกของหยูฉู่สองอย่างจัง
ป่ายฉีขับรถเปิดทางอยู่ด้านหน้า และต้องปะทะกันหลายหนมาก
รถเลี้ยวไปมานับครั้งไม่ถ้วน สั่นสะเทือนมากขึ้นกว่าเดิม หลายครั้งที่เกือบจะสลัดพวกเขาทิ้งไปได้
โห้หลีเฉินมือข้างหนึ่งจับที่จับรถไว้ อีกข้างก็กอดเย้นหว่านและแรบบิทเอาไว้
และเย้นหว่านก็นวดขาให้โห้หลีเฉินโดยไม่หยุดเลยสักวินาทีเดียว พยายามนวดให้ถึงเส้นมากที่สุด คนแทบจะบินขึ้นมาได้แล้ว แต่นิ้วมือของเธอกลับนวดอยู่บนขาของโห้หลีเฉินไม่ปล่อย
หน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
แม้จะตั้งใจมากแค่ไหน แต่ในใจกลับกังวลอย่างมาก กลัวว่าพวกเขาจะตามมาทัน หรืออาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
การนวดขาของโห้หลีเฉินทุกวันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถ้าทำได้ไม่ดี ต่อไปอาจจะมีโรคอื่นๆตามมาก็ได้
แต่ทว่า ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นน้าเมย์ก็กรีดร้องเสียงดังแล้วพูดว่า:
“ป่ายฉีแยกทางกับพวกเราแล้ว! เขาถูกพวกนั้นบีบบังคับ คนของหยูฉู่สองจะขวางทางพวกเราไว้”
เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ก็เห็นว่าป่ายฉีที่ขับรถอยู่ด้านหน้าตอนนี้ได้หายไปแล้ว และรถสีดำอีกสองคันก็กำลังขนาบข้างพวกเขาอยู่ จะบีบบังคับให้พวกเขาจอดรถให้ได้
